สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 76
เราต้องกลายเป็นคนร่างกายไม่ปกติเพราะ....
ยาวหน่อยเพราะมันคงเป็นปีที่แย่ที่สุดของเราเลย😂
เราทำงานเป็นแคชเชียร์ของร้านอาหาร ปกติผู้จัดการจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่าย โดยตอนเช้าผจก.จะเข้าไปบ้านเจ้านายเพื่อเอาเงินมาซื้อของหรือใช้จ่ายต่างๆ บางครั้งก็เป็นเราถ้าผจก.ไม่ว่าง ส่วนเจ้านายจะรับผิดชอบแค่เรื่องเงิน
วันที่เกิดเรื่อง เจ้านายโทร.มาบอกให้เราขับรถไปเอาเงินที่บ้านเจ้านายไปจ่ายค่าไฟ และต้องไปในวันนั้นเพราะมันเป็นวันสุดท้ายถ้าไม่จ่ายคือโดนตัดไฟ (เราก็งงนะบิลมาตั้งนานแล้วทำไมเขาไม่ไปจ่าย😅) ปกติผจก.จะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ แต่วันนั้นผจก.ตื่นสายเลยไม่ได้เข้าไปบ้านเจ้านาย เจ้านายดูกล้องวงจรปิดแล้วเห็นว่าเราทำงานอยู่เลยให้เราไปแทน วันนั้นเรารู้สึกไม่ค่อยสบายด้วยแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ขาไปปกติ แต่ขากลับมันมีรถยนต์เลี้ยวตัดหน้าเรา เราเบรคเพื่อไม่ให้ชนรถคันนั้น แล้วรถก็ล้มลง ร่างกายเราไม่มีแผลหรือรอยช้ำอะไรเลย เพราะเราเซฟตัวเองพอสมควรทั้งหมวกทั้งเครื่องแต่งกาย แล้วก็ขับแค่40-50(รถแถวนั้นเยอะเราไม่กล้าขับเร็ว) เราพยายามจะไม่ประมาท แต่เราบอกห้ามคนอื่นไม่ประมาทไม่ได้ พอเราล้มก็มีคนแถวนั้นมาช่วยพยุง ส่วนรถที่ตัดหน้าก็ขับไปแล้ว คงไม่รู้ด้วยว่าเราล้ม เรากำลังจะลุกขึ้นแต่มันลุกไม่ไหว ระหว่างรอรถกู้ภัยเราก้โทร.บอกพี่ที่ร้านว่าเรารถล้ม ให้มาเอาค่าไฟไปจ่ายแทนเราที ตอนนั้นเราปวดขาข้างขวามาก พอเรามองดูขาตัวเอง ทีแรกเรานึกว่าหัวเข่ามันคงจะบิดเลยทำให้ขาผิดรูป แต่พอไปถึงรพ.หมอเอ็กซเรย์พบว่ากระดูกเราแตกครึ่งซีกเลย เราต้องผ่าตัดใส่เหล็ก วันนั้นเจ้านายไปถามข่าวเราจากพี่ที่ร้านว่าเป็นไงบ้าง เจ้านายบอกว่าเดี๋ยวจะเข้ามาเยี่ยม เรานอนรอผ่าตัด1อาทิตย์ แล้วพักฟื้นที่รพ.อีก1อาทิตย์ ระหว่างนั้นเราไม่เห็นหน้าเจ้านายเลย มีแต่พี่ที่ทำงานมาเยี่ยม จนวันสุดท้ายที่เราจะออกจากรพ. เราพึ่งเห็นผู้จัดการถือกระเช้าแบรนด์สีเขียวราคา500+ มาให้แล้วบอกว่า"พึ่งมีเวลา" ค่ารักษาตัวของเราที่อยู่รพ.ทั้งหมด67,770บาท ดีที่มีพรบ.