เกิดมาเป็นลูกคนเดียว ตอนเด็กๆชอบเล่นตุ๊กตากระดาษคนเดียวที่บ้าน แต่เวลาออกนอกบ้านหรือไปโรงเรียนก็มีเพื่อนปกตินะคะ
เมื่อก่อนสมัยเรียน มหาลัย ก็มีเพื่อนไปเรียนไปเที่ยวด้วยกันปกติแต่ไม่บ่อยและมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งพอเรียนจบ เริ่มเข้าสู่วัยทำงานสังคมมันเปลี่ยน
เพื่อนสนิทสมัยเรียนก็แยกย้ายกันเคยติดต่อกันแต่ไม่ได้พบเจอ พอเวลาผ่านไปเราก็ห่างกันไปไกลแทบไม่รู้จักกันเลย
พอเข้าสังคมวัยทำงานเราก็มีเพื่อนค่ะ แต่ไม่ค่อยสนิทใจเท่าไหร่นัก เวลาเราได้ยินใครคนใดคนหนึ่งนินทาคนอื่นเราจะรู้สึกว่า
เฮ้ยคนนี้ไม่น่าคบเลยเอาเพื่อนมานินทา เฮ้ยเมื่อกี้พวกแกยังกินข้าวกันอยู่เมื่อวานก็ยังไปเที่ยวกันอยู่เลย มาวันนี้แกทำไมว่ากัน พอเราได้ยินเราก็จะรู้สึก
ไม่ชอบคนนี้เลย เราจะไม่เปิดใจเลยจะเลี่ยงจะไม่สุงสิงและถ้าเรามีปัญหาหรือมีอะไรเราจะไม่พูดให้พวกนี้ฟังแน่ๆ แต่คนพวกนั้นทำไมไม่ขาดเพื่อน
มีเด็กคนหนึ่งแม่เขาฝากให้เราพาเข้ามาทำงานตอนมาใหม่ๆเราดูแลช่วยตลอด เพราะว่าโดนคนเก่าบล็อคไม่ค่อยสอนงาน
พอเวลาผ่านไปเด็กเริ่มสนิทกับคนนั้นแล้วก็ทำอะไรข้ามหัวเราสองคนเคยรุมทะเลาะกับเราเรื่องงานทั้งที่เราไม่ได้ผิด หลังจากนั้นเราเลยเริ่มอยู่เงียบๆ
ไม่สุงสิงใครเป็นพิเศษในออฟิต และดูเหมือนทุกคนจะไม่ชอบที่เราแตกฝูง มีเพื่อนใหม่เข้ามาทำงานเริ่มสนิทกับเราคุยกันทุกเรื่องกินข้าวด้วยกันเลิกงาน
ไปเที่ยวด้วยกัน ไปด้วยกันตลอดจนเราคิดว่าคนนี้แหละคือเพื่อนจริงๆ ต่อมาเพื่อนคนนี้เริ่มไปสนิทกับเพื่อนอีกกลุ่ม นางก็ไปกับกับเพื่อนกลุ่มนั้นชวนเราด้วยแต่เราปฎิเสธเพราะเรารู้สึกไม่สบายใจนางก็ไม่เคยชวนอีกเลยและเราก็เริ่มห่างกันจนกรายเป็นต่างคนต่างอยู่ ทุกวันนี้เราตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเดียว
ไม่สนใจใครกรายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ชอบเข้าสังคมคนเยอะๆ
จากอดีตเราใช้เวลาที่เรามีไปกับเพื่อน เพื่อนว่าไงว่ากัน ทุ่มเทสนับสนุน แทนที่จะใช้เวลาที่มีทุ่มเทให้ตัวเองเพียงเพราะว่าเราขี้เหงาและไม่อยากแตกฝูง พอวันหนึ่งชีวิตเริ่มมีปัญหา ยิ่งมีปัญหาเท่าไหร่เพื่อนยิ่งค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆจนเหลือไม่กี่คน เพื่อนที่มีก็ไม่สะดวกที่จะไปไหนมาไหนด้วยกันได้ทุกที่ เวลาที่เรารู้สึกดีๆรู้สึกสบายเรากลับนึกถึงเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เจอกัน เพื่อนคนที่ไม่เคยเอาเปรียบเราไม่เคยตัดสินเรา เราอยากจะเปิดใจรับเพื่อนใหม่ๆ เพื่อนที่มี
ไลฟสไตล์เหมือนกัน ชอบฟังเพลง ชอบกิน ชอบเที่ยว ไปไหนด้วยกันได้ แต่เราก็ยังรู้สึกกลัวไม่กล้าไว้ใจใครอีก
...เราเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า นี่เราไม่เอาใครหรือไม่มีใครเอาเรากันแน่ หรือเราแอนตี้สังคม?
เพื่อนสนิทของเราคนหนึ่งนางเป็นรุ่นพี่มีเพื่อนเยอะมากๆ ทั้งกลุ่มเพื่อนสนิทสมัยเด็ก เพื่อนวัยทำงานมาจนถึงเพื่อนที่เจอกันในเฟส
นางเคยบอกเราว่า "สมัยนี้มันต้อง
บ้าง มันต้องเข้าสังคมไม่งั้นเราจะไม่มีโอกาสและการที่เราต้องทำอะไรโดยไม่มี Connection
จะเหนื่อยมากๆเวลาลำบากจะไม่มีใครพึ่งพาได้" แต่นางก็มักจะมาเล่าให้ฟังเสมอว่าโดนเพื่อนคนนั้น คนนี้หักหลัง โกงบ้าง นินทาบ้าง และที่สำคัญ
นางเป็นคนที่ขี้เหงามากๆ ก็เราเลยรู้สึกว่า เฮ้ย! สรุปแล้วการมีเพื่อนเยอะๆมันดีรึไม่ดีวะ
*** บางครั้งเราก็รู้สึกเศร้า เบื่อ เหนื่อย มันหนักถึงขั้นที่เราจะต้องไปปรึกษาหมอมั้ยคะ ***
เราที่ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท ไม่ชอบทำอะไรขัดความรู้สึกตัวเอง ไปไหนมาไหนคนเดียว มันแปลกหรือเรามีปัญหามั้ยคะ
เมื่อก่อนสมัยเรียน มหาลัย ก็มีเพื่อนไปเรียนไปเที่ยวด้วยกันปกติแต่ไม่บ่อยและมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งพอเรียนจบ เริ่มเข้าสู่วัยทำงานสังคมมันเปลี่ยน
เพื่อนสนิทสมัยเรียนก็แยกย้ายกันเคยติดต่อกันแต่ไม่ได้พบเจอ พอเวลาผ่านไปเราก็ห่างกันไปไกลแทบไม่รู้จักกันเลย
พอเข้าสังคมวัยทำงานเราก็มีเพื่อนค่ะ แต่ไม่ค่อยสนิทใจเท่าไหร่นัก เวลาเราได้ยินใครคนใดคนหนึ่งนินทาคนอื่นเราจะรู้สึกว่า
เฮ้ยคนนี้ไม่น่าคบเลยเอาเพื่อนมานินทา เฮ้ยเมื่อกี้พวกแกยังกินข้าวกันอยู่เมื่อวานก็ยังไปเที่ยวกันอยู่เลย มาวันนี้แกทำไมว่ากัน พอเราได้ยินเราก็จะรู้สึก
ไม่ชอบคนนี้เลย เราจะไม่เปิดใจเลยจะเลี่ยงจะไม่สุงสิงและถ้าเรามีปัญหาหรือมีอะไรเราจะไม่พูดให้พวกนี้ฟังแน่ๆ แต่คนพวกนั้นทำไมไม่ขาดเพื่อน
มีเด็กคนหนึ่งแม่เขาฝากให้เราพาเข้ามาทำงานตอนมาใหม่ๆเราดูแลช่วยตลอด เพราะว่าโดนคนเก่าบล็อคไม่ค่อยสอนงาน
พอเวลาผ่านไปเด็กเริ่มสนิทกับคนนั้นแล้วก็ทำอะไรข้ามหัวเราสองคนเคยรุมทะเลาะกับเราเรื่องงานทั้งที่เราไม่ได้ผิด หลังจากนั้นเราเลยเริ่มอยู่เงียบๆ
ไม่สุงสิงใครเป็นพิเศษในออฟิต และดูเหมือนทุกคนจะไม่ชอบที่เราแตกฝูง มีเพื่อนใหม่เข้ามาทำงานเริ่มสนิทกับเราคุยกันทุกเรื่องกินข้าวด้วยกันเลิกงาน
ไปเที่ยวด้วยกัน ไปด้วยกันตลอดจนเราคิดว่าคนนี้แหละคือเพื่อนจริงๆ ต่อมาเพื่อนคนนี้เริ่มไปสนิทกับเพื่อนอีกกลุ่ม นางก็ไปกับกับเพื่อนกลุ่มนั้นชวนเราด้วยแต่เราปฎิเสธเพราะเรารู้สึกไม่สบายใจนางก็ไม่เคยชวนอีกเลยและเราก็เริ่มห่างกันจนกรายเป็นต่างคนต่างอยู่ ทุกวันนี้เราตั้งหน้าตั้งตาทำงานอย่างเดียว
ไม่สนใจใครกรายเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ชอบเข้าสังคมคนเยอะๆ
จากอดีตเราใช้เวลาที่เรามีไปกับเพื่อน เพื่อนว่าไงว่ากัน ทุ่มเทสนับสนุน แทนที่จะใช้เวลาที่มีทุ่มเทให้ตัวเองเพียงเพราะว่าเราขี้เหงาและไม่อยากแตกฝูง พอวันหนึ่งชีวิตเริ่มมีปัญหา ยิ่งมีปัญหาเท่าไหร่เพื่อนยิ่งค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆจนเหลือไม่กี่คน เพื่อนที่มีก็ไม่สะดวกที่จะไปไหนมาไหนด้วยกันได้ทุกที่ เวลาที่เรารู้สึกดีๆรู้สึกสบายเรากลับนึกถึงเพื่อนที่ไม่ค่อยได้เจอกัน เพื่อนคนที่ไม่เคยเอาเปรียบเราไม่เคยตัดสินเรา เราอยากจะเปิดใจรับเพื่อนใหม่ๆ เพื่อนที่มี
ไลฟสไตล์เหมือนกัน ชอบฟังเพลง ชอบกิน ชอบเที่ยว ไปไหนด้วยกันได้ แต่เราก็ยังรู้สึกกลัวไม่กล้าไว้ใจใครอีก
...เราเคยตั้งคำถามกับตัวเองว่า นี่เราไม่เอาใครหรือไม่มีใครเอาเรากันแน่ หรือเราแอนตี้สังคม?
เพื่อนสนิทของเราคนหนึ่งนางเป็นรุ่นพี่มีเพื่อนเยอะมากๆ ทั้งกลุ่มเพื่อนสนิทสมัยเด็ก เพื่อนวัยทำงานมาจนถึงเพื่อนที่เจอกันในเฟส
นางเคยบอกเราว่า "สมัยนี้มันต้อง
จะเหนื่อยมากๆเวลาลำบากจะไม่มีใครพึ่งพาได้" แต่นางก็มักจะมาเล่าให้ฟังเสมอว่าโดนเพื่อนคนนั้น คนนี้หักหลัง โกงบ้าง นินทาบ้าง และที่สำคัญ
นางเป็นคนที่ขี้เหงามากๆ ก็เราเลยรู้สึกว่า เฮ้ย! สรุปแล้วการมีเพื่อนเยอะๆมันดีรึไม่ดีวะ
*** บางครั้งเราก็รู้สึกเศร้า เบื่อ เหนื่อย มันหนักถึงขั้นที่เราจะต้องไปปรึกษาหมอมั้ยคะ ***