ตั้งกระทู้แรกเพื่อการนี้โดยเฉพาะ หวังมากว่าคนในนี้จะช่วยให้คำตอบได้ จะเอาไปถามเพื่อนก็กระไรอยู่ เพราะปกติไม่ค่อยคุยเรื่องแนวนี้กับเพื่อน ตรงๆ ก็เขินแหละ มา เริ่ม..
คือช่วงนี้รุ่นน้องมีงานกีฬาสี ก็เป็นสตาฟฟ์อะไรงี้ นี่กับเพื่อนเลยไปช่วยดูนู่นนี่นั่นให้ แล้วมันมีน้องคนนึงเว้ย จะเรียกน้องว่า น้องบอ คือเวลาทำงานก็มีหลายๆ ฝ่ายใช่มั้ยล่ะ แต่น้องบออ่ะ เหมือนอยู่ทุกฝ่ายเลยเว้ย คือวิ่งไปทำนู่นนี่อยู่ตลอดเวลา ใครเรียกก็ไปหมดเลย ตอนนี่ไปนั่งช่วยงานน้องก็มีมานั่งดูเราทำงานบ้าง ตอนนั้นก็ไม่ไดคิดไรมากหรอก เพราะหน้าตาน้องเวลานิ่งๆ ก็ไม่ได้น่าคุยด้วยขนาดนั้นไง แต่พอนี่มาช่วยงานหลายวันเข้าเลยเห็นว่า น้องบออ่ะ ทำแทบจะทุกอย่างช่วยเพื่อนเลยเว้ย เลยกลายเป็นว่าได้คุยกันเยอะขึ้น เพราะว่าน้องก็มาช่วยงานบ้าง มาถามงานบ้าง ก็สนิทระดับนึงแหละ ในความรู้สึกตอนนั้นก็คือ เออ ถูกโฉลก คนนี้คุยด้วยได้
ไม่รู้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็เรียกหาแต่น้องแล้ว เออ น้องบอไปไหน ใครเห็นน้องบอมั่ง น้องบอกินข้าวยัง กลับบ้านยังไง เหนื่อยมั้ย ง่วงก็ไปนอนงี้ แต่น้องขยันมากเลยนะ ไม่ค่อยบ่นว่าเหนื่อย อย่างมากก็แค่บอกว่าง่วงไรงี้ แล้วไงต่อ อ่ะ มาถึงตรงนี้ก็ใช้คำว่ารู้สึกดีได้แล้วแหละ ยอมรับเลย เพราะว่าชอบคนทำงานเก่ง ขยันทำงาน แต่เวลาคุยกันสองคน หรืออยู่ด้วยกันสองคน หรืออยู่หลายคน ก็ไม่ได้รู้สึกนะว่าเขินน้องหรืออะไร แต่มันจะมีความรู้สึกเล็กๆ เลยที่รู้ตัวเองแบบชัดเจนมาก คือ.. ใจสั่น กระชุ่มกระชวยหัวใจเวลาคุยกับเค้า มันอันเดียวกันกับเขินมั้ยวะ? ครั้งล่าสุดที่รู้สึกใจสั่นแบบนี้ก็นานมากจนจำไม่ได้แล้วอ่ะ
ตอนเดินขบวน คือเพิ่งรู้ว่าน้องบอก็เดินด้วยตอนพาเพื่อนไปขบวนนี่แหละ ใส่ชุดไทยจ้าาาา กลัวมากว่าน้องวูบจะอะไรมั้ย เพราะยังไม่ได้นอนเลย เลยไปซื้อลูกอมหวานๆ ที่เซเว่น //เฮ้ย ซื้อให้คนเดียว มีพิรุธว่ะ คิดได้เลยซื้อมาเยอะมากแล้วเดินแจกคนในขบวน แล้วก็เดินกลับมาหาน้องอีกที ‘แกไหวมั้ยเนี่ย?’ คือหน้าน้องซีดมากกกก ‘เมื่อกี้เหมือนจะอ้วก แต่ได้ลูกอมพี่ก็โอเคขึ้นละ’ ปัง.. รู้สึกเหมือนโดนยิงที่ใจ ในมือถือลูกอมอีกครึ่งห่ออยู่ ‘งั้นเอาไปเลย ใส่กระเป๋าไว้ ยาดมด้วยมั้ย’ ‘เอาครับๆ’ โอ้ยลูกกกก สงสารมาก จะเป็นลมหมดแล้วแต่ละคน
ขบวนมาถึงสนาม คือมันต้องยืนรอจนทุกสีเข้าสนามครบ แดดร้อนยังกะอะไร สตาฟฟ์อยู่ไหนไม่รู้ไม่สนแล้ว นี่วิ่งถือร่ม/ทิชชู่/ขวดน้ำ/พัด เข้าไปในขบวนอย่างรวดเร็ว เอาไปให้ไม้หนึ่งไม้สองหรอ ฮึ.. น้องบอค่ะ ‘เป็นไง ไหวมั้ย’ อย่างเนียน ไม่มีพิรุธเลย ‘..’ เสียงหมาหงอยของเพื่อนที่ถือธงอยู่ข้างหน้าเรียก แง มีเพื่อนอีกคนที่ถือป้ายด้วย //กลืนน้ำลายดังเอือก ให้ก็ได้ //ยื่นร่มไป เอาไงดี น้องๆ แดด ‘นั่งเลยค่ะลูก เดี๋ยวพี่ยืนบังแดดให้’ เป็นคนดีศรีสยามมากเว่อร์ ตัวแค่นี้จะไปบังแดดให้เค้าตั้งหลายคน พอดีเพื่อนถือร่มวิ่งมาน้องเลยร่มขึ้นหน่อย ก็ยืนพัดยืนให้น้ำกันอยู่นานมากกกกก สงสารทุกคนมาก แต่สงสารน้องบออ่ะสุด ทำงานเยอะ แล้วก็ยังไม่ได้นอนเลยด้วย
