เรื่องมีอยู่ว่า
น้องและแม่สามีฉันโทรมาบอกสามีฉันว่า ไม่มีเงินกินข้าว ช่วยเอาข้าวและเนื้อทอดไปให้กินหน่อย
สามีฉันรับสาย แล้วรีบไปหุงข้าว
ฉันนั่งทำงานอยู่ใกล้ จึงถามว่าแม่โทรทำไม
สามีตอบไม่มีอะไร โทรมาบอกน้องเข้า รพ.
(เขาไม่พูดเรื่องจะเอาเนื้อทอด)
มีเสียงโทรเข้ารอบสอง ปลายสายเร่งให้รีบ ไป หา
ได้ยินสามีตอบ ข้าวยังไม่สุก รอก่อน
ฉันจึงถาม แม่โทรทำไม
สามีตอบ แม่ไม่มีเงินกินข้าว สั่งให้ทอดเนื้อกับข้าวไปให้กิน
เราเห็นแม่โทรเร่ง คงหิวมาก เราเลยบอกให้ สามี ออกไปซื้อข้าวให้แม่สิ ร้านตามสั่งเยอะแยะ รอข้าวสุกอีกนาน
สามี บอก แม่ไม่เอาแม่จะเอาเนื้อทอด
ระหว่างนี้มีสายเข้ามาโทรเร่งตลอด
ฉันไม่เข้าใจ ทำไมต้องเจาะจงกินเนื้อวัวทอด
ไม่ได้หวง แต่ไม่เข้าใจ ถ้าเราไม่มีเงินแม้แต่จะกินข้าว เรากินอะไรก็ได้ไหม เพื่อประทังชีวิต เก็บเงินซื้อเนื้อราคาแพงไปแบ่งซื้อกับข้าวได้หลายมื้อ
ไม่ใช่กินมื้อเดียวหมดแล้วพรุ่งนี้จะกินอะไร
จบเรื่องกิน จึงถามสามีต่อ น้องป่วยเป็นอะไร เห็นขึ้นสถานะเช็คอินในเฟชอยู่ที่ รพ.เอกชน
เราคิดว่าเกิดอุบัติเหตุ และ คิดว่าคงใช้สิทธิ์ประกัน
ป่าวเลย เป็นไข้ธรรมดา
เกิดคำถามในหัวว่า ไม่มีตังค์แล้วไป รพ.เอกชนทำไม แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่าย
เพราะแม้แต่เงินจะกินในทุกๆวัน ยังต้องโทรมาขอเราซึ่งเราก็ไม่ได้รวย หาเช้ากินค่ำเหมือนกัน
เราจึงพูดตัดไปเลยว่า ถ้ามาขอให้จ่ายค่ารพ.จะไม่ช่วยอีกแล้ว
ไปรพ.ทุกครั้งไปหาเอกชนทุกครั้งขอเงินจ่ายทุกครั้งเราก็ยอม แต่รอบนี้ เราจะไม่ยอม
เพราะเวลาลูกเราป่วยเราก็พาไป รพ.รัฐตลอด
เพราะว่า เราจน อะไรที่ประหยัดได้เราก็เลือกทางนั้น และ เราก็หายได้ปลอดภัยดี
แต่ในทางกลับกัน ทางนั้น ยังต้องขอเงินจากเราตลอด ทำไมเขาไม่เจียมตัวเลย
เรารู้สึกถูกเอาเปรียบ ในขณะที่เรากับลูกช่วยกันทำงานแทบตาย ประหยัด อดออมกัน
แต่สำหรับเขา ไม่เคยช่วยอะไรเราเลย กระเทียมสักกลีบยังไม่เคยช่วยปอก
ทำไมเขาใช้ชีวิตกินดี อยู่ดีจัง
เรารู้สึกอย่างนี้จริงๆ ฉันใจแคบใช่ไหม
ฉันใจแคบหรือเปล่า
น้องและแม่สามีฉันโทรมาบอกสามีฉันว่า ไม่มีเงินกินข้าว ช่วยเอาข้าวและเนื้อทอดไปให้กินหน่อย
สามีฉันรับสาย แล้วรีบไปหุงข้าว
ฉันนั่งทำงานอยู่ใกล้ จึงถามว่าแม่โทรทำไม
สามีตอบไม่มีอะไร โทรมาบอกน้องเข้า รพ.
(เขาไม่พูดเรื่องจะเอาเนื้อทอด)
มีเสียงโทรเข้ารอบสอง ปลายสายเร่งให้รีบ ไป หา
ได้ยินสามีตอบ ข้าวยังไม่สุก รอก่อน
ฉันจึงถาม แม่โทรทำไม
สามีตอบ แม่ไม่มีเงินกินข้าว สั่งให้ทอดเนื้อกับข้าวไปให้กิน
เราเห็นแม่โทรเร่ง คงหิวมาก เราเลยบอกให้ สามี ออกไปซื้อข้าวให้แม่สิ ร้านตามสั่งเยอะแยะ รอข้าวสุกอีกนาน
สามี บอก แม่ไม่เอาแม่จะเอาเนื้อทอด
ระหว่างนี้มีสายเข้ามาโทรเร่งตลอด
ฉันไม่เข้าใจ ทำไมต้องเจาะจงกินเนื้อวัวทอด
ไม่ได้หวง แต่ไม่เข้าใจ ถ้าเราไม่มีเงินแม้แต่จะกินข้าว เรากินอะไรก็ได้ไหม เพื่อประทังชีวิต เก็บเงินซื้อเนื้อราคาแพงไปแบ่งซื้อกับข้าวได้หลายมื้อ
ไม่ใช่กินมื้อเดียวหมดแล้วพรุ่งนี้จะกินอะไร
จบเรื่องกิน จึงถามสามีต่อ น้องป่วยเป็นอะไร เห็นขึ้นสถานะเช็คอินในเฟชอยู่ที่ รพ.เอกชน
เราคิดว่าเกิดอุบัติเหตุ และ คิดว่าคงใช้สิทธิ์ประกัน
ป่าวเลย เป็นไข้ธรรมดา
เกิดคำถามในหัวว่า ไม่มีตังค์แล้วไป รพ.เอกชนทำไม แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่าย
เพราะแม้แต่เงินจะกินในทุกๆวัน ยังต้องโทรมาขอเราซึ่งเราก็ไม่ได้รวย หาเช้ากินค่ำเหมือนกัน
เราจึงพูดตัดไปเลยว่า ถ้ามาขอให้จ่ายค่ารพ.จะไม่ช่วยอีกแล้ว
ไปรพ.ทุกครั้งไปหาเอกชนทุกครั้งขอเงินจ่ายทุกครั้งเราก็ยอม แต่รอบนี้ เราจะไม่ยอม
เพราะเวลาลูกเราป่วยเราก็พาไป รพ.รัฐตลอด
เพราะว่า เราจน อะไรที่ประหยัดได้เราก็เลือกทางนั้น และ เราก็หายได้ปลอดภัยดี
แต่ในทางกลับกัน ทางนั้น ยังต้องขอเงินจากเราตลอด ทำไมเขาไม่เจียมตัวเลย
เรารู้สึกถูกเอาเปรียบ ในขณะที่เรากับลูกช่วยกันทำงานแทบตาย ประหยัด อดออมกัน
แต่สำหรับเขา ไม่เคยช่วยอะไรเราเลย กระเทียมสักกลีบยังไม่เคยช่วยปอก
ทำไมเขาใช้ชีวิตกินดี อยู่ดีจัง
เรารู้สึกอย่างนี้จริงๆ ฉันใจแคบใช่ไหม