ผมเป็นคนประเภท introvert ก่อนคบกับแฟน แทบจะไม่มีเพื่อนอยู่แล้วตอนนั้นเพื่อนในเฟสบุ๊คผมมีไม่ถึง 30คนด้วยซ้ำไป
ปัจุบันผมมีเพื่อนในเฟสบุ๊ค ไม่ถึง40คน คบกันได้ครบ1ปีและปีนั้นเป็นปีที่ทะเลาะกันหนักที่สุดถึงขั้นแยกกันนอน เขาหนีลงไปนอนพื้นผมก็ไม่สนใจ
พอตกกลางดึงผมได้ยินเสียงเขาร้องให้ ก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาจะเป็นแบบนี้ตลอดแต่รอบนี้มันนานผิดปกติ ก็เลยเข้าไปคุยไปถามว่าเป็นอะไร
พยายามคุยด้วยดีๆให้หายโกรธแต่เขาไม่สนใจผมเลย จนผ่านไป1วันปรากฏว่าก็ทะเลาะกันอีกแต่เขาดันพูด ประชดใส่เรื่องคนที่คุยด้วยในโทรศัพท์ จนทำให้ผมรู้ว่าเขาแอบดูโทรศัพท์ผมตอนผมหลับนั้นเอง พอผมรู้ผมกลับไม่พอใจอย่างมากเพราะไม่คิดว่า เขาจะทำแบบนี้กลับผมเพราะผมมองว่ามันเป็นพื้นที่ส่วนตัว ในแชทที่คุยๆนั้นหลักก็จะมีเพื่อนผู้หญิง ซึ่งเรียนด้วยกันมาผมไม่ค่อยคุยกับผู้ชาย แชทที่คุยก็ทำนองถามไถกันปกติไม่ได้คิดอะไร บางคนก็จะเป็นคนที่ผมคุยด้วยผ่านทางโลกออนไลน์จนรู้สึกว่าจากที่จะคบกัน มาเป็นเพื่อนกันดีกว่าบางคนนี้เป็นเพื่อนกันมานาน จนถึง5ปียังมี การที่ผมคุยก็คุยแบบเพื่อนคนหนึ่งเพราะเขารู้เรามีแฟน และเรารู้เขามีแฟน(บางคนนะ) เราก็จะไม่ก้าวก่ายกันแต่จะคุยกันในสถานะเพื่อนคนหนึ่ง เวลาผมมีเรื่องเครียดจากการทำงานผมมักจะคุยและปรึกษากับเพื่อนซะมากกว่า ผมไม่ชอบที่จะปรึกษาหรือคุยกับแฟนเพราะการตอบของเขามันไม่ใช่แบบที่ผมคิด แต่เหมือนว่าแชทที่ผมคุยมันดูจะสนิทสนมกันเกินไป จนเขาไม่พอใจจนทำให้ทุกๆอย่างมันแย่ไปหมดแบบนี้ผมไม่โอเคเลย ล่าสุดคือมาขอดูผมอีกแล้ว แต่ผมปฏิเสธไปเพราะผมใช้อยู่และต้องคุยกับลูกค้า เขาขอเรื่อยๆจนผมรำคาญ ผมก็ตัดสินใจให้ไปแต่ก่อนให้ผมตัดสินใจลบไปแชทๆหนึ่ง เป็นแชทที่ผมคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นน้องสนิทกัน มีอะไรผมจะแชร์ให้ตลอด ล่าสุดผมไปเที่ยวก็ส่งภาพส่งอะไรให้ไม่ได้คิดอะไร เพราะด้วยความที่ผมเพื่อนน้อยแทบไม่ได้คุยกับใคร ถ้าผมรู้สึกดีกับใครก็จะคุยกับคนนั้นไปเรื่อยๆ นานๆที่ทักหากันบ้าง แต่ข้อความมันสะสมๆมันก็ดูเหมือนคุยกันตลอด แต่เราไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นทางนั้นเองก็เช่นกัน แต่แฟนผมกลับไม่ใช่แบบนั้น พอผมส่งให้เขาเลือนดูๆ แต่เขาเลือกที่จะดูแต่แชทที่เป็นผู้หญิง แล้วก็เข้าไปอ่านผมก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพราะมันรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของผม และคนที่ผมคุยด้วยต่อให้เราจะคุยไรกันก็ตาม ผมก็เลยดึงออกมาแล้วบอกว่า พอละเยอะไปมันใช่เรื่องไหม และเขาก็ตอบมาสั้นๆว่ามีแชทหนึ่งหายไปเนาะ ผมก็ไม่สนใจและรู้เลยว่าเขาแอบดูโทรศัพท์ผมอีกแล้วตอนหลับ ผมไม่ได้ตั้งรหัสใดๆเลยแม้กระทั่งไลน์ ทำให้เมื่อเช้าเราทะเลาะกันครับ ก่อนทะเลาะเขาชวนออกไปหาอะไรกินเพราะเขารู้ผมมีธุระต้องขับรถไปเขต แต่พอทะเลาะผมก็พยายามไม่คิดอะไรมากเลยชวนออกไปซื้อข้าวกิน
เขาตอบมาสั้นๆแต่ผมเสียความรู้สึกมาก เขาบอกว่าไม่ไปมีของกินตัวเองแล้ว ทั้งๆที่เขารู้ว่าผมเป็นไข้อยู่ และเวลาผมมีของกินตัวเองแต่เวลาเขาอยากเราก็พาไปตลอดเพราะมันเป็นหน้าที่เราที่ต้องพาขับมอไซน์ไปซื้อ แต่นี้เขาปฏิเสธเพียงเพราะเขาไม่พอใจที่เราไม่ยอมให้ดูโทรศัพท์
สำหรับผมแล้ว ผมยินดีให้ดูได้ตั้งแต่เราคบกันแต่ครั้งแรก แต่พอเขาดูเขาก็อาการแบบที่ผมบอกข้างต้นเลย แล้วแบบนี้ใครจะอยากให้ดู เพราะตัวผมเองก็ไม่เคยไปยุ่งอะไรกับโทรศัพท์ของเขา ผมมีคติสั้นๆว่า "คนเราต้องแยกแยะในสิ่งที่เจอและเชื่อมั่นในคนรักของตน" แต่ทางแฟนผมเหมือนจะแยกไม่ได้และคิดนู้นคิดนี้เต็มไปหมด จนมันทำให้ทุกๆอย่างของวันพังไปหมดเลย กับเรื่องไม่เป็นเรื่องผมต้องมาเจอ มารู้สึกแย่ทั้งๆที่มันไม่ควรจะเกิด เหนื่อยงานกลับมาห้องก็ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ซ้ำๆเดิมๆบ่อยมาก บางทีก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กน้อยๆ เวลาทะเลาะกันผมมักจะเป็นฝ่ายเข้าไปคุยให้เขาหาย แต่เขากลับเล่นตัวตลอดจนบางทีก็รู้สึกว่ามันเยอะเกินไป ปัจุบันผมทำงานเสร็จก็กลับมาห้องวนลูปอยู่แบบนี้ ส่วนแฟนเองก็เรียนมหาลัยเลิกเรียนมาก็กลับห้อง
ผมไม่รู้จะทำยังไง รักเขามากแต่เจอแบบนี้มาตลอด2ปีมันทรมานเสียสุขภาพจิตมากๆ ตัวผมเองก็เป็นโรคซึมเศร้าอยู่ ยิ่งแย่ลงจิตใจ อยากจะเลิกไหมก็อยากนะครับ แต่ก็สงสารเขา เพราะทางเรื่องเรียนเองก็ไปได้ไม่ค่อยสวย เรียนตามคนที่เลี้ยงมา ทางเพื่อนในคณะก็มีไม่กี่คน ทางครอบครัวเขา พี่-น้องก็ไม่ได้เรื่อง บางทีก็ทะเลาะกันเพราะเขามาคุยกับเราเรื่องเพื่อนเขา เรื่องพี่น้องตัวเองบ้าง แต่พอเราไปแนะนำก็ไม่ทำตาม กลับกลายเป็นว่าเราผิดไปด้วยอีก ฮ่าๆ
