สวัสดีค่ะ (ตั้งกระทู้ครั้งแรก ผิดพลาดประการใดช่วยแนะนำด้วยนะคะ)
เริ่มท้าวความก่อนนะคะ
เราชื่อ a มีแฟนชื่อ b คบกันมา 2 ปี อายุ 25 เท่ากัน อยู่ด้วยกัน เนื่องจากทำธุรกิจร่วมกัน ยังไม่แต่งงาน ยังไม่มีลูก ไม่มีภาระอะไร ลาออกจากงานประจำ ตอนที่ทำงานประจำ ทำงานทั้งคู่ ทำคนละที่ อยู่คนละที่ เจอกันบางวันหรือทุกวันที่เลิกงานเร็ว ตอนนั้นก็แฮปปี้ดีค่ะ ไม่เครียดไม่มีปัญหา มีทะเลาะบ้างแต่ไม่หนักหนา จนคบกันมาได้ 1 ปีกว่า มีเงินทุน ร่วมลงทุนทำธุรกิจส่วนตัว ตอนแรกเหมือนชีวิตจะดีขึ้น แต่ หลังๆ 4-5 เดือน เริ่มหาอย่างอื่นทำเพิ่ม ขยายธุรกิจเพิ่มเติม ใช้เงินไม่ระวัง เงินที่ได้มาก็ใช้ไป เงินเก็บที่มีก็เริ่มลดลง (ตอนนี้พึ่งเริ่มขยาย ยังไม่รู้ว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลง) แต่ยังประคองตัวได้ เพราะไม่มีค่าใช้จ่ายอื่นเลย นอกจากค่าเช่าที่ ไม่มีบ้าน มีรถแต่ไม่ได้ผ่อน และค่ากินกับค่าเที่ยว มีเยอะก็ส่งให้ที่บ้านบ้าง แต่ไม่ทุกเดือน ครอบครัวเราอบอุ่น พ่อแม่ดี ครอบครัวเขาก็ดี แต่พ่อไม่อยู่แล้ว ครอบครัวเราเข้ากันได้ คือทุกอย่างลงตัว ในเรื่องนามธรรม
แต่ประเด็นหลักเลยที่ตัดสินใจตั้งกระทู้นี้คือ ตอนนี้มองไม่ออกว่าตัวเองอยู่จุดไหน กำลังทำอะไรอยู่ ที่อดทนทำอยู่ตอนนี้มันถูกแล้วใช่ไหม ? มันจะจบลงแบบแฮปปี้ใช่ไหม ? เมื่อพบว่าแฟนไม่ปกติ .............. คือ อารมณ์แปลปรวน หงุดหงิดง่าย ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล จนหลังๆเราพูดหรือทำอะไรถ้าไม่เข้าหูหรือขัดใจ จะหงุดหงิดขึ้นมาแปปหนึ่งแปปเดียว แบบอยากจะดีก็ดี อยากจะร้ายก็ร้าย มีครั้งหนึ่งที่ทำลายข้าวของกระจัดกระจาย ตอนนั้นเฟลมาก คือเราไม่ใช่คนร้อน เขายิ่งแล้วใหญ่ นิ่งๆ ใจดี ใจเย็น ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะทำขนาดนี้
พออารมณ์เย็นลง คุยกันได้ ก็เลยหันหน้ามาคุยกันดีๆด้วยเหตุผล ก็ได้ผลค่ะ เค้าก็ขอโทษ จะไม่ทำอีก จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่เคยเห็นทำแบบนั้นอีก แต่ไม่ใช่ไม่มีอารมณ์ร้อนนะคะ แค่ร้อนแต่ไม่แรง จนล่าสุดเปลี่ยนรูปแบบค่ะ อยากฆ่าตัวตาย นอย ไม่อยากมีชีวิตอยู่ เพราะวันหนึ่งตัวเองทำผิด แอบคุยกับผู้หญิงในเกมส์ คุยกันฉันชู้สาว ประมาณอาทิตย์หนึ่ง พอจับได้ ก็อิล็อกเดิมค่ะ ขอโทษ สำนึกผิด จะไม่ทำอีกแล้ว คำคุ้นๆ ที่ได้ยินในละครหรือนิยาย มาหมดค่ะ (ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ เป็นเพื่อนกันมาก่อน รู้จักกันตั้งแต่เรียนปี 1 ตอนนี้ก็ 5-6 ปี แต่แค่ไม่สนิทมาก แต่คิดมาตลาดว่าเขาไม่เจ้าชู้แหละ) หลังจากตัดสินใจให้อภัยเพราะไม่อยากจบ ไม่อยากให้ทุกอย่างที่สร้างมาพังลง ก็เลยหันหน้าเข้าหากัน คุยกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมต้องแอบคุยคนอื่น ไม่รักกันแล้วหรอ ? ไม่รักกันก็เลิกกัน เราโอเค เราไม่รั้ง ไม่ยื้อ เหตุผลที่ได้กลับมาคือหลังๆเราทะเลาะกันบ่อย ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน อยู่ด้วยกันแต่ต่างคนต่างคิดต่างไป ไม่มีเวลาไปเที่ยวด้วยกัน ไม่ได้ไปกินข้าวนอกบ้าน ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบที่เคยเป็น (ก่อนขยายธุรกิจแน่นอนมีเวลาเยอะมาก ปล่อยให้ทุกอย่างรันไปตามระบบของมัน) เราก็เลยคิดว่าสิ่งที่เขาพูดก็จริง ขนาดเรา เรายังรู้สึกรักกันน้อยลง แต่ต่างไปคือเรามีพื้นฐานความรักมาจากครอบครัวอยู่แล้ว เลยไม่โหยหาเท่าไหร่ แต่เพราะแบบนี้แหละค่ะ การที่ไม่โหยหาความรักมันก็แย่ แข็งแกร่งเกินไป ใจเหมือนหิน อ่อนแอไม่เป็น ถ้าไม่ไหวจริงๆก็เก็บไว้ เดี๋ยวก็ผ่านไป
จนสุดท้ายตัดสินใจ ลืมค่ะ เลือกที่จะปรับตัว ไม่แข็งเป็นหิน อ่อนโยนขึ้น บอกรักมากขึ้น กอดกันมากขึ้น ทำมาถึงตอนนี้ประมาณ 2 อาทิตย์ค่ะ (ไม่ใช่แต่ก่อนไม่ทำนะ ก็ทำแต่ ทำน้อยหน่อย ฟอร์มเยอะ คิดว่าคนบอกรักก่อนคือแพ้ ตรรกะป่วย) ทะเลาะกันเหมือนเดิมเรื่องเล็กน้อยก็เอา จนเราเองก็งงว่าขนาดนั้นหรอ ? บางที่แค่เขาลืมปิดน้ำ ลืมปิดไฟ ทะเลาะกันใหญ่โตมโหฬาร จนลามไปถึงขั้นฆ่าตัวตาย เขาบอกอยากจะตาย ..... ค่ะ เขามีอาการแปลกๆ แปลปรวนบ่อย เป็นมาสักระยะ หรืออาจจะเก็บมานานกว่านั้น เขายอมรับจากปากเขาเองเวลาที่เขาปกติ คือรักกันปกติดี แต่พอมีอะไรกระทบ เขาบอกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ เหนื่อย ไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่ชอบตัวเองตอนนี้ อยากมีความสุข อยากมีเงินเยอะ อยากไปเที่ยว อยากมีเวลา มีครอบครัวแต่งงานมีลูก เราฟังในฐานะแฟนเรารู้สึกสงสารที่เขามาเผชิญอะไรแบบนี้ และตอนนี้เรา2คนทำอะไรอยู่ จุดหมายอยู่ตรงไหน ไม่เร่งรีบ ไม่แข่งขัน มีความสุขนะถ้าไม่ทะเลาะกัน เราเลยเลือกที่จะเปลี่ยนตัวเอง อดทนมากขึ้น ฟังมากขึ้น พูดน้อยลง " บอกว่าไม่เป็นไร เรามาเริ่มต้นใหม่กัน เราสัญญาเราจะเข้าใจให้มากๆ รักให้มากขึ้น ซึ่งมองในมุมเรา