จุดเริ่มต้นของความรักทุกคนล้วนไม่เหมือนกันซึ้งผมได้รู้จักกับความรักจริงๆตอนที่ผมเจอเขา
ผมหลงรักเขามาก หลงรอยยิ้มเขา หลงเสียงหัวเราะของเขา หลงเขาไปซะทุกอย่าง เขาอายุน้อยกว่าผมปีหนึ่ง (ผมอายุ 21 555 ลืมบอก )
เขายังเรียนอยู่ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง ส่วนผมนั้นทำงาน ไม่ได้เรียนหรืออย่างไร
มาเข้าประเด็นกันดีกว่า
-เราต่างคบกันในระยะเวลาหลายเดือน มันทำให้ผมคุ้นชินกับการมีเขาอยู่ในชีวิตประจำวัน เราไม่ได้มีเวลาที่จะไปหากันได้บ่อยๆนัก
แต่พอทุกครั้งที่เราเจอกัน ได้ไปเที่ยว,ดูหนัง,กินข้าว ด้วยกันมันมีความสุขที่สุด เที่ยวสนุกกันจนดึกก็ต้องถึงเวลาส่งเขากลับหอพัก
เขาชอบกอดผมเวลาใกล้จะถึงทุกครั้งเสมอ เขาอยากให้ผมอยู่ข้างๆเขาตลอดเวลา ซึ้งผมรู้ได้ไม่ใช่จากปากของเขา แต่มาจากกอดของเขา
เพราะบางทีผมได้อยู่กับเขาตลอดบ้าง ไม่ได้เจอกัน2-3อาทิตย์บ้าง เลิกงานดึกผมก็ไปหาเขาบ้างบางที เราทั้งคู่ต่างเข้าใจสิ่งเหล่านี้ ว่าเรา
ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอด เราต่างคนต่างมีหน้าที่ที่จะต้องทำในแต่ละคน พอเวลาผ่านไป มันเหมือนเราเริ่มไม่เข้าใจกันมากขึ้น
มีเวลาให้กันน้อยลงจาก 2-3 อาทิตย์ เป็น เดือนจะไปหาทีนึง เป็นเพราะเราเหนื่อยกับงานด้วย เขาก็คงเหนื่อยกับการสอบ หรืองานกิจกรรม
อะไรหลายๆอย่าง ความเหงาของเขามันทำให้ความสัมพันธ์ของเรามีช่องโหว่ที่จะมีคนอื่นเข้ามาแทนที่ได้ มันทำให้เขายิ้มได้มากกว่าผม
มันทำให้เขาหัวเราะได้มากกกว่าผม เราห่างกัน เริ่มมีปากเสียงกัน เริ่มพูดจาไม่ดีต่อกัน เริ่มบั่นทอนจิตใจเหมือนๆกัน
อาจจะเป็นเพราะโลกของเขามันเปิดกว้าง หรือเป็นเพราะเราไม่เข้าใจซึ่งกันและกันหรือเปล่า
ผมทิ้งเขา เขาทิ้งผม หรือว่าความรักทิ้งเราทั้งคู่??