หลงนาง... กลางพันทิป
"ฮื้อๆๆ..." เสียงร้องของเด็กหญิงลอยมาแต่ไกล พร้อมเสียงวิ่ง "ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก"
"ฮื้อ... ฮื้อ..." น้ำตานองหน้าไหลพรากๆ จากดวงตากลมโตบ๊องแบ๊วคู่หนึ่ง ขนตางอนเปียกชื้น ยืนอยู่ข้างๆ เกาะขอบม้านั่งตัวยาวตรงระเบียงบ้านไม้กลางไร่
ชายหนุ่มสวมเสื้อยืดสีขาวดูบางเบา นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง สายตาค่อยๆ ชำเลืองมายังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นบีบน้ำตาอยู่ข้างๆ นิ้วมืออันหยาบกร้านยื่นออกไปจับศีรษะของเด็กหญิงตัวเล็กๆ โน้มเอียงศีรษะเข้ามาแนบซบอก
"เป็นอะไรครับ ขนุน... หนูร้องไห้ทำไมเอ่ย"
"ไหนลองเล่าให้น้าเข้มฟังหน่อยซิครับ"
น้ำเสียงอันอบอุ่น พูดปลอบเด็กหญิงผมยาวตัวเล็ก
ดวงตากลมโตยังคงมีคราบน้ำตาบนใบหน้าเสียงสะอื้นก็ยังคงมีมาเป็นพักๆ
"หนูเกลียด..ด..เจ้าบัวขาวค่ะน้าเข้ม"
"ฮื้อ...ฮื้อ...เมื่อกี้มันกระโดดแย่งขนมจากในมือหนูไปกินหมดเลยค่ะ"
น้ำเสียงอันเจื้อยแจ้วฟ้องผู้เป็นน้าพร้อมบีบน้ำตาเรียกความสงสาร
ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ พร้อมเอามือลูบบนศีรษะเบาๆ
"โอ๋.. โอ๋.. ไม่เป็นไรนะครับ... เดี๋ยวน้าเข้มจะพาขนุนเข้าไปเที่ยวในเมืองดีไหม... ไปหาอะไรอร่อยๆ ทานดีไหมครับ"
เด็กน้อยทำตาลุกวาว ตื่นเต้น อุทานออกมา
"จริงหรือคะน้าเข้ม!!.."
เข้มพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของหลานรัก
"เย้... เย้... หนูจะได้เข้าไปเที่ยวในเมืองแล้ว... "
ตึ่ก.. ตึ่ก... ตึ่ก... เสียงกระโดดโลดเต้นดีใจของเด็กน้อยที่เก็บอาการไม่อยู่
"แต่... น้าเข้มขาาาา... หนูไม่ให้เจ้าบัวขาวไปด้วยนะคะ"
"เดี๋ยวมันจะแย่งขนมของขนุนอีกค่ะ"
เด็กหญิงตัวน้อยออดอ้อนเว้าวอนด้วยน้ำเสียงและสายตาที่น่าสงสาร เข้มมองแล้วยิ้มกับท่าทางอันน่ารักไร้เดียงสา
"ครับ... เดี๋ยวเราแอบไปกันสองคนดีไหมเอ่ย... ให้เจ้าบัวขาวอยู่เฝ้าสวนกับคุณแม่แขไป"
"ค่ะๆ... ดีค่ะ" เสียงเด็กหญิงตัวเล็กดีใจ
"สมน้ำหน้าเจ้าบัวขาวมัน... นี่คือการลงโทษที่มาแย่งขนมของหนู" น้ำเสียงดูสะใจมาก
เข้มส่ายหัวนิดๆ พร้อมหัวเราะในลำคอกับท่าทางอันใสซื่อของหลานสาว
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
บนโต๊ะอาหารมีอาหารพื้นเมืองมากมายเรียงรายชวนให้รับประทาน ทุกคนนั่งทานอาหารกันแบบเงียบๆ เข้มตักอาหารบนโต๊ะให้หลานสาว
"คุณแม่ขา... วันนี้น้าเข้มจะพาขนุนไปในเมืองค่ะ"
เด็กหญิงตัวเล็กรีบรายงานกับผู้เป็นแม่ที่นั่งตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารบนโต๊ะ
ดวงแขหันไปมองทางลูกสาว
"จริงหรือจ๊ะ... แล้วจะไปทำอะไรกันในเมือง"
เข้มนั่งทานข้าวเงียบๆ มาตลอด เงยหน้าหันไปสบตากับพี่สาว แล้วเล่าเหตุการณ์ตอนช่วงเช้าให้ฟัง