พอเลิกขบวนน้องจะไปเปลี่ยนชุด เลยเดินไปส่งพร้องเพื่อนเค้าแหละ แล้วก็ไปหาเพื่อน บอกว่าจะออกไปซื้อขนมมาให้น้องๆ นี่ก็ซิ่งรถออกไป แม่เจ้า.. สิ้นเดือน.. คนเยอะมากกกก กลับเข้ามาคือ.. น้องไปไหนหมดแล้ววะ เลยถามคนที่ยังอยู่ ได้ความว่าเค้ากลับบ้านกันแล้วจะเข้ามาใหม่ ‘แล้วน้องบอล่ะ’ ตรงๆ โต้งๆ เลยจ้า ‘มันกลับบ้านพี่ เดี๋ยวก็มา’ หงอยเป็นหมา แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ เลยเดินแจกขนมที่ซื้อมาให้คนที่ยังอยู่ก่อน เพื่อนก็ไปแข่ง น้องบอก็ไม่อยู่ เป็นหมาจริงๆ นะ เมื่อไหร่น้องจะมาวะๆๆๆ คิดอยู่แค่นี้จริงๆ
พอค่ำเลยไปเติมหน้าเพิ่มนิดนึง ฉันต้องได้ถ่ายรูปกับน้อง! ปณิธานอันแรงกล้ามาก เจอล่ะ ใส่เสื้อบอลมา ก็มองเค้าอยู่นั่นแหละ ไม่มีพิรุธเลยจริงๆ กลัวแวบหายไปอีกไง พองานเลิกเลยเดินไปหา ‘พี่ถ่ายรูป’ หืมมมม ‘ น้องชวนถ่ายรูป มาเร็ว’ //กวักมือหาแนวร่วมแปป ‘ก็ไปดิ’ แงงงงง ‘ถ่ายด้วยกันๆ’ คือเพื่อนก็จะไปถ่ายกับทีมอื่นไง แต่ไม่ได้ ต้องมาด้วยกันก่อนเดี๋ยวมีพิรุธ ‘อย่าเพิ่งกลับนะ พี่ซื้อขนมมาฝาก แวะไปเอาด้วย’ เคร มั่นใจได้ละว่าจะไม่หายไปไหนอีก ตอนไปเอาขนม ก็เดินตามๆ กันมานะ เห็นน้องรับทรส. นี่ก้มไปหยิบขนม กลับขึ้นมา อ้าว.. ไปไหนอีกแล้วววว เดินโคตรจะเร็วเลย ซึมเป็นหมาอีกรอบ ซักพักน้องก็เดินกลับมาเกือบคีพหน้าไม่ให้ยิ้มเวอร์เกินไม่ได้ ‘อันนี้ให้สตาฟฟ์ดีเด่น’ //ขนมกล่องนึงกับนมเปรี้ยวอีกแผง ‘ขอบคุณค้าบบบ’
หลังจากนั้นก็ไม่มีไรมาก ก็ขับรถพาน้องเอาของไปเก็บอีกสองรอบ แบบ เสนอหน้าจริง อันนี้ยอมรับ ‘ใครจะไปเก็บของ เดี๋ยวพาขับรถไป’ คือไม่ได้คิดว่าน้องจะหันมาแล้วบอกว่า ‘ผมคับ’ ไง คือคนอื่นก็ถือของเยอะแยะ แต่น้องบอดันบอกว่าจะไปด้วย เลยแบบ เหมือนโดนยิงซ้ำสอง ก็เหมือนเดิมไม่ได้เขิน แต่ใจสั่น
วายป่วงเลย ก็ขับไปคุยไปทั้งสองรอบแหละ ดีที่เพื่อนไม่มองแรง หรือแอบมองว่ามีพิรุธอยู่ก็ไม่รู้
นี่คือที่มันสำคัญๆ นะ ประเด็นคือ
- เพิ่งได้รู้จักกันไม่กี่วัน แต่รู้สึกว่าน้องดีมากเลยอ่ะ
- เป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา ถามหาอยู่ตลอดเวลา
- พออยู่ใกล้ๆ หรืออยู่ในเลนส์สายตา(อยู่ตลอดแหละ ก็จ้องซะขนาดนั้น) ก็จะใจสั่น รู้สึกกระชุ่มกระชวยอยู่เรื่อยๆ
- แต่พอน้องไม่อยู่หรือหาน้องไม่เจอคือซึมเป็นหมาไปเลย
- ในหัวมีแต่หน้าน้องเต็มไปหมด ใจสั่นตลอดเวลาคิดถึง
ประมาณนั้น เลยอยากถามว่า มันใช่ความรู้สึกชอบมั้ย หรือแค่รู้สึกดีด้วยเฉยๆ คือนี่ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้ไง เอาง่ายๆ คือเป็นคนไม่ศรัทธาเรื่องความรักหรืออะไรแบบนี้เลยแหละ แต่มันดันมีความรู้สึกแบบนี้ เลยรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง
วอนผู้มีประสบการณ์ กราบบบบบบบบบบ ขอบพระคุณล่วงหน้า
ปล.สตอรี่โคตรนิยายเลย
ชอบจริงๆ หรือแค่รู้สึกดี??