มุมที่ผู้หญิงคนหนึ่งเคยโดนหักหลัง เคยโดนทำลายความเชื่อใจ ไว้ใจ ถึงแม้ไม่นานและไม่ตั้งใจแต่เราเจ็บและเราจำนะ เราทำเต็มที่แล้ว เป็นแฟนที่ดี แล้ว ให้อภัยแล้ว ให้สิ่งดีๆ ที่ผู้หญิงคนหนึ่งให้ได้ แต่ก็ไม่ดีขึ้น เรายังทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยหอยสังข์ เล่นเกมส์ ปิดน้ำ ปิดไฟแบบเดิม จนท้อค่ะ ว่าเราทำเต็มที่แล้ว คุณอะเดินมาเจอฉันครึ่งทางบ้างสิ " พยายามทำในสิ่งที่ฉันขอให้เปลี่ยนมากขึ้นสิ แต่เขาทำไม่ได้ จนท้อที่จะมาพังชีวิตพังความรู้สึกดีๆที่สร้างมา ด้วยปัญญานิดเดียวหรอ ? # เหนื่อย นอย ตัดสินใจแก้ที่ไหนไม่รู้ แก้ที่นี่ละกันพาเขาไปพบแพทย์คะ (ตอนนี้อยู่ระหว่างพบหมอจิตเวชครั้งแรก) สิ่งที่กังวลมากที่สุดคือ เราเดินมาถูกทางแล้วใช่ไหม อดทนตามใจเขาตอนนี้ พยายามไม่ขัดใจ ไม่กระทบกันแรง แม้บางครั้งคือฝืนมาก ตามประสาผู้หญิงค่ะ งอล น้อยใจหรือมีไรพยายามเก็บไว้ก่อน เราปกติ ท่องไว้เขาไม่สบาย ไปรักษาเขาก็ดีขึ้น เขาก็กลับมาเป็นคนเดิมได้ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันได้ ใช่ไหมค่ะ ? เรากังวล 2 เรื่องคือ
1. รักษาแล้วไม่หาย แน่นอนนั่นคือสันดานละ
คือหมายถึง เราคบกันอาจไม่นานพอที่จะรู้อีกด้านของคนๆหนึ่ง ถ้ารักษาเสร็จพบว่าพฤติกรรมเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า แต่เกิดจากตัวบุคคล คงรู้สึกแย่มาก ที่ความฝัน ความรักจะพังลง จบแบบคนอื่นๆ คือไปด้วยกันไม่ได้ สิ่งที่อดทนรอ สิ่งที่รักษามา ไร้ซึ่งความหมาย .
2. เราเองที่จะทนไม่ไหวแล้วเครียดตาม
จนเคยมีบางครั้งที่เขาอยากฆ่าตัวตาย แล้วใจคืออยากปล่อยแล้ว เราก็ไม่ไหว อดทนต่อไม่ไหว แต่ก็ฮึดสู้จนถึงทุกวันนี้และไม่รู้ปลายทางจะฮึดได้นานแค่ไหน .
ปล. 1 เพราะเขาเคยผ่านการสูญเสีย พ่อ มาเมื่อไม่นาน เลยคิดได้ว่านั่นคืออีกหนึ่งสาเหตุนอกจากเรื่องเงินหรือธุรกิจ
ขอบคุณบางคนที่อ่านจนจบ 🙏🏻
บางคนไม่อ่าน หรือไม่เข้าใจ อย่าด่าเลยนะคะ แค่นี้ก็เครียดและนอยมาก เราไม่ได้อยู่จุดที่เขายืนเราไม่มีทางรู้ว่าเขาเจออะไรบ้าง เหมือนเรากับแฟน อยู่ด้วยกันทุกวัน ยังไม่เข้าใจว่าเขาเจออะไรมาบ้างและกำลังเผชิญกับอะไรอยู่
ปล. 2 คนที่ผ่านโรคนี้มาแล้ว แชร์ประสบการณ์หน่อยค่ะ ว่าจบแบบแฮปปี้ไหม
ปล. 3 หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้เข้ามาตั้งอีกกระทู้ว่า ตอนนี้ชีวิตแฮปปี้แล้ว ✌️
สู้กับโรค (ซึมเศร้า) หรือ สู้กับคน ?
