-7-
รถไฟวิ่งผ่านเหนือเมฆบาง ๆ เราอยู่บนยอดเขาสูง ผมและชายชรามองไปยังทิวทัศน์เบื้องหน้า
ท้องฟ้าใสผิดธรรมดา แสงดาวนับล้าน ๆ ส่องสกาวประกายวับวาว
ผมยื่นตัวไปนอกหน้าต่าง ชูมือซ้ายโบกไปมา รู้สึกดาวอยู่ใกล้จนเอื้อมคว้าได้...
"อากาศดี อารมณ์ดี ผมรู้สึกดีจริง ๆ" ผมพูดขณะยกมือขวาเสยผม
เราสูดอากาศบริสุทธิ์สดชื่นบนยอดเขา... ไกลลิบออกไป เห็นแสงไฟ นับแสน ๆ ดวง ส่องพร่างพราวจากในเมือง มีโบสถ์เล็กจ้อย
มีแสงสีแดง เขียว ขาว ของรถวิ่งสลับไปมา เหมือนมดหลากสี...
รถไฟเริ่มแล่นลงจากเทือกเขา ผ่านหมอกจาง ๆ ปลายทางของมันกำลังวิ่งเข้าสู่เมืองใหญ่...
วินาทีต่อมา พลุหลากสีสันลอยขึ้นบนอากาศ เสียงระเบิดสั่นสะเทือนเหนือน่านฟ้า
เราทั้งสองดื่มดำความงามแสงสีอันยิ่งใหญ่ ผมจ้องมองนาฬิกา มันบอกเวลา 23:54 น.
"นี่ก็ดึกมากแล้วนะครับ" ผมพูด
"ใช่ ผู้คนในเมืองเริ่มเฉลิมฉลองสิ้นปีแล้ว ปีเก่าจะผ่านไป ปีใหม่กำลังจะมา... ไหนบอกฉันซิ เรื่องราวแบบไหน ที่เธออยากให้โลกจดจำ ?" ชายชราถาม
ผมนิ่งคิด อึดใจนึงเต็ม ๆ
"ผมมีนิยายต้องเขียนให้จบ... ผมอยากเป็นนักเขียนที่มีชื่อทิ้งใว้ในประวัติศาสตร์"
ผมหยุดนิดนึง "อยากอยู่สูงสุดบนเส้นทางนี้ ไปให้ถึงจุดสุดยอดของอาชีพนี้...
นอกจากนั้น ยังอยากท่องเที่ยวในโลก ร่อนเร่ไปทั่วผืนพิภพ ใช้ชีวิตเป็นศิลปินในต่างแดน...
ผมจินตนาการอนาคตไว้มากมาย แม้ว่าในความเป็นจริง ยังเป็นไปไม่ได้เลย..."
ผมสบตาชายชรา
"ตอนนี้ยังเป็นเพียงความฝันอยู่เท่านั้นเองครับ..." ผมสารภาพ
เขาพยักหน้า มองผมเงียบ ๆ ดวงตาเปี่ยมด้วยความเข้าใจ
ผมรู้สึกตื้นตัน...
"จริงสิครับ ผมมีวิสกี้ ที่เพิ่งซื้อมาในวันนี้" ผมบอกพลางเปิดซิปกลางบนกระเป๋า
"ตั้งใจกะเอามาฉลองที่บ้าน แต่เกิดเรื่องซะก่อน จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้เปิดครับ" มือซ้ายผมหยิบขวดขึ้นมา
"โอ้ จอห์นนี่วอคเกอร์ขวดเขียว!!" ชายชราอุทาน นัยน์ตาเป็นประกาย
"สำหรับคืนข้ามปี มันต้องของดีที่สุดนี่ครับ แต่สงสัยว่าต้องใช้แก้วพลาสติก ขอตัวสักครู่นะครับ" ผมบอกเสียงใส
จากนั้นเดินไปหยิบแก้วที่มุมล็อบบี้
เมื่อเดินกลับมา ผมส่งแก้วให้ชายสูงวัย
ผมรินขณะยืน... สายตาจดจ้องนาฬิกาบนข้อมือ ใกล้ปีใหม่ขึ้นทุกเสี้ยววินาที...
