สวัสดีครับ ไม่รู้ว่าใครเคยเป็นแบบผมบ้างรึปล่าว ทุกวันนี้ผมใช้ชีวิตคราวาสลำบากมากๆ โดยที่ผมนั้นบวชอยู่กับวัดมาตั้งแต่เด็กน้อย ได้ฟังธรรมะจากหลวงพ่อเทศน์ทุกวันๆ
เหมือนกับว่าล้างสมองผมทุกวันๆ ซึ่งตอนเด็กไม่คิดอะไร พอผมเริ่มโตเลยซึมซับมาเรื่อยกับคำว่า " ชีวิตนี้มีเพียงเท่านี้เรามาตัวเปล่า ตายไปก็เอาไรไปไม่ได้ เราอยากได้อะไรไปทำไมในเมื่อเดี๋ยวเราก็ตายไปแล้ว เราเกิดมาเพื่อสร้างบุญไม่ได้เพื่อสร้างกิเลส ตายไปก็ตกนรกอีก ยิ่งได้ก็ยิ่งอยากได้ เงินทองเป็นสิ่งของนอกกาย ตายไปก็เอาไปไม่ได้ มันก็แค่สิ่งของธรรมดา " ทุกวันนี้คำพวกนี้ยังหลอนในหัวผมมาก ผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี เวลาผมอยากได้อะไรขึ้นมา ผมก็นึกถึงคำนี้ตลอด เอาออกจากหัวผมไปไม่ได้เลย อีกอย่างผมก็ไม่กล้ามีแฟนมีครอบครัวด้วย เพราะคำสอนหลวงพ่อท่านนั้นอีกเช่นเดิมครับ มีลูกเมียก็มีทุกข์ ไหนค่ากินค่านุ่นนี่นั่นค่าเทอมโรงเรียนเรียนลูก เทศน์เอาซะผมเบื่อหน่ายไปหมดเลย ทั้งที่จิตใจผมไม่ได้อยากอยู่ในวัดเลย เวลาไปเที่ยวผมก็ไม่รู้สึกตื่นเต้นหรือสนุกอะไรกับเพื่อนเลย เพราะผมบวชมานานทำให้ผมลึกในพระธรรมคำสอนแหละครับ ผมพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขกับมันและจะสนุกแต่ทำไม่ได้เลย ทั้งที่ผมยังหนุ่มแท้ๆ ในหัวผมคิดออกมาว่ามันก็แค่สิ่งของที่ทำมาเพื่อความบรรเทิงเท่านั้น ผมก็ไม่รู้สึกดีใจอะไรเลย ผมเบื่อมากๆ เครียดไปหมด ตอนเด็กๆผมมีความฝันว่าอยากไปเที่ยวทุกที่ ที่อยากไป แต่พอผมโตมาแล้วผมรู้สึกเบื่อไม่ได้มีความคิดนี้เข้ามาในหัวผมเลย ผมรู้แค่ว่า เราเกิดมาเพื่อแสวงหาบุญกุศลเท่านั้น ในเมื่อเราก็ตายทุกคน.. ผมอยากบำบัดมากครับ ผมเครียด ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว เพื่อนๆเคยเป็นแบบผมไหม
ธรรมะ ล้างสมอง
เหมือนกับว่าล้างสมองผมทุกวันๆ ซึ่งตอนเด็กไม่คิดอะไร พอผมเริ่มโตเลยซึมซับมาเรื่อยกับคำว่า " ชีวิตนี้มีเพียงเท่านี้เรามาตัวเปล่า ตายไปก็เอาไรไปไม่ได้ เราอยากได้อะไรไปทำไมในเมื่อเดี๋ยวเราก็ตายไปแล้ว เราเกิดมาเพื่อสร้างบุญไม่ได้เพื่อสร้างกิเลส ตายไปก็ตกนรกอีก ยิ่งได้ก็ยิ่งอยากได้ เงินทองเป็นสิ่งของนอกกาย ตายไปก็เอาไปไม่ได้ มันก็แค่สิ่งของธรรมดา " ทุกวันนี้คำพวกนี้ยังหลอนในหัวผมมาก ผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี เวลาผมอยากได้อะไรขึ้นมา ผมก็นึกถึงคำนี้ตลอด เอาออกจากหัวผมไปไม่ได้เลย อีกอย่างผมก็ไม่กล้ามีแฟนมีครอบครัวด้วย เพราะคำสอนหลวงพ่อท่านนั้นอีกเช่นเดิมครับ มีลูกเมียก็มีทุกข์ ไหนค่ากินค่านุ่นนี่นั่นค่าเทอมโรงเรียนเรียนลูก เทศน์เอาซะผมเบื่อหน่ายไปหมดเลย ทั้งที่จิตใจผมไม่ได้อยากอยู่ในวัดเลย เวลาไปเที่ยวผมก็ไม่รู้สึกตื่นเต้นหรือสนุกอะไรกับเพื่อนเลย เพราะผมบวชมานานทำให้ผมลึกในพระธรรมคำสอนแหละครับ ผมพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขกับมันและจะสนุกแต่ทำไม่ได้เลย ทั้งที่ผมยังหนุ่มแท้ๆ ในหัวผมคิดออกมาว่ามันก็แค่สิ่งของที่ทำมาเพื่อความบรรเทิงเท่านั้น ผมก็ไม่รู้สึกดีใจอะไรเลย ผมเบื่อมากๆ เครียดไปหมด ตอนเด็กๆผมมีความฝันว่าอยากไปเที่ยวทุกที่ ที่อยากไป แต่พอผมโตมาแล้วผมรู้สึกเบื่อไม่ได้มีความคิดนี้เข้ามาในหัวผมเลย ผมรู้แค่ว่า เราเกิดมาเพื่อแสวงหาบุญกุศลเท่านั้น ในเมื่อเราก็ตายทุกคน.. ผมอยากบำบัดมากครับ ผมเครียด ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว เพื่อนๆเคยเป็นแบบผมไหม