เราชอบมีปัญหากับวิธีการพูด วิธีการสื่อสารของแฟนเราค่ะ เราก็จะไม่พอใจอยู่บ่อยๆว่าทำไมไม่พูดแบบนี้แทนที่จะพูดแบบนั้น เช่น แฟนเล่าเรื่องแพลนทริปไปเที่ยวญี่ปุ่น เขาก็จะพูดถึงแต่เรื่องสายรถไฟอย่างเดียวเลยค่ะ ว่าต้องไปขึ้นตรงนี้ ต่อรถสายนี้ ไปเมืองนี้ ขึ้นสายนี้ต่อ เราก็จะนอยด์ไม่อยากฟัง เพราะฟังไม่รู้เรื่องค่ะ เราก็จะเริ่มตัดสินแฟนแล้วว่า “ทำไมเขาไม่พูดให้เรื่องมันน่าสนใจมากกว่านี้นะ เล่ามาให้ฟังก็ได้ว่าเดี๋ยวไปเมืองนี้ มีร้านนี้อยู่นะ เดี๋ยวเราไปกินด้วยกัน เธอน่าจะชอบ ไปเมืองนนี้มีที่เที่ยวตรงนี้ๆอยู่นะ แล้วก็เปิดรูปให้ดูไม่ดีกว่าหรอ ”อะไรแบบนี้อะค่ะ
แล้วเวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจ เขาก็ปลอบเราไม่เก่งเลยค่ะ เราทำงานค่ายร่วมกับเขา เขาไม่เคยเสนอตัวช่วยเราก่อนเลยค่ะ เราก็จะตัดสินเขาว่า ไม่ต้องช่วยก็ได้ แต่ขอให้พูดออกมาว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย เธอเหนื่อยมั้ย เราขอโทษที่ช่วยเธอไม่ได้นะ”อะไรแบบนี้แทนได้มั้ย แต่เขาก็พูดไม่เปนอ่ะค่ะ เคยคุยเรื่องนี้กับเขาแล้วว่าทำไมเขาไม่ให้กำลังใจเรา หรือพูดว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย เขาให้เหตุผลว่า เขาไม่อยากพุดเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเขาช่วยอะไรเราไม่ได้ แล้วจะพุดทำไมงี้อ่ะค่ะ เขาพูดเป็นแต่คำว่า “สู้ๆนะ , โอ๋นะ “ แค่นี้เองอ่ะค่ะ มันเป็นความคาดหวังของเราฝ่ายเดียวใช่มั้ยคะ ที่อยากให้เขาพุดอะไรมากกว่านี้หรือเขาไม่ปกติจริงๆอ่ะ
หรืออย่างตอนที่เขาต้องไปทำธุระที่ไกลๆ เขาก็จะไม่ชอบเล่าให้ฟังค่ะว่าวันนั้นเป็นยังไงบ้าง เจออะไรทาบ้าง เหนื่อยมั้ย สนุกมั้ย สิ่งที่เขาทำคือเขาชอบรายงานค่ะ รายงานว่าเขาตื่นแล้วนะ เขาถึงร้านแล้วนะ เขากลับแล้วนะ นอนแล้วนะ แค่นี้เองค่ะ ไม่ได้มีการสนทนาโต้ตอบใดๆทั้งสิ้น เราก็ตัดสินเขาอีกแล้วว่า ในเมื่อก็ทักมารายงานได้ ทำไมไม่ทักมาเล่าให้ฟังเลยล่ะว่าเปนยังไงบ้าง สนุกมั้ยหรือเหนื่อยมั้ย หรือถามเราบ้างก้ได้ว่าเราทำอะไรอยู่ เขาก็ไม่เคยถามเราเลยค่ะ เราก้ไม่กล้าทักไปกวนเขาด้วยเพราะไม่รู้ว่าเขายุ่งอยุ่รึป่าว เขาตอบเราไม่เป้นเวลาน่ะค่ะ ทำให้ได้แต่เปิดมาเจอว่าเขาพิมมาบอกแล้วนะ เคยคุยเรื่องนี้กับเขาเหมือนกันค่ะว่าทำไมไม่ชอบพิมมาเล่าให้ฟังว่าเขาเปนยังไงบ้าง เขาก็บอกว่าเขาไม่ชอบพิม เขาชอบเล่าต่อหน้ามากกว่า