"อีกหนึ่งนาทีจะเที่ยงคืนครับ..." ผมบอก
ก่อนที่เราทั้งคู่จะดื่ม ชายชราลุกขึ้น ยกแก้วกล่าวอวยพรผม
"ขอดื่มให้กับ นักเขียนที่ยิ่งใหญ่" ชายชราพูดอย่างเชื่อมั่น
"อะไรนะครับ!! ผมไม่ได้ยิน พูดอีกทีได้มั้ย!!" น้ำเสียงผมหยอกล้อ
"หึ...หึ..." เขาหัวเราะ "นักเขียนผู้ยอดเยี่ยม และยิ่งใหญ่!!" ชายชราตะโกนก้องเสียงดังกังวาน... เราชนแก้วกัน ขณะที่รถไฟลอดใต้อุโมงค์ เสียงดังกึกกัก...
ในโบกี้มืดมิด มีแต่เพียงสายหมอก เมื่อพ้นปากอุโมงค์ แสงจันทร์ส่องเข้ามาในขบวน
ทุกอย่างเริ่มสว่างเรืองรอง ทว่าชายชราหายไปเสียแล้ว...
ผมรู้สึกพิศวง ใจหายเล็กน้อย มองซ้ายแลขวา สำรวจตรวจตรารอบห้อง สิ่งที่เห็น มีเพียงชายสวมเสื้อมอมแมม นอนกรนกอดขวดเหล้า
ผมเหลือบมองไปที่แก้วพลาสติก เหลือเพียงแก้วเปล่าทิ้งไว้บนโต๊ะ...
ผมถอนหายใจอย่างอ่อนล้า ก้มหน้ามองพื้น พลางยิ้มเนือย ๆ
"นี่มันอะไรกัน ?" ผมถามตัวเอง "รึว่าเป็นเพียงภาพหลอนที่สร้างขึ้นมา ??..." ผมบอกตัวเองอย่างงงงวย
ขณะกำลังจะนั่งลง สายลมเย็นวูบ พัดเข้ามาลูบไล้ใบหน้า
สายตาผมเหลือบมองไปที่กระจกข้างผนังช้า ๆ
เห็นรอยนิ้วมือของชายชราบนหน้าต่าง... ผมมองอย่างตกตะลึง นิ่งอึ้งชั่วครู่
"เป็นคืนที่แปลกประหลาดดีจริง..." ผมนั่งลง รินวิสกี้ให้ตัวเองดื่มอีกแก้ว
FT 5 | เรื่องสั้น ปาฏิหาริย์คืนสิ้นปี ตอนที่ 7
ท้องฟ้าใสผิดธรรมดา แสงดาวนับล้าน ๆ ส่องสกาวประกายวับวาว
ผมยื่นตัวไปนอกหน้าต่าง ชูมือซ้ายโบกไปมา รู้สึกดาวอยู่ใกล้จนเอื้อมคว้าได้...
"อากาศดี อารมณ์ดี ผมรู้สึกดีจริง ๆ" ผมพูดขณะยกมือขวาเสยผม
เราสูดอากาศบริสุทธิ์สดชื่นบนยอดเขา... ไกลลิบออกไป เห็นแสงไฟ นับแสน ๆ ดวง ส่องพร่างพราวจากในเมือง มีโบสถ์เล็กจ้อย
มีแสงสีแดง เขียว ขาว ของรถวิ่งสลับไปมา เหมือนมดหลากสี...
รถไฟเริ่มแล่นลงจากเทือกเขา ผ่านหมอกจาง ๆ ปลายทางของมันกำลังวิ่งเข้าสู่เมืองใหญ่...
วินาทีต่อมา พลุหลากสีสันลอยขึ้นบนอากาศ เสียงระเบิดสั่นสะเทือนเหนือน่านฟ้า
เราทั้งสองดื่มดำความงามแสงสีอันยิ่งใหญ่ ผมจ้องมองนาฬิกา มันบอกเวลา 23:54 น.
"นี่ก็ดึกมากแล้วนะครับ" ผมพูด
"ใช่ ผู้คนในเมืองเริ่มเฉลิมฉลองสิ้นปีแล้ว ปีเก่าจะผ่านไป ปีใหม่กำลังจะมา... ไหนบอกฉันซิ เรื่องราวแบบไหน ที่เธออยากให้โลกจดจำ ?" ชายชราถาม
ผมนิ่งคิด อึดใจนึงเต็ม ๆ
"ผมมีนิยายต้องเขียนให้จบ... ผมอยากเป็นนักเขียนที่มีชื่อทิ้งใว้ในประวัติศาสตร์"
ผมหยุดนิดนึง "อยากอยู่สูงสุดบนเส้นทางนี้ ไปให้ถึงจุดสุดยอดของอาชีพนี้...