"ฮ่าๆๆ... เข้มนี่จริงๆ เลยนะ... ตามใจขนุนจนเคยตัว"
เสียงหัวเราะของพี่สาวดังขึ้นมา จนลืมไปว่ามันเป็นมื้ออาหารเช้า จากนั้นดวงแขนั่งเงียบใบหน้าเคร่งขรึมทันที
"เข้มเมื่อไหร่ เราจะมีแฟนซะที อายุก็จะ 35 แล้วนะ เดี๋ยวก็มีลูกไม่ทันใช้หรอก"
พี่สาวติงน้องชายด้วยความเป็นห่วง
"แหม..พี่แขครับ... ของแบบนี้มันรีบร้อนได้ที่ไหนกันครับ"
"จะไม่ให้รีบได้อย่างไง พี่เป็นห่วงเรานะ เดี๋ยวไม่มีคนมาดูแลยามเจ็บป่วย"
"พี่แขก็พูดไป... ผมอยู่แต่ในไร่ในสวน จะไปเจอผู้หญิงได้จากที่ไหนกันละครับ"
"ทุกวันนี้เจอแต่ต้นไม้ใบหญ้า... หรือจะลองจีบต้นไม้ดี... ฮ่าๆๆ"
พี่สาวมองดูน้องชายที่เอาแต่แก้ตัวไปวันๆ
"คนเรามันไม่จำเป็นต้องเจอกันตัวจริงๆ ซะเมื่อไหร่กันล่ะเข้ม ตั้งแต่เข้มเรียนจบมา ก็ไม่เคยออกจากไร่ไปไหนเลยนะ เพื่อนผู้หญิงสมัยเรียนหายไปไหนกันหมด"
ใบหน้าของเข้มสลดลงทันที เมื่อเจอคำพูดที่ถูกจี้ให้คิดถึงเรื่องในอดีต น้ำเสียงตอบแบบแหบเบา
"พวกเธอมีแฟนกันไปหมดแล้วครับ"
"พี่แขอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลยนะครับ เดี๋ยวผมเจอคนที่ใช่ ผมจะบอกพี่เองครับ"
เข้มถูกพูดให้สะเทือนใจ ทำให้การทานอาหารมื้อเช้าอันแสนโอชา มีรสชาติกร่อยขึ้นมาทันที
"ขอโทษนะครับพี่แข ผมอิ่มแล้วครับ"
ชายหนุ่มรวบช้อนเก็บ และเก็บจานไปวางที่ล้างจาน แล้วเดินมาลูบศีรษะหลานเบาๆ ก่อนเดินออกไป
"ขนุนครับ... น้าเข้มไปนั่งรอที่สวนข้างล่างนะครับ"
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
"หนีไปเลยนะเจ้าบัวขาว!!... นี่แน่!!... นี่แน่!! "
"เอ๋ง!!... เอ๋ง!!" เจ้าบัวขาวร้องด้วยความเจ็บปวดที่โดนเด็กหญิงตัวเล็กๆ ตีด้วยไม้เรียว เจ้าบัวขาวนอนหมอบยอมรับชะตากรรม
ชายหนุ่มนอนอยู่บนเปลที่แขวนอยู่ระหว่างต้นมะพร้าวสองต้นหันมามองหลานสาวตัวเล็ก ที่ทะเลาะกับคู่ปากคู่ปรับประจำบ้าน ชายหนุ่มยิ้มกับภาพความน่ารักตรงหน้า
"พร้อมหรือยังครับหลานสาวสุดสวยของน้าเข้ม"
"พร้อมแล้วค่ะน้าเข้ม" น้ำเสียงอันสดใสตอบรับพร้อมทำท่าตะเบะแบบทหาร
"ฮ่าๆๆ... ไปกันเถอะครับ" ชายหนุ่มหัวเราะ พร้อมกับอุ้มหลานสาวชุดสีชมพูขึ้นมาทันที
"บ๊าย.. บาย... เจ้าบัวขาว...อิอิ...อดไปเที่ยวด้วยเลยเห็นไหม...ดื้อดีนัก"
เสียงเด็กน้อยตะโกนเยาะเย้ยคู่ปากคู่ปรับก่อนไปขึ้นรถกับน้าชายออกจากไร่ไป
รถแล่นออกไปจากไร่มุ่งหน้าสู่ตัวเมืองอย่างช้าๆ
"ขนุน หนูอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ" เข้มชำเลืองมองหลานรัก
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ร้านพิซซ่าโอ้ลั้นลา
“น้าเข้มขาาา... หนูอยากทานพิซซ่าหน้าขนุนค่ะ”
มืออันหยาบกร้านใหญ่ๆ ลูบบนผมยาวเบาๆ พร้อมรอยยิ้มอย่างเอ็นดู