รถกับสิทธิ์บัตรทอง ไม่งั้นเราก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเงินก้อนขนาดนี้มาจากไหน เพราะที่ร้านไม่มีสวัสดิการอะไรเลย เงินเดือนๆละ8,000บาท แม่เราบอกว่าถ้าไม่มีจริงๆก็คงต้องขายนามาจ่าย แต่นี่ถือว่าเป็นความโชคดีในเหตุการครั้งนี้ เราออกมาพักฟื้นที่บ้านอยู่แบบคนพิการเดินไม่ได้3เดือน ตอนนี้5เดือนแล้วเราพอเดินได้บ้าง(เดินแบบคนขาเป๋😂)แต่ยังปวดขาอยู่ ไม่รู้จะกลับมาเดินได้แบบคนปกติเมื่อไหร่ เราอยู่กับแม่แค่2คน ค่าใช้จ่ายเลยไม่มากเท่าไหร่ แต่ก็กลายเป็นขาดรายได้ไปเลย เราพึ่งมารับรู้ถึงความรักของแม่ก็ครั้งนี้แหละ ในวันที่เราเจ็บที่สุดหันไปก้เจอแต่แม่ ช่วงเวลาที่เราเจ็บทรมานเราจับมือแม่แล้วร้องไห้ มันทำให้อาการพวกนั้นทุเลาขึ้นมามากเลย พูดให้กำลังใจเราตลอด "เดี๋ยวก็หาย,เดี๋ยวก็เดินได้ปกติ,ไม่มีอะไรหล่อก" มีแต่คำพูดที่ทำให้เรารู้สึกดี มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งชีวิตเราไม่สามารถลืมได้เลย
เราฝันว่าจะทำงานหาเงินเรียนต่อเอง เราเลยยังไม่เรียนต่อหยุดทำงาน1ปี แต่ตอนนี้ก็คงต้องเลื่อนไปก่อน ซึ่งไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่😅
นี่มั้งเรื่องหน้าเศร้าของการทำงานปี2562ของเรา😂
ยาวหน่อยเพราะมันคงเป็นปีที่แย่ที่สุดของเราเลย😂
เราทำงานเป็นแคชเชียร์ของร้านอาหาร ปกติผู้จัดการจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่าย โดยตอนเช้าผจก.จะเข้าไปบ้านเจ้านายเพื่อเอาเงินมาซื้อของหรือใช้จ่ายต่างๆ บางครั้งก็เป็นเราถ้าผจก.ไม่ว่าง ส่วนเจ้านายจะรับผิดชอบแค่เรื่องเงิน
วันที่เกิดเรื่อง เจ้านายโทร.มาบอกให้เราขับรถไปเอาเงินที่บ้านเจ้านายไปจ่ายค่าไฟ และต้องไปในวันนั้นเพราะมันเป็นวันสุดท้ายถ้าไม่จ่ายคือโดนตัดไฟ (เราก็งงนะบิลมาตั้งนานแล้วทำไมเขาไม่ไปจ่าย😅) ปกติผจก.จะเป็นคนจัดการเรื่องนี้ แต่วันนั้นผจก.ตื่นสายเลยไม่ได้เข้าไปบ้านเจ้านาย เจ้านายดูกล้องวงจรปิดแล้วเห็นว่าเราทำงานอยู่เลยให้เราไปแทน วันนั้นเรารู้สึกไม่ค่อยสบายด้วยแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ขาไปปกติ แต่ขากลับมันมีรถยนต์เลี้ยวตัดหน้าเรา เราเบรคเพื่อไม่ให้ชนรถคันนั้น แล้วรถก็ล้มลง ร่างกายเราไม่มีแผลหรือรอยช้ำอะไรเลย เพราะเราเซฟตัวเองพอสมควรทั้งหมวกทั้งเครื่องแต่งกาย แล้วก็ขับแค่40-50(รถแถวนั้นเยอะเราไม่กล้าขับเร็ว) เราพยายามจะไม่ประมาท แต่เราบอกห้ามคนอื่นไม่ประมาทไม่ได้ พอเราล้มก็มีคนแถวนั้นมาช่วยพยุง ส่วนรถที่ตัดหน้าก็ขับไปแล้ว คงไม่รู้ด้วยว่าเราล้ม เรากำลังจะลุกขึ้นแต่มันลุกไม่ไหว ระหว่างรอรถกู้ภัยเราก้โทร.