เราอยากมาระบายเรื่องนี้ให้ทุกคนได้รู้เพราะตัวเราเองก้ไม่มีที่ให้ระบายหรือคนที่คอยพูดเรื่องร้ายหรือเรื่องเศร้าให้ฟังแม้แต่คนรอบครัว
เราเป็นคนที่เงียบไป เข้าสังคมไม่เก่งขี้อายเมื่ออยุ่กับคนที่ไม่รู้จัก แต่ถ้าอยู่กับคนที่สนิทก็จะเป็นคนเฮฮาแต่ไม่ถึงขั้นมากถ้านับในกลุ่มเพื่อนสนิทเรามักโดนเพื่อนบอกว่าเราเงียบที่สุด แต่ตัวเราเองก็พยายามที่จะหาเรื่องคุยแม้มันจะไร้สาระแต่ก็พยายามทำให้มันตลกให้เพื่อนขำ ถึงจะต้องโกหกเพื่อนให้ตลกแต่เราก็พร้อมที่จะโกหกให้เพื่อนไม่มองข้ามเรา แต่นั่นมันก็แค่ช่วงประถมที่เรามีความสุข ตอนนี้เราอยู่มัธยมปีที่1 พึ่งเข้าโรงเรียนใหม่ไม่ค่อยรู้จักใครแต่มีเพื่อนคนหนึ่งที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันตอนเเรกๆเราดีใจมากที่จะไม่ต้องโดดเดี่ยวตัวคนเดียว ตอนแรกๆพวกเราก็คุยกันแค่2คนนั่นแหละ แต่เวลาผ่านไปนานเรื่อยๆ เพื่อนเราก็เริ่มรุ้จักกับคนอื่นมากขึ้นในขณะที่ตัวเรานั้นไม่ค่อยคุยกับใครในห้องเลย ในทุกครั้งที่เราเดินไปเรียนกับเพื่อนจากแต่ก่อนเรา2คนเดินไปด้วยกันตลอดแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไป จากแต่ก่อนเราอยู่ด้วยกันแน่นกันเป็นปาท่องโก๋ตอนนี้เรากลับเป็นเหมือนคนใช้เป็นทาส เหมือนเราเป็นอากาศ เราเสียใจเราอยากจะร้องออกมาเราอยากได้อ้อมกอดจากใครสักคนมาปลอบใจเรา แค่ใครก้ได้สักคนหนึ่งแค่เพียงเวลาไม่นานขอแค่นั้น เราพยายามยิ้มบอกว่าไม่เป็นไรเราร้องไห้ในทุกคืน เรารู้สึกโดดเดี่ยวไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากไปเจอเพื่อนอยากอยู่คนเดียวขอนอนอยู่ในห้องคนเดียวดีกว่าออกไปเป็นอากาศสำหรับเค้า เรามีเรื่องมาระบายเพียงเท่านี้ถึงแม้มันจะมีมากกว่านี้แต่เราขอเพียงเท่านี้ก่อนเราจะต้องไปนอนแล้วคอยกอดตัวเองร้องไห้คนเดียวไปในทุกๆวันแล้วก็ตื่นมาเจอกับวันต่อไปทั้งที่ไม่อยากให้มันได้มีสำหรับวันใหม่นี้
เคยถูกเพื่อนสนิทมองข้ามกันไหม???
เราเป็นคนที่เงียบไป เข้าสังคมไม่เก่งขี้อายเมื่ออยุ่กับคนที่ไม่รู้จัก แต่ถ้าอยู่กับคนที่สนิทก็จะเป็นคนเฮฮาแต่ไม่ถึงขั้นมากถ้านับในกลุ่มเพื่อนสนิทเรามักโดนเพื่อนบอกว่าเราเงียบที่สุด แต่ตัวเราเองก็พยายามที่จะหาเรื่องคุยแม้มันจะไร้สาระแต่ก็พยายามทำให้มันตลกให้เพื่อนขำ ถึงจะต้องโกหกเพื่อนให้ตลกแต่เราก็พร้อมที่จะโกหกให้เพื่อนไม่มองข้ามเรา แต่นั่นมันก็แค่ช่วงประถมที่เรามีความสุข ตอนนี้เราอยู่มัธยมปีที่1 พึ่งเข้าโรงเรียนใหม่ไม่ค่อยรู้จักใครแต่มีเพื่อนคนหนึ่งที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันตอนเเรกๆเราดีใจมากที่จะไม่ต้องโดดเดี่ยวตัวคนเดียว ตอนแรกๆพวกเราก็คุยกันแค่2คนนั่นแหละ แต่เวลาผ่านไปนานเรื่อยๆ เพื่อนเราก็เริ่มรุ้จักกับคนอื่นมากขึ้นในขณะที่ตัวเรานั้นไม่ค่อยคุยกับใครในห้องเลย ในทุกครั้งที่เราเดินไปเรียนกับเพื่อนจากแต่ก่อนเรา2คนเดินไปด้วยกันตลอดแต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไป จากแต่ก่อนเราอยู่ด้วยกันแน่นกันเป็นปาท่องโก๋ตอนนี้เรากลับเป็นเหมือนคนใช้เป็นทาส เหมือนเราเป็นอากาศ เราเสียใจเราอยากจะร้องออกมาเราอยากได้อ้อมกอดจากใครสักคนมาปลอบใจเรา แค่ใครก้ได้สักคนหนึ่งแค่เพียงเวลาไม่นานขอแค่นั้น เราพยายามยิ้มบอกว่าไม่เป็นไรเราร้องไห้ในทุกคืน เรารู้สึกโดดเดี่ยวไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากไปเจอเพื่อนอยากอยู่คนเดียวขอนอนอยู่ในห้องคนเดียวดีกว่าออกไปเป็นอากาศสำหรับเค้า เรามีเรื่องมาระบายเพียงเท่านี้ถึงแม้มันจะมีมากกว่านี้แต่เราขอเพียงเท่านี้ก่อนเราจะต้องไปนอนแล้วคอยกอดตัวเองร้องไห้คนเดียวไปในทุกๆวันแล้วก็ตื่นมาเจอกับวันต่อไปทั้งที่ไม่อยากให้มันได้มีสำหรับวันใหม่นี้