เรื่องของเรื่องมันเกิดขึ้นเพราะเราดันไปตกหลุมรักผู้ชายคนนึงที่แตกต่างกับเราแบบสุดขั้ว ชีวิตเรากับเขาเหมือนเส้นขนานที่หาทางบรรจบกันแทบไม่ได้ เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปตกหลุมรักเขาได้ยังไงเพราะเขาไม่ใช่ผู้ชายในอุดมคติเลยสักนิด แต่แล้วความรักมันก็เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆจนเราตัดสินใจสารภาพรักกับเขาทั้งที่ก็พอจะรู้ว่าเขาไม่ได้คิดแบบเดียวกับเรา และคำตอบมันก็เป็นแบบที่เราคิด หลังจากนั้นเขาเริ่มตีตัวออกห่างหลังจากรู้ว่าเราคิดยังไงกับเขา ส่วนตัวเราคิดว่าที่เขาตีตัวออกห่างเพราะไม่อยากให้เราถลำลึกและเจ็บปวดเพราะเขาไปมากกว่านี้ แต่ว่าเขาคงไม่รู้ว่ายิ่งเขาทำแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เราเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมเสียอีก   แต่เขาบอกว่าเขาอยากเก็บเราไว้ในชีวิตนะ บวกกับเขายังไม่ลืมแฟนเก่าที่เกือบจะแต่งงานกันแต่ต้องเลิกลากันไปเมื่อสองปีก่อน 
เขาเป็นคนดีและสุภาพระดับนึงค่ะ เฟรนลี่ขี้เล่นกับทุกคน และนี่ก็อาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เราตกหลุมรักเขา (เรามันหัวใจอ่อนแอชอบคิดไปเอง) และเพราะเขาเป็นคนแบบนี้มันเลยทำให้เรารู้สึกหึงหวงเขาทุกครั้งที่มีผู้หญิงคนอื่นทำสนิทสนมกับเขา มันรู้สึกเฟลทุกครั้งที่เห็นว่าสิ่งที่เขาทำให้เราเขาก็ทำให้กับคนอื่น  แต่สุดท้ายเราก็ทำได้แค่เก็บความรู้สึกทั้งหมดพวกนี้เอาไว้ มันอึดอัดใจมากๆค่ะ หลายครั้งที่คิดว่าอยากจะตัดเขาออกไปจากชีวิตแต่ก็กลัวจะคิดถึงเขาแต่มันก็ทรมานใจจริงๆค่ะ  เหนื่อยที่ทุกๆวันตื่นขึ้นมาก็เอาแต่คิดถึงเขา

...อยากถามเพื่อนๆในพันทิปค่ะ ถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้คุณจะเลือกตัดเขาออกจากชีวิตเพื่อพาตัวเองออกจากความเศร้าความว้าวุ่นในใจที่ไม่รู้ว่าจะจบลงตอนไหนให้มันจบลงตอนนี้ดีมั้ย หรือว่าจะอดทนกับความเจ็บปวดทุกๆครั้งที่เขาทำหมางเมินใส่ต่อไปเพื่อหวังว่าวันนึงจะสามารถกลับไปเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาได้  

หรือใครมีวิธีตัดใจจากความรักที่ยากจะเป็นไปได้ช่วยแนะนำกันมาได้นะคะ...ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบนะคะ

ปล.ขอโทษถ้าหากว่ากระทู้อ่านวกๆวนๆนะคะ