The Farewell
คำอำลาที่ไร้เสียง
ครอบครัวคนจีนเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับคนในครอบครัวที่กำลังป่วยใกล้ตาย เพราะเชื่อว่าควรจะให้ผู้ป่วยได้ใช้ชีวิตอย่างปกติเสียดีกว่าที่จะต้องทุกข์ตรมถ้าหากได้รู้ว่าตนเองกำลังใกล้จะตาย การทำแบบนี้เรียกอีกอย่างว่า โกหกขาว คือการโกหกด้วยความหวังดี โดยที่คนที่ถูกโกหกไม่เคยได้เลือกว่าจะให้โกหกหรือบอกความจริงด้วยเหตุผลว่า ญาติพี่น้องทำไปก็เพราะ หวังดี
บิลลี หวัง (อควาฟินา) เดินทางมายังจีนแผ่นดินใหญ่เพื่อร่วมงานแต่งงานของลูกพี่ลูกน้อง แต่แท้จริงแล้วญาติพี่น้องทุกคนต่างรู้ดีว่าการมารวมตัวกันครั้งใหญ่ครั้งนี้นั้นไม่ใช่แค่ร่วมฉลองงานแต่งงานของคนในครอบครัว หากแต่เป็นการทำให้ชีวิตในช่วงเวลาสุดท้ายของ แม่ใหญ่ ซึ่งก็คือ ย่า ของบิลลี มีความสุขที่สุด เนื่องจากเธอป่วยเป็นมะเร็งในระยะที่ไม่สามารถรักษาได้แล้ว ทุกคนในครอบครัวตัดสินใจว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับเธอเพื่อให้ได้ใช้ชีวิตอย่างปกติสุขเฉกเช่นที่เป็นมา นี่จึงเป็นทั้งการพบกันภายในครอบครัวและการจากลาที่หวานอมขมกลืน
ตอนแรกคาดว่าหนังจะต้องขยี้จนคนดูเศร้าสะเทือนใจแบบที่ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่แน่ๆ พอได้ดูจริงพบว่าหนังเลือกที่จะไม่ทำเช่นนั้น หากแต่ทำให้หนังเต็มไปด้วยบรรยายชวนเศร้าหมอง ความรู้สึกหม่นๆหดหู่ใจ ตลอดทั้งเรื่อง โดยไม่กระชากความรู้สึกคนดูอย่างรุนแรง บางช่วงหนังกลับสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับคนดูเสียด้วยซ้ำไป แม้จะไม่เป็นไปตามที่คาดแต่รู้สึกชอบเป็นอย่างมากที่หนังเลือกเล่าในโทนอารมณ์นี้
เราชอบที่หนังเล่าล้อขนบธรรมเนียมครอบครัวคนจีนได้อย่างแสบๆคันๆและก็ยังอบอุ่นชวนอิ่มเอมใจไปพร้อมกันด้วย ใครที่ใช้ชีวิตในครอบครัวคนจีนก็จะเข้าใจและเข้าถึงเนื้อหาในส่วนนี้เป็นพิเศษโดยเฉพาะกับคำพูดที่ว่า ครอบครัวต้องมาก่อน นอกจากนี้เรายังชอบที่มีการวิพากษ์ถึงความแตกต่างระหว่างอเมริกากับจีนโดยที่ไม่รู้สึกว่าต้องตัดสินใจเลือกข้างใดข้างหนึ่ง เหมือนกับว่าหนังชวนเราขบคิดโดยไม่ชี้นำว่าอะไรดีกว่าอะไรอย่างเด่นชัด
ประเด็นหลักอย่าง การโกหกขาว ทำได้ดีมาก หนังทำให้เราไม่กล้าตัดสินใจว่าควรจะโกหกหรือบอกความจริงกับคนที่กำลังป่วยใกล้จะตายดี เพราะทั้งสองทางนั้นต่างก็มีเหตุผลที่ดีเช่นเดียวกัน ต้องชมว่าบทหนังทำได้ดีแบบที่แทบจะไม่มีช่องโหว่ให้จับผิดได้เลย
ไม่แค่นั้น เรายังชอบมุมกล้องในหลายๆฉากที่ทำออกมาได้อย่างดีงาม ไม่ใช่แค่สวย แต่ยังช่วยขับเน้นอารมณ์ความรู้สึกของฉากต่างๆได้อีกด้วย ด้านดนตรีประกอบนี่ก็ดีงามเช่นกัน ชอบมากอีกแล้ว เป็นตัวช่วยทำให้หนังคงอารมณ์เศร้าหมองหม่นหมองไว้ได้อย่างดีทีเดียว
โดดเด่นที่สุดในหนังเรายกให้บทของ อาม่า (จ้าว ชู เซิน) ที่ไม่รู้ว่าตัวเองป่วยกำลังใกล้จะตายแล้วถูกลูกหลานโกหกขาว อันที่จริงบทบาทนี้ก็เหมือนจะธรรมดาแต่เราว่าแกเล่นได้เป็นธรรมชาติดีมากๆ ส่วนการแสดงของ อควาฟินา ในเรื่องนี้พูดได้เต็มปากว่าเกิดเต็มตัว คอยดูผลงานหนังเรื่องอื่นในบทบาทที่เด่นแบบเรื่องนี้ก็แล้วกัน มีมาแน่นอน
ขบเคี้ยวหนัง
[CR] The Farewell คำอำลาที่ไร้เสียง
