เกริ่นเรื่องราวของเราสั้นๆนะคะ คือเรามีพี่น้องสองคน มีพี่สาว และเราคือน้องคนเล็ก เรามักจะโดนเปรียบเทียบกับพี่มาตลอดเลยค่ะ แรกๆเราไม่ได้โดนจากคนในครอบครัว แต่หลังๆมานี้เราโดนทั้งจากครอบครัวเองและคนรอบตัวค่ะ
เนื่องด้วยเราไม่ค่อยออกงานสังคมกับที่บ้าน เพราะตั้งแต่เด็กจนช่วงมัธยมเราค่อนข้างจะเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ชอบเสียงดัง คือไปกินเลี้ยงกับครอบครัวแบบนี้ไปได้ค่ะ แต่ไม่ชอบงานที่คนเยอะๆ ถ้าเราได้ไปงาน ที่เราโดนบ่อยๆคือ “ทำไมตัวดำแบบนี้555”
“อันนี้คนโตหรือคนเล็ก” แล้วพอเข้าใจว่าเราเป็นคนเล็กก็จะพูดต่อกันว่า “คนโตหน้าเด็กจังเลยนะคะ สวยจัง”
ตอนเราเด็กๆเราก็คิดแค่ว่าวันนึงเราก็จะสวยเอง แล้วคนเหล่านั้นต้องชมเราบ้างแน่เลย...
แต่ด้วยความที่เราไม่ใช่คนขาวและที่บ้านก็ไม่อนุญาตให้เข้าคลินิกใดๆ เราก็เลยเริ่มดูแลตัวเองด้านอาหาร ครีม ทุกอย่างเลยค่ะที่พอจะทำได้ พอเมื่อวันนึงเราเข้ามหาวิทยาลัย เราทำกิจกรรม เรากล้าที่จะพูดคุยมากขึ้น สไตล์การแต่งตัวก็เริ่มเปลี่ยนจากใส่แค่กางเกงยีนส์เสื้อยืดเหมือนเด็กผช ก็เริ่มใส่กระโปรง ทำสีผม แต่ก็เหมือนจะยังไม่ดีพอค่ะ
เรากล้าออกงานสังคมกับครอบครัว ยิ้มเก่งขึ้น แต่เรายังคงโดนคนเหล่านั้นพูดจาเปรียบเทียบ ดูถูกอยู่เสมอ
เช่น มีผู้ใหญ่ทั้งนึงชมเราว่า “สวยขึ้นนะหลาน” ตอนนั้นเราดีใจสุดๆเลยค่ะ ได้แต่ไหว้ขอบคุณและยิ้มให้ แต่ยังยิ้มไม่สุดเลย ก็มีคุณป้าท่านนึง ที่เรารู้ทีหลังว่าคือญาติ พูดขึ้นเสียงดังว่า “ไม่เห็นจะสวยเลย สู้ไอคนโตก็ไม่ได้” เราได้แต่ยิ้มแห้งค่ะ ผู้ใหญ่ก็ขำกัน รวมถึงพ่อแม่เราด้วย
เราก็เริ่มท้อค่ะ เพราะเรารู้ว่าในขณะที่เราพยายามบำรุงด้วยครีม ด้วยอาหาร ไม่ได้รับการสนับสนุนจากที่บ้านให้เข้าคลินิกแต่พี่เราได้เข้าคลินิก ได้เสริมความสวยในทุกด้าน ได้ทำทุกอย่างเลยค่ะ แต่เราก็ไม่กล้าพูด และไม่เคยพูดพูดอะไรเลย เพราะเราเคยพูดกับที่บ้านแล้วโดนว่ากลับมา เพียงเพราะเค้าเป็นพี่
