ใช่เธอ... หรือความบังเอิญ
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกาแฟลอยฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ชายหนุ่มผิวขาว ร่างกายสูงใหญ่นั่งพิงพนักเก้าอี้ สายตาทอดยาวมองทะลุกระจกออกไปข้างนอก ดวงตาสีดำทั้งคู่ยังคงเพ่งมองน้ำพุที่พุ่งกระจายไล่ระดับขึ้น-ลงอย่างช้าๆ
นิ้วมือเรียวยาวจับช้อนคนกาแฟร้อนในแก้วอย่างเบามือ ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงนิ่งใช้ความคิด
บรรยากาศโดยรอบดูเงียบสงบ ครามยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มอย่างช้าๆ แต่สายตายังคงทอดมองออกไปยังข้างนอกอยู่ตลอดเวลา
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ครืด... ครืด... เสียงสั่นจากโทรศัพท์ดังขึ้นเตือนเจ้าของเครื่อง หญิงสาวเงยหน้าจากการพิมพ์งาน แต่นิ้วมือที่ขาวเรียวยาวยังคงพิมพ์ต่อไปสักพัก หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ เสียงจากปลายสายดังจนแสบแก้วหู
"แพรว... นี่เธอยังไม่เข้ามาในมหาวิทยาลัยอีกเหรอ... ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วนะ... วันนี้อาจารย์โหดด้วยนะเธอ... รีบๆ มาล่ะ ฉันรอเธอใต้ตึกนะ"
แพรวตอบแบบเบาๆ "จ้าๆ...โรส...งานพิมพ์ของฉันเหลืออีกนิดเดียว... อาจจะเข้าช้าสักนิดหนึ่งนะ... ถ้าอาจารย์ธาราถาม... เธอช่วยบอกว่าฉันเข้าห้องน้ำมาช้านิดหนึ่ง... รบกวนหน่อยนะโรส"
พอแพรววางสาย...นิ้วมือทั้งสองก็เริ่มพิมพ์งานต่ออย่างรวดเร็ว ผ่านไปสิบนาที ข้อมูลก็ถูกจัดส่งเข้าอีเมลล์ๆ หนึ่ง เธอปิดแล็ปท็อปเอาใส่ในกระเป๋าและรีบเก็บเอกสาร ...ก่อนลุกจากโต๊ะเธอรีบดูดกาแฟเย็นที่สั่งมาตั้งนานจนน้ำแข็งละลายทำให้เสียรสชาติไปแล้ว
จะมีใครรู้ว่าเธอ... นางสาวเแพรวพรรณ เลิศวรวัฒน์ จะเป็นลูกค้าประจำของร้านกาแฟแห่งนี้ เพราะมันเป็นสถานที่ที่เธอจะใช้พิมพ์งานทุกๆ ครั้ง
แพรวรีบหอบเอกสารและกระเป๋ารีบเดินไปยังประตูทางออกของร้าน
โครม!! ... ทุกอย่างกระจัดกระจายตกลงบนพื้น... โอ๊.. โอ๊ยยย.. เจ็บ... เสียงของแพรวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายเธอถูกชายหนุ่มที่พึ่งลุกจากเก้าอี้ถอยมาชนเต็มแรง...จนเธอล้มลงไปนั่งกับพื้น
ครามรีบหันมามองยังต้นเสียง เห็นหญิงสาวร่างกายบอบบางในชุดนักศึกษา ผมที่ดำยาวปิดบังใบหน้าของเธอ
"ขอโทษครับ...เจ็บตรงไหนไหมครับ" น้ำเสียงที่นุ่มนวลดูอบอุ่นจนทำให้หญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อสายตาทั้งคู่ปะทะกัน ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบ
แพรวตะลึงในความหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาสีดำทั้งคู่มองดูน่าค้นหา คิ้วหนาเข้ม จมูกเป็นสันโด่ง ริมฝีปากเข้ารูป ทุกอย่างช่างดูเฟอร์เฟค แพรวยังคงจ้องแบบนิ่งเงียบ และต้องสะดุ้งกับเสียงเรียกอีกครั้ง
"คุณครับ... เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" ครามมองเห็นหญิงสาวตรงหน้าที่เอาแต่จ้องใบหน้าของเขาเองแล้วนิ่งเงียบ ไม่ยอมตอบสักที เลยถามย้ำอีกครั้ง...
"เอ่อ... เปล่าๆ ค่ะ... ไม่เป็นอะไรคะ" แพรวตอบพร้อมกับรีบเก็บของลุกขึ้นจะยืนแต่ข้อเท้าดันเจ็บแปลบๆ ขึ้นมากระทันหันเธอเซจะล้ม ครามรีบคว้าพยุงร่างของเธอไว้
"คุณเดินไหวไหมครับ... หรือจะนั่งพักก่อน" น้ำเสียงอันนุ่มลึก ทำให้จิตใจของแพรวเต้นระส่ำระสาย ยิ่งมายืนพยุงตัวเธอแบบนี้.... ไม่ไหว...ไม่ไหว...ใบหน้าแพรวเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาทันที...
"เดิน... เดินไหวค่ะ พอดีจะรีบไปเรียนค่ะ" แพรวตอบแบบลนลานแล้วรีบเอาตัวออกจากมือของชายหนุ่ม
"ขอบคุณนะคะ" พอพูดจบเธอรีบวิ่งแบบเท้ากระเพลกๆ ออกจากร้านกาแฟไป
ครามยืนงงกับอาการแปลกๆ ของหญิงสาว แล้วยิ้มที่มุมปากนิดๆ
แพรวเป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยงาม มีดวงตากลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากอมชมพู
ครามกำลังจะก้าวเดินออกจากร้านกาแฟ สายตาไปสะดุดกับบัตรสีฟ้าที่ตกอยู่บนพื้น จึงก้มลงหยิบขึ้นมาดู เห็นเป็นบัตรสมาชิกร้านกาแฟแห่งนี้ อ่านชื่อหน้าบัตร นางสาวแพรวพรรณ เลิศวรวัฒน์ เลยเดินจะเอาไปฝากที่เค้าท์เตอร์เผื่อเธอจะกลับมาอีกครั้ง
"คุณผู้ชายคะ บัตรใบนี้เป็นบัตรสมาชิกที่หมดอายุแล้วค่ะ ปีนี้บัตรสมาชิกจะเป็นสีเขียวนะคะ" พนักงานบอกชายหนุ่มแล้วยื่นบัตรคืนให้
"ครับ... ขอบคุณครับ" ครามหยิบบัตรคืนพร้อมยิ้มให้กับพนักงาน พนักงานสาวเขินอายที่เจอรอยยิ้มจากหนุ่มหล่อ
ครามถือบัตรแล้วเดินกลับไปที่รถและขับรถกลับไปยังที่บริษัททันที
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก... แพรวรีบวิ่งไปยังห้องเรียน เพราะเธอมาสายมากจนโรสไม่สามารถรอที่ใต้ตึกได้อีกต่อไป...
แฮ่ก.. แฮ่ก... แฮ่ก... เสียงหายใจแบบหอบๆ ของหญิงสาวที่ยืนเกาะอยู่ตรงประตูห้อง
"ขออนุญาตค่ะอาจารย์ธารา" แพรวพูดพร้อมกับยืนก้มหน้าลงสำนึกผิดอยู่ตรงประตูห้อง
ทุกสายตาในห้องต่างมองมาจุดเดียวกันคือที่เธอ... อาจารย์หนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ใบหน้านิ่งสายตาคมกริบมองมาที่นักศึกษาสาวพร้อมกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม
"เธอมาสายตลอดเลยนะแพรวพรรณ... เป็นคนไม่ตรงต่อเวลาแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน"
แพรวก้มหน้ายอมรับผิด "หนูขอโทษค่ะอาจารย์... พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ... เลยไม่สามารถวิ่งมาได้ทันเวลาค่ะ"
พอหญิงสาวพูดจบ ทุกคนในห้องพากันหัวเราะ "ฮ่าๆๆ"
แพรว.. งง... ว่าตัวเองพูดผิดตรงไหน เธอจ้องไปยังเพื่อนๆ ในห้อง สายตาก็ไปปะทะกับกวินพอดี มันมีคำถามมาทางสายตาของกวิน... แพรวได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ แบบไม่เข้าใจ
"พอๆ.. พวกเธอหยุดได้แล้ว... แพรวพรรณเชิญ ทีหลังปรับปรุงตัวเอง แล้วมาให้ทันเวลาด้วย" เสียงของอาจารย์หนุ่มยังคงดุอยู่ตลอดเวลา
"ขอบคุณค่ะอาจารย์" แพรวพรรณพูดจบก็เดินเข้ามาในห้องแบบกระเพลกๆ ไปนั่งข้างๆ กับโรสเพื่อนสนิท... แต่ยังมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมาที่ข้อเท้าของเธอตลอดเวลา...