พอเจอหน้ากันเขาก็เล่าได้ตามปกติจริงๆค่ะ เขาเปนประเภทชอบพูดด้วย ตรงกันข้ามกับเราที่ไม่ชอบพูดเลยค่ะ เราไม่ชอบพูดไม่ชอบถาม ชอบให้อีกฝ่ายถามก่อนมากกว่าถึงจะเล่า เราควรจะทำยังไงกับอารมณ์เราดีอ่ะคะ คือเราต้องรอเขากลับมาเจอหน้ากันก่อน เราถึงจะรู้ว่าเขาเปนยังไงบ้างงี้หรอคะ ทั้งที่ก็คุยกันในตอนนั้นๆเลยก็ได้อ่ะ เป็นฝ่ายรอมันทรมานมากๆเลยค่ะ นอยด์มากๆด้วย จนบางทีก็คิดว่า ถ้าจะทักมาแค่รายงานเป้นเครื่องตอบอัตโนมัติแบบนี้ก้อย่าทักมาเลยจะดีกว่า แล้วก็จะมีความรู้สึกว่าเราอยากบล๊อคเขาด้วยค่ะ ไม่อยากรับรุ้อะไรทั้งนั้น อยากหายไปบ้าง เขาจะได้รู้ถึงความรุ้สึกของคนรอบ้าง แล้วเราก้ย้อนแย้งกับความรู้สึกผิดของตัวเองด้วยค่ะว่าเราคิดว่าเขาอาจจะอยากโฟกัสแค่สิ่งที่อยุ่ตรงหน้าเขา เขาเหนื่อยกับสิ่งที่เขาเจอแล้ว ยังต้องมาเหนื่อยกับอาการนอยด์ของเราอีกหรอ เราเป้นคนคิดเยอะแบบนี้อ่ะค่ะ ทำยังไงดีคะ เราไม่ชอบเลยตอนที่เราตัดสินเขาจากความคาดหวังของเรา แต่ก้ห้ามตัวเองไม่เคยได้เลยค่ะ เราแปลกมั้ยอ่ะคะ มีใครเปนเหมือนเราบ้างหรือป่าว แล้วก็ทำยังไงให้หายคิดมากซะทีอ่ะคะ มันเหนื่อยแล้วก็ไม่ชอบตัวเองมากๆเลย. แล้วเราก็ชอบคิดว่าถ้าเราไม่โอเคกับเรื่องอะไร เราก้ควรจะบอกเขารึป่าว เลยชอบดราม่าใส่เขาบ่อยๆด้วยอ่ะค่ะ หลังๆมานี้มันกลายเปนว่า เขาทำอะไรเราก็ไม่พอใจสักอย่างไปแล้วอ่ะ แต่เราก้ยังรักเขาอยุ่นะคะ กลัวเขาจะทนเราไม่ไหวแล้วทิ้งเราเข้าสักวัน ทำไงกับความคิดเยอะของตัวเองดีคะะ TT ช่วยด้วยค่าาา
ทำยังไงให้เลิกคิดมาก แล้วก็เลิกตัดสินแฟนจากความคาดหวังของตัวเองคะ
แล้วเวลาเรามีเรื่องไม่สบายใจ เขาก็ปลอบเราไม่เก่งเลยค่ะ เราทำงานค่ายร่วมกับเขา เขาไม่เคยเสนอตัวช่วยเราก่อนเลยค่ะ เราก็จะตัดสินเขาว่า ไม่ต้องช่วยก็ได้ แต่ขอให้พูดออกมาว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย เธอเหนื่อยมั้ย เราขอโทษที่ช่วยเธอไม่ได้นะ”อะไรแบบนี้แทนได้มั้ย แต่เขาก็พูดไม่เปนอ่ะค่ะ เคยคุยเรื่องนี้กับเขาแล้วว่าทำไมเขาไม่ให้กำลังใจเรา หรือพูดว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ย เขาให้เหตุผลว่า เขาไม่อยากพุดเพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเขาช่วยอะไรเราไม่ได้ แล้วจะพุดทำไมงี้อ่ะค่ะ เขาพูดเป็นแต่คำว่า “สู้ๆนะ , โอ๋นะ “ แค่นี้เองอ่ะค่ะ มันเป็นความคาดหวังของเราฝ่ายเดียวใช่มั้ยคะ ที่อยากให้เขาพุดอะไรมากกว่านี้หรือเขาไม่ปกติจริงๆอ่ะ