แต่..เมื่อเร็วๆนี้ เราได้เจอญาติๆ ที่ตจว คำแรกที่ทุกคนทักเราคือ “คิดว่าจะขาวเหมือนพี่” (พี่เราขาวเหลือง)
“คนโตนี่เก่งเนอะ คนเล็กละทำอะไรเป็นบ้าง”
“เมื่อไหร่เราจะสวยเหมือนพี่เราละ”
“คนโตไม่มาหรอ เจ้านั้นมันสวยนะ”
“เอ้าเปิดไฟหน่อย มองไม่เห็นหลานเลย”
“เจ้า..(ชื่อพี่เรา) เก่งเนอะ ขับรถเก่ง ร้องเพลงเพราะ” แล้วหันมาถามเราว่าขับได้รึยัง จะได้ใช้งานให้ได้เหมือนพี่
หรือแม้กระทั่ง เราแค่ไปนั่งรอพี่เข้าคลินิกเสริมความงาม
มีพนักงานเดินมาส่งพี่แล้วพูดกับเราว่า
“อ้าวนี่เป็นพี่น้องกันหรอ พี่เด็กกว่าเยอะเลย”
“ถ้าไม่บอกพี่ไม่รู้นะเนี่ย คิดว่า..(ชื่อพี่เรา)เป็นน้อง”
“ทำไมน้องมีสิวละ (ชื่อพี่เรา) นี่หน้าใสมากเลยนะ”
“ผิวหนูไม่สวยเลยลูก”
ถึงเราไม่ได้ขาว ไม่ได้สวยเหมือนพี่ มีสิว มีผด แต่เราก็พยายามดูแลตัวเอง ทำทุกอย่างที่ทำได้ เท่าที่เราทำไหว หลีกเลี่ยงแดดกินน้ำผักผลไม้ปั่นเอง กินวิตามิน ทาครีม
แต่เราก็โดนอีกแล้วค่ะ จากญาติใกล้ตัว
“กินไปทำไม กินไปก็ไม่สวยขึ้น”
“..(ชื่อพี่เรา) ไม่เห็นมันกิน มันยังสวย”
“ทาไปก็ไม่ขาวหรอก”
และที่ทำให้เราตัดสินใจมาตั้งกระทู้นี้คือ ระหว่างรับประทานอาหารรวมญาติในวันคริสต์มาส
เราบอกว่าเรา “ไม่อยากไปปิ้งอาหารกินริมทะเล กินร้านอาหารก็ได้ เพราะตอนกลางวันแดดแรง”
แม่เราก็เลยเสริมว่า “...(ชื่อเรา) กลัวดำ”
แล้วน้าคนนึงก็พูดขึ้นมาว่า “โอโห้ ขนาดนี้ยังจะกลัวดำอีกหรอ ดูตอนนี้สิมันจะดำได้กว่านี้อีกหรอเนี่ย แค่นี้ก็ดำแล้วไม่ต้องกลัวหรอก”
แล้วคนอื่นๆก็ขำกันค่ะ แล้วยังมีอีกนะคะ บอกเราว่า ขับรถเป็นสักทีเถอะ จะได้ให้พาส่งตจวบ้าง นี่ถ้า..(ชื่อพี่เรา) อยู่ คงได้ไปไหนต่อไหนละ แล้วอีกคนก็เสริมว่า”(ชื่อพี่เรา) ขับรถเก่ง มันเก่งหลายอย่างเลยเนอะ ดีจัง”
เราแทบอยากจะร้องไห้ อยากจะตะโกนออกไปว่า เราก็มีดีเหมือนกันนะ เลิกเปรียบเทียบได้รึยัง
เราโดนมาตลอดชีวิตเท่าที่จำได้ ไม่เคยมีครั้งไหนไม่โดน และยิ่งถ้าเราอยู่พร้อมกันสองคนพี่น้อง เราโดนหนักกว่านี้อีกค่ะ ครั้งนึงเราเคยโพสต์ว่าเราโดนพูดแบบนี้ๆมานะ มีเพื่อนและคนรู้จักของพี่มาเม้นว่า “ก็นะ พี่ก็ดีกว่าจริงๆ”
เราพยายามแล้วค่ะ พยายามจะไม่เก็บมาคิด พยายามไม่ใส่ใจ แต่พอคนเรามันโดนบ่อยๆโดนมากๆเรากลับจำได้ทุกคำที่เค้าพูดกันเลย จำได้แม้แต่บรรยากาศตอนนั้น จากเด็กที่คิดว่ากล้าเข้าสังคมแล้ว กล้าพูด กล้าเล่น กล้ายิ้มแย้มมากขึ้นกว่าเดิมถูกดึงเข้าไปในโลกของตัวเองอีกครั้ง ไม่กล้าที่จะทำอะไร ชอบอยู่เงียบๆ เป็นไปได้ก็ไม่อยากไปหาญาติ (แต่ก็โดนบอกว่าไม่อยากญาติพี่น้อง)อยากอยู่คนเดียว อยากหนีไปให้ใกล้จากคนพวกนี้เลยค่ะ เพราะขนาดคนในครอบครัวเรายังไม่ปกป้องเราเลย ทุกคนมองเป็นเรื่องตลก พี่เราเองเวลามีคนเปรียบเทียบก็ยิ้มค่ะ และเค้าชอบมาก ทุกคนเวลามีคนมาทัก เค้าก็จะบอกให้ทายสิว่าใครพี่ใครน้อง และด้วยความเราไม่เก่งกิจกรรมแบบพี่ค่ะ เราถนัดวิชาการ และอะไรที่ไม่ใช่การแสดง คนเลยไม่ค่อยชมไม่ค่อยรู้ แต่ที่บ้านเราก็เอาแต่เงียบ นั้นทำให้เรารู้ว่าไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเราเลยค่ะ
เราควรทำยังไงดีคะ เลิกใส่ใจเลิกคิดมากมันยากมากๆ พอช่วงนึงจะลืมได้แล้วก็มีคนมาพูดซ้ำอีก และเราก็จะย้อนคิดถึงทุกเหตุการณ์ที่เราผ่านมาตลอด เราอยากจะบอกพวกเค้าเหล่านั้นว่าเราก็เก่งในแบบของเรานะ เราก็ไม่แย่ เราไม่เคยเกเรด้วยซ้ำ ทำไมต้องตัดสินเรา เราอยากเริ่มต้นปีใหม่โดยไม่มีเรื่องพวกนี้ หรือเลิกคิดมากกับคนเหล่านี้ ขอคำแนะนำจากพี่ๆในpantipด้วยนะคะ ถ้ามีเวลาว่างเราจะเข้ามาอ่าน ขอบคุณค่ะ
เบื่อกับการโดนเปรียบเทียบจากทั้งคนในและคนนอกครอบครัว ควรทำยังไงดีคะ
เนื่องด้วยเราไม่ค่อยออกงานสังคมกับที่บ้าน เพราะตั้งแต่เด็กจนช่วงมัธยมเราค่อนข้างจะเป็นเด็กเงียบๆ ไม่ชอบเสียงดัง คือไปกินเลี้ยงกับครอบครัวแบบนี้ไปได้ค่ะ แต่ไม่ชอบงานที่คนเยอะๆ ถ้าเราได้ไปงาน ที่เราโดนบ่อยๆคือ “ทำไมตัวดำแบบนี้555”
“อันนี้คนโตหรือคนเล็ก” แล้วพอเข้าใจว่าเราเป็นคนเล็กก็จะพูดต่อกันว่า “คนโตหน้าเด็กจังเลยนะคะ สวยจัง”
ตอนเราเด็กๆเราก็คิดแค่ว่าวันนึงเราก็จะสวยเอง แล้วคนเหล่านั้นต้องชมเราบ้างแน่เลย...
