อิจฉาคนที่มีพ่อแม่มีพี่น้องที่รักใคร่สามัคคีกันสุขภาพแข็งแรง

เพราะพวกเค้าเหล่านั้นจะสามารถเนรมิตสิ่งที่เค้าต้องการได้ภายในระยะเวลาอันสั้น...อยากได้บ้านได้รถมันก็ง่ายไปหมด...พี่น้องช่วยกันหาเงินช่วยกันเก็บแป็บเดียวก็ถึงฝัน...

ผมนี่นอกจากพ่อแม่จะหย่าร้างกันแล้ว แม่ก็เจ็บป่วย ผมก็ตัวคนเดียวไม่ได้มีความสามารถจะดูแลแม่ได้มากนัก เลิกงานก็ล้า ตื่นมาก็ต้องไปทำงานล่ะ วันหยุดก็ขับมอไซรับออเดอร์ฟู้ด ส่งพัสดุ...ผมยอมรับว่าผมก็ไม่ได้มีความรู้ความสามารถในการหาเงินอะไรได้มากนัก...จากที่เคยทำงานเอกชนเงินเดือน 25 -26k ต้องกลายมาเป็นพนักงานรัฐวิสาหกิจเดือนละ 13-14k ต้องหาเงินให้ตัวเองและแม่ใช้ด้วยกันอยากมีบ้านเป็นของตัวเองก็เงินเดือนไม่ผ่าน...อยากได้รถกระบะคันเล็กๆเก่าๆคันละ 40-50kมาขับก็ยังไม่มีปัญญามีเลย...เพราะหน้าบ้านพ่อไม่มีที่จอด คือจะซื้อรถก็ต้องมีที่จอดก่อน แต่ก่อนจะมีที่จอดก็ต้องมีบ้านเป็นของตัวเองก่อน เงินที่เก็บได้ ก็ราวๆ 50k ก็ต้องมีเหตุฉุกเฉินต้องใช้เงิน ดีนะที่สามารถเบิกค่ารักษา รพ.ของรัฐได้ แต่เวลาแม่ไปหาหมอมันก็ต้องใช้แท็กซี่เท่านั้น ไปกลับวันนึงก็ 2xx บาท เห้อ...ผมก็พยายามจะพัฒนาตัวเองไปเรียนภาษาอังกฤษเพื่อเพิ่มเงินเดือนแต่ค่าเรียนก็แสนแพง ผมเคยลองไปนั่งเรียนกับอาจารย์ฝรั่งออสเตรเลีย พูดไทยไม่ได้เลยแม้แต่พยางค์เดียว ผมนี่เครียดเลย เรียนในวันหยุดวันละ 3 ชม.ไม่รู้เรื่องเลย เรียนได้ ไม่ถึง 30 ชม.ผมก็ขอบาย เพราะไม่ได้อะไรเลย สูญเงินไปเกือบ 20k ...บางทีก็ท้อเหมือนกันครับ

ขอบคุณนะครับที่มานั่งฟังผมบ่น