The Farewell
คำอำลาที่ไร้เสียง
ครอบครัวคนจีนเลือกที่จะไม่บอกความจริงกับคนในครอบครัวที่กำลังป่วยใกล้ตาย เพราะเชื่อว่าควรจะให้ผู้ป่วยได้ใช้ชีวิตอย่างปกติเสียดีกว่าที่จะต้องทุกข์ตรมถ้าหากได้รู้ว่าตนเองกำลังใกล้จะตาย การทำแบบนี้เรียกอีกอย่างว่า โกหกขาว คือการโกหกด้วยความหวังดี โดยที่คนที่ถูกโกหกไม่เคยได้เลือกว่าจะให้โกหกหรือบอกความจริงด้วยเหตุผลว่า ญาติพี่น้องทำไปก็เพราะ หวังดี
บิลลี หวัง (อควาฟินา) เดินทางมายังจีนแผ่นดินใหญ่เพื่อร่วมงานแต่งงานของลูกพี่ลูกน้อง แต่แท้จริงแล้วญาติพี่น้องทุกคนต่างรู้ดีว่าการมารวมตัวกันครั้งใหญ่ครั้งนี้นั้นไม่ใช่แค่ร่วมฉลองงานแต่งงานของคนในครอบครัว หากแต่เป็นการทำให้ชีวิตในช่วงเวลาสุดท้ายของ แม่ใหญ่ ซึ่งก็คือ ย่า ของบิลลี มีความสุขที่สุด เนื่องจากเธอป่วยเป็นมะเร็งในระยะที่ไม่สามารถรักษาได้แล้ว ทุกคนในครอบครัวตัดสินใจว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับเธอเพื่อให้ได้ใช้ชีวิตอย่างปกติสุขเฉกเช่นที่เป็นมา นี่จึงเป็นทั้งการพบกันภายในครอบครัวและการจากลาที่หวานอมขมกลืน
ตอนแรกคาดว่าหนังจะต้องขยี้จนคนดูเศร้าสะเทือนใจแบบที่ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่แน่ๆ พอได้ดูจริงพบว่าหนังเลือกที่จะไม่ทำเช่นนั้น หากแต่ทำให้หนังเต็มไปด้วยบรรยายชวนเศร้าหมอง ความรู้สึกหม่นๆหดหู่ใจ ตลอดทั้งเรื่อง โดยไม่กระชากความรู้สึกคนดูอย่างรุนแรง บางช่วงหนังกลับสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้กับคนดูเสียด้วยซ้ำไป แม้จะไม่เป็นไปตามที่คาดแต่รู้สึกชอบเป็นอย่างมากที่หนังเลือกเล่าในโทนอารมณ์นี้
เราชอบที่หนังเล่าล้อขนบธรรมเนียมครอบครัวคนจีนได้อย่างแสบๆคันๆและก็ยังอบอุ่นชวนอิ่มเอมใจไปพร้อมกันด้วย ใครที่ใช้ชีวิตในครอบครัวคนจีนก็จะเข้าใจและเข้าถึงเนื้อหาในส่วนนี้เป็นพิเศษโดยเฉพาะกับคำพูดที่ว่า ครอบครัวต้องมาก่อน นอกจากนี้เรายังชอบที่มีการวิพากษ์ถึงความแตกต่างระหว่างอเมริกากับจีนโดยที่ไม่รู้สึกว่าต้องตัดสินใจเลือกข้างใดข้างหนึ่ง เหมือนกับว่าหนังชวนเราขบคิดโดยไม่ชี้นำว่าอะไรดีกว่าอะไรอย่างเด่นชัด
ประเด็นหลักอย่าง การโกหกขาว ทำได้ดีมาก หนังทำให้เราไม่กล้าตัดสินใจว่าควรจะโกหกหรือบอกความจริงกับคนที่กำลังป่วยใกล้จะตายดี เพราะทั้งสองทางนั้นต่างก็มีเหตุผลที่ดีเช่นเดียวกัน ต้องชมว่าบทหนังทำได้ดีแบบที่แทบจะไม่มีช่องโหว่ให้จับผิดได้เลย
ไม่แค่นั้น เรายังชอบมุมกล้องในหลายๆฉากที่ทำออกมาได้อย่างดีงาม ไม่ใช่แค่สวย แต่ยังช่วยขับเน้นอารมณ์ความรู้สึกของฉากต่างๆได้อีกด้วย ด้านดนตรีประกอบนี่ก็ดีงามเช่นกัน ชอบมากอีกแล้ว เป็นตัวช่วยทำให้หนังคงอารมณ์เศร้าหมองหม่นหมองไว้ได้อย่างดีทีเดียว
โดดเด่นที่สุดในหนังเรายกให้บทของ อาม่า (จ้าว ชู เซิน) ที่ไม่รู้ว่าตัวเองป่วยกำลังใกล้จะตายแล้วถูกลูกหลานโกหกขาว อันที่จริงบทบาทนี้ก็เหมือนจะธรรมดาแต่เราว่าแกเล่นได้เป็นธรรมชาติดีมากๆ ส่วนการแสดงของ อควาฟินา ในเรื่องนี้พูดได้เต็มปากว่าเกิดเต็มตัว คอยดูผลงานหนังเรื่องอื่นในบทบาทที่เด่นแบบเรื่องนี้ก็แล้วกัน มีมาแน่นอน
ขบเคี้ยวหนัง
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้