การเรียนวิชานั้นเป็นชั่วโมงที่ยาวนานสำหรับแพรวมากที่สุด เพราะเธอเริ่มรู้สึกปวดข้อเท้าอยู่ตลอดเวลา... สายตาคู่หนึ่งก็ชำเลืองมามองหน้าของหญิงสาวเป็นพักๆ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
"ดีขึ้นหรือยังแพรว... เดี๋ยวฉันกับกวินไปส่งเธอที่ห้องพักนะ" โรสพูดด้วยความเป็นห่วง
"ขอบใจมากๆ นะโรส... เอ่อ... กวินด้วยที่พามาห้องพยาบาล" แพรวกล่าวพร้อมส่งรอยยิ้มให้ทั้งสอง... แต่สายตาก็จ้องไปที่กวิน แววตาของกวินดูเป็นห่วงแพรวมาก
เมื่อมาถึงประตูห้องพักของแพรว... หญิงสาวหยุดเดินแล้วหันมามองทั้งสองคน พร้อมกล่าวขอบคุณที่มาส่ง
"พวกเธอส่งแค่นี้ก็พอนะ ขอบใจมากๆ นะ" แพรวกำลังจะหมุนกายกลับ เสียงของกวินก็ดังขึ้นมา
"มีอะไรให้ช่วย... โทรบอกพวกเราได้ตลอดเวลานะ"
"อืม" แพรวตอบสั้นๆ จากนั้นทั้งสองก็เดินจากไป
แพรวเดินเข้ามาให้ห้องล้มตัวเอนกายลงบนเตียงทันที แขนข้างขวาก็พาดบนหน้าผากแบบใช้ความคิด
ยัยแพรว... จะทำอย่างไงดี... จะทำอย่างไงดี... เท้าก็เจ็บจะไปทำงานพิเศษก็ไม่ได้ คงต้องหยุดพักไปหลายวันแน่ๆ เลย.... แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาใช้สำหรับเดือนหน้าล่ะ.... เห้อ... เห้อ.... จะรอแค่ค่างานพิมพ์ก็คงจะไม่พอใช้... โชคชะตาทำไมช่างโหดร้ายแบบนี้...
(ติดตามตอนต่อไปค่ะ)
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
วันนี้เจ๊เขียวอยู่ๆ ก็มีความรู้สึกว่าอยากแต่งนิยายสักเรื่องในพันทิปค่ะ แต่งแล้วโพสเลยตามอารมณ์ของวันนั้นๆ แค่มือสมัครเล่นนะคะ... อ่านได้ไม่เสียตังค์...และไม่ต้องคิดเยอะค่ะ (ไม่อนุญาตให้คัดลอกไปกระทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองนะคะ)
เคยแต่งใน Fictionlog แต่หลายเดือนมาแล้วค่ะ (ใช้ชื่อ LittleDevil19)
เนื้อเรื่องอาจจะไม่ไหลลื่น ก็คงมีสะดุดบ้างมันเป็นเรื่องปกติ ความผิดพลาดย่อมนำพาซึ่งการพัฒนาตนเองค่ะ
ขอขอบคุณทุกคำชี้แนะนะคะ
เมื่อลมหนาวมา... นำพาซึ่งอารมณ์อยากแต่งนิยาย..<<ใช่เธอ...หรือความบังเอิญ>>
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของกาแฟลอยฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง ชายหนุ่มผิวขาว ร่างกายสูงใหญ่นั่งพิงพนักเก้าอี้ สายตาทอดยาวมองทะลุกระจกออกไปข้างนอก ดวงตาสีดำทั้งคู่ยังคงเพ่งมองน้ำพุที่พุ่งกระจายไล่ระดับขึ้น-ลงอย่างช้าๆ
นิ้วมือเรียวยาวจับช้อนคนกาแฟร้อนในแก้วอย่างเบามือ ใบหน้าของชายหนุ่มยังคงนิ่งใช้ความคิด
บรรยากาศโดยรอบดูเงียบสงบ ครามยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มอย่างช้าๆ แต่สายตายังคงทอดมองออกไปยังข้างนอกอยู่ตลอดเวลา
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ครืด... ครืด... เสียงสั่นจากโทรศัพท์ดังขึ้นเตือนเจ้าของเครื่อง หญิงสาวเงยหน้าจากการพิมพ์งาน แต่นิ้วมือที่ขาวเรียวยาวยังคงพิมพ์ต่อไปสักพัก หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ เสียงจากปลายสายดังจนแสบแก้วหู
"แพรว... นี่เธอยังไม่เข้ามาในมหาวิทยาลัยอีกเหรอ... ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วนะ... วันนี้อาจารย์โหดด้วยนะเธอ... รีบๆ มาล่ะ ฉันรอเธอใต้ตึกนะ"
แพรวตอบแบบเบาๆ "จ้าๆ...โรส...งานพิมพ์ของฉันเหลืออีกนิดเดียว... อาจจะเข้าช้าสักนิดหนึ่งนะ... ถ้าอาจารย์ธาราถาม... เธอช่วยบอกว่าฉันเข้าห้องน้ำมาช้านิดหนึ่ง... รบกวนหน่อยนะโรส"
พอแพรววางสาย...นิ้วมือทั้งสองก็เริ่มพิมพ์งานต่ออย่างรวดเร็ว ผ่านไปสิบนาที ข้อมูลก็ถูกจัดส่งเข้าอีเมลล์ๆ หนึ่ง เธอปิดแล็ปท็อปเอาใส่ในกระเป๋าและรีบเก็บเอกสาร ...ก่อนลุกจากโต๊ะเธอรีบดูดกาแฟเย็นที่สั่งมาตั้งนานจนน้ำแข็งละลายทำให้เสียรสชาติไปแล้ว
จะมีใครรู้ว่าเธอ... นางสาวเแพรวพรรณ เลิศวรวัฒน์ จะเป็นลูกค้าประจำของร้านกาแฟแห่งนี้ เพราะมันเป็นสถานที่ที่เธอจะใช้พิมพ์งานทุกๆ ครั้ง
แพรวรีบหอบเอกสารและกระเป๋ารีบเดินไปยังประตูทางออกของร้าน
โครม!! ... ทุกอย่างกระจัดกระจายตกลงบนพื้น... โอ๊.. โอ๊ยยย.. เจ็บ... เสียงของแพรวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายเธอถูกชายหนุ่มที่พึ่งลุกจากเก้าอี้ถอยมาชนเต็มแรง...จนเธอล้มลงไปนั่งกับพื้น
ครามรีบหันมามองยังต้นเสียง เห็นหญิงสาวร่างกายบอบบางในชุดนักศึกษา ผมที่ดำยาวปิดบังใบหน้าของเธอ
"ขอโทษครับ...เจ็บตรงไหนไหมครับ" น้ำเสียงที่นุ่มนวลดูอบอุ่นจนทำให้หญิงสาวต้องเงยหน้าขึ้นมามอง เมื่อสายตาทั้งคู่ปะทะกัน ต่างฝ่ายต่างนิ่งเงียบ
แพรวตะลึงในความหล่อเหลาของชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาสีดำทั้งคู่มองดูน่าค้นหา คิ้วหนาเข้ม จมูกเป็นสันโด่ง ริมฝีปากเข้ารูป ทุกอย่างช่างดูเฟอร์เฟค แพรวยังคงจ้องแบบนิ่งเงียบ และต้องสะดุ้งกับเสียงเรียกอีกครั้ง
"คุณครับ... เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ" ครามมองเห็นหญิงสาวตรงหน้าที่เอาแต่จ้องใบหน้าของเขาเองแล้วนิ่งเงียบ ไม่ยอมตอบสักที เลยถามย้ำอีกครั้ง...
"เอ่อ... เปล่าๆ ค่ะ... ไม่เป็นอะไรคะ" แพรวตอบพร้อมกับรีบเก็บของลุกขึ้นจะยืนแต่ข้อเท้าดันเจ็บแปลบๆ ขึ้นมากระทันหันเธอเซจะล้ม ครามรีบคว้าพยุงร่างของเธอไว้
"คุณเดินไหวไหมครับ... หรือจะนั่งพักก่อน" น้ำเสียงอันนุ่มลึก ทำให้จิตใจของแพรวเต้นระส่ำระสาย ยิ่งมายืนพยุงตัวเธอแบบนี้.... ไม่ไหว...ไม่ไหว...ใบหน้าแพรวเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาทันที...
"เดิน... เดินไหวค่ะ พอดีจะรีบไปเรียนค่ะ" แพรวตอบแบบลนลานแล้วรีบเอาตัวออกจากมือของชายหนุ่ม
"ขอบคุณนะคะ" พอพูดจบเธอรีบวิ่งแบบเท้ากระเพลกๆ ออกจากร้านกาแฟไป
ครามยืนงงกับอาการแปลกๆ ของหญิงสาว แล้วยิ้มที่มุมปากนิดๆ
แพรวเป็นผู้หญิงที่หน้าตาสวยงาม มีดวงตากลมโต จมูกโด่ง ริมฝีปากอมชมพู
ครามกำลังจะก้าวเดินออกจากร้านกาแฟ สายตาไปสะดุดกับบัตรสีฟ้าที่ตกอยู่บนพื้น จึงก้มลงหยิบขึ้นมาดู เห็นเป็นบัตรสมาชิกร้านกาแฟแห่งนี้ อ่านชื่อหน้าบัตร นางสาวแพรวพรรณ เลิศวรวัฒน์ เลยเดินจะเอาไปฝากที่เค้าท์เตอร์เผื่อเธอจะกลับมาอีกครั้ง
"คุณผู้ชายคะ บัตรใบนี้เป็นบัตรสมาชิกที่หมดอายุแล้วค่ะ ปีนี้บัตรสมาชิกจะเป็นสีเขียวนะคะ" พนักงานบอกชายหนุ่มแล้วยื่นบัตรคืนให้
"ครับ... ขอบคุณครับ" ครามหยิบบัตรคืนพร้อมยิ้มให้กับพนักงาน พนักงานสาวเขินอายที่เจอรอยยิ้มจากหนุ่มหล่อ
ครามถือบัตรแล้วเดินกลับไปที่รถและขับรถกลับไปยังที่บริษัททันที
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
ตึ่ก... ตึ่ก... ตึ่ก... แพรวรีบวิ่งไปยังห้องเรียน เพราะเธอมาสายมากจนโรสไม่สามารถรอที่ใต้ตึกได้อีกต่อไป...
แฮ่ก.. แฮ่ก... แฮ่ก... เสียงหายใจแบบหอบๆ ของหญิงสาวที่ยืนเกาะอยู่ตรงประตูห้อง
"ขออนุญาตค่ะอาจารย์ธารา" แพรวพูดพร้อมกับยืนก้มหน้าลงสำนึกผิดอยู่ตรงประตูห้อง
ทุกสายตาในห้องต่างมองมาจุดเดียวกันคือที่เธอ... อาจารย์หนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้อง ใบหน้านิ่งสายตาคมกริบมองมาที่นักศึกษาสาวพร้อมกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม
"เธอมาสายตลอดเลยนะแพรวพรรณ... เป็นคนไม่ตรงต่อเวลาแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน"
แพรวก้มหน้ายอมรับผิด "หนูขอโทษค่ะอาจารย์... พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ... เลยไม่สามารถวิ่งมาได้ทันเวลาค่ะ"
พอหญิงสาวพูดจบ ทุกคนในห้องพากันหัวเราะ "ฮ่าๆๆ"
แพรว.. งง... ว่าตัวเองพูดผิดตรงไหน เธอจ้องไปยังเพื่อนๆ ในห้อง สายตาก็ไปปะทะกับกวินพอดี มันมีคำถามมาทางสายตาของกวิน... แพรวได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ แบบไม่เข้าใจ
"พอๆ.. พวกเธอหยุดได้แล้ว... แพรวพรรณเชิญ ทีหลังปรับปรุงตัวเอง แล้วมาให้ทันเวลาด้วย" เสียงของอาจารย์หนุ่มยังคงดุอยู่ตลอดเวลา
"ขอบคุณค่ะอาจารย์" แพรวพรรณพูดจบก็เดินเข้ามาในห้องแบบกระเพลกๆ ไปนั่งข้างๆ กับโรสเพื่อนสนิท... แต่ยังมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมาที่ข้อเท้าของเธอตลอดเวลา...
การเรียนวิชานั้นเป็นชั่วโมงที่ยาวนานสำหรับแพรวมากที่สุด เพราะเธอเริ่มรู้สึกปวดข้อเท้าอยู่ตลอดเวลา... สายตาคู่หนึ่งก็ชำเลืองมามองหน้าของหญิงสาวเป็นพักๆ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
"ดีขึ้นหรือยังแพรว... เดี๋ยวฉันกับกวินไปส่งเธอที่ห้องพักนะ" โรสพูดด้วยความเป็นห่วง
"ขอบใจมากๆ นะโรส... เอ่อ... กวินด้วยที่พามาห้องพยาบาล" แพรวกล่าวพร้อมส่งรอยยิ้มให้ทั้งสอง... แต่สายตาก็จ้องไปที่กวิน แววตาของกวินดูเป็นห่วงแพรวมาก
เมื่อมาถึงประตูห้องพักของแพรว... หญิงสาวหยุดเดินแล้วหันมามองทั้งสองคน พร้อมกล่าวขอบคุณที่มาส่ง
"พวกเธอส่งแค่นี้ก็พอนะ ขอบใจมากๆ นะ" แพรวกำลังจะหมุนกายกลับ เสียงของกวินก็ดังขึ้นมา
"มีอะไรให้ช่วย... โทรบอกพวกเราได้ตลอดเวลานะ"
"อืม" แพรวตอบสั้นๆ จากนั้นทั้งสองก็เดินจากไป
แพรวเดินเข้ามาให้ห้องล้มตัวเอนกายลงบนเตียงทันที แขนข้างขวาก็พาดบนหน้าผากแบบใช้ความคิด
ยัยแพรว... จะทำอย่างไงดี... จะทำอย่างไงดี... เท้าก็เจ็บจะไปทำงานพิเศษก็ไม่ได้ คงต้องหยุดพักไปหลายวันแน่ๆ เลย.... แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาใช้สำหรับเดือนหน้าล่ะ.... เห้อ... เห้อ.... จะรอแค่ค่างานพิมพ์ก็คงจะไม่พอใช้... โชคชะตาทำไมช่างโหดร้ายแบบนี้...
(ติดตามตอนต่อไปค่ะ)
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
วันนี้เจ๊เขียวอยู่ๆ ก็มีความรู้สึกว่าอยากแต่งนิยายสักเรื่องในพันทิปค่ะ แต่งแล้วโพสเลยตามอารมณ์ของวันนั้นๆ แค่มือสมัครเล่นนะคะ... อ่านได้ไม่เสียตังค์...และไม่ต้องคิดเยอะค่ะ (ไม่อนุญาตให้คัดลอกไปกระทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองนะคะ)
เคยแต่งใน Fictionlog แต่หลายเดือนมาแล้วค่ะ (ใช้ชื่อ LittleDevil19)
เนื้อเรื่องอาจจะไม่ไหลลื่น ก็คงมีสะดุดบ้างมันเป็นเรื่องปกติ ความผิดพลาดย่อมนำพาซึ่งการพัฒนาตนเองค่ะ
ขอขอบคุณทุกคำชี้แนะนะคะ