ผมมันคนจน ควรจะมีความรักไหมครับ?

ตอนนี้ผมอายุ 23 ปีแล้วครับพึ่งเรียนจบตอนสมัยเรียนผม bad boy จีบผู้หญิงคนโน้นคนนี้ไปทั่วและเที่ยวตลอดไม่สนใจอะไร พอเรียนจบก็ก็ทำงานใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยเหมือนเดิมจนที่บ้านบอกให้เก็บเงินบ้างส่วนครอบครัวมีพออยู่พอกินครับส่วนตัวผมเองผมก็ทำงานส่งตัวเองเรียนและกู้ กยศ เรียนด้วยครับ จนมาวันนึงเกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นทำให้ผมเปลี่ยนไปเลยเสาหลักของครอบครัวผมถูกไล่ออกจากงาน และไม่มีงานทำหางานใหม่ก็ไม่ได้เนื่องจากเค้าอายุมากแล้ว แล้วก็เงินจุนเจือครอบครัวก็ค่อยๆหมดไปจนอยู่มาวันนึงที่บ้านบอกเราไม่มีเงินแล้วจนมันทำให้ผมน้ำตาตกใน ผมสงสารที่บ้านมากน้องก็ต้องเรียน มันทำให้ผมต้องประคับประคองครอบครัวผมไป ผมเงินเดือนไม่เยอะครับมันไม่พอใช้ชีวิตในเมืองกรุงอยู่แต่ด้วยเราต้องประคับประคองครัวเราต่อไปให้มีอยู่มีกินวันต้องทำงานวันล่ะ 12 ชม เพื่อให้ได้เงินเยอะขึ้นสักนิ๊ดก็ยังดีผมส่งเงินให้ที่บ้านทุกเดือนและทุกครั้งที่บ้านจะถามตลอดพอกินไหมลูก ยายอยู่บ้านนอกใช้เงินไม่เยอะหรอกส่วนเราอยู่กรุงเทพจำเป็นต้องกินต้องใช้ ยิ่งทำให้ผมน้ำตาตกเข้าไปอีก ผมอยู่กับยายตั้งแต่เด็กจนโตครับผมจึงรักยายมากบางทีก็เหนื่อยก็ท้ออยากมีกำลังใจจากแฟนบ้างก็เลยจีบใคร แต่สุดท้ายก็ผิดหวังทุกๆทีจริงจังคนนี้แหละแต่ก็โดนเทตลอดเลย มันทั้งเหนื่อยทั้งท้อจนมันทำให้ผมคิดได้ว่าผมไม่ควรจะมีมันดีกว่าผมไม่สามารถดูแลใครได้ผมไม่มีเงินจะพาแฟนไปกินร้านอาหาร ผมไม่มีเงินที่จะซื้อของให้แฟน ผมเองก็มีภาระที่ต้องดูแลทั้งประคับประคองครัวให้มีอยู่มีกิน ทั้งส่งน้องเรียน ทั้งส่งหนี้ กยศ สิ่งเหล่านี้มันทำให้ผมคิดว่าผมไม่ควรจะมีแฟนหรอกครับ ผมพอแล้วกับความรัก ยิ่งโดนเทจากคนที่ชอบยิ่งบั่นทอนจิตใจทำให้เหนื่อย ผมก็แค่ต้องการใครสักคนที่คอยให้กำลังใจ จนถึงวันนี้มันทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ควรมีใครเลยดีกว่า

ปล.เพื่อนๆคิดว่ายังไงกันครับ ผมควรคิดแบบนี้ดีไหม