อยู่ๆก็เศร้า

สวัสดีครับผมเป็นคนขี้น้อยใจมากคิดเล็กคิดน้อยจนร้องไห้ทุกวันเห็นอะไรมันเหมือนจะเศร้าไปหมดเลยแล้วปกติเป็นคนไม่ชอบอยู่ในห้องแต่พอมาเป็นอยากอยู่จนไม่อยากไปไหนเลยและการบันเทาทุกข์ของผมคือการไปบ้านเพื่อนทำให้ผมเกือบหลุดกับพะวงแล้วที่บ้านก็ไม่ให้ไปเพราะเพื่อนพี่ดูดบุหรี่จนกลับมาเป็นอีกครั้งแล้วก็กลับมาสู่ความทุกข์เช่นเดิมตอนเรียนไม่ค่อยรู้เรื่อง อยู่ๆก็นอยยู่ๆก็เศร้าและเห็นเพื่อนอยู่เ้วยกันแล้วหันมองตัวเองมันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของเราสิ่งที่ทำให้ผมเสียใจที่สุดคือแม่บอกรักพี่ผมคนเดียวแม่รักพี่ผมคนเดียวทำให้ผมดิ่งเลยแล้วผมรัก   ยายมากๆที่สุดผมชอบถามยายว่ารักผมไหมยายผมชอบเงียบแต่พอหลัง รักบ้างไม่รักบ้าง พี่ผมก็รักเหมือนกันแต่เขาไม่รักผมจากที่ผมสังเกตุดูแต่อยู่กับเพื่อนร่าเริงปกติมีเศร้าตลอดแต่ไม่อยากให้ใครรู้ พออยู่คนเดียวมันบริ้งเรื่องราวต่างๆที่เสียใจของในแต่ละวันเจ้าหัวเลยทำให้ไม่อยากทำอะไรเลย เมื่อก่อนผมพยายามให้คนสนใจจนกลายเป็นจอแค่เจ้าใจก็พอ ผมเห็นแม่กอดน้องทั้งที่ผมไม่ได้รับจากอ้อมกอดนั้นเลยแค่ผมหอมแก้มแม่แม่ยังรำคาญเลย คำว่า(รำคาญา)ของคนอื่นอาจจะธรรมดา แต่ของผมมันบ่งบอกถึงการไม่อยากคุยรำคาต่างๆนาๆทำอะไรมันก็เศร้าไปหมดไม่อยากจะทำอะไรในวันนั้นเลยอะ
ผมควรทำไงดีครับ