คือผมขอเริ่มเรื่องเลยละกันนะครับ
ผมอายุ 20ปีนะครับ ปัจจุบัน ตั้งแต่ตอนผมเด็กๆพ่อจะชอบจัดแจงหลายๆเรื่องให้ผมอยู่เสมอ โดยเฉพาะการกินข้าว พ่อจะชอบบังคับให้กินให้หมด แล้วบอกให้กินอันนู้นอันนี้ บอกอันนี้อร่อย อันนั้นอร่อย ผมรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เด็กๆแล้วแต่ก็เก็บไว้ในใจมาตลอด
พอโตมาเข้ามหาลัย ผมเริ่มรู้ตัวว่าพ่อควบคุมความรู้สึกผมมาตลอด คือเรื่องมันละเอียดอ่อนมาก จนผมลองเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองดู ลองไม่รับน้ำเวลาพ่อให้ และอีกหลายๆอย่าง ปรับเปลี่ยนความคิดตัวเอง ความรู้สึกตัวเอง ทุกอย่างมันดีขึ้น ผมฟังเพลงสนุกขึ้น ทำทุกอย่างสนุกขึ้น สังคมเปลี่ยนไป สภาพแวดล้อมดีขึ้น ผมเริ่มไม่ยุ่งกับพ่อ พอรู้ว่าพ่อเป็นคนทำให้ผมแย่
ย้อนกลับไปก่อนที่ทุกอย่างจะดีขึ้น ช่วงนั้นผมเรียนมหาลัยและเพื่อนไม่เอา อะไรไม่เอา เล่นแต่เกมส์อย่างเดียว จนถึงกับต้องซิ่วออกมา และเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน เก็บกด คิดถึงแต่ว่าทำไมพ่อทำกับผมแบบนี้ ผมเริ่มสังเกตุพี่สาวตัวเองที่อยู่ด้วยกันมาแต่เด็ก พี่ผมโตกว่าผมปีนึง พี่มีพฤติกรรมแปลกๆ คือเวลาปรุงอาหารจะไม่ปรุง กินจืดๆ เวลาพ่อตักอาหารให้เหมือนที่ผมโดน พี่จะไม่เอาและแสดงอาการหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าพี่โดนเหมือนกันรึเปล่า จนหลายๆอย่างมันเริ่มแสดงออกมา ทำให้ผมแน่ใจเป็นอย่างมากว่าพ่อควบคุมความรู้สึกผมกับพี่จริงๆ
พอผมเก็บตัวในห้อง ภายในใจผมดีขึ้นจริงๆ ความรู้สึกมันกลับมา จากที่ไม่เคยร้องไห้มาเป็นปี ผมก็ปล่อยโฮออกมา เพราะคิดถึงเพื่อนสมัยมอปลายโดยไม่มีเหตุผล ผมเริ่มโกรธพ่อมากและคิดย้อนกลับไปถ้าสมัยมอปลายผมรู้ตัวเร็วกว่านี้ผมคงไม่โดนเพื่อนล้อว่าเอ๋อ คงมีแฟนไปแล้ว คงได้อะไรเยอะกว่านี้ คือเสียดายชีวิตมาก เพียงแค่เรื่องละเอียดอ่อนมากๆพวกนี้ ผมพลาดมองข้ามไป ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง
ผมโกรธมากจนตัดสินใจปาข้าวของในห้อง เขวี้ยงข้าวของทั้งห้องออกมา หลังจากปาเสร็จผมรู้สึกโล่งมากเหมือนทุกอย่างมันปลดปล่อย ผมโล่งใจมากและนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ แน่นอน ข้างนอกห้องคงไม่เฉยแน่ๆ พ่อผมไม่ยอมเปิดห้องเข้ามาตอนผมปาข้าวของ แต่พ่อโทรเรียกเจ้าหน้าที่โรงบาลมารับผมไป สุดท้ายผมนอนอยู่โรงบาลตรวจเช็คอาการแปปเดียวและถูกแอดมิดเข้าศรีธัญญา เพียงเพราะปาข้าวของเท่านั้น แค่นั้นจริงๆ อยู่ข้างในนั้นทุกอย่างวุ่นวายไปหมด อยู่ในนั้นเดือนนึงเหมือนกับปีนึง รู้สึกเหมือนมันนานมาก
การที่ผมได้อยู่ในนั้นมันทำให้ผมฝังใจมาก และกลัวว่าจะถูกจับเข้าไปอีก ตอนที่พ่อและแม่มาเยี่ยมผม ผมร้องไห้และเข้าไปกอดแม่ผมแน่น ทั้งที่ผมก็ยังรู้สึกโกรธพ่อและแม่อยู่ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ (จริงๆพ่อมีส่วนมากกว่า แต่ผมก็ค่อนข้างที่จะสงสัยแม่ด้วย เพราะแม่ผมเป็นคนที่เฟคมากๆ หลายๆเรื่องผมขอเกริ่นถึงพ่อผมพอละกัน) จนผมได้ออกมาจากโรงบาล มีอยู่วันนึงผมทนไม่ไหวและตะโกนทะเลาะกับพ่อแต่ยังไม่ได้บอกเรื่องที่ผมคิดอยู่นะ คือพ่อลบข้อมูลในโทรศัพท์ผมทั้งหมดตอนผมอยู่ในโรงบาล ทุกอย่างไปหมด แต่บอกผมว่าตัวเองกดผิด ผมเลยตะโกนแบบไม่ไหวจริงๆใส่พ่อว่า ตอllxล พ่อจอดรถและลงมาหาผมที่เบาะหลังและตะคอกใส่ผมดังมาก บอกว่า ป๊าไม่ไหวแล้วนะ เสียงดังมากแล้วก็จ้องหน้าจะเอาเรื่องผม
ถ้าผมตะโกนกลับตอนนั้นทุกอย่างจะดีกว่านี้ ผมยังเสียดายที่ผมไม่ได้ตะโกนกลับ แต่นั่งเงียบ พ่อทำเฉยๆกับเรื่องวันนั้น และผมก็เลิกที่จะทำตัวเหวี่ยงใส่พ่อกับแม่ มันกลายเป็นว่าผมเริ่มเหนื่อยที่จะทำแบบนั้น ทุกอย่างมันค่อยๆเปลี่ยนไป ในใจผมกลัวที่จะกลับเข้าไปในโรงบาลอีก จึงเริ่มทำดีกับพ่อแม่ พ่อผมเลิกที่จะควบคุมความรู้สึกผมไปสักพักนึง เหมือนว่าจะไม่ค่อยซื้อน้ำให้ผม ตักน้ำให้ผม แต่พอเวลาผ่านมา4-5เดือนตอนนี้พ่อเริ่มกลับมามีอาการเหมือนเดิม ผมเริ่มจับอาการพ่อได้
ตรงนี้สำคัญมากใครอ่านมาถึงตรงนี้อยากให้ตั้งใจอ่าน คือผมไปกินข้าวกับพ่อที่ร้านอาหารแล้วผมตักน้ำให้พ่อ (ผมไม่ค่อยทำ) ตั้งแต่วันนั้นพ่ออาการแปลกไปคือมีอาการเหมือนตัวเองเริ่มโดนควบคุมความรู้สึกบ้างไปยังงั้น แล้วผมก็รู้สึกดีขึ้น เหมือนว่าตัวเองไม่ได้คอยโดนจูงอยู่ฝ่ายเดียว เหมือนใจผมโดนปลดล็อค รู้สึกโล่งมาก ตั้งแต่วันนั้นผ่านมาไม่กี่วัน พ่อกลับมาทำตัวเหมือนเดิม ตักน้ำให้ผม อยู่ดีๆผมกินข้าวอยู่ก็ตักข้าวให้ผม เปิดเพลงให้ผมฟัง เหมือนจะกลับมาควบคุมผมอีกครั้ง