บอกพี่ที่ร้านว่าเรารถล้ม ให้มาเอาค่าไฟไปจ่ายแทนเราที ตอนนั้นเราปวดขาข้างขวามาก พอเรามองดูขาตัวเอง ทีแรกเรานึกว่าหัวเข่ามันคงจะบิดเลยทำให้ขาผิดรูป แต่พอไปถึงรพ.หมอเอ็กซเรย์พบว่ากระดูกเราแตกครึ่งซีกเลย เราต้องผ่าตัดใส่เหล็ก วันนั้นเจ้านายไปถามข่าวเราจากพี่ที่ร้านว่าเป็นไงบ้าง เจ้านายบอกว่าเดี๋ยวจะเข้ามาเยี่ยม เรานอนรอผ่าตัด1อาทิตย์ แล้วพักฟื้นที่รพ.อีก1อาทิตย์ ระหว่างนั้นเราไม่เห็นหน้าเจ้านายเลย มีแต่พี่ที่ทำงานมาเยี่ยม จนวันสุดท้ายที่เราจะออกจากรพ. เราพึ่งเห็นผู้จัดการถือกระเช้าแบรนด์สีเขียวราคา500+ มาให้แล้วบอกว่า"พึ่งมีเวลา" ค่ารักษาตัวของเราที่อยู่รพ.ทั้งหมด67,770บาท ดีที่มีพรบ.รถกับสิทธิ์บัตรทอง ไม่งั้นเราก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเงินก้อนขนาดนี้มาจากไหน เพราะที่ร้านไม่มีสวัสดิการอะไรเลย เงินเดือนๆละ8,000บาท แม่เราบอกว่าถ้าไม่มีจริงๆก็คงต้องขายนามาจ่าย แต่นี่ถือว่าเป็นความโชคดีในเหตุการครั้งนี้ เราออกมาพักฟื้นที่บ้านอยู่แบบคนพิการเดินไม่ได้3เดือน ตอนนี้5เดือนแล้วเราพอเดินได้บ้าง(เดินแบบคนขาเป๋😂)แต่ยังปวดขาอยู่ ไม่รู้จะกลับมาเดินได้แบบคนปกติเมื่อไหร่ เราอยู่กับแม่แค่2คน ค่าใช้จ่ายเลยไม่มากเท่าไหร่ แต่ก็กลายเป็นขาดรายได้ไปเลย เราพึ่งมารับรู้ถึงความรักของแม่ก็ครั้งนี้แหละ ในวันที่เราเจ็บที่สุดหันไปก้เจอแต่แม่ ช่วงเวลาที่เราเจ็บทรมานเราจับมือแม่แล้วร้องไห้ มันทำให้อาการพวกนั้นทุเลาขึ้นมามากเลย พูดให้กำลังใจเราตลอด "เดี๋ยวก็หาย,เดี๋ยวก็เดินได้ปกติ,ไม่มีอะไรหล่อก" มีแต่คำพูดที่ทำให้เรารู้สึกดี มันเป็นความรู้สึกที่ทั้งชีวิตเราไม่สามารถลืมได้เลย
เราฝันว่าจะทำงานหาเงินเรียนต่อเอง เราเลยยังไม่เรียนต่อหยุดทำงาน1ปี แต่ตอนนี้ก็คงต้องเลื่อนไปก่อน ซึ่งไม่รู้ว่าอีกเมื่อไหร่😅
นี่มั้งเรื่องหน้าเศร้าของการทำงานปี2562ของเรา😂
สมาชิกหมายเลข 4278381 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2965262 สยอง, Bring me to the moon ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 3132181 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2175218 ซึ้ง, ลูกหมูยอ ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 4744142 ซึ้ง, สมาชิกหมายเลข 3899723 ซึ้ง, Restful ซึ้ง, หมอ_คับ ซึ้งรวมถึงอีก 20 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
ความคิดเห็นที่ 3
เกลียดขี้หน้ามนุษย์ป้า แต่ต้องร่วมงานด้วย ฮ่าๆ
ที่เกลียดเพราะแกเอาแต่ใจ ไม่ฟังเหตุผล
แต่ก็ปลงๆ ละ เพราะรุ่นแม่ละ
รับผิดชอบงานเยอะมาก ยังค้างงานใหญ่ๆ อยู่ 2 งาน เอาว่าปีหน้าค่อยทำต่อ
หรือจะไปเริ่มที่ใหม่ หรือจะกลับไปดำเนินชีวิตบ้านนอกดี
เพราะผมคิดๆ แล้วว่า เราทิ้งเวลาเกือบค่อนชีวิต มารับใช้คนที่ไม่รู้จัก
เพื่อแลกค่าตอบแทน 3-4 หมื่น บริษัทก็ไม่ได้เห็นค่าอะไรเราหรอก
วันไหนเราทำงานไม่ได้ หรือเกษียณไป เขาก็ลืม มันไม่มีบุญคุณอะไรหรอก
จึงคิดว่าเอาเวลาที่มีไปใช้กับพ่อแม่ดีกว่า เพราะไม่ยากกลับไปในวันที่ไม่มีพวกเขาแล้ว
ที่เกลียดเพราะแกเอาแต่ใจ ไม่ฟังเหตุผล
แต่ก็ปลงๆ ละ เพราะรุ่นแม่ละ
รับผิดชอบงานเยอะมาก ยังค้างงานใหญ่ๆ อยู่ 2 งาน เอาว่าปีหน้าค่อยทำต่อ
หรือจะไปเริ่มที่ใหม่ หรือจะกลับไปดำเนินชีวิตบ้านนอกดี
เพราะผมคิดๆ แล้วว่า เราทิ้งเวลาเกือบค่อนชีวิต มารับใช้คนที่ไม่รู้จัก
เพื่อแลกค่าตอบแทน 3-4 หมื่น บริษัทก็ไม่ได้เห็นค่าอะไรเราหรอก
วันไหนเราทำงานไม่ได้ หรือเกษียณไป เขาก็ลืม มันไม่มีบุญคุณอะไรหรอก
จึงคิดว่าเอาเวลาที่มีไปใช้กับพ่อแม่ดีกว่า เพราะไม่ยากกลับไปในวันที่ไม่มีพวกเขาแล้ว
สมาชิกหมายเลข 734983 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5168034 ถูกใจ, ตนยังเบี้ย ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 1560726 ถูกใจ, องศาที่ศูนย์ ถูกใจ, tp_watercolor สยอง, สมาชิกหมายเลข 2716157 ซึ้ง, Danni ถูกใจ, Thebes14 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2753483 ถูกใจรวมถึงอีก 11 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
มาแชร์เรื่องน่าเศร้าของการทำงาน ปี 2562 กันค่ะ
ฟาดเคราะห์แรงมากทีเดียว
สั่งงานผิด....
สดๆร้อนๆเลยค่ะ วันนี้ ต้องใช้เงินในการแก้ปัญหาไป 4,000.- กว่าบาท
ยังไม่รวมต้องโดนเจ้านายเรียกไปด่าอีกชั่วโมงกว่าๆ.....
สมควรโดนมั้ย...สมควรค่ะ
มาค่ะ มีใครให้เจ็บกว่านี้มั้ยคะ รออ่านเลย
อย่าสมน้ำหน้ากันเลยนะคะ😢😢😢
แค่นี้ก้อบอบช้ำจะแย่แล้วค่ะ
ไม่รู้จะอะไรยังไงเลยค่ะ
หาเพื่อนร่วมชะตากรรม.....
อยากอ่านอะไรที่ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างแค่นั้นเองค่ะ😭😭