ทำไมชาวพุทธทุกวันนี้ที่ให้ความสนใจการปฏิบัติ​(ภาวนา)​ถึงมีหลายคนที่ไม่ให้ความสำคัญกับตำราพระไตรปิฎกบวกกับตีความผิด???

คือตามที่สังเกตจะเห็นชาวพุทธบางกลุ่มไม่แน่ใจสายไหนนะเวลาศึกษาทางด้านปฏิบัติ​มักจะไม่รู้ตำราหรือพระปริยัติล่วงหน้ามาก่อนคือไม่มีความเข้าใจหลักและแนวทางตลอดจนเป้าหมายการภาวนาเลย​ มากกว่านั้นหลายรายถึงกับตีความเข้าข้างตัวเองดึงออกนอกทะเลดึงสภาวะธรรมแปลกๆที่ตัวเองเจอแล้วไม่เข้ากับพุทธพจน์ยัดเยียด​ ที่หนักก็เห็นเรื่องดวงธรรมบ้าง​ หนักมากๆก็บอกพุทธวจนะของปลอมต้องดูผลปฏิเวธในจิตเขาสิถึงจะยืนยันคำสอนของพระพุทธ​เจ้า​ได้​ คือเอาสำนักตัวเองเป็นศูนย์กบางยัดเยียดให้คนต่างสายปฏิบัติตามแนวตัวเองแล้วถึงจะดีพอไม่ทำก็หาภาวนาไม่เป็นไม่ก้าวหน้าแบบเอาแนวทางตัวเองเป็นที่ตั้งโดยไม่เทียบพระธรรมตามพระไตรปิฎกเลย

อ้อบางคนดันด่วนสรุปว่าสติปัฏฐาน​ไม่สมามารถทำให้บรรลุมรรคผลนิพพานได้ต้องทำกสิณเพ่งอสุภะเพ่งนวสีบ้าง​ ที่เบาๆก็บอกต้องใช้สมองใช้ตัวจินตามย​ปัญญา​พิจารณา​ขันธ์​5ซะงั้น​ แหวกแนวหน่อยก็เอาพวกพวกแนวจำภาพของเน่าเปื่อยเป็นวิปัสสนาแท้​ คือพอเทียบเคียงตำราชั้นต้นในพระสูตรเป็นพุทธ​พจน์​ก็ชอบอ้างว่าใครแต่งก็ไม่รู้บ้างก็ว่าเขาติดตำราตีความมั่ว​ ทั้งที่พุทธพจน์​มาจากผลการปฏิบัติ​ของพระบรมศาสดาแท้ๆ​  คือสังคมการปฏิบัติ​พุทธมันเพี่ยนถึงขนาดนี้แล้วเหรอครับถึงขั้นที่พากันโจมตีคำสอนที่ถูกที่ตรงแล้วไปสนับสนุนแนวที่พาหลงทางผิดบ้างถูกบ้าง