บันทึก / ภูสอยดาว / คนเดียว 2019
" เมื่อใครสักคนรู้สึกว่าชีวิตตัวเองไร้ค่า เขามักเลือกทางเดินอยู่ 2 ทาง
นั่นคือ ถ้าไม่ฆ่าตัวตาย / ก็ออกเดินทางท่องเที่ยว "
Cr.Edward dalhberg
ผมเจอคำนี้ในเฟซบุ๊ค เป็นคำกระตุ้นต่อมเที่ยวของผมได้พอสมควร
ซึ่งแน่ล่ะคนส่วนใหญ่เลือก ข้อ 2 รวมผมด้วย
แต่บางครั้งการเดินทางก็อาจจะติดปัญหาเล็กน้อย เช่น เพื่อนไม่มี เพื่อนไม่ว่าง วันเวลาไม่ได้
ก็อย่างว่าผมเป็นคนทีชอบเเนวผจญภัย*เดินป่า
เพื่อนที่ชอบเเนวนี้ก็ไม่ค่อยมี
ผมเที่ยวคนเดียวมาบ่อยนะ เเต่นี่เป็นการเดินป่าที่ไปคนเดียวครั้งแรกน่ะสิ กังวลอยู่นะ55 เหงาด้วย
ในหัวตอนนั้นนึกได้อย่างเดียวที่เหมาะกับเวลาที่น้อยนิดขนาดนี้
จนได้ลงเอยไปที่ "ภูสอยดาว"
การบรรยายด้วยกล้องฟิล์ม Fujica auto7 QD//kodak color plus200
ผมนั่งรถทัวร์จากอุบลฯ มายังที่บขส.พิษณุโลก เพื่อที่จะมารอรถที่จะรับไปยังตัวอุทยาน
การเดินทางที่แสนจะตื่นเต้นเริ่มขึ้นด้วยการนั่งรถสองแถวที่พาม้วนไปหลายโค้งจนรู้สึกเวียนหัวอยู่เหมือนกัน
เกือบลืมแหะ..ก่อนขึ้นไปแวะซื้อของตุนเสบียงกันไว้ที่ตลาดสดเทศบาลตำบลป่าแดง
สู่เส้นทางพิชิตภุสอยดาว
ตอนแรกนึกว่าจะได้เดินคนเดียวเหงาๆ
แต่ยังดีมีพี่ผู้หญิงคนนึงแกชื่อ พี่ไอซ์ เจ๊แกเป็นผู้หญิงสายลุยเหมือนกัน ก็เลยไม่มีปัญหาอาจจะเป็นผมด้วยซ้ำที่จะอ่อนแอกว่าพี่แก5555
เราเดินตามเส้นทางเลาะตามลำธารที่แสนจะเยือกเย็น ผ่านดงไผ่ ดงกล้วยป่า ต้นไม้ใหญ่ สูดอากาศชื้นๆจากไอน้ำตก
อารมณ์ตอนนั้นมันรู้สึกสงบ สบายใจ โล่ง ไม่ได้คิดเรื่องกังวลใจอะไรเลย
ผ่านไปเนินเเล้วเนินเล่า
เเต่ละเนินก็มีเอกลักษณ์สมชื่อของมันเเหละ
เนินส่งญาติ (เป็นการส่งญาติที่ไม่รู้สึกว่าใจหายเลย ออกจะท้อนิดๆ55)
ข้อดีของกล้องฟิล์มคือมันบันทึกในสิ่งที่เราตั้งใจที่จะบรรยายมุมมองของตัวเองมาอย่างตั้งใจ (ตรรกะพวกติส - -)
แต่ข้อเสียคือบางครั้งผมก็แทบอยากจะลั่นชัตเตอร์รัวบ้างเหมือนกัน
เพราะทุกมุมที่สายตาไปกตกกระทบกับวิวสวยๆมันก็อยากจะเก็บความทรงจำนั้นไว้ ทั้งหมด
"ใจเจ้าเอย บางครั้งชั่งเบาดั่งขนนก ปลิวลอยไปตามแรง เรียกร้องของใครผู้ใด...บลาา" อะไรว่ะจำเนื้อไม่ได้55
Cr.ใจ - เรืองฤทธิ์ บุญรอด
อยู่ดีๆเพลงนี้ก็ดังขึ้นมาในหัว ทำนอง ดนตรี มันเข้ากับอารมณ์ตอนนั้นได้ดีเลย
ไม่รู้ดิ .คิดถึงใครสักคนอยู่มั้ง (โสด) เฮ้ออเศร้า...
เนินสุดท้ายที่จะผ่านเป็นเนินที่โหดที่สุดละ
"เนินมรณะ"
สมชื่อจริงๆ ถ้ามาในช่วงที่แดดนี่คือโดนเผาเลยเพราะจุดนี่ไม่มีต้นไม้ให้หลบแดดเลย เเถมทางขึ้นต้องปีนเขาอีก
แต่พ้นเนินนี้ก็จะถึงที่พักแล้ว สู้!!!