เริ่มท้าวความก่อนนะคะ
เราชื่อ a มีแฟนชื่อ b คบกันมา 2 ปี อายุ 25 เท่ากัน อยู่ด้วยกัน เนื่องจากทำธุรกิจร่วมกัน ยังไม่แต่งงาน ยังไม่มีลูก ไม่มีภาระอะไร ลาออกจากงานประจำ ตอนที่ทำงานประจำ ทำงานทั้งคู่ ทำคนละที่ อยู่คนละที่ เจอกันบางวันหรือทุกวันที่เลิกงานเร็ว ตอนนั้นก็แฮปปี้ดีค่ะ ไม่เครียดไม่มีปัญหา มีทะเลาะบ้างแต่ไม่หนักหนา จนคบกันมาได้ 1 ปีกว่า มีเงินทุน ร่วมลงทุนทำธุรกิจส่วนตัว ตอนแรกเหมือนชีวิตจะดีขึ้น แต่ หลังๆ 4-5 เดือน เริ่มหาอย่างอื่นทำเพิ่ม ขยายธุรกิจเพิ่มเติม ใช้เงินไม่ระวัง เงินที่ได้มาก็ใช้ไป เงินเก็บที่มีก็เริ่มลดลง (ตอนนี้พึ่งเริ่มขยาย ยังไม่รู้ว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลง) แต่ยังประคองตัวได้ เพราะไม่มีค่าใช้จ่ายอื่นเลย นอกจากค่าเช่าที่ ไม่มีบ้าน มีรถแต่ไม่ได้ผ่อน และค่ากินกับค่าเที่ยว มีเยอะก็ส่งให้ที่บ้านบ้าง แต่ไม่ทุกเดือน ครอบครัวเราอบอุ่น พ่อแม่ดี ครอบครัวเขาก็ดี แต่พ่อไม่อยู่แล้ว ครอบครัวเราเข้ากันได้ คือทุกอย่างลงตัว ในเรื่องนามธรรม
แต่ประเด็นหลักเลยที่ตัดสินใจตั้งกระทู้นี้คือ ตอนนี้มองไม่ออกว่าตัวเองอยู่จุดไหน กำลังทำอะไรอยู่ ที่อดทนทำอยู่ตอนนี้มันถูกแล้วใช่ไหม ? มันจะจบลงแบบแฮปปี้ใช่ไหม ? เมื่อพบว่าแฟนไม่ปกติ .............. คือ อารมณ์แปลปรวน หงุดหงิดง่าย ใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล จนหลังๆเราพูดหรือทำอะไรถ้าไม่เข้าหูหรือขัดใจ จะหงุดหงิดขึ้นมาแปปหนึ่งแปปเดียว แบบอยากจะดีก็ดี อยากจะร้ายก็ร้าย มีครั้งหนึ่งที่ทำลายข้าวของกระจัดกระจาย ตอนนั้นเฟลมาก คือเราไม่ใช่คนร้อน เขายิ่งแล้วใหญ่ นิ่งๆ ใจดี ใจเย็น ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะทำขนาดนี้
พออารมณ์เย็นลง คุยกันได้ ก็เลยหันหน้ามาคุยกันดีๆด้วยเหตุผล ก็ได้ผลค่ะ เค้าก็ขอโทษ จะไม่ทำอีก จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่เคยเห็นทำแบบนั้นอีก แต่ไม่ใช่ไม่มีอารมณ์ร้อนนะคะ แค่ร้อนแต่ไม่แรง จนล่าสุดเปลี่ยนรูปแบบค่ะ อยากฆ่าตัวตาย นอย ไม่อยากมีชีวิตอยู่ เพราะวันหนึ่งตัวเองทำผิด แอบคุยกับผู้หญิงในเกมส์ คุยกันฉันชู้สาว ประมาณอาทิตย์หนึ่ง พอจับได้ ก็อิล็อกเดิมค่ะ ขอโทษ สำนึกผิด จะไม่ทำอีกแล้ว คำคุ้นๆ ที่ได้ยินในละครหรือนิยาย มาหมดค่ะ (ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ เป็นเพื่อนกันมาก่อน รู้จักกันตั้งแต่เรียนปี 1 ตอนนี้ก็ 5-6 ปี แต่แค่ไม่สนิทมาก แต่คิดมาตลาดว่าเขาไม่เจ้าชู้แหละ) หลังจากตัดสินใจให้อภัยเพราะไม่อยากจบ ไม่อยากให้ทุกอย่างที่สร้างมาพังลง ก็เลยหันหน้าเข้าหากัน คุยกันว่าทำไมถึงทำแบบนั้น ทำไมต้องแอบคุยคนอื่น ไม่รักกันแล้วหรอ ? ไม่รักกันก็เลิกกัน เราโอเค เราไม่รั้ง ไม่ยื้อ เหตุผลที่ได้กลับมาคือหลังๆเราทะเลาะกันบ่อย ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน อยู่ด้วยกันแต่ต่างคนต่างคิดต่างไป ไม่มีเวลาไปเที่ยวด้วยกัน ไม่ได้ไปกินข้าวนอกบ้าน ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบที่เคยเป็น (ก่อนขยายธุรกิจแน่นอนมีเวลาเยอะมาก ปล่อยให้ทุกอย่างรันไปตามระบบของมัน) เราก็เลยคิดว่าสิ่งที่เขาพูดก็จริง ขนาดเรา เรายังรู้สึกรักกันน้อยลง แต่ต่างไปคือเรามีพื้นฐานความรักมาจากครอบครัวอยู่แล้ว เลยไม่โหยหาเท่าไหร่ แต่เพราะแบบนี้แหละค่ะ การที่ไม่โหยหาความรักมันก็แย่ แข็งแกร่งเกินไป ใจเหมือนหิน อ่อนแอไม่เป็น ถ้าไม่ไหวจริงๆก็เก็บไว้ เดี๋ยวก็ผ่านไป
จนสุดท้ายตัดสินใจ ลืมค่ะ เลือกที่จะปรับตัว ไม่แข็งเป็นหิน อ่อนโยนขึ้น บอกรักมากขึ้น กอดกันมากขึ้น ทำมาถึงตอนนี้ประมาณ 2 อาทิตย์ค่ะ (ไม่ใช่แต่ก่อนไม่ทำนะ ก็ทำแต่ ทำน้อยหน่อย ฟอร์มเยอะ คิดว่าคนบอกรักก่อนคือแพ้ ตรรกะป่วย) ทะเลาะกันเหมือนเดิมเรื่องเล็กน้อยก็เอา จนเราเองก็งงว่าขนาดนั้นหรอ ? บางที่แค่เขาลืมปิดน้ำ ลืมปิดไฟ ทะเลาะกันใหญ่โตมโหฬาร จนลามไปถึงขั้นฆ่าตัวตาย เขาบอกอยากจะตาย ..... ค่ะ เขามีอาการแปลกๆ แปลปรวนบ่อย เป็นมาสักระยะ หรืออาจจะเก็บมานานกว่านั้น เขายอมรับจากปากเขาเองเวลาที่เขาปกติ คือรักกันปกติดี แต่พอมีอะไรกระทบ เขาบอกว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ เหนื่อย ไม่อยากเป็นแบบนี้ ไม่ชอบตัวเองตอนนี้ อยากมีความสุข อยากมีเงินเยอะ อยากไปเที่ยว อยากมีเวลา มีครอบครัวแต่งงานมีลูก เราฟังในฐานะแฟนเรารู้สึกสงสารที่เขามาเผชิญอะไรแบบนี้ และตอนนี้เรา2คนทำอะไรอยู่ จุดหมายอยู่ตรงไหน ไม่เร่งรีบ ไม่แข่งขัน มีความสุขนะถ้าไม่ทะเลาะกัน เราเลยเลือกที่จะเปลี่ยนตัวเอง อดทนมากขึ้น ฟังมากขึ้น พูดน้อยลง " บอกว่าไม่เป็นไร เรามาเริ่มต้นใหม่กัน เราสัญญาเราจะเข้าใจให้มากๆ รักให้มากขึ้น ซึ่งมองในมุมเรา มุมที่ผู้หญิงคนหนึ่งเคยโดนหักหลัง