“คุณลูกค้าต้องการพิซซ่าหน้าอะไรคะ” พนักงานสาวถามชายหนุ่มพร้อมยิ้มตะลึงในความหล่อเหลาของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ คมเข้ม หน้าตาดี
“ผมขอพิซซ่าหน้าขนุนครับ ขนาดกลาง และก็กลับบ้านนะครับ” เข้มหยิบธนบัตรใบห้าร้อยยื่นให้พนักงานสาว
“ได้ค่ะ เชิญคุณผู้ชายนั่งรอก่อนนะคะ บัตรคิวที่ 40 ค่ะ” เข้มรับใบเสร็จแล้วพาเด็กหญิงขนุนน้อยไปนั่งรอตรงเก้าอี้ตรงมุมของร้าน
เวลาผ่านไป 15 นาที พนักงานสาวคนเดิมถือพิซซ่ามาให้พร้อมกับตรวจเช็ครายการอีกครั้ง
“เรียบร้อยแล้วคะคุณผู้ชาย”
“ขอบคุณค่ะพี่สาวคนสวย” เด็กหญิงขนุนน้อยหอบพิซซ่าอุ่นๆ ไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้พนักงานสาว จนทำให้พนักงานสาวเขินอาย
หลังจากที่เสร็จสิ้นธุระในเมือง เข้มก็พาเด็กหญิงขนุนน้อยเดินทางกลับบ้าน ระหว่างทางที่นั่งอยู่ในรถ มีกลิ่นหอมแปลกๆ ลอยเข้ามาเตะจมูก คิ้วของเข้มเริ่มย่นจนแทบจะชนกัน
“ขนุนครับ หนูได้กลิ่นอะไรไหมครับ” สายตาชายหนุ่มมองไปที่กระจกหลังเพื่อดูหลานรัก
“ค่ะน้าเข้ม หนูกำลังทานพิซซ่าค่ะ”
“อ้าว!! เหรอ อร่อยไหมครับ”
“อร่อยค่ะ พิซซ่าหน้าขนุนอร่อยจริงๆ นะคะ ชื่อขนุนเหมือนหนูเลยค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยพูดไปพร้อมกับทานพิซซ่าอย่างเอร็ดอร่อย โดยกิริยาเหล่านั้นยังคงอยู่ในสายตาของน้าชายตลอด
พอรถขับออกไปได้สักพัก ก็มีทั้งเสียงและกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ในรถ เข้มย่นจมูกกับกลิ่นนั้น
“น้าเข้มขา... ” ชายหนุ่มชำเลืองมองไปที่กระจกแล้วถามหลานรักทันที
“มีอะไรครับขนุนของน้า” แววตายังดูกังวลกับกิริยาไม่เป็นสุขของหลานรัก
“หนูปวดท้องค่ะ อยากจะเข้าห้องน้ำ” เข้มเริ่มมีความกังวลกับท่าทีของหลานสาว
“อดทนอีกนิดไหวไหมครับ แยกข้างหน้าก็จะถึงปั้มน้ำมันแล้ว”
“ไหวค่ะ แต่เร็วๆ หน่อยนะคะ ข้าศึกโจมตีขนุนแล้วค่ะน้าเข้ม”
พอรถมาจอดสนิทข้างมินิมาร์ทในปั้มน้ำมันแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่รีบวิ่งเดินมาเปิดประตูรถและพาเด็กน้อยหน้าตาบ๊องแบ๊ว เพื่อเดินไปห้องน้ำ จากนั้นก็หยุดกระทันหัน มองป้ายของห้องน้ำ
สุขาชาย-สุขาหญิง ใบหน้าอันหล่อเริ่มวิตกกังวล ไม่รู้ว่าจะพาหลานรักเข้าห้องน้ำฝั่งไหนดี จะพาเข้าห้องน้ำชายก็กลัวจะโดนข้อหาทำอานาจารเด็กอีก จะพาไปห้องน้ำหญิง ตัวเองก็เข้าไปด้วยไม่ได้ จะให้หลานรักเข้าไปคนเดียวก็อันตราย เข้มย่อตัวลงแล้วลูบศีรษะเด็กหญิงขนุนน้อยเบาๆ
“ขนุน หนูอดทนอีกนิดไหวไหมครับ” ใบหน้าเด็กน้อยเริ่มมีเหงื่อซึมเล็กน้อย มือเริ่มเย็น พร้อมกับมีเสียงสัญญาณข้าศึกโจมตีมาแล้ว กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ตามมาติดๆ เข้มหนักใจทันทีไม่รู้จะทำอย่างไร
“ฮื้อ ฮื้อ น้าเข้มหนูจะไม่ไหวแล้วนะคะ”เข้มลุกขึ้นยืนแล้วหลับตาสงบอารมณ์ พร้อมถอนหายใจ จากนั้นตัดสินใจจะจูงมือหลานสาวไปเข้าสุขาชาย ระหว่างทางเดินก็ชนกับร่างกายอันบอบบางที่วิ่งจะมาเข้าห้องน้ำหญิงพอดี หญิงสาวเซจะล้ม เข้มเอื้อมมือไปดึงแขนของหญิงสาวไว้ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ก็สบตากับชายหนุ่มทันที เข้มก็ยืนนิ่งตะลึงกับหญิงสาวที่มีใบหน้าหวานหยดย้อย ดวงตาทั้งสองกลมโต ขนตายาวงอน ริมฝีปากสีชมพู แก้มแดงระเรื่อ ชวนให้หลงใหล
หญิงสาวพอยืนทรงตัวได้ก็รีบดึงแขนของตัวเองกลับคืน
“ขอโทษครับ ขอโทษค่ะ” ทั้งสองต่างพูดพร้อมกัน และยืนมองหน้ากัน หารู้ไม่เด็กหญิงขนุนน้อยจะทนไม่ไหวแล้ว
“น้าเข้มขา...หนูจะทนไม่ไหวแล้วนะคะ” ผู้ใหญ่ทั้งสองก็เลยก้มลงมามองยังเด็กหญิงตัวน้อย เข้มยืนนิ่งสักพักจึงเอ่ยปากพูดไป
“คุณผู้หญิงครับ คุณจะเข้าห้องน้ำใช่ไหมครับ ผมมีเรื่องจะรบกวนให้คุณช่วยหน่อยครับ” ชายหนุ่มต้องหน้าด้านเข้าไว้เป็นดีที่สุด
“ค่ะ กำลังจะเข้าค่ะ คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” สายตาหญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างสงสัย
“คือผมจะรบกวนฝากหลานสาวเข้าไปด้วยคนครับ” เข้มยิ้มแบบเก้ๆ กังๆ
“ได้ค่ะ ตามมาเลยคะตัวเล็ก” หญิงสาวจูงมือเด็กหญิงขนุนน้อยเดินเข้าห้องน้ำไป
เข้มยืนรอทั้งสองอยู่ตรงทางออก เวลาผ่านไปสักพักผู้หญิงตัวเล็ก-ใหญ่ก็เดินออกมา
“น้าเข้ม!!” เด็กหญิงขนุนน้อยวิ่งมาหาน้าชาย เข้มอุ้มหลานสาวขึ้นมา พร้อมยิ้มให้กับหญิงสาวหน้าหวานผู้นั้น
“ขอบคุณมากๆ นะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้กับชายหนุ่ม หารู้ไม่ว่ารอยยิ้มของเธอสามารถทำให้จิตใจผู้ชายหวั่นไหวได้ง่ายๆ
“ฟ้า!! ทางนี้ๆ...” เสียงเรียกหญิงสาวจากกลุ่มเพื่อนๆ ที่รออยู่ตรงรถตู้คันหนึ่ง
“ขอตัวก่อนนะคะ ไปละนะตัวเล็ก” หญิงสาวกล่าวลาและเดินจากไป โดยที่มีสายตาสองคู่มองจนเธอเดินขึ้นรถตู้ไปกับเพื่อนๆ และรถขับออกไปจนลับตา
(ติดตามตอนต่อไปค่ะ คืนนี้ป้าเขียวง่วงแล้ว)
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 ที่ป้าเขียวอยากแต่งไว้ในพันทิป ส่วนหนึ่งมาจากที่ได้พบเจอกัลยณมิตรที่ดีในพันทิปเลยทำให้อยากแต่งนิยายรักไว้ในนี้สักเรื่อง มันคือจินตนาการของป้าเขียวที่เขียนมันขึ้นมาเอง
สำหรับเรื่องแรกยังไม่จบ ป้าเขียวจะตามไปแต่งต่อให้ทีหลังนะคะ
ต้องขอขอบคุณน้องบัวขาวที่วาดรูปพระเอกกับนางเอกเป็นปกให้นะคะ
ป้าเขียวแค่มือสมัครเล่นนะคะ... อ่านได้ไม่เสียตังค์...และไม่ต้องคิดเยอะค่ะ (ไม่อนุญาตให้คัดลอกไปกระทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองนะคะ)
เนื้อเรื่องอาจจะไม่ไหลลื่น อาจมีจุดผิดพลาดมากมาย น้อมรับทุกคำชี้แนะค่ะ **ความผิดพลาดย่อมนำพาซึ่งการพัฒนาตนเองค่ะ
ขอขอบคุณทุกคำชี้แนะนะคะ
หลงนาง...กลางพันทิป
หลงนาง... กลางพันทิป
"ฮื้อๆๆ..." เสียงร้องของเด็กหญิงลอยมาแต่ไกล พร้อมเสียงวิ่ง "ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก"
"ฮื้อ... ฮื้อ..." น้ำตานองหน้าไหลพรากๆ จากดวงตากลมโตบ๊องแบ๊วคู่หนึ่ง ขนตางอนเปียกชื้น ยืนอยู่ข้างๆ เกาะขอบม้านั่งตัวยาวตรงระเบียงบ้านไม้กลางไร่
ชายหนุ่มสวมเสื้อยืดสีขาวดูบางเบา นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยท่าทีที่สงบนิ่ง สายตาค่อยๆ ชำเลืองมายังเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นบีบน้ำตาอยู่ข้างๆ นิ้วมืออันหยาบกร้านยื่นออกไปจับศีรษะของเด็กหญิงตัวเล็กๆ โน้มเอียงศีรษะเข้ามาแนบซบอก
"เป็นอะไรครับ ขนุน... หนูร้องไห้ทำไมเอ่ย"
"ไหนลองเล่าให้น้าเข้มฟังหน่อยซิครับ"
น้ำเสียงอันอบอุ่น พูดปลอบเด็กหญิงผมยาวตัวเล็ก
ดวงตากลมโตยังคงมีคราบน้ำตาบนใบหน้าเสียงสะอื้นก็ยังคงมีมาเป็นพักๆ
"หนูเกลียด..ด..เจ้าบัวขาวค่ะน้าเข้ม"
"ฮื้อ...ฮื้อ...เมื่อกี้มันกระโดดแย่งขนมจากในมือหนูไปกินหมดเลยค่ะ"
น้ำเสียงอันเจื้อยแจ้วฟ้องผู้เป็นน้าพร้อมบีบน้ำตาเรียกความสงสาร
ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ พร้อมเอามือลูบบนศีรษะเบาๆ
"โอ๋.. โอ๋.. ไม่เป็นไรนะครับ... เดี๋ยวน้าเข้มจะพาขนุนเข้าไปเที่ยวในเมืองดีไหม... ไปหาอะไรอร่อยๆ ทานดีไหมครับ"
เด็กน้อยทำตาลุกวาว ตื่นเต้น อุทานออกมา
"จริงหรือคะน้าเข้ม!!.."
เข้มพยักหน้าพร้อมกับยิ้มให้กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของหลานรัก
"เย้... เย้... หนูจะได้เข้าไปเที่ยวในเมืองแล้ว... "
ตึ่ก.. ตึ่ก... ตึ่ก... เสียงกระโดดโลดเต้นดีใจของเด็กน้อยที่เก็บอาการไม่อยู่
"แต่... น้าเข้มขาาาา... หนูไม่ให้เจ้าบัวขาวไปด้วยนะคะ"
"เดี๋ยวมันจะแย่งขนมของขนุนอีกค่ะ"
เด็กหญิงตัวน้อยออดอ้อนเว้าวอนด้วยน้ำเสียงและสายตาที่น่าสงสาร เข้มมองแล้วยิ้มกับท่าทางอันน่ารักไร้เดียงสา
"ครับ... เดี๋ยวเราแอบไปกันสองคนดีไหมเอ่ย... ให้เจ้าบัวขาวอยู่เฝ้าสวนกับคุณแม่แขไป"
"ค่ะๆ... ดีค่ะ" เสียงเด็กหญิงตัวเล็กดีใจ
"สมน้ำหน้าเจ้าบัวขาวมัน... นี่คือการลงโทษที่มาแย่งขนมของหนู" น้ำเสียงดูสะใจมาก
เข้มส่ายหัวนิดๆ พร้อมหัวเราะในลำคอกับท่าทางอันใสซื่อของหลานสาว
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
บนโต๊ะอาหารมีอาหารพื้นเมืองมากมายเรียงรายชวนให้รับประทาน ทุกคนนั่งทานอาหารกันแบบเงียบๆ เข้มตักอาหารบนโต๊ะให้หลานสาว
"คุณแม่ขา... วันนี้น้าเข้มจะพาขนุนไปในเมืองค่ะ"
เด็กหญิงตัวเล็กรีบรายงานกับผู้เป็นแม่ที่นั่งตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารบนโต๊ะ
ดวงแขหันไปมองทางลูกสาว
"จริงหรือจ๊ะ... แล้วจะไปทำอะไรกันในเมือง"
เข้มนั่งทานข้าวเงียบๆ มาตลอด เงยหน้าหันไปสบตากับพี่สาว แล้วเล่าเหตุการณ์ตอนช่วงเช้าให้ฟัง
"ฮ่าๆๆ... เข้มนี่จริงๆ เลยนะ... ตามใจขนุนจนเคยตัว"
เสียงหัวเราะของพี่สาวดังขึ้นมา จนลืมไปว่ามันเป็นมื้ออาหารเช้า จากนั้นดวงแขนั่งเงียบใบหน้าเคร่งขรึมทันที
"เข้มเมื่อไหร่ เราจะมีแฟนซะที อายุก็จะ 35 แล้วนะ เดี๋ยวก็มีลูกไม่ทันใช้หรอก"
พี่สาวติงน้องชายด้วยความเป็นห่วง
"แหม..พี่แขครับ... ของแบบนี้มันรีบร้อนได้ที่ไหนกันครับ"
"จะไม่ให้รีบได้อย่างไง พี่เป็นห่วงเรานะ เดี๋ยวไม่มีคนมาดูแลยามเจ็บป่วย"
"พี่แขก็พูดไป... ผมอยู่แต่ในไร่ในสวน จะไปเจอผู้หญิงได้จากที่ไหนกันละครับ"
"ทุกวันนี้เจอแต่ต้นไม้ใบหญ้า... หรือจะลองจีบต้นไม้ดี... ฮ่าๆๆ"
พี่สาวมองดูน้องชายที่เอาแต่แก้ตัวไปวันๆ
"คนเรามันไม่จำเป็นต้องเจอกันตัวจริงๆ ซะเมื่อไหร่กันล่ะเข้ม ตั้งแต่เข้มเรียนจบมา ก็ไม่เคยออกจากไร่ไปไหนเลยนะ เพื่อนผู้หญิงสมัยเรียนหายไปไหนกันหมด"
ใบหน้าของเข้มสลดลงทันที เมื่อเจอคำพูดที่ถูกจี้ให้คิดถึงเรื่องในอดีต น้ำเสียงตอบแบบแหบเบา
"พวกเธอมีแฟนกันไปหมดแล้วครับ"
"พี่แขอย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลยนะครับ เดี๋ยวผมเจอคนที่ใช่ ผมจะบอกพี่เองครับ"
เข้มถูกพูดให้สะเทือนใจ ทำให้การทานอาหารมื้อเช้าอันแสนโอชา มีรสชาติกร่อยขึ้นมาทันที
"ขอโทษนะครับพี่แข ผมอิ่มแล้วครับ"
ชายหนุ่มรวบช้อนเก็บ และเก็บจานไปวางที่ล้างจาน แล้วเดินมาลูบศีรษะหลานเบาๆ ก่อนเดินออกไป
"ขนุนครับ... น้าเข้มไปนั่งรอที่สวนข้างล่างนะครับ"
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
"หนีไปเลยนะเจ้าบัวขาว!!... นี่แน่!!... นี่แน่!! "
"เอ๋ง!!... เอ๋ง!!" เจ้าบัวขาวร้องด้วยความเจ็บปวดที่โดนเด็กหญิงตัวเล็กๆ ตีด้วยไม้เรียว เจ้าบัวขาวนอนหมอบยอมรับชะตากรรม
ชายหนุ่มนอนอยู่บนเปลที่แขวนอยู่ระหว่างต้นมะพร้าวสองต้นหันมามองหลานสาวตัวเล็ก ที่ทะเลาะกับคู่ปากคู่ปรับประจำบ้าน ชายหนุ่มยิ้มกับภาพความน่ารักตรงหน้า
"พร้อมหรือยังครับหลานสาวสุดสวยของน้าเข้ม"
"พร้อมแล้วค่ะน้าเข้ม" น้ำเสียงอันสดใสตอบรับพร้อมทำท่าตะเบะแบบทหาร
"ฮ่าๆๆ... ไปกันเถอะครับ" ชายหนุ่มหัวเราะ พร้อมกับอุ้มหลานสาวชุดสีชมพูขึ้นมาทันที
"บ๊าย.. บาย... เจ้าบัวขาว...อิอิ...อดไปเที่ยวด้วยเลยเห็นไหม...ดื้อดีนัก"
เสียงเด็กน้อยตะโกนเยาะเย้ยคู่ปากคู่ปรับก่อนไปขึ้นรถกับน้าชายออกจากไร่ไป
รถแล่นออกไปจากไร่มุ่งหน้าสู่ตัวเมืองอย่างช้าๆ
"ขนุน หนูอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษไหมครับ" เข้มชำเลืองมองหลานรัก
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ร้านพิซซ่าโอ้ลั้นลา
“น้าเข้มขาาา... หนูอยากทานพิซซ่าหน้าขนุนค่ะ”
มืออันหยาบกร้านใหญ่ๆ ลูบบนผมยาวเบาๆ พร้อมรอยยิ้มอย่างเอ็นดู
