แต่งงานมา 8 ปี ไม่มีลูก เมื่อก่อนอยู่กัน 2 คนสามีภรรยา แต่พอแม่สามีแก่ตัวก็ไม่กล้าอยู่บ้านคนเดียวเนื่องจากบ้านเปลี่ยว จึงมาพักอาศัยด้วย อยู่ด้วยกันอย่างไม่มีกำหนดมาประมาณ 2 ปีแล้ว แม่สามีไม่ได้แย่ ทำดีทุกอย่าง ไม่ได้สร้างปัญหาใดๆ

แต่ปัญหาอยู่ที่ใจเราเองค่ะ เราอึดอัด เรารู้สึกไม่ส่วนตัว ต่อให้บ้านจะมีพื้นที่มากแค่ไหน ถ้าต้องเดินสวนกัน กินข้าวด้วยกัน ได้ยินเสียงแม่คุยโทรศัพท์ เสียงทำนั่นนี่ จะไปไหนมาไหนก็ไม่อิสระ ไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกันการกินการเที่ยว เราค่อยๆเริ่มมีอัคติมากขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มไม่อยากร่วมโต๊ะอาหาร ไม่อยากกินข้าว ไม่มีเรื่องจะคุยด้วย คือเห็นอะไรก็เป็นหงุดหงิดไปหมด พาลคิดไปว่า การที่แม่สามีมาอยู่ด้วยแทนที่เราจะได้บุญ กลับได้บาปแทน เพราะเราคิดแบบนี้

สามีก็รู้ปัญหา รับฟังเรา แต่เค้าก็แก้ไขอะไรไม่ได้

เรารู้ว่าสถานการณ์มันบังคับให้ต้องมาอยู่ด้วยกันแบบนี้ แกก็ไม่ได้อยากมารบกวน แต่เรายังปรับใจไม่ได้ซักที คิดว่าเวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง แต่มันช่างยาวนานเหลือเกิน

ช่วงหลังด้วยความไม่อยากให้ตัวเองทุกข์เพราะต้องปฏิสัมพันธ์กับแม่สามี ก็จะปลีกตัวออกไป ไม่ค่อยอยากอยู่บ้านซึ่งแม่สามีเค้าก็ดูออก เค้าคงไม่สบายใจ แต่เราเองก็ไม่สบายใจถ้าต้องอยู่ตรงนั้น เราไม่เคยปะทะ ไม่เคยพูดจาไม่ดีเต็มที่คือเงียบ และปลีกตัวไปทำอย่างอื่น แต่ถึงตัวจะไป แต่ใจก็ยังหงุดหงิด

เราควรปรับใจ หรือ ปรับความคิดแบบไหนดีคะ หรือควรแก้ปัญหายังไงดีคะ เราเองก็ไม่ชอบตัวเองในตอนนี้เหมือนกันค่ะ