ตามหัวข้อเลย ผมคิดว่าอยู่ไปก็ไม่มีความหมายอะไรสำหรับคนรอบข้าง นี่รวมถึงพ่อและแม่ด้วยมันเหมือนการที่เราอยู่ไปวันๆทำให้คนอื่นมีความสุขไม่ได้ สร้างแต่ปัญหาทำให้คนอื่นรู้สึกแย่ ช่วยอะไรคนอื่นก็ไม่ได้ เหมือนเป็นตัวปัญหาในชีวิตคนรอบข้าง เหมือนเราไม่มีคุณค่าเลยในสายตาคนรอบข้าง เราพยายามแก้ไขตัวเองปรับปรุงตัวเองนะทำให้มันดีขึ้นพยายามให้มันดีขึ้นในสายตาคนอื่น ใช่ครับหลายๆคนอาจจะมองว่าจะไปสนใจมุมมองคนอื่นทำไมในเมื่อเราทำดีที่สุดแล้ว อย่าไปยึดติดกับการกระทำหรือคำพูดของคนอื่นอย่าเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาใส่หัวให้เราเครียด 

ผมจะบอกอะไรก่อนนะ 

1.ผมอายุ 24 จะเข้า 25 ในปีใหม่นี้ ผมคิดมาตลอดแหละว่ามันแย่สำหรับผมผมเกิดมาหลังจากวันปีใหม่ได้ 3 วันแทนที่จะเป็นวันพักผ่อนก็ดันต้องมีผมออกมาหลังจากวันพักผ่อนผ่านไปแล้วแค่ 2 วัน ผมลูกคนเดียวครับ พ่อแม่คาดหวังกับตัวผมมากมายผมเข้าใจนะว่าอยากให้ผมเป็นคนที่ดีเลี้ยงดูตัวเองได้ในอนาคตดูแลครอบครัวดูแลพ่อแม่ในยามแก่ เอาตั้งแต่เกิดผมก็รู้สึกว่าผมเป็นตัวถ่วงตัวซวย ผมเกิดมาตั้งแต่จำความได้ผมก็เป็นคนขี้งอแงอยากได้ของเล่นตามประสาเวลาไม่ได้ของก็จะทำหน้าบูดตลอดทาง ทำให้มันรู้สึกแย่มากสำหรับผม โตขึ้นเรียนก็แย่เอาแต่เล่นอยากได้อะไรก็ได้ตามฐานะของคนมีเงินปานกลาง เพราะโตแล้วจึงขอเอาและรู้จักรอพ่อกับแม่ถึงซื้อให้บ้างก็เก็บเงินส่วนนึงเพื่อจะซื้อของชิ้นนั้น เรียยนแย่ครับตั้งแต่ ป.1ไม่ได้เกเรอะไรนะ แค่ไม่เรียนไม่ส่งงานแต่เข้าเรียนตลอด นั่งเล่นนั่งคุยกับเพื่อนจนถึงม.ต้น ผมจะสอบเข้าม.ต้น ผมก็ได้ไปติวเพื่อเตรียมสอบก็ดันหนีไปเล่นเกมอีกจนสอบเข้าไม่ได้พ่อกับแม่เลยต้องหา รร เอกชน ให้เข้าแทน เรียนไปเรื่อยๆจนม.6 ผมก็ดีดตัวเองขึ้นมาเพื่อสอบเข้ามหาลัยด้ววยบุญตรงไหนไม่รู้ดันสอบติด ม.ชื่อดัง คณะนิติ (บวกกับการตั้งใจอ่านหนังสือด้วยครับ) สอบติดแล้วก็ไม่ตั้งใจเรียนในปีแรก ติดเอฟวิชาหลักไป5 ตัว เกรดดิ่งสิครับยิ่งเป็นเกรดเฉลี่ยสะสมด้วยยิ่งแล้วเลย ดิ้นตัวเองจนถึงปี 4 แต่ท้ายที่สุดแล้วก็โดนไทร์ตอนขึ้นปี 4 เพราะ เกรดออกครบพอดีตอนปีสามเทอม 2 ซิ่วสิครับรออะไรพ่อแม่ร้องไห้เสียใจมากเพราะการกระทำของผมนับไม่ถ้วน ผมได้แต่พูดคำว่า ขอโทษและจะปรับปรุงตัวเสมอ