เคยโดนทำลายความเชื่อใจ ไว้ใจ ถึงแม้ไม่นานและไม่ตั้งใจแต่เราเจ็บและเราจำนะ เราทำเต็มที่แล้ว เป็นแฟนที่ดี แล้ว ให้อภัยแล้ว ให้สิ่งดีๆ ที่ผู้หญิงคนหนึ่งให้ได้ แต่ก็ไม่ดีขึ้น เรายังทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยหอยสังข์ เล่นเกมส์ ปิดน้ำ ปิดไฟแบบเดิม จนท้อค่ะ ว่าเราทำเต็มที่แล้ว คุณอะเดินมาเจอฉันครึ่งทางบ้างสิ " พยายามทำในสิ่งที่ฉันขอให้เปลี่ยนมากขึ้นสิ แต่เขาทำไม่ได้ จนท้อที่จะมาพังชีวิตพังความรู้สึกดีๆที่สร้างมา ด้วยปัญญานิดเดียวหรอ ? # เหนื่อย นอย ตัดสินใจแก้ที่ไหนไม่รู้ แก้ที่นี่ละกันพาเขาไปพบแพทย์คะ (ตอนนี้อยู่ระหว่างพบหมอจิตเวชครั้งแรก) สิ่งที่กังวลมากที่สุดคือ เราเดินมาถูกทางแล้วใช่ไหม อดทนตามใจเขาตอนนี้ พยายามไม่ขัดใจ ไม่กระทบกันแรง แม้บางครั้งคือฝืนมาก ตามประสาผู้หญิงค่ะ งอล น้อยใจหรือมีไรพยายามเก็บไว้ก่อน เราปกติ ท่องไว้เขาไม่สบาย ไปรักษาเขาก็ดีขึ้น เขาก็กลับมาเป็นคนเดิมได้ เราจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกันได้ ใช่ไหมค่ะ ? เรากังวล 2 เรื่องคือ
1. รักษาแล้วไม่หาย แน่นอนนั่นคือสันดานละ
คือหมายถึง เราคบกันอาจไม่นานพอที่จะรู้อีกด้านของคนๆหนึ่ง ถ้ารักษาเสร็จพบว่าพฤติกรรมเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับโรคซึมเศร้า แต่เกิดจากตัวบุคคล คงรู้สึกแย่มาก ที่ความฝัน ความรักจะพังลง จบแบบคนอื่นๆ คือไปด้วยกันไม่ได้ สิ่งที่อดทนรอ สิ่งที่รักษามา ไร้ซึ่งความหมาย .
2. เราเองที่จะทนไม่ไหวแล้วเครียดตาม
จนเคยมีบางครั้งที่เขาอยากฆ่าตัวตาย แล้วใจคืออยากปล่อยแล้ว เราก็ไม่ไหว อดทนต่อไม่ไหว แต่ก็ฮึดสู้จนถึงทุกวันนี้และไม่รู้ปลายทางจะฮึดได้นานแค่ไหน .
ปล. 1 เพราะเขาเคยผ่านการสูญเสีย พ่อ มาเมื่อไม่นาน เลยคิดได้ว่านั่นคืออีกหนึ่งสาเหตุนอกจากเรื่องเงินหรือธุรกิจ
ขอบคุณบางคนที่อ่านจนจบ 🙏🏻
บางคนไม่อ่าน หรือไม่เข้าใจ อย่าด่าเลยนะคะ แค่นี้ก็เครียดและนอยมาก เราไม่ได้อยู่จุดที่เขายืนเราไม่มีทางรู้ว่าเขาเจออะไรบ้าง เหมือนเรากับแฟน อยู่ด้วยกันทุกวัน ยังไม่เข้าใจว่าเขาเจออะไรมาบ้างและกำลังเผชิญกับอะไรอยู่
ปล. 2 คนที่ผ่านโรคนี้มาแล้ว แชร์ประสบการณ์หน่อยค่ะ ว่าจบแบบแฮปปี้ไหม
ปล. 3 หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะได้เข้ามาตั้งอีกกระทู้ว่า ตอนนี้ชีวิตแฮปปี้แล้ว ✌️