ผมจะปล่อยวางคนที่แค้นยังไงดีครับโกรธมากมีธรรมอะไรเตือนใจได้บ้าง

ในชีวิตไม่เคยโดนใครดูถูกเลย พอโดนเลยมีโกรธมากทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งหมดนั้นเป็นความไม่พอใจของเขาเพียงฝ่ายเดียว เพราะว่าผมงานบริการและเขาไม่พอใจในกฏระเบียบเอง(ทุกคนไม่เห็นมีใครมีปัญหา)และเกิดการระบายอารมณ์ด้วยการพูดดูถูกคนอื่น ตอนนั้นผมไม่ได้ตอบโต้ไป(พูดแรงมากจนคนใกล้ๆผมยังไม่พอใจจนถามว่าทำไมไม่ด่ามันคืนถ้าเป็นผมผมสวนเลย) ในตอนนั้นผมคิดว่าเขาเป็นคนรู้จักกับพ่อผมก็เลยแกรงใจและให้เกียรติพ่อตัวเองเลยไม่อยากจะไปต่อล้อต่อเถียงด้วย ยกมาสักประโยควันนึงใช้เงินเกิน50บาทเปล่า  คือแกรวยไง ในใจนั้นโกรธมากแต่ตามเหตุผลข้างบน ผมไม่ได้ชักสีหน้าไม่ได้ขึ้นเสียงแล้วตอบกลับไปแบบซื่อๆถึงครับบางวันก็เกินเพราะซื่อนั่นนี่ งงตัวเองเมือนกันเก็บอารมณ์ไว้ได้ไง 555

ที่ผมโกรธมากคือมันไม่มีเหตุผลเลยที่จะมาดูถูกผม ผมผิดอะไร การใช้ชีวิตของผม ไม่เคยอิจฉาใครเกรงใจให้เกียรติคนอื่นยิ้มให้คนอื่น นี่คือสิ่งที่ผมได้รับหรอผมเป็นคนที่มีความคิดว่าไม่ระรานใครแต่ไม่ให้ใครมาระราน ใจนึงพอคิดถึงพุทธศาสนาก็อยากปล่อยวางอยากให้อภัยนะคิดว่าให้อภัยได้แต่พอเจอหน้าแล้วมันแบบสปาร์กอารมณ์มาทันทีเลยคิดถึงเรื่องนั้นเลยแต่มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาหลายเดือนแล้วนะ ผมสับสนกับตัวเองจริงๆมันมีทั้งอารมณ์ที่จะให้ภัยและต้องเอาคืน จนผมบอกกับพ่อว่าถ้ามีแบบนี้อีกถึงจะเป็นคนรู้จักผมไม่ไว้หน้าใครแล้วนะคือมันเจ็บใจตัวเองจริงๆ