อยากจะปรึกษาเรื่องแฟนขอดูโทรศัพท์หน่อยครับ
ปัจุบันผมมีเพื่อนในเฟสบุ๊ค ไม่ถึง40คน คบกันได้ครบ1ปีและปีนั้นเป็นปีที่ทะเลาะกันหนักที่สุดถึงขั้นแยกกันนอน เขาหนีลงไปนอนพื้นผมก็ไม่สนใจ
พอตกกลางดึงผมได้ยินเสียงเขาร้องให้ ก็ไม่ได้สนใจเพราะเขาจะเป็นแบบนี้ตลอดแต่รอบนี้มันนานผิดปกติ ก็เลยเข้าไปคุยไปถามว่าเป็นอะไร
พยายามคุยด้วยดีๆให้หายโกรธแต่เขาไม่สนใจผมเลย จนผ่านไป1วันปรากฏว่าก็ทะเลาะกันอีกแต่เขาดันพูด ประชดใส่เรื่องคนที่คุยด้วยในโทรศัพท์ จนทำให้ผมรู้ว่าเขาแอบดูโทรศัพท์ผมตอนผมหลับนั้นเอง พอผมรู้ผมกลับไม่พอใจอย่างมากเพราะไม่คิดว่า เขาจะทำแบบนี้กลับผมเพราะผมมองว่ามันเป็นพื้นที่ส่วนตัว ในแชทที่คุยๆนั้นหลักก็จะมีเพื่อนผู้หญิง ซึ่งเรียนด้วยกันมาผมไม่ค่อยคุยกับผู้ชาย แชทที่คุยก็ทำนองถามไถกันปกติไม่ได้คิดอะไร บางคนก็จะเป็นคนที่ผมคุยด้วยผ่านทางโลกออนไลน์จนรู้สึกว่าจากที่จะคบกัน มาเป็นเพื่อนกันดีกว่าบางคนนี้เป็นเพื่อนกันมานาน จนถึง5ปียังมี การที่ผมคุยก็คุยแบบเพื่อนคนหนึ่งเพราะเขารู้เรามีแฟน และเรารู้เขามีแฟน(บางคนนะ) เราก็จะไม่ก้าวก่ายกันแต่จะคุยกันในสถานะเพื่อนคนหนึ่ง เวลาผมมีเรื่องเครียดจากการทำงานผมมักจะคุยและปรึกษากับเพื่อนซะมากกว่า ผมไม่ชอบที่จะปรึกษาหรือคุยกับแฟนเพราะการตอบของเขามันไม่ใช่แบบที่ผมคิด แต่เหมือนว่าแชทที่ผมคุยมันดูจะสนิทสนมกันเกินไป จนเขาไม่พอใจจนทำให้ทุกๆอย่างมันแย่ไปหมดแบบนี้ผมไม่โอเคเลย ล่าสุดคือมาขอดูผมอีกแล้ว แต่ผมปฏิเสธไปเพราะผมใช้อยู่และต้องคุยกับลูกค้า เขาขอเรื่อยๆจนผมรำคาญ ผมก็ตัดสินใจให้ไปแต่ก่อนให้ผมตัดสินใจลบไปแชทๆหนึ่ง เป็นแชทที่ผมคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นน้องสนิทกัน มีอะไรผมจะแชร์ให้ตลอด ล่าสุดผมไปเที่ยวก็ส่งภาพส่งอะไรให้ไม่ได้คิดอะไร เพราะด้วยความที่ผมเพื่อนน้อยแทบไม่ได้คุยกับใคร ถ้าผมรู้สึกดีกับใครก็จะคุยกับคนนั้นไปเรื่อยๆ นานๆที่ทักหากันบ้าง แต่ข้อความมันสะสมๆมันก็ดูเหมือนคุยกันตลอด แต่เราไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นทางนั้นเองก็เช่นกัน แต่แฟนผมกลับไม่ใช่แบบนั้น พอผมส่งให้เขาเลือนดูๆ แต่เขาเลือกที่จะดูแต่แชทที่เป็นผู้หญิง แล้วก็เข้าไปอ่านผมก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ เพราะมันรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของผม และคนที่ผมคุยด้วยต่อให้เราจะคุยไรกันก็ตาม ผมก็เลยดึงออกมาแล้วบอกว่า พอละเยอะไปมันใช่เรื่องไหม และเขาก็ตอบมาสั้นๆว่ามีแชทหนึ่งหายไปเนาะ ผมก็ไม่สนใจและรู้เลยว่าเขาแอบดูโทรศัพท์ผมอีกแล้วตอนหลับ ผมไม่ได้ตั้งรหัสใดๆเลยแม้กระทั่งไลน์ ทำให้เมื่อเช้าเราทะเลาะกันครับ ก่อนทะเลาะเขาชวนออกไปหาอะไรกินเพราะเขารู้ผมมีธุระต้องขับรถไปเขต แต่พอทะเลาะผมก็พยายามไม่คิดอะไรมากเลยชวนออกไปซื้อข้าวกิน
เขาตอบมาสั้นๆแต่ผมเสียความรู้สึกมาก เขาบอกว่าไม่ไปมีของกินตัวเองแล้ว ทั้งๆที่เขารู้ว่าผมเป็นไข้อยู่ และเวลาผมมีของกินตัวเองแต่เวลาเขาอยากเราก็พาไปตลอดเพราะมันเป็นหน้าที่เราที่ต้องพาขับมอไซน์ไปซื้อ แต่นี้เขาปฏิเสธเพียงเพราะเขาไม่พอใจที่เราไม่ยอมให้ดูโทรศัพท์
สำหรับผมแล้ว ผมยินดีให้ดูได้ตั้งแต่เราคบกันแต่ครั้งแรก แต่พอเขาดูเขาก็อาการแบบที่ผมบอกข้างต้นเลย แล้วแบบนี้ใครจะอยากให้ดู เพราะตัวผมเองก็ไม่เคยไปยุ่งอะไรกับโทรศัพท์ของเขา ผมมีคติสั้นๆว่า "คนเราต้องแยกแยะในสิ่งที่เจอและเชื่อมั่นในคนรักของตน" แต่ทางแฟนผมเหมือนจะแยกไม่ได้และคิดนู้นคิดนี้เต็มไปหมด จนมันทำให้ทุกๆอย่างของวันพังไปหมดเลย กับเรื่องไม่เป็นเรื่องผมต้องมาเจอ มารู้สึกแย่ทั้งๆที่มันไม่ควรจะเกิด เหนื่อยงานกลับมาห้องก็ต้องมาเจออะไรแบบนี้ ซ้ำๆเดิมๆบ่อยมาก บางทีก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กน้อยๆ เวลาทะเลาะกันผมมักจะเป็นฝ่ายเข้าไปคุยให้เขาหาย แต่เขากลับเล่นตัวตลอดจนบางทีก็รู้สึกว่ามันเยอะเกินไป ปัจุบันผมทำงานเสร็จก็กลับมาห้องวนลูปอยู่แบบนี้ ส่วนแฟนเองก็เรียนมหาลัยเลิกเรียนมาก็กลับห้อง
ผมไม่รู้จะทำยังไง รักเขามากแต่เจอแบบนี้มาตลอด2ปีมันทรมานเสียสุขภาพจิตมากๆ ตัวผมเองก็เป็นโรคซึมเศร้าอยู่ ยิ่งแย่ลงจิตใจ อยากจะเลิกไหมก็อยากนะครับ แต่ก็สงสารเขา เพราะทางเรื่องเรียนเองก็ไปได้ไม่ค่อยสวย เรียนตามคนที่เลี้ยงมา ทางเพื่อนในคณะก็มีไม่กี่คน ทางครอบครัวเขา พี่-น้องก็ไม่ได้เรื่อง บางทีก็ทะเลาะกันเพราะเขามาคุยกับเราเรื่องเพื่อนเขา เรื่องพี่น้องตัวเองบ้าง แต่พอเราไปแนะนำก็ไม่ทำตาม กลับกลายเป็นว่าเราผิดไปด้วยอีก ฮ่าๆ