นอกจากนั้น ยังอยากท่องเที่ยวในโลก ร่อนเร่ไปทั่วผืนพิภพ ใช้ชีวิตเป็นศิลปินในต่างแดน...
ผมจินตนาการอนาคตไว้มากมาย แม้ว่าในความเป็นจริง ยังเป็นไปไม่ได้เลย..."
ผมสบตาชายชรา
"ตอนนี้ยังเป็นเพียงความฝันอยู่เท่านั้นเองครับ..." ผมสารภาพ
เขาพยักหน้า มองผมเงียบ ๆ ดวงตาเปี่ยมด้วยความเข้าใจ
ผมรู้สึกตื้นตัน...
"จริงสิครับ ผมมีวิสกี้ ที่เพิ่งซื้อมาในวันนี้" ผมบอกพลางเปิดซิปกลางบนกระเป๋า
"ตั้งใจกะเอามาฉลองที่บ้าน แต่เกิดเรื่องซะก่อน จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้เปิดครับ" มือซ้ายผมหยิบขวดขึ้นมา
"โอ้ จอห์นนี่วอคเกอร์ขวดเขียว!!" ชายชราอุทาน นัยน์ตาเป็นประกาย
"สำหรับคืนข้ามปี มันต้องของดีที่สุดนี่ครับ แต่สงสัยว่าต้องใช้แก้วพลาสติก ขอตัวสักครู่นะครับ" ผมบอกเสียงใส
จากนั้นเดินไปหยิบแก้วที่มุมล็อบบี้
เมื่อเดินกลับมา ผมส่งแก้วให้ชายสูงวัย
ผมรินขณะยืน... สายตาจดจ้องนาฬิกาบนข้อมือ ใกล้ปีใหม่ขึ้นทุกเสี้ยววินาที...
"อีกหนึ่งนาทีจะเที่ยงคืนครับ..." ผมบอก
ก่อนที่เราทั้งคู่จะดื่ม ชายชราลุกขึ้น ยกแก้วกล่าวอวยพรผม
"ขอดื่มให้กับ นักเขียนที่ยิ่งใหญ่" ชายชราพูดอย่างเชื่อมั่น
"อะไรนะครับ!! ผมไม่ได้ยิน พูดอีกทีได้มั้ย!!" น้ำเสียงผมหยอกล้อ
"หึ...หึ..." เขาหัวเราะ "นักเขียนผู้ยอดเยี่ยม และยิ่งใหญ่!!" ชายชราตะโกนก้องเสียงดังกังวาน... เราชนแก้วกัน ขณะที่รถไฟลอดใต้อุโมงค์ เสียงดังกึกกัก...
ในโบกี้มืดมิด มีแต่เพียงสายหมอก เมื่อพ้นปากอุโมงค์ แสงจันทร์ส่องเข้ามาในขบวน
ทุกอย่างเริ่มสว่างเรืองรอง ทว่าชายชราหายไปเสียแล้ว...
ผมรู้สึกพิศวง ใจหายเล็กน้อย มองซ้ายแลขวา สำรวจตรวจตรารอบห้อง สิ่งที่เห็น มีเพียงชายสวมเสื้อมอมแมม นอนกรนกอดขวดเหล้า
ผมเหลือบมองไปที่แก้วพลาสติก เหลือเพียงแก้วเปล่าทิ้งไว้บนโต๊ะ...
ผมถอนหายใจอย่างอ่อนล้า ก้มหน้ามองพื้น พลางยิ้มเนือย ๆ
"นี่มันอะไรกัน ?" ผมถามตัวเอง "รึว่าเป็นเพียงภาพหลอนที่สร้างขึ้นมา ??..." ผมบอกตัวเองอย่างงงงวย
ขณะกำลังจะนั่งลง สายลมเย็นวูบ พัดเข้ามาลูบไล้ใบหน้า
สายตาผมเหลือบมองไปที่กระจกข้างผนังช้า ๆ
เห็นรอยนิ้วมือของชายชราบนหน้าต่าง... ผมมองอย่างตกตะลึง นิ่งอึ้งชั่วครู่
"เป็นคืนที่แปลกประหลาดดีจริง..." ผมนั่งลง รินวิสกี้ให้ตัวเองดื่มอีกแก้ว