สวัสดีค่ะ
หนูเป็นเด็กอายุ19ค่ะ เรียนวิศวะสาขานึง เเละทำงานพาร์ทไทม์บางเวลา อยากเล่ากึ่งระบายหน่อยค่ะ
วันนี้เป็นวันหยุด พอลืมตาชึ้นมา ก็คิดวนตั้งเเต่ก่อนปีใหม่ปีที่เเล้ว จนถึงตอนนี้ ในปีก่อนรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความสุขจริงๆเท่าไหร่ ที่เเสดงออกไปให้คนอื่นเห็นเพื่อให้พวกเขารู้สึกว่าเราไม่ได้เป็นอะไร เรายิ้ม เราหัวเราะ เราให้คำปรึกษากับคนหลายคนในช่วงชีวิตนั้น คนที่เราให้คำปรึกษาไปในตอนนั้น ตอนนี้เขามีความสุข ตอนนี้บางคนเริ่มสร้างครอบครัวเล็กๆ บางคนเริ่มมีความสุขกับชีวิต เเละสนุกกับมัน หนูมองย้อนมาที่ตัวเอง ขอบคุณที่ยังบังคับตัวเองให้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ขอบคุณที่สามารถอดทนกับสภาพเเวดล้อมรอบตัวได้มากขนาดนี้ ขอบคุณเพื่อนเเล้วคนไม่กี่คนที่คอยถามว่าโอเคไหม เป็นยังไงบ้าง ขอบคุณคนที่ทำงานร่วมกับเพียงชั่วคราวเเต่เข้าใจเราได้มากกว่าครอบครัว ขอบคุณเเฟนที่ช่วยเตือนในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง เเต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขขึ้นเลยเเม้เเต่น้อย
จากที่สำรวจความรู้สึกของตัวเองในเเต่ละวัน เรามีความสุขกับการที่เราได้เล่นกับเเมวข้างถนน คอยไปดูมันว่ากินข้าวหรอยัง มองคนรอบข้างที่เขายิ้มมีความสุขกับชีวิตของเขา มีความสุขกับของอร่อยๆในเเต่ละวัน มีความสุขกับเพลงที่เพื่อนในห้องหยิบกีต้าร์มาร้องเพลงเเบบที่ไม่ตรงคีย์ เจอลูกค้าน่ารักที่เห็นเราพยายามฝึกพูดภาษาอังกฤษชื่นชมเราเเละซื้อของมาให้ เจอลูกค้าบางคนที่ชมว่าเราน่ารักเเละยิ้มสวย ยิ้มหวาน นี่เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่เจอเเต่ละวัน
เราพยายามก้าวผ่านไปเเต่ละวันให้ได้โดยที่คิดว่าเราไหวอยู่ หนูไม่ได้เป็นโรงซึมเศร้านะคะ;) เเค่รู้สึกว่าชีวิตของหนูมันกดดันจากสภาพเเวดล้อมมากเกินไป จนไม่รู้ว่าตัวเองควรเเสดงอะไรให้คนอื่นรู้ว่าเราไม่ไหว เเต่เราก็กัดฟันตัวเองเเล้วพยายามต่อไป
ความรู้สึกที่ตัวเองเคยรู้สึกไม่เคยหายไปไหน มีเเต่จะชัดขึ้น เเละความรู้สึกใหม่ๆที่ไม่รู้จะจัดการกับควบคุมยังไง เป็นคนชอบฟังเพลงเศร้าๆเป็นเพราะว่าไม่อยากให้ตัวเองหลงอยู่ในโลกเเห่งความสุขมากเกินไปจนลืมความเศร้า เเต่ฟังนานๆเเล้วก็รู้สึกว่าขังตัวเองไว้นานเกินไป จนหาความสุขจริงๆไม่ได้
เเต่ปีหน้านี้จะพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขมากกว่านี้ค่ะ จะพาตัวเองให้ไปเจอความสุขเยอะๆนะคะ;)
ขอบคุณค่ะ ที่อ่านจนจบ
หรือรู้สึกยังไงเล่าให้ฟังได้นะคะ หนูเองก็ไม่ได้อยากให้พวกคุณเศร้าเหมือนกันค่ะ