หรืออย่างตอนที่เขาต้องไปทำธุระที่ไกลๆ เขาก็จะไม่ชอบเล่าให้ฟังค่ะว่าวันนั้นเป็นยังไงบ้าง เจออะไรทาบ้าง เหนื่อยมั้ย สนุกมั้ย สิ่งที่เขาทำคือเขาชอบรายงานค่ะ รายงานว่าเขาตื่นแล้วนะ เขาถึงร้านแล้วนะ เขากลับแล้วนะ นอนแล้วนะ แค่นี้เองค่ะ ไม่ได้มีการสนทนาโต้ตอบใดๆทั้งสิ้น เราก็ตัดสินเขาอีกแล้วว่า ในเมื่อก็ทักมารายงานได้ ทำไมไม่ทักมาเล่าให้ฟังเลยล่ะว่าเปนยังไงบ้าง สนุกมั้ยหรือเหนื่อยมั้ย หรือถามเราบ้างก้ได้ว่าเราทำอะไรอยู่ เขาก็ไม่เคยถามเราเลยค่ะ เราก้ไม่กล้าทักไปกวนเขาด้วยเพราะไม่รู้ว่าเขายุ่งอยุ่รึป่าว เขาตอบเราไม่เป้นเวลาน่ะค่ะ ทำให้ได้แต่เปิดมาเจอว่าเขาพิมมาบอกแล้วนะ เคยคุยเรื่องนี้กับเขาเหมือนกันค่ะว่าทำไมไม่ชอบพิมมาเล่าให้ฟังว่าเขาเปนยังไงบ้าง เขาก็บอกว่าเขาไม่ชอบพิม เขาชอบเล่าต่อหน้ามากกว่า พอเจอหน้ากันเขาก็เล่าได้ตามปกติจริงๆค่ะ เขาเปนประเภทชอบพูดด้วย ตรงกันข้ามกับเราที่ไม่ชอบพูดเลยค่ะ เราไม่ชอบพูดไม่ชอบถาม ชอบให้อีกฝ่ายถามก่อนมากกว่าถึงจะเล่า เราควรจะทำยังไงกับอารมณ์เราดีอ่ะคะ คือเราต้องรอเขากลับมาเจอหน้ากันก่อน เราถึงจะรู้ว่าเขาเปนยังไงบ้างงี้หรอคะ ทั้งที่ก็คุยกันในตอนนั้นๆเลยก็ได้อ่ะ เป็นฝ่ายรอมันทรมานมากๆเลยค่ะ นอยด์มากๆด้วย จนบางทีก็คิดว่า ถ้าจะทักมาแค่รายงานเป้นเครื่องตอบอัตโนมัติแบบนี้ก้อย่าทักมาเลยจะดีกว่า แล้วก็จะมีความรู้สึกว่าเราอยากบล๊อคเขาด้วยค่ะ ไม่อยากรับรุ้อะไรทั้งนั้น อยากหายไปบ้าง เขาจะได้รู้ถึงความรุ้สึกของคนรอบ้าง แล้วเราก้ย้อนแย้งกับความรู้สึกผิดของตัวเองด้วยค่ะว่าเราคิดว่าเขาอาจจะอยากโฟกัสแค่สิ่งที่อยุ่ตรงหน้าเขา เขาเหนื่อยกับสิ่งที่เขาเจอแล้ว ยังต้องมาเหนื่อยกับอาการนอยด์ของเราอีกหรอ เราเป้นคนคิดเยอะแบบนี้อ่ะค่ะ ทำยังไงดีคะ เราไม่ชอบเลยตอนที่เราตัดสินเขาจากความคาดหวังของเรา แต่ก้ห้ามตัวเองไม่เคยได้เลยค่ะ เราแปลกมั้ยอ่ะคะ มีใครเปนเหมือนเราบ้างหรือป่าว แล้วก็ทำยังไงให้หายคิดมากซะทีอ่ะคะ มันเหนื่อยแล้วก็ไม่ชอบตัวเองมากๆเลย. แล้วเราก็ชอบคิดว่าถ้าเราไม่โอเคกับเรื่องอะไร เราก้ควรจะบอกเขารึป่าว เลยชอบดราม่าใส่เขาบ่อยๆด้วยอ่ะค่ะ หลังๆมานี้มันกลายเปนว่า เขาทำอะไรเราก็ไม่พอใจสักอย่างไปแล้วอ่ะ แต่เราก้ยังรักเขาอยุ่นะคะ กลัวเขาจะทนเราไม่ไหวแล้วทิ้งเราเข้าสักวัน ทำไงกับความคิดเยอะของตัวเองดีคะะ TT ช่วยด้วยค่าาา