แต่งงานกับสามีมา 11 ปีแล้วค่ะ มีลูก ด้วยกัน 2คน อายุ 7 ขวบแต่เมื่อ 3-4 ปีที่ผ่านมา ก่อนหน้านี้เรารู้สึกเอือมระอา หมดใจ สามีพึ่งพาอะไรไม่ได้เลย(แต่ก้เปนมาตั้งแต่แรก แต่หลังๆรู้สึกว่าหนัก) พึ่งพาไม่ได้ทั้งทางร่างกายและจิตใจ คือเขาเปนคนที่อารมณ์ร้อน เกรี้ยวกราด นิดหน่อยโวยวายโมโห คือต้องทะเลาะกันก่อนให้เราเสียความรู้สึกก่อนจะมายอม และทำความเข้าใจในเรื่องที่เกิดขึ้น เขาค่อนข้างรั้น เอาแต่ใจ ชอบให้เราเปนช้างเท้าหน้า คือให้เราคิดเองตัดสินใจเองในเรื่องครอบครัว บางทีปรึกษาปัญหาอะไร เขาก็จะไม่รับรู้ และทำให้เราารู้สึกว่าไม่มีประโยชน์ที่จะต้องคุย งานบ้าน การเลี้ยงลูก คือเขาแทบจะไม่เคยทำอะไรเลย เขาจะคิดแค่ว่าเปนหน้าที่ของเมียที่ต้องทำ(เราทำงานบ้าน+เลี้ยงลูก2คน+ทำงานบริษัทด้วย)ไม่มีคนช่วยเลี้ยงนะคะ และมันก็เหนื่อย แต่บางทีในเรื่องที่เราทำไม่ได้ เช่น ก้อกน้ำพัง หลอดไฟพัง เราให้เขาทำ เขาก้จะไม่กระตือรือร้นทำอะไร จะต้องคอยย้ำคิดย้ำทำให้ตลอด แต่เราก้ไม่ใช่คนขี้บ่น จู้จี้นะคะ พูดอะไรแค่ครั้ง2ครั้ง ไม่ทำก็ไม่รบเร้า เขาเคยนอกใจเราหลายครั้งนะคะ แม้กระทั่งเพิ่งคลอดลูกก้มีเรื่องผู้หญิง เข้ามา(แต่หลังจากมีเรื่องครั้งนั้นก็ไม่มีอีกเลยจนปัจจุบัน)แต่ตอนนั้นคือ ก็ยังแคร์ความรู้สึกเขาอยู่ แต่พอมาถึงจุดเรื่องครอบครัวเรา หลายๆอย่าง เช่น พ่อตาย เขาก็จะไม่มีคำปลอบโยนใดๆไม่เคยให้กำลังเรา แถมยังต้องมาทะเลาะกัน เรื่องครอบครัวเราหลายต่อหลายครั้งคือเหมือนกับคนเห็นแก่ตัว ในเวลาที่เราต้องการเขา เราไม่ได้รู้สึกว่าเขาอยู่เคียงข้างเรา เรื่องนี้มันทำให้รู้สึกว่าบั่นทอนจิตใจมาก คุยกัน ทะเลาะกันก้ต้องฟ้องพ่อแม่ พ่อแม่เขาก็มาด่าเรา ทั้งๆที่เราไม่ผิด หรืออาจเปนเรื่องเล็กๆน้อยๆเราอยู่บ้านเขา เรารู้สึกโดดเดี่ยว เวลามีปัญหาที่ต้องแก้ เรารู้สึกรับรู้มาตลอดว่าเราไม่มีใครให้คำปรึกษาหรือพึ่งพาได้เลย เวลาทะเลาะกัน เขาจะตะคอก พูดจาทำร้ายจิตใจมาตลอด จนเรารู้สึกได้ว่าคือไม่มีเขาเราก็อยู่ได้ ก็ผ่านมานานหลายปี จนหลังๆมานี้ เขาเริ่มปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นมาหน่อย ปรึกษาแก้ไขปัญหาได้ เริ่มแสดงความรัความเอาใจใส่มากขึ้น ตั้งแต่เมื่อ2 ปีก่อนหน้านี้ แต่กลับกลายเป็นว่า เรารู้สึกเฉยชา ไม่ต้องการความรักความเอาใจใส่จากเขาแล้ว คือเวลามันผ่านไปเปนสิบปีเขาก้เพิ่งมาปรับปรุง แต่ความรุ้สึกเราสูญไปเยอะแทบหมดเลยด้วยซ้ำ อารมณ์เกรี้ยวกราดเขายังคงมีอยู่ ความขี้เกียจยังคงมี สิ่งเดียวที่ยังรั้งเราอยุ่คือเขาทำหน้าที่พ่อได้ดี ยังทำงานหาเงินไปรับส่งลูก ดูแลลูกดี แต่ทุกๆครั้งที่มีปัญหาเขาจะลงเอยด้วยการขับรถใส่ ประชด ทั้งลูกทั้งเมียก็อยู่ในรถ คือมันอันตราย แต่ก็ไม่รุ้จะทำยังไง พอหายโมโหมา ก้เข้าห้องมาจะมีอะไรด้วยอย่างเดียว คือลักษณะ เขาจะใช้วิธีนี้แก้ปัญหา จะทำให้หายงอน แต่ไม่เคยขอโทษหรือรู้สึกผิดอะไร  เหมือนตบหัวแล้วลูบหลัง เราไม่อยากมีอะไรกับเขาด้วยซ้ ำ ไม่รุ้ว่ามันเกี่ยวกับความรู้สึกเอือมระอาไหม ปัญหาอยู่ตรงที่ก็ไม่ได้อยากเลิก ไม่อยากให้ครอบครัวมันแตกแยก เพราะเราเลี้ยงลูกมาเองรักลูกมากๆจะคิดถึงสภาพจิตใจลูกมากๆ ทั้งเรื่องภาระหนี้สินที่ต้องร่วมกันรับผิดชอบ แต่สภาพจิตใจเราก็แทบไม่ไหว บางทีก้คิดแค่ว่าคงต้องทนต่อไป ถ้าออกไปก็คงหนีไม่พ้นกันอยุ่ดี  จะปรับความคิดให้เรารู้สึกดีขึ้นกับเขายังไงได้บ้างไหมคะ