แต่ด้วยความที่เราไม่ใช่คนขาวและที่บ้านก็ไม่อนุญาตให้เข้าคลินิกใดๆ เราก็เลยเริ่มดูแลตัวเองด้านอาหาร ครีม ทุกอย่างเลยค่ะที่พอจะทำได้ พอเมื่อวันนึงเราเข้ามหาวิทยาลัย เราทำกิจกรรม เรากล้าที่จะพูดคุยมากขึ้น สไตล์การแต่งตัวก็เริ่มเปลี่ยนจากใส่แค่กางเกงยีนส์เสื้อยืดเหมือนเด็กผช ก็เริ่มใส่กระโปรง ทำสีผม แต่ก็เหมือนจะยังไม่ดีพอค่ะ
เรากล้าออกงานสังคมกับครอบครัว ยิ้มเก่งขึ้น แต่เรายังคงโดนคนเหล่านั้นพูดจาเปรียบเทียบ ดูถูกอยู่เสมอ
เช่น มีผู้ใหญ่ทั้งนึงชมเราว่า “สวยขึ้นนะหลาน” ตอนนั้นเราดีใจสุดๆเลยค่ะ ได้แต่ไหว้ขอบคุณและยิ้มให้ แต่ยังยิ้มไม่สุดเลย ก็มีคุณป้าท่านนึง ที่เรารู้ทีหลังว่าคือญาติ พูดขึ้นเสียงดังว่า “ไม่เห็นจะสวยเลย สู้ไอคนโตก็ไม่ได้” เราได้แต่ยิ้มแห้งค่ะ ผู้ใหญ่ก็ขำกัน รวมถึงพ่อแม่เราด้วย
เราก็เริ่มท้อค่ะ เพราะเรารู้ว่าในขณะที่เราพยายามบำรุงด้วยครีม ด้วยอาหาร ไม่ได้รับการสนับสนุนจากที่บ้านให้เข้าคลินิกแต่พี่เราได้เข้าคลินิก ได้เสริมความสวยในทุกด้าน ได้ทำทุกอย่างเลยค่ะ แต่เราก็ไม่กล้าพูด และไม่เคยพูดพูดอะไรเลย เพราะเราเคยพูดกับที่บ้านแล้วโดนว่ากลับมา เพียงเพราะเค้าเป็นพี่
แต่..เมื่อเร็วๆนี้ เราได้เจอญาติๆ ที่ตจว คำแรกที่ทุกคนทักเราคือ “คิดว่าจะขาวเหมือนพี่” (พี่เราขาวเหลือง)
“คนโตนี่เก่งเนอะ คนเล็กละทำอะไรเป็นบ้าง”
“เมื่อไหร่เราจะสวยเหมือนพี่เราละ”
“คนโตไม่มาหรอ เจ้านั้นมันสวยนะ”
“เอ้าเปิดไฟหน่อย มองไม่เห็นหลานเลย”
“เจ้า..(ชื่อพี่เรา) เก่งเนอะ ขับรถเก่ง ร้องเพลงเพราะ” แล้วหันมาถามเราว่าขับได้รึยัง จะได้ใช้งานให้ได้เหมือนพี่
หรือแม้กระทั่ง เราแค่ไปนั่งรอพี่เข้าคลินิกเสริมความงาม
มีพนักงานเดินมาส่งพี่แล้วพูดกับเราว่า
“อ้าวนี่เป็นพี่น้องกันหรอ พี่เด็กกว่าเยอะเลย”
“ถ้าไม่บอกพี่ไม่รู้นะเนี่ย คิดว่า..(ชื่อพี่เรา)เป็นน้อง”
“ทำไมน้องมีสิวละ (ชื่อพี่เรา) นี่หน้าใสมากเลยนะ”
“ผิวหนูไม่สวยเลยลูก”
ถึงเราไม่ได้ขาว ไม่ได้สวยเหมือนพี่ มีสิว มีผด แต่เราก็พยายามดูแลตัวเอง ทำทุกอย่างที่ทำได้ เท่าที่เราทำไหว หลีกเลี่ยงแดดกินน้ำผักผลไม้ปั่นเอง กินวิตามิน ทาครีม
แต่เราก็โดนอีกแล้วค่ะ จากญาติใกล้ตัว
“กินไปทำไม กินไปก็ไม่สวยขึ้น”
“..(ชื่อพี่เรา) ไม่เห็นมันกิน มันยังสวย”
“ทาไปก็ไม่ขาวหรอก”
และที่ทำให้เราตัดสินใจมาตั้งกระทู้นี้คือ ระหว่างรับประทานอาหารรวมญาติในวันคริสต์มาส
