โรคที่ผมเจอ

ช่วง ม.1 ผมได้แอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งในห้องครับ ตัวผมก็ไม่ได้มีอะไรดีมากมาย เป็นเด็กขี้อาย ไม่กล้าคุยกับผู้หญิง ผมเลยเลือกที่จะตั้งใจเรียนครับ เพื่อที่จะได้คะแนนสูงๆ เพราะเขาคนนั้นก็เป็นเด็กเรียนครับ เพื่อที่จะได้หาทางเข้าหาเขาครับ สุดท้ายก็เข้าหาเขาได้จริงๆครับ ตอน ม.3 เขาทักมาชวนผมคุยทุกวันเลยครับ จนถึง ม.4 เทอม 1 เพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันตอน ม.ต้น ที่พึ่งเลิกกับแฟนเก่าไป 2 อาทิตย์ มาชอบคนที่ผมชอบครับ ครั้งแรกที่ผมรู้ ผมก็อึดอัดนะครับ แต่ผมก็คิดว่าคงไม่เป็นอะไรหรอก เพราะคนที่ผมชอบก็เป็นคนค่อนข้างเล่นตัว จนเวลาผ่านไป 1 เดือน ผมได้มารู้จากเพื่อนครับว่า คนที่ผมชอบกับเพื่อนเก่าตอน ม.ต้น คอลเฟสกันเป็นชั่วโมง ขณะที่ผมกำลังสอนการบ้านให้เขาครับ วันที่ผมรู้เป็นวันที่ผมเสียใจมากครับ ขนลุกไปทั้งตัว หน้าชา ผมพยายามเรียนเป็นอย่างมาก เรียนจนเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ โรคหวาดระแวง โรควิตกกังวล ใช่ครับ ผมเป็นจริงๆ หลังจากวันนั้นอาการโรคต่างๆของผมกลับทรุดหนักมาก ผมเริ่มมีอาการกลัวเพื่อนมาฆ่าอย่างมาก ถ้าผมพูดอะไรผิดนิดหน่อยต้องกลับไปพูดซ้ำเพราะกลัวอะไรต่างๆนาๆสุดท้ายจบด้วยการกลัวเพื่อนมาฆ่า ผมกระทำหรือพูดอะไรที่มันไม่เป๊ะผมต้องกลับไปสร้างสถานการณ์เพื่อที่จะให้มันเป๊ะ ผมไม่สามารถบอกเรื่องนี้ได้กับใครเลย นอกจากแม่กับพี่ชายของผม พวกเขาให้กำลังใจผมดีมากครับ แต่มันก็ไม่ดีพอที่จะหยุดสิ่งที่ผมเจออยู่ได้ สิ่งที่ผมเจอมันทำให้ผมไม่สามารถพูดคุยกับใครได้แบบสบายใจเลยครับ ทำให้เพื่อนที่เคยสนิทกับไม่สนิทเหมือนแต่ก่อน ทุกวันของผมมีแต่ความกลัว กังวล คิดมาก เครียด สิ่งที่ผมเจอมันแย่เกินไปที่เด็กอายุอย่างผมจะรับได้ครับ ผมพยายามผูกคอเพื่อฆ่าตัวตายแต่สุดท้ายก็ไม่สำเร็จแต่ผมกลับซ้ำครั้งแล้วครั้งเล่าจนรู้สึกว่ามันกลับมีความกล้าที่จะทำมากขึ้น ผมอึดอัดมากครับ ผมตื่นขึนมาทุกวันพร้อมกลับความเครียด ผมใช้ชีวิตลำบากมากครับ