โดยปกติ วัยผู้ใหญ่ หรือวัยรุ่นตอนปลาย จะมีการวางแผนชีวิตกัน บางคนมีความรู้มากหน่อยก็วางแผนยาวไปเลย แต่เป้าหมายรายปี ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่คนทำเพื่อพัฒนาชีวิตไปแบบเป็นขั้นๆ

และด้วยความผิดพลาดของชีวิตที่ผมไม่ได้เริ่มศึกษาการพัฒนาตนเอง ใช้เวลาไปกับเรื่องไร้สาระ ตั้งแต่จำความได้ จนถึงปีนี้ (อายุ 30) ในขณะที่คนวัยเดียวกัน (ในสังคมของผมซึ่งคนรอบข้างค่อนข้างมีฐานะปานกลางถึงสูง) ก็จะศึกษา อ่าน หรือเรียนรู้อะไรที่มีประโยชน์ต่อการพัฒนาชีวิตสะสมมาหลายปีแล้ว

และเมื่อต้นปีได้มีคนแนะนำให้ลองตั้งเป้าหมายว่า ภายในปีนี้อยากทำอะไรให้ชีวิตดีขึ้นบ้าง โดยเขียนหรือพิมพ์ไว้เป็นหลักฐานเพื่อที่จะมาดูตอนสิ้นปี ผมก็เขียนไว้ 5 เรื่อง (ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องเลิกทำสิ่งไม่ดี ที่ทำมาเกิน 12 ปี++ แล้ว และเรื่องเก็บเงิน)

ระหว่างทาง ผมก็ไม่มีแรงจูงใจ รู้ว่าตั้งเป้าไว้ แต่ไม่รู้สึกว่าถ้าทำได้ครบ 5 ข้อจริงๆแล้วจะต้องดีใจหรือภูมิใจอะไรยังไง เพราะปกติผมจะเน้นอะไรระยะสั้น ไม่อดทนรออะไรเป็นปีๆ เหมือนถ้าไม่ได้อะไรมาก็จะปลงๆว่าสิ่งนั้นไม่ใช่ของเรา เป็นแนวธรรมะไป และผมก็รู้ว่าคนส่วนใหญ่ในโลกนี้ จะมีวุฒิภาวะพอที่จะไม่เปนคนประเภทแบบผม เลยอยากสอบถามและถกประเด็นเรื่องนี้ว่าจะทำอย่างไรดีครับ ค่อนข้างเป็นปัญหามาก ณ ปัจจุบัน เรียกว่าเป็นมนุษย์ comfort zone ก็ได้