วนมาอีกปี ความรู้สึกเดิมๆยังอยู่ ความรู้สึกใหม่ๆเข้ามา
หนูเป็นเด็กอายุ19ค่ะ เรียนวิศวะสาขานึง เเละทำงานพาร์ทไทม์บางเวลา อยากเล่ากึ่งระบายหน่อยค่ะ
วันนี้เป็นวันหยุด พอลืมตาชึ้นมา ก็คิดวนตั้งเเต่ก่อนปีใหม่ปีที่เเล้ว จนถึงตอนนี้ ในปีก่อนรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีความสุขจริงๆเท่าไหร่ ที่เเสดงออกไปให้คนอื่นเห็นเพื่อให้พวกเขารู้สึกว่าเราไม่ได้เป็นอะไร เรายิ้ม เราหัวเราะ เราให้คำปรึกษากับคนหลายคนในช่วงชีวิตนั้น คนที่เราให้คำปรึกษาไปในตอนนั้น ตอนนี้เขามีความสุข ตอนนี้บางคนเริ่มสร้างครอบครัวเล็กๆ บางคนเริ่มมีความสุขกับชีวิต เเละสนุกกับมัน หนูมองย้อนมาที่ตัวเอง ขอบคุณที่ยังบังคับตัวเองให้ทำในสิ่งที่ถูกต้อง ขอบคุณที่สามารถอดทนกับสภาพเเวดล้อมรอบตัวได้มากขนาดนี้ ขอบคุณเพื่อนเเล้วคนไม่กี่คนที่คอยถามว่าโอเคไหม เป็นยังไงบ้าง ขอบคุณคนที่ทำงานร่วมกับเพียงชั่วคราวเเต่เข้าใจเราได้มากกว่าครอบครัว ขอบคุณเเฟนที่ช่วยเตือนในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง เเต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้ทำให้เรามีความสุขขึ้นเลยเเม้เเต่น้อย
จากที่สำรวจความรู้สึกของตัวเองในเเต่ละวัน เรามีความสุขกับการที่เราได้เล่นกับเเมวข้างถนน คอยไปดูมันว่ากินข้าวหรอยัง มองคนรอบข้างที่เขายิ้มมีความสุขกับชีวิตของเขา มีความสุขกับของอร่อยๆในเเต่ละวัน มีความสุขกับเพลงที่เพื่อนในห้องหยิบกีต้าร์มาร้องเพลงเเบบที่ไม่ตรงคีย์ เจอลูกค้าน่ารักที่เห็นเราพยายามฝึกพูดภาษาอังกฤษชื่นชมเราเเละซื้อของมาให้ เจอลูกค้าบางคนที่ชมว่าเราน่ารักเเละยิ้มสวย ยิ้มหวาน นี่เป็นความสุขเล็กๆน้อยๆที่เจอเเต่ละวัน
เราพยายามก้าวผ่านไปเเต่ละวันให้ได้โดยที่คิดว่าเราไหวอยู่ หนูไม่ได้เป็นโรงซึมเศร้านะคะ;) เเค่รู้สึกว่าชีวิตของหนูมันกดดันจากสภาพเเวดล้อมมากเกินไป จนไม่รู้ว่าตัวเองควรเเสดงอะไรให้คนอื่นรู้ว่าเราไม่ไหว เเต่เราก็กัดฟันตัวเองเเล้วพยายามต่อไป
ความรู้สึกที่ตัวเองเคยรู้สึกไม่เคยหายไปไหน มีเเต่จะชัดขึ้น เเละความรู้สึกใหม่ๆที่ไม่รู้จะจัดการกับควบคุมยังไง เป็นคนชอบฟังเพลงเศร้าๆเป็นเพราะว่าไม่อยากให้ตัวเองหลงอยู่ในโลกเเห่งความสุขมากเกินไปจนลืมความเศร้า เเต่ฟังนานๆเเล้วก็รู้สึกว่าขังตัวเองไว้นานเกินไป จนหาความสุขจริงๆไม่ได้
เเต่ปีหน้านี้จะพยายามทำให้ตัวเองมีความสุขมากกว่านี้ค่ะ จะพาตัวเองให้ไปเจอความสุขเยอะๆนะคะ;)
ขอบคุณค่ะ ที่อ่านจนจบ
หรือรู้สึกยังไงเล่าให้ฟังได้นะคะ หนูเองก็ไม่ได้อยากให้พวกคุณเศร้าเหมือนกันค่ะ