“คุณลูกค้าต้องการพิซซ่าหน้าอะไรคะ” พนักงานสาวถามชายหนุ่มพร้อมยิ้มตะลึงในความหล่อเหลาของชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ คมเข้ม หน้าตาดี
“ผมขอพิซซ่าหน้าขนุนครับ ขนาดกลาง และก็กลับบ้านนะครับ” เข้มหยิบธนบัตรใบห้าร้อยยื่นให้พนักงานสาว
“ได้ค่ะ เชิญคุณผู้ชายนั่งรอก่อนนะคะ บัตรคิวที่ 40 ค่ะ” เข้มรับใบเสร็จแล้วพาเด็กหญิงขนุนน้อยไปนั่งรอตรงเก้าอี้ตรงมุมของร้าน
เวลาผ่านไป 15 นาที พนักงานสาวคนเดิมถือพิซซ่ามาให้พร้อมกับตรวจเช็ครายการอีกครั้ง
“เรียบร้อยแล้วคะคุณผู้ชาย”
“ขอบคุณค่ะพี่สาวคนสวย” เด็กหญิงขนุนน้อยหอบพิซซ่าอุ่นๆ ไว้ในอ้อมกอดพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้พนักงานสาว จนทำให้พนักงานสาวเขินอาย
หลังจากที่เสร็จสิ้นธุระในเมือง เข้มก็พาเด็กหญิงขนุนน้อยเดินทางกลับบ้าน ระหว่างทางที่นั่งอยู่ในรถ มีกลิ่นหอมแปลกๆ ลอยเข้ามาเตะจมูก คิ้วของเข้มเริ่มย่นจนแทบจะชนกัน
“ขนุนครับ หนูได้กลิ่นอะไรไหมครับ” สายตาชายหนุ่มมองไปที่กระจกหลังเพื่อดูหลานรัก
“ค่ะน้าเข้ม หนูกำลังทานพิซซ่าค่ะ”
“อ้าว!! เหรอ อร่อยไหมครับ”
“อร่อยค่ะ พิซซ่าหน้าขนุนอร่อยจริงๆ นะคะ ชื่อขนุนเหมือนหนูเลยค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยพูดไปพร้อมกับทานพิซซ่าอย่างเอร็ดอร่อย โดยกิริยาเหล่านั้นยังคงอยู่ในสายตาของน้าชายตลอด
พอรถขับออกไปได้สักพัก ก็มีทั้งเสียงและกลิ่นอันไม่พึงประสงค์ในรถ เข้มย่นจมูกกับกลิ่นนั้น
“น้าเข้มขา... ” ชายหนุ่มชำเลืองมองไปที่กระจกแล้วถามหลานรักทันที
“มีอะไรครับขนุนของน้า” แววตายังดูกังวลกับกิริยาไม่เป็นสุขของหลานรัก
“หนูปวดท้องค่ะ อยากจะเข้าห้องน้ำ” เข้มเริ่มมีความกังวลกับท่าทีของหลานสาว
“อดทนอีกนิดไหวไหมครับ แยกข้างหน้าก็จะถึงปั้มน้ำมันแล้ว”
“ไหวค่ะ แต่เร็วๆ หน่อยนะคะ ข้าศึกโจมตีขนุนแล้วค่ะน้าเข้ม”
พอรถมาจอดสนิทข้างมินิมาร์ทในปั้มน้ำมันแห่งหนึ่ง ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่รีบวิ่งเดินมาเปิดประตูรถและพาเด็กน้อยหน้าตาบ๊องแบ๊ว เพื่อเดินไปห้องน้ำ จากนั้นก็หยุดกระทันหัน มองป้ายของห้องน้ำ สุขาชาย-สุขาหญิง ใบหน้าอันหล่อเริ่มวิตกกังวล ไม่รู้ว่าจะพาหลานรักเข้าห้องน้ำฝั่งไหนดี จะพาเข้าห้องน้ำชายก็กลัวจะโดนข้อหาทำอานาจารเด็กอีก จะพาไปห้องน้ำหญิง ตัวเองก็เข้าไปด้วยไม่ได้ จะให้หลานรักเข้าไปคนเดียวก็อันตราย เข้มย่อตัวลงแล้วลูบศีรษะเด็กหญิงขนุนน้อยเบาๆ
“ขนุน หนูอดทนอีกนิดไหวไหมครับ” ใบหน้าเด็กน้อยเริ่มมีเหงื่อซึมเล็กน้อย มือเริ่มเย็น พร้อมกับมีเสียงสัญญาณข้าศึกโจมตีมาแล้ว กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ตามมาติดๆ เข้มหนักใจทันทีไม่รู้จะทำอย่างไร
“ฮื้อ ฮื้อ น้าเข้มหนูจะไม่ไหวแล้วนะคะ”เข้มลุกขึ้นยืนแล้วหลับตาสงบอารมณ์ พร้อมถอนหายใจ จากนั้นตัดสินใจจะจูงมือหลานสาวไปเข้าสุขาชาย ระหว่างทางเดินก็ชนกับร่างกายอันบอบบางที่วิ่งจะมาเข้าห้องน้ำหญิงพอดี หญิงสาวเซจะล้ม เข้มเอื้อมมือไปดึงแขนของหญิงสาวไว้ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ก็สบตากับชายหนุ่มทันที เข้มก็ยืนนิ่งตะลึงกับหญิงสาวที่มีใบหน้าหวานหยดย้อย ดวงตาทั้งสองกลมโต ขนตายาวงอน ริมฝีปากสีชมพู แก้มแดงระเรื่อ ชวนให้หลงใหล
หญิงสาวพอยืนทรงตัวได้ก็รีบดึงแขนของตัวเองกลับคืน
“ขอโทษครับ ขอโทษค่ะ” ทั้งสองต่างพูดพร้อมกัน และยืนมองหน้ากัน หารู้ไม่เด็กหญิงขนุนน้อยจะทนไม่ไหวแล้ว
“น้าเข้มขา...หนูจะทนไม่ไหวแล้วนะคะ” ผู้ใหญ่ทั้งสองก็เลยก้มลงมามองยังเด็กหญิงตัวน้อย เข้มยืนนิ่งสักพักจึงเอ่ยปากพูดไป
“คุณผู้หญิงครับ คุณจะเข้าห้องน้ำใช่ไหมครับ ผมมีเรื่องจะรบกวนให้คุณช่วยหน่อยครับ” ชายหนุ่มต้องหน้าด้านเข้าไว้เป็นดีที่สุด
“ค่ะ กำลังจะเข้าค่ะ คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” สายตาหญิงสาวมองชายหนุ่มอย่างสงสัย
“คือผมจะรบกวนฝากหลานสาวเข้าไปด้วยคนครับ” เข้มยิ้มแบบเก้ๆ กังๆ
“ได้ค่ะ ตามมาเลยคะตัวเล็ก” หญิงสาวจูงมือเด็กหญิงขนุนน้อยเดินเข้าห้องน้ำไป
เข้มยืนรอทั้งสองอยู่ตรงทางออก เวลาผ่านไปสักพักผู้หญิงตัวเล็ก-ใหญ่ก็เดินออกมา
“น้าเข้ม!!” เด็กหญิงขนุนน้อยวิ่งมาหาน้าชาย เข้มอุ้มหลานสาวขึ้นมา พร้อมยิ้มให้กับหญิงสาวหน้าหวานผู้นั้น
“ขอบคุณมากๆ นะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้กับชายหนุ่ม หารู้ไม่ว่ารอยยิ้มของเธอสามารถทำให้จิตใจผู้ชายหวั่นไหวได้ง่ายๆ
“ฟ้า!! ทางนี้ๆ...” เสียงเรียกหญิงสาวจากกลุ่มเพื่อนๆ ที่รออยู่ตรงรถตู้คันหนึ่ง
“ขอตัวก่อนนะคะ ไปละนะตัวเล็ก” หญิงสาวกล่าวลาและเดินจากไป โดยที่มีสายตาสองคู่มองจนเธอเดินขึ้นรถตู้ไปกับเพื่อนๆ และรถขับออกไปจนลับตา
(ติดตามตอนต่อไปค่ะ คืนนี้ป้าเขียวง่วงแล้ว)
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 2 ที่ป้าเขียวอยากแต่งไว้ในพันทิป ส่วนหนึ่งมาจากที่ได้พบเจอกัลยณมิตรที่ดีในพันทิปเลยทำให้อยากแต่งนิยายรักไว้ในนี้สักเรื่อง มันคือจินตนาการของป้าเขียวที่เขียนมันขึ้นมาเอง
สำหรับเรื่องแรกยังไม่จบ ป้าเขียวจะตามไปแต่งต่อให้ทีหลังนะคะ
ต้องขอขอบคุณน้องบัวขาวที่วาดรูปพระเอกกับนางเอกเป็นปกให้นะคะ
ป้าเขียวแค่มือสมัครเล่นนะคะ... อ่านได้ไม่เสียตังค์...และไม่ต้องคิดเยอะค่ะ (ไม่อนุญาตให้คัดลอกไปกระทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองนะคะ)
เนื้อเรื่องอาจจะไม่ไหลลื่น อาจมีจุดผิดพลาดมากมาย น้อมรับทุกคำชี้แนะค่ะ **ความผิดพลาดย่อมนำพาซึ่งการพัฒนาตนเองค่ะ
ขอขอบคุณทุกคำชี้แนะนะคะ