อยากได้บทกลอนสมัยเรียนประถม (90s)

พอดีผมนึกถึงกลอนที่เคยท่องสมัยเรียนประถม อยากท่องให้ลูกสาวฟัง แต่ลืมๆไปแล้วจำได้ไม่หมด ที่พอจะจำได้ก็ช่วงแรกๆ เป็นนิทานเกี่ยวกับ ลูกกระต่ายและแม่ในป่าใหญ่ ที่ลูกต้องกการออกไปเที่ยวในป่า แต่แม่ไม่ให้ ท่อนที่พอจำได้ประมาณนี้ครับ

ป่าดงพงไพรใหญ่กว้าง     
รกร้างส่ำสัตว์อาศัย
กลางพงดงละเมาะเหมาะใจ   
ฝูงกระต่ายน้อยใหญ่สำราญ
แม่กระต่ายกายขาวราวปุยฝ้าย
มีลูกชายชาญฉลาดอาจหาญ
อยากเที่ยวป่าใหญ่มานาน
วอนขานมารดาทุกวัน
แม่ว่ายังเด็กเล็กนัก
มิรู้จักป่าใหญ่ไพรสัณ
...... ลูกยาจะพลันหวั่นใจ.....

แล้วก็ไปต่อไม่ได้แล้วครับ จำได้ว่ายังมีอีกเยอะ
ใครพอทราบขอคำแนะนำที่นะครับ ลองค้นในกูเกิ้ลแล้วก็ไม่เจอ ใครพอจำได้ต่อได้จนจบ หรือพอรู้ชื่อเรื่องคนแต่ง ช่วยทีนะครับ

ขอบคุณครับ

ข้อมูลเพิ่มเติม: คุ้นๆว่าอยู่ในบนเรียน มานะ มานี แต่ไม่รู้ว่าเล่มไหน แต่น่าจะตอน ป.5 ป.6 มั้งครับ

(แก้ไขพิมพ์ผิด)