ขอเล่าเรื่องย้อนยาวเลยนะคะ โดยส่วนตัวเราเป็นคนที่รู้ว่าจะต้องทำอะไร มีความรับผิดชอบในด้านการเรียนอยู่แล้วค่ะ แต่ก็ไม่เคยซีเรียสเรื่องเกรดเลย เราแค่ทำให้เต็มที่และยอมรับผลของมันค่ะ แต่ว่าทางบ้านไม่เข้าใจเลยเป็นแบบนี้ค่ะ ตอนนี้เราอยู่มหาลัยปี 3(เรียนต่อเนื่องมาจาก ปวส.) ซึ่งเราโตมากับครอบครัวที่มีแต่ผู้ใหญ่และเป็นลูกคนเดียวค่ะ ผู้ใหญ่ในบ้านมีหลายคนแต่ละคนหัวดี เรียนเก่ง ทำงานเก่ง ได้รับทุนเรียนต่อต่างๆเพราะแต่ก่อนสมัยยายฐานะทางบ้านจนมากค่ะ จึงต้องพยายามด้วยตัวเอง พอมีเราเป็นลูกเป็นหลายก็เลยถูกคาดหวังไว้สูงค่ะ ว่าต้องหัวดีแบบผู้ใหญ่แน่ๆเลย ต้องเตรียมแบกรับเลี้ยงผู้ใหญ่ในบ้านทั้งหมด(คนแก่และใกล้เกษียณ) ทำให้เราถูกกดดันว่าให้เรียนให้ได้ดีๆหางานดีๆทำ ไม่งั้นคงแบกไม่ไหวแน่ๆ ซึ่งตัวเราก็เรียนโดยนึกถึงอนาคตตัวเองที่มีครอบครัวอยู่เบื้องหลังมาตลอดตั้งแต่มอต้น มอต้นเราอยู่ห้องคิงจบมาได้เกรดเฉลี่ย 3.92 ค่ะ เป็นโรงเรียนรัฐที่ถือว่าเป็นที่รู้จักเวลาคนอื่นได้ยินค่ะ พออีก 5 ปี เราเลือกที่จะเรียนทาง ปวช.-ปวส. เพราะต้องการวุฒิและเรารู้ว่าตัวเองต้องการเรียนด้านไหน เลยไม่เสียเวลาไปเรียนทางมอปลายค่ะ ทำให้ตอนนั้นก็โดนเพื่อนๆและอาจารย์เหมือนผิดหวังและดูถูกที่มาเรียนสายนี้ค่ะ น่าจะด้วยค่านิยมของไทยแต่ตัวเราก็ไม่ได้สนใจมากนัก ซึ่งเราเรียนได้เกรด 4.00 ตลอด 5 ปี (ปวช.-ปวส.) และเป็นเด็กทุนด้วย ทีนี้มีเทอมนึงค่ะ ที่อ.ให้เกรดผิด จนทำให้เราได้เกรด 3.98 เราเหมือนรู้ชะตาตัวเองเลยค่ะ ตอนนั่งรถกลับบ้านเราร้องไห้เลย พอกลับไปถึงบ้านมันก็เกิดเรื่องค่ะ คือแม่เราโกรธมาก ร้องไห้ด้วยความโมโหแล้วฉีกใบเกรดทิ้งค่ะ แต่คนอื่นในบ้านก็เข้าใจเรานะคะ เราเจ็บปวดมากจนทำให้คิดว่าเราทำผิดขนาดนั้นเลยเหรอ เราทำเต็มที่แล้ว ตั้งใจแล้วแต่แม่ไม่เห็นถึงความตั้งใจเลยเหรอ จนเราได้ไปสอบถาม อ. แล้วเขาก็แก้เกรดมาให้ค่ะ แม่ก็ใจเย็นลงและยอมรับว่าตัวเองทำผิดและโมโหเกินจริง ตอนนี้เราก็เลยเกิดเป็นแผลในใจ กลัวมาก เกลียดเกรดที่จะได้ถึงแม้ว่ามันจะดีแค่ไหนก็ตาม ไม่ดีใจ ไม่ภูมิใจ แม้จะทำอะไรได้ดีก็ตาม เกลียดการที่ถูกบอกว่าอย่างเราต้องทำได้อยู่แล้วทั้งๆที่จริงเราพยามมากกว่าจะได้อะไรมา แต่พวกเค้าเหมือนเห็นเป็นเรื่องง่ายๆ ทำให้ความรู้สึกเราตอนนี้คือทำอะไรก็คือเรื่องปกติอยู่แล้วต่อให้เรื่องนั้นมันพิเศษมันก็คือเรื่องธรรมดาที่ตัวเราต้องทำได้ ที่เราพยายามทำอยู่ทุกวันนี้ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไปเพราะครอบครัว หรือเพราะกลัวว่าถ้าเราเกิดพลาดล้มขึ้นมาเราจะโดนเหยียบซ้ำมั้ย เราจะโดนดูถูกมั้ย เราจะทำให้ใครผิดหวังอีกหรือเปล่ากับการกระทำของเรา คนรอบตัวชอบคาดหวังกับเราทั้งๆที่ไม่ได้ขอ พอเราไม่ได้ดั่งใจเรากลับถูกมองว่าเป็นคนไม่ได้ความ ทั้งๆที่มีคนที่ทำได้ไม่ดีเท่าไหร่แต่เขากลับถูกมองด้วยสายตาปกติที่ไม่ได้ถูกคาดหวัง รู้สึกอิจฉามากๆที่เขาได้รับโอกาสที่จะมีความสุขในสิ่งที่เขาได้เต็มที่กับมันแล้ว ไม่เหมือนกับเราที่ทำเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ. อยากแก้ปัญหาเรื่องความรู้สึกการกลัวที่จะล้มแล้วถูกเหยียบซ้ำค่ะ แผลตรงนี้มันมากซะจนกลายเป็นคนกดดันตัวเองว่าต้องทำได้ ต้องห้ามผิดพลาด ไม่งั้นตัวแกจะต้องเจอกับสายตาและเรื่องเจ็บปวดแบบนั้นอีก ขอบคุณพื้นที่ระบายและคนที่รับฟังล่วงหน้าเลยนะคะ