เราบอกว่าเรา “ไม่อยากไปปิ้งอาหารกินริมทะเล กินร้านอาหารก็ได้ เพราะตอนกลางวันแดดแรง”
แม่เราก็เลยเสริมว่า “...(ชื่อเรา) กลัวดำ”
แล้วน้าคนนึงก็พูดขึ้นมาว่า “โอโห้ ขนาดนี้ยังจะกลัวดำอีกหรอ ดูตอนนี้สิมันจะดำได้กว่านี้อีกหรอเนี่ย แค่นี้ก็ดำแล้วไม่ต้องกลัวหรอก”
แล้วคนอื่นๆก็ขำกันค่ะ แล้วยังมีอีกนะคะ บอกเราว่า ขับรถเป็นสักทีเถอะ จะได้ให้พาส่งตจวบ้าง นี่ถ้า..(ชื่อพี่เรา) อยู่ คงได้ไปไหนต่อไหนละ แล้วอีกคนก็เสริมว่า”(ชื่อพี่เรา) ขับรถเก่ง มันเก่งหลายอย่างเลยเนอะ ดีจัง”
เราแทบอยากจะร้องไห้ อยากจะตะโกนออกไปว่า เราก็มีดีเหมือนกันนะ เลิกเปรียบเทียบได้รึยัง
เราโดนมาตลอดชีวิตเท่าที่จำได้ ไม่เคยมีครั้งไหนไม่โดน และยิ่งถ้าเราอยู่พร้อมกันสองคนพี่น้อง เราโดนหนักกว่านี้อีกค่ะ ครั้งนึงเราเคยโพสต์ว่าเราโดนพูดแบบนี้ๆมานะ มีเพื่อนและคนรู้จักของพี่มาเม้นว่า “ก็นะ พี่ก็ดีกว่าจริงๆ”
เราพยายามแล้วค่ะ พยายามจะไม่เก็บมาคิด พยายามไม่ใส่ใจ แต่พอคนเรามันโดนบ่อยๆโดนมากๆเรากลับจำได้ทุกคำที่เค้าพูดกันเลย จำได้แม้แต่บรรยากาศตอนนั้น จากเด็กที่คิดว่ากล้าเข้าสังคมแล้ว กล้าพูด กล้าเล่น กล้ายิ้มแย้มมากขึ้นกว่าเดิมถูกดึงเข้าไปในโลกของตัวเองอีกครั้ง ไม่กล้าที่จะทำอะไร ชอบอยู่เงียบๆ เป็นไปได้ก็ไม่อยากไปหาญาติ (แต่ก็โดนบอกว่าไม่อยากญาติพี่น้อง)อยากอยู่คนเดียว อยากหนีไปให้ใกล้จากคนพวกนี้เลยค่ะ เพราะขนาดคนในครอบครัวเรายังไม่ปกป้องเราเลย ทุกคนมองเป็นเรื่องตลก พี่เราเองเวลามีคนเปรียบเทียบก็ยิ้มค่ะ และเค้าชอบมาก ทุกคนเวลามีคนมาทัก เค้าก็จะบอกให้ทายสิว่าใครพี่ใครน้อง และด้วยความเราไม่เก่งกิจกรรมแบบพี่ค่ะ เราถนัดวิชาการ และอะไรที่ไม่ใช่การแสดง คนเลยไม่ค่อยชมไม่ค่อยรู้ แต่ที่บ้านเราก็เอาแต่เงียบ นั้นทำให้เรารู้ว่าไม่มีใครแคร์ความรู้สึกเราเลยค่ะ
เราควรทำยังไงดีคะ เลิกใส่ใจเลิกคิดมากมันยากมากๆ พอช่วงนึงจะลืมได้แล้วก็มีคนมาพูดซ้ำอีก และเราก็จะย้อนคิดถึงทุกเหตุการณ์ที่เราผ่านมาตลอด เราอยากจะบอกพวกเค้าเหล่านั้นว่าเราก็เก่งในแบบของเรานะ เราก็ไม่แย่ เราไม่เคยเกเรด้วยซ้ำ ทำไมต้องตัดสินเรา เราอยากเริ่มต้นปีใหม่โดยไม่มีเรื่องพวกนี้ หรือเลิกคิดมากกับคนเหล่านี้ ขอคำแนะนำจากพี่ๆในpantipด้วยนะคะ ถ้ามีเวลาว่างเราจะเข้ามาอ่าน ขอบคุณค่ะ