ไม่รู้ว่าชีวิตนี้อยู่ไปเพื่ออะไร

พ่อกับแม่ก็ไม่เคยจะสนใจเราเลย ไม่เคยโทรหา คุยแชท หรือชวนคุยอะไรเลย หลังเลิกเรียนเรากลับถึงบ้านก็ขึ้นห้องทำการบบ้านอ่านหนังสือ พอหิวก็ลงมากินข้าวแล้วก็ทำงานต่อทุกๆวัน ไม่เคยมีใครเรียกลงไปกินข้าวด้วยเลย พ่อกับแม่ส่วนใหญ่จะสนใจแต่พี่ชายที่เรียนมหาลัยอยู่ที่ต่างจังหวัด เห็นโทรคุย คุยแชทกันทุกวัน พอมีวันหยุดทีไรก็ไปหาแต่พี่ แล้วดูเราสิขนาดป่วยไม่สบายหนักยังไม่เคยมีเวลาพาไปหาหมอเลย แต่กับพี่ป่วยนิดหน่อยพาไปโรงพยาบาลทำเป็นเรื่องใหญ่โต ทางครอบครัวค่อนข้างมีฐานะ แต่เวลาเราอยากได้อะไรไม่เคยให้ แต่กับพี่สิซื้อโทรศัพท์ให้ทุกปี มีอะไรอยากได้ก็ซื้อให้ รถก็ซื้อให้ แต่จริงๆเราไม่ได้อะไรกับเรื่องนี้เท่าไรนักไม่ได้สนใจอะไร แต่ช่วงนี้พึ่งเลิกกับแฟนได้ประมาณหนึ่งเดือนรู้สึกว่าตัวเองไม่มีคุณค่าอะไรเลย เราพยายามทำทุกอย่างให้กันมาตลอดที่คบกัน 2 ปีกว่า ยอมเหนื่อย ยอมเปลี่ยนตัวเองทุกอย่าง แต่เขากลับลืมเราได้และมีคนใหม่ภายใน 1 อาทิตย์...ผมมันไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?
อีกทั้งยังเครียดเรื่องมหาลัย กับสอบต่างๆนาๆอีก เลยทำให้เหมือนตอนนี้มันมีแต่ปัญหา พอลองคิดๆดูแล้วตัวเราเองมันก็ไม่มีดีอะไร ไม่เคยอยู่ในสายตาใคร ไม่มีใครแคร์หรือสนใจ แล้วเราอยู่ไปเพื่ออะไรกัน ความคิดนี้มันวนเวียนอยู่ตลอดเวลาจนไม่มีแรงอยากจะทำอะไรเลย

ปล.เราเป็นโรคซึมเศร้านะ แต่ไม่ต้องห่วงเราไม่ได้หนักขนาดที่จะอยากจบชีวิตหรอก :  )