ชอบโซนนี้เหมือนกันแฮะ เป็นบริเวณที่มีเเต่ต้นเฟิร์น
เเต่อยู่ตรงนี้นานไม่ได้เริ่มอยากจะเข้าที่พักแล้วล่ะ
ข้าคือผู้พิชิต++
(ดอกหงอนนาค เบลอเลย เฮ้อออ - -)
เป็นตอนเย็นที่ประทับใจอีกวันของชีวิต
คงจะเป็นซีนที่ประทับใจที่สุดในการเดินทางครั้งนี้
หลังจากที่ได้แอบงีบไปสักพักผมก็ตื่นมาในตอนเย็นพอดี
ไม่รอช้าก่อนที่จะรีบหยิบกล้องฟิล์มเเละออกมาเดินเล่นที่จุดชมวิวพระอาทิตย์ตก
บรรยากาศช่วงหัวค่ำเย็นยะเยือก เย็นเข้าไปถึงหัวใจเลยก็ว่าได้
แต่ยังดีที่พอจะมีเเสงแดดของพระอาทิตย์เพิ่มความอบอุ่นได้บ้าง
ผมนั่งลงบนแผ่นหินริมขอบหน้าผา หยุดถ่ายรูปแล้ววางกล้องไว้ข้างๆ(ไม่ได้จะคิดสั้นนะ)
(นี่พยายามมากเลย ตั้งเวลาถ่ายเอง555)
แล้วก็เสพบรรยากาศ ความรู้สึก แสงพระอาทิตย์สาดส่องลอดผ่านทิวเขาที่สลับทับซ้อนสุดลุกหูลุกตา
ต้นไม้เริ่มสะท้อนเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนๆ
ดอกหญ้าที่โดนกระแสลมโยกเอนไปมาเป็นจังหวะ
แอบได้ยินเสียงฝูงนกไกลๆร้องกันมาเป็นระยะก่อนพากันกลับเข้ารัง
เสียงลมพัดเสียดสีกับต้นไม้วิวหวิวราวกับเสียงวงของวงออเคสตร้า(เปรียบเปรยเถอะ- -)
ผู้คนที่มาถ่ายรูปเริ่มทะยอยกลับแล้ว
มันเปิดโอกาสให้ความเหงาเริ่มจะคืบคลานเข้ามา
คิดในใจ"มีใครสักคน(แฟน)นั่งอยู่ตรงนี้คงดี เราอยากจะเเลกเปลี่ยนความคิดว่าเขารู้สึกในตอนนี้ยังไง
มีความสุขเหมือนกันไหม สบายใจเหมือนกันไหม "
แต่ก็ได้เเต่คิดเพราะจริงๆเเล้ว เราตอบตัวเองได้ว่า" เฮ้ยกูสบายใจมากเลยว่ะ ลืมเรื่องวุ่นๆในหัวไปได้ชั่วครู่เลย"
หมู่ดาว ลานทุ่งหญ้า ต้นส้น ยอดเขาเป็นฉากหลัง ชั่งเป็นส่วนผสมที่ลงตัวจริงๆ
เรื่องเล่าในกองไฟเป็นบทสนทนาของนักผจญภัย สื่อความเป็นมิตรภาพที่ไร้ที่มาได้เป็นอย่างดี
เพลง not the one - ade mai ปลุกความเป็น hipster ในตัวผมออกมาเก็บบรรกาศเมื่อรุ่งเช้า บอกได้เลยว่ามันดีมากกกกก
หมอกจางๆที่กำลังเริ่มจะลอยสูงขึ้น
ก้อนเมฆโดนกระแสลมพัดเคลื่อนตัวลงตามไหล่เขาเป็นคลื่นๆ เหมือนน้ำตกยังไงยังงั้น
ดอกหงอนนาคที่กำลังจะหมดช่วงบาน เริ่มชูช่อให้พอเห็นบ้าง
ก่อนที่จะกลับแทบจะกดชัตเตอร์ไปรัวๆ เก็บความรู้สึกนี้ไว้เป็นกำลังใจในการดำเนินชีวิตหลังกลับไป
บทสรุป
เชื่อว่าหลายคนล้วนมีฝัน และมีเหตุผลเป็นร้อยเป็นพันในการเริ่มต้นทำอะไรสักอย่าง
และแรงบันดาลใจ ก็คือ สิ่งที่จะจุดไฟในตัวเราให้ลุกขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อเริ่มต้นทำสิ่งต่างๆเหล่านั้นอย่างมุ่งม่นตั้งใจ #การออกเดินทางก็เช่นกัน
มันไม่ได้เเค่ทำให้เรารู้สบายใจเท่านั้น มันให้อะไรหลายอย่าง เรียนรู้ที่เข้าใจตัวเอง เรียนรู้มิตรภาพผู้ร่วมเดินทาง เรียนรู้ธรรมชาติ
สำหรับคนที่มีความฝันแบบผม ไม่ต้องกังวลใจ ลองก้าวออกมาผจญภัยดูสักครั้ง
ออกมาทักทายเพื่อนใหม่ๆ ใส่ใจคนรอบข้างมากขึ้น ลองเปลี่ยนเส้นทางเดินใหม่ๆ
[SR] บันทึก/ภูสอยดาว/คนเดียว 2019
ข้อเสียคือบางครั้งผมก็แทบอยากจะลั่นชัตเตอร์รัวบ้างเหมือนกัน[img]https://f.ptcdn.info/177/067/000/q21i4m7v9igxCb0x
SR - Sponsored Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ SR โดยที่เจ้าของกระทู้