เรากำลังคบกับหมอคนนึงอยู่ ซึ่งกว่าเราจะได้คบกันมันไม่ง่ายเลย
จุดเริ่มต้นจากเราแอบปลื้มเขาตั้งแต่เรียนม.5 ตอนนั้นแม่เราป่วยต้องให้คีโมทุกอาทิตย์ เลยทำให้เราไม่ค่อยได้ไปรรเพราะต้องไปเป็นเพื่อนแม่ ที่จำได้คือ เรากำลังจะไปหาอะไรกินใน7-11 เจอเขาที่ตอนนั้นยังเป็นเอ็กเทิร์นอยู่ กำลังปั่นจักรยานไปขึ้นเวร รู้สึกประทับใจมาก เพราะสภาพตอนนั้นเขาดูเหมือนไม่ได้นอน ปั่นไปเหมือนจะหลับไป 555 นั่นแหละค่ะ ตอนนั้นพอรู้ว่าปลื้มก็พยายามที่หาช่องทางเพื่อทำความรู้จักเขาให้ได้ จนได้เฟสเขามา แล้วทักเขาไป (ทำใจอยู่หลายวัน) เราคุยกับเขาเรื่องการจะสอบเข้าหมอ (ข้ออ้างทั้งนั้น) เขาก็เหมือนจะงงว่าเราเป็นใคร ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เราก็ไม่ได้คิดมากอะไรแค่เขาตอบก็ดีใจแล้ว จนถึงปิดเทอมจะขึ้นม.6 แม่เราเสีย ตอนนั้นเราเหมือนเป็นคนอ่อนไหวง่ายไปเลย แค่มีคนพูดถึงแม่ หรือโรคมะเร็ง เราก็น้ำตาไหลเเล้ว ประกอบกับเราสนิทกับแม่มากเลยทำใจยากด้วย ปล่อยตัวมากเลยค่ะ ช่วงนั้นไม่ได้ตั้งใจเรียนเลย ไม่รู้ด้วยว่าม.6แล้วอยากเข้าคณะไหน คิดได้อย่างเดียว สอบติดอะไรก็เรียนไปก่อน ถ้าไม่ชอบก็ซิ่ว (ความคิดเลวสุดๆ555) จนพ่อด่าเราเรื่องเกรดที่ตกลงมาจากเดิมเยอะมาก (พ่อหวังอยากให้เราเป็นหมอ เพราะเราได้เกรดดีเป็นต้นๆของห้องมาโดยตลอด พูดกรอกหูทุกวันว่าเราเป็นความหวังของบ้าน) เราร้องไห้ขังตัวเองในห้องนอน เครียดมากทำไมพ่อต้องบังคับเราด้วย แล้วอีก6เดือนจะสอบเข้ามหาลัยแล้ว เราใช้เวลาอยู่ในห้องนอนแทบจะ100%ของการอยู่บ้านก็ว่าได้ ไม่อยากเจอพ่อกดดัน จนพี่ชายเรามาเคาะประตูขอคุยด้วย บอกพ่อเครียดกับเรามาก อยากให้เราติดหมอเพื่อพ่อ เราก็ไม่เข้าใจพ่อกับพี่ชายทำไมต้องอยากให้เราเป็นหมอ ตอนนั้นคิดอยู่อย่างเดียวทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย ทำไมต้องบังคับ อยากได้คนที่แค่รับฟังความคิดของเราบ้าง เลยเลือกที่จะกลับไปคุยกับพี่หมอคนนั้น (เขาออนคนเดียว) จุดประสงค์คือการต้องการที่ระบาย ไม่ได้คาดหวังให้เขาอ่านด้วยซ้ำ แต่ผิดคาดเขากลับกลายเป็นปรึกษาเราในเกือบทุกเรื่อง แถยังทำให้เรามีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ต้องยอมรับเลยว่ามีจิตวิทยาในการคุยมาก 555 เพราะตอนนั้นเราดูเป็นเด็กที่มีปัญหาจริง ที่สำคัญเขาเป็นคนเปลี่ยนความคิดทำให้อยากเป็นหมอ บอกข้อดีข้อเสีย (ส่วนมากเหมือนจะหลอกเรามากกว่า) จนใกล้วันสอบ เราวิตกมาก เพราะเราเตรียมตัวช้าไป กลัวสอบไม่ติด เขาก็บอกเรา ให้ทำให้เต็มที่ก่อน ฟ้าหลังฝนจะสวยเสมอ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลย จนมาวันประกาศผลสอบ เราติดหมอในกทมที่นึง บอกเลยเรายังจำโมเมนต์นั้นได้ พ่อหน้าบานอย่างกับลูกได้เป็นนางสาวไทย พี่ชายเปลี่ยนสรรพนามให้เราจากเตี้ยเป็นน้องหมอ 555 แล้วก็ทักไปบอกพี่หมอว่าขอบคุณมากที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้ เขายังคงคอนเซ็ปท์เดิม ตอบช้าแต่ตอบนะ โดยมาตอบเราตอนเช้าของอีกวัน เขาก็ยินดีกับเราด้วย หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆ บอกเลยกว่าเขาจะขอคบเกือบปี จนตอนนี้จะครบรอบ2ปีที่คบกันแล้ว จุดประสงค์ของเราที่มาตั้งกระทู้ไม่ได้จะมาอวดตัวเองแต่อย่างใด แต่อยากมาสร้างกำลังใจสำหรับคนที่คิดจะจีบหมอ อย่ากลัวที่จะต้องทักเขาไปก่อน ถ้าวันนั้นเราไม่ทักไปวันนี้เราคงไม่ได้คบกัน อย่านอยถ้าเค้าตอบช้า หรือไม่ตอบ หรือไม่อ่าน อย่าเร่งในการสร้างความสัมพันธ์ ปล่อยให้มันเป็นไป อย่าพยายามเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเรา และที่สำคัญจงเชื่อมั่นในตัวเอง
ปล.เป็นกำลังใจให้ทุกคน ทักมาปรึกษาได้นะ ถ้าว่างเราจะมาตอบให้
คนจะจีบหมอต้องอ่าน!!!!
จุดเริ่มต้นจากเราแอบปลื้มเขาตั้งแต่เรียนม.5 ตอนนั้นแม่เราป่วยต้องให้คีโมทุกอาทิตย์ เลยทำให้เราไม่ค่อยได้ไปรรเพราะต้องไปเป็นเพื่อนแม่ ที่จำได้คือ เรากำลังจะไปหาอะไรกินใน7-11 เจอเขาที่ตอนนั้นยังเป็นเอ็กเทิร์นอยู่ กำลังปั่นจักรยานไปขึ้นเวร รู้สึกประทับใจมาก เพราะสภาพตอนนั้นเขาดูเหมือนไม่ได้นอน ปั่นไปเหมือนจะหลับไป 555 นั่นแหละค่ะ ตอนนั้นพอรู้ว่าปลื้มก็พยายามที่หาช่องทางเพื่อทำความรู้จักเขาให้ได้ จนได้เฟสเขามา แล้วทักเขาไป (ทำใจอยู่หลายวัน) เราคุยกับเขาเรื่องการจะสอบเข้าหมอ (ข้ออ้างทั้งนั้น) เขาก็เหมือนจะงงว่าเราเป็นใคร ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เราก็ไม่ได้คิดมากอะไรแค่เขาตอบก็ดีใจแล้ว จนถึงปิดเทอมจะขึ้นม.6 แม่เราเสีย ตอนนั้นเราเหมือนเป็นคนอ่อนไหวง่ายไปเลย แค่มีคนพูดถึงแม่ หรือโรคมะเร็ง เราก็น้ำตาไหลเเล้ว ประกอบกับเราสนิทกับแม่มากเลยทำใจยากด้วย ปล่อยตัวมากเลยค่ะ ช่วงนั้นไม่ได้ตั้งใจเรียนเลย ไม่รู้ด้วยว่าม.6แล้วอยากเข้าคณะไหน คิดได้อย่างเดียว สอบติดอะไรก็เรียนไปก่อน ถ้าไม่ชอบก็ซิ่ว (ความคิดเลวสุดๆ555) จนพ่อด่าเราเรื่องเกรดที่ตกลงมาจากเดิมเยอะมาก (พ่อหวังอยากให้เราเป็นหมอ เพราะเราได้เกรดดีเป็นต้นๆของห้องมาโดยตลอด พูดกรอกหูทุกวันว่าเราเป็นความหวังของบ้าน) เราร้องไห้ขังตัวเองในห้องนอน เครียดมากทำไมพ่อต้องบังคับเราด้วย แล้วอีก6เดือนจะสอบเข้ามหาลัยแล้ว เราใช้เวลาอยู่ในห้องนอนแทบจะ100%ของการอยู่บ้านก็ว่าได้ ไม่อยากเจอพ่อกดดัน จนพี่ชายเรามาเคาะประตูขอคุยด้วย บอกพ่อเครียดกับเรามาก อยากให้เราติดหมอเพื่อพ่อ เราก็ไม่เข้าใจพ่อกับพี่ชายทำไมต้องอยากให้เราเป็นหมอ ตอนนั้นคิดอยู่อย่างเดียวทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย ทำไมต้องบังคับ อยากได้คนที่แค่รับฟังความคิดของเราบ้าง เลยเลือกที่จะกลับไปคุยกับพี่หมอคนนั้น (เขาออนคนเดียว) จุดประสงค์คือการต้องการที่ระบาย ไม่ได้คาดหวังให้เขาอ่านด้วยซ้ำ แต่ผิดคาดเขากลับกลายเป็นปรึกษาเราในเกือบทุกเรื่อง แถยังทำให้เรามีความคิดเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ต้องยอมรับเลยว่ามีจิตวิทยาในการคุยมาก 555 เพราะตอนนั้นเราดูเป็นเด็กที่มีปัญหาจริง ที่สำคัญเขาเป็นคนเปลี่ยนความคิดทำให้อยากเป็นหมอ บอกข้อดีข้อเสีย (ส่วนมากเหมือนจะหลอกเรามากกว่า) จนใกล้วันสอบ เราวิตกมาก เพราะเราเตรียมตัวช้าไป กลัวสอบไม่ติด เขาก็บอกเรา ให้ทำให้เต็มที่ก่อน ฟ้าหลังฝนจะสวยเสมอ หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลย จนมาวันประกาศผลสอบ เราติดหมอในกทมที่นึง บอกเลยเรายังจำโมเมนต์นั้นได้ พ่อหน้าบานอย่างกับลูกได้เป็นนางสาวไทย พี่ชายเปลี่ยนสรรพนามให้เราจากเตี้ยเป็นน้องหมอ 555 แล้วก็ทักไปบอกพี่หมอว่าขอบคุณมากที่ทำให้เรามาถึงจุดนี้ เขายังคงคอนเซ็ปท์เดิม ตอบช้าแต่ตอบนะ โดยมาตอบเราตอนเช้าของอีกวัน เขาก็ยินดีกับเราด้วย หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆ บอกเลยกว่าเขาจะขอคบเกือบปี จนตอนนี้จะครบรอบ2ปีที่คบกันแล้ว จุดประสงค์ของเราที่มาตั้งกระทู้ไม่ได้จะมาอวดตัวเองแต่อย่างใด แต่อยากมาสร้างกำลังใจสำหรับคนที่คิดจะจีบหมอ อย่ากลัวที่จะต้องทักเขาไปก่อน ถ้าวันนั้นเราไม่ทักไปวันนี้เราคงไม่ได้คบกัน อย่านอยถ้าเค้าตอบช้า หรือไม่ตอบ หรือไม่อ่าน อย่าเร่งในการสร้างความสัมพันธ์ ปล่อยให้มันเป็นไป อย่าพยายามเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่ตัวเรา และที่สำคัญจงเชื่อมั่นในตัวเอง
ปล.เป็นกำลังใจให้ทุกคน ทักมาปรึกษาได้นะ ถ้าว่างเราจะมาตอบให้