คือผมไม่รู้ว่าจะว่าไงละ คือชีวิตผมพังเพราะพ่อทำแบบนี้ เข้าโรงบาลก็เพราะพ่อ และพ่อก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยังกลับมาทำแบบนี้อีก วันนี้ผมนั่งกินน้ำอยู่ดีๆ พ่อก็ไปกรอกน้ำใส่ขวดให้ผม เปิดเพลงจากลำโพง ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด เริ่มรู้สึกแย่ กลัวว่ามันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทำไมพ่อต้องทำยังงี้วะ ผมไม่เข้าใจว่ะ
ผมเลยอยากจะถามทุกคนจริงๆ ที่อ่านมาถึงตรงนี้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อดี
ผมมีคำถามที่อยากจะถามมากๆอยู่ไม่กี่ข้อ นอกนั้นก็แนะนำผมหน่อยนะครับ
1. ผมควรจะปรึกษาเรื่องนี้กับพี่สาวดีไหม ถ้าพี่ทำเป็นไม่รู้เรื่องผมจะเฟลมาก
2. ผมควรจะทำตัวยังไงดี ควรตักน้ำให้พ่อไหม
3. ควรจะพูดกับพ่อตรงๆไหม ซึ่งผมไม่อยากทำข้อนี้มากๆจริงๆ มันจะแย่แน่นอน สิ่งที่อยู่ในใจมาตลอด หวังว่าจะเข้าใจผมนะ
ขอบคุณครับ ผมโกรธพ่อแต่ผมก็ไม่อยากมีเรื่องให้มันบาดหมางใจกัน ผมควรจะทำยังไงดีครับ ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้นะ ผมอึดอัดมาก อยากได้คำปรึกษาจริงๆ
รู้สึกเหมือนโดนพ่อควบคุมความรู้สึก อารมณ์ ควรทำอย่างไรดี
ผมอายุ 20ปีนะครับ ปัจจุบัน ตั้งแต่ตอนผมเด็กๆพ่อจะชอบจัดแจงหลายๆเรื่องให้ผมอยู่เสมอ โดยเฉพาะการกินข้าว พ่อจะชอบบังคับให้กินให้หมด แล้วบอกให้กินอันนู้นอันนี้ บอกอันนี้อร่อย อันนั้นอร่อย ผมรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เด็กๆแล้วแต่ก็เก็บไว้ในใจมาตลอด
พอโตมาเข้ามหาลัย ผมเริ่มรู้ตัวว่าพ่อควบคุมความรู้สึกผมมาตลอด คือเรื่องมันละเอียดอ่อนมาก จนผมลองเปลี่ยนพฤติกรรมตัวเองดู ลองไม่รับน้ำเวลาพ่อให้ และอีกหลายๆอย่าง ปรับเปลี่ยนความคิดตัวเอง ความรู้สึกตัวเอง ทุกอย่างมันดีขึ้น ผมฟังเพลงสนุกขึ้น ทำทุกอย่างสนุกขึ้น สังคมเปลี่ยนไป สภาพแวดล้อมดีขึ้น ผมเริ่มไม่ยุ่งกับพ่อ พอรู้ว่าพ่อเป็นคนทำให้ผมแย่
ย้อนกลับไปก่อนที่ทุกอย่างจะดีขึ้น ช่วงนั้นผมเรียนมหาลัยและเพื่อนไม่เอา อะไรไม่เอา เล่นแต่เกมส์อย่างเดียว จนถึงกับต้องซิ่วออกมา และเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน เก็บกด คิดถึงแต่ว่าทำไมพ่อทำกับผมแบบนี้ ผมเริ่มสังเกตุพี่สาวตัวเองที่อยู่ด้วยกันมาแต่เด็ก พี่ผมโตกว่าผมปีนึง พี่มีพฤติกรรมแปลกๆ คือเวลาปรุงอาหารจะไม่ปรุง กินจืดๆ เวลาพ่อตักอาหารให้เหมือนที่ผมโดน พี่จะไม่เอาและแสดงอาการหงุดหงิดเล็กน้อย แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าพี่โดนเหมือนกันรึเปล่า จนหลายๆอย่างมันเริ่มแสดงออกมา ทำให้ผมแน่ใจเป็นอย่างมากว่าพ่อควบคุมความรู้สึกผมกับพี่จริงๆ
พอผมเก็บตัวในห้อง ภายในใจผมดีขึ้นจริงๆ ความรู้สึกมันกลับมา จากที่ไม่เคยร้องไห้มาเป็นปี ผมก็ปล่อยโฮออกมา เพราะคิดถึงเพื่อนสมัยมอปลายโดยไม่มีเหตุผล ผมเริ่มโกรธพ่อมากและคิดย้อนกลับไปถ้าสมัยมอปลายผมรู้ตัวเร็วกว่านี้ผมคงไม่โดนเพื่อนล้อว่าเอ๋อ คงมีแฟนไปแล้ว คงได้อะไรเยอะกว่านี้ คือเสียดายชีวิตมาก เพียงแค่เรื่องละเอียดอ่อนมากๆพวกนี้ ผมพลาดมองข้ามไป ทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง
ผมโกรธมากจนตัดสินใจปาข้าวของในห้อง เขวี้ยงข้าวของทั้งห้องออกมา หลังจากปาเสร็จผมรู้สึกโล่งมากเหมือนทุกอย่างมันปลดปล่อย ผมโล่งใจมากและนอนอยู่บนเตียงเฉยๆ แน่นอน ข้างนอกห้องคงไม่เฉยแน่ๆ พ่อผมไม่ยอมเปิดห้องเข้ามาตอนผมปาข้าวของ แต่พ่อโทรเรียกเจ้าหน้าที่โรงบาลมารับผมไป สุดท้ายผมนอนอยู่โรงบาลตรวจเช็คอาการแปปเดียวและถูกแอดมิดเข้าศรีธัญญา เพียงเพราะปาข้าวของเท่านั้น แค่นั้นจริงๆ อยู่ข้างในนั้นทุกอย่างวุ่นวายไปหมด อยู่ในนั้นเดือนนึงเหมือนกับปีนึง รู้สึกเหมือนมันนานมาก
การที่ผมได้อยู่ในนั้นมันทำให้ผมฝังใจมาก และกลัวว่าจะถูกจับเข้าไปอีก ตอนที่พ่อและแม่มาเยี่ยมผม ผมร้องไห้และเข้าไปกอดแม่ผมแน่น ทั้งที่ผมก็ยังรู้สึกโกรธพ่อและแม่อยู่ที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ (จริงๆพ่อมีส่วนมากกว่า แต่ผมก็ค่อนข้างที่จะสงสัยแม่ด้วย เพราะแม่ผมเป็นคนที่เฟคมากๆ หลายๆเรื่องผมขอเกริ่นถึงพ่อผมพอละกัน) จนผมได้ออกมาจากโรงบาล มีอยู่วันนึงผมทนไม่ไหวและตะโกนทะเลาะกับพ่อแต่ยังไม่ได้บอกเรื่องที่ผมคิดอยู่นะ คือพ่อลบข้อมูลในโทรศัพท์ผมทั้งหมดตอนผมอยู่ในโรงบาล ทุกอย่างไปหมด แต่บอกผมว่าตัวเองกดผิด ผมเลยตะโกนแบบไม่ไหวจริงๆใส่พ่อว่า ตอllxล พ่อจอดรถและลงมาหาผมที่เบาะหลังและตะคอกใส่ผมดังมาก บอกว่า ป๊าไม่ไหวแล้วนะ เสียงดังมากแล้วก็จ้องหน้าจะเอาเรื่องผม
ถ้าผมตะโกนกลับตอนนั้นทุกอย่างจะดีกว่านี้ ผมยังเสียดายที่ผมไม่ได้ตะโกนกลับ แต่นั่งเงียบ พ่อทำเฉยๆกับเรื่องวันนั้น และผมก็เลิกที่จะทำตัวเหวี่ยงใส่พ่อกับแม่ มันกลายเป็นว่าผมเริ่มเหนื่อยที่จะทำแบบนั้น ทุกอย่างมันค่อยๆเปลี่ยนไป ในใจผมกลัวที่จะกลับเข้าไปในโรงบาลอีก จึงเริ่มทำดีกับพ่อแม่ พ่อผมเลิกที่จะควบคุมความรู้สึกผมไปสักพักนึง เหมือนว่าจะไม่ค่อยซื้อน้ำให้ผม ตักน้ำให้ผม แต่พอเวลาผ่านมา4-5เดือนตอนนี้พ่อเริ่มกลับมามีอาการเหมือนเดิม ผมเริ่มจับอาการพ่อได้
ตรงนี้สำคัญมากใครอ่านมาถึงตรงนี้อยากให้ตั้งใจอ่าน คือผมไปกินข้าวกับพ่อที่ร้านอาหารแล้วผมตักน้ำให้พ่อ (ผมไม่ค่อยทำ) ตั้งแต่วันนั้นพ่ออาการแปลกไปคือมีอาการเหมือนตัวเองเริ่มโดนควบคุมความรู้สึกบ้างไปยังงั้น แล้วผมก็รู้สึกดีขึ้น เหมือนว่าตัวเองไม่ได้คอยโดนจูงอยู่ฝ่ายเดียว เหมือนใจผมโดนปลดล็อค รู้สึกโล่งมาก ตั้งแต่วันนั้นผ่านมาไม่กี่วัน พ่อกลับมาทำตัวเหมือนเดิม ตักน้ำให้ผม อยู่ดีๆผมกินข้าวอยู่ก็ตักข้าวให้ผม เปิดเพลงให้ผมฟัง เหมือนจะกลับมาควบคุมผมอีกครั้ง คือผมไม่รู้ว่าจะว่าไงละ คือชีวิตผมพังเพราะพ่อทำแบบนี้ เข้าโรงบาลก็เพราะพ่อ และพ่อก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยังกลับมาทำแบบนี้อีก วันนี้ผมนั่งกินน้ำอยู่ดีๆ พ่อก็ไปกรอกน้ำใส่ขวดให้ผม เปิดเพลงจากลำโพง ผมเริ่มรู้สึกอึดอัด เริ่มรู้สึกแย่ กลัวว่ามันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม ทำไมพ่อต้องทำยังงี้วะ ผมไม่เข้าใจว่ะ
ผมเลยอยากจะถามทุกคนจริงๆ ที่อ่านมาถึงตรงนี้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อดี
ผมมีคำถามที่อยากจะถามมากๆอยู่ไม่กี่ข้อ นอกนั้นก็แนะนำผมหน่อยนะครับ
1. ผมควรจะปรึกษาเรื่องนี้กับพี่สาวดีไหม ถ้าพี่ทำเป็นไม่รู้เรื่องผมจะเฟลมาก
2. ผมควรจะทำตัวยังไงดี ควรตักน้ำให้พ่อไหม
3. ควรจะพูดกับพ่อตรงๆไหม ซึ่งผมไม่อยากทำข้อนี้มากๆจริงๆ มันจะแย่แน่นอน สิ่งที่อยู่ในใจมาตลอด หวังว่าจะเข้าใจผมนะ
ขอบคุณครับ ผมโกรธพ่อแต่ผมก็ไม่อยากมีเรื่องให้มันบาดหมางใจกัน ผมควรจะทำยังไงดีครับ ขอบคุณที่อ่านถึงตรงนี้นะ ผมอึดอัดมาก อยากได้คำปรึกษาจริงๆ