คือช่วงนี้รุ่นน้องมีงานกีฬาสี ก็เป็นสตาฟฟ์อะไรงี้ นี่กับเพื่อนเลยไปช่วยดูนู่นนี่นั่นให้ แล้วมันมีน้องคนนึงเว้ย จะเรียกน้องว่า น้องบอ คือเวลาทำงานก็มีหลายๆ ฝ่ายใช่มั้ยล่ะ แต่น้องบออ่ะ เหมือนอยู่ทุกฝ่ายเลยเว้ย คือวิ่งไปทำนู่นนี่อยู่ตลอดเวลา ใครเรียกก็ไปหมดเลย ตอนนี่ไปนั่งช่วยงานน้องก็มีมานั่งดูเราทำงานบ้าง ตอนนั้นก็ไม่ไดคิดไรมากหรอก เพราะหน้าตาน้องเวลานิ่งๆ ก็ไม่ได้น่าคุยด้วยขนาดนั้นไง แต่พอนี่มาช่วยงานหลายวันเข้าเลยเห็นว่า น้องบออ่ะ ทำแทบจะทุกอย่างช่วยเพื่อนเลยเว้ย เลยกลายเป็นว่าได้คุยกันเยอะขึ้น เพราะว่าน้องก็มาช่วยงานบ้าง มาถามงานบ้าง ก็สนิทระดับนึงแหละ ในความรู้สึกตอนนั้นก็คือ เออ ถูกโฉลก คนนี้คุยด้วยได้
ไม่รู้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็เรียกหาแต่น้องแล้ว เออ น้องบอไปไหน ใครเห็นน้องบอมั่ง น้องบอกินข้าวยัง กลับบ้านยังไง เหนื่อยมั้ย ง่วงก็ไปนอนงี้ แต่น้องขยันมากเลยนะ ไม่ค่อยบ่นว่าเหนื่อย อย่างมากก็แค่บอกว่าง่วงไรงี้ แล้วไงต่อ อ่ะ มาถึงตรงนี้ก็ใช้คำว่ารู้สึกดีได้แล้วแหละ ยอมรับเลย เพราะว่าชอบคนทำงานเก่ง ขยันทำงาน แต่เวลาคุยกันสองคน หรืออยู่ด้วยกันสองคน หรืออยู่หลายคน ก็ไม่ได้รู้สึกนะว่าเขินน้องหรืออะไร แต่มันจะมีความรู้สึกเล็กๆ เลยที่รู้ตัวเองแบบชัดเจนมาก คือ.. ใจสั่น กระชุ่มกระชวยหัวใจเวลาคุยกับเค้า มันอันเดียวกันกับเขินมั้ยวะ? ครั้งล่าสุดที่รู้สึกใจสั่นแบบนี้ก็นานมากจนจำไม่ได้แล้วอ่ะ
ตอนเดินขบวน คือเพิ่งรู้ว่าน้องบอก็เดินด้วยตอนพาเพื่อนไปขบวนนี่แหละ ใส่ชุดไทยจ้าาาา กลัวมากว่าน้องวูบจะอะไรมั้ย เพราะยังไม่ได้นอนเลย เลยไปซื้อลูกอมหวานๆ ที่เซเว่น //เฮ้ย ซื้อให้คนเดียว มีพิรุธว่ะ คิดได้เลยซื้อมาเยอะมากแล้วเดินแจกคนในขบวน แล้วก็เดินกลับมาหาน้องอีกที ‘แกไหวมั้ยเนี่ย?’ คือหน้าน้องซีดมากกกก ‘เมื่อกี้เหมือนจะอ้วก แต่ได้ลูกอมพี่ก็โอเคขึ้นละ’ ปัง.. รู้สึกเหมือนโดนยิงที่ใจ ในมือถือลูกอมอีกครึ่งห่ออยู่ ‘งั้นเอาไปเลย ใส่กระเป๋าไว้ ยาดมด้วยมั้ย’ ‘เอาครับๆ’ โอ้ยลูกกกก สงสารมาก จะเป็นลมหมดแล้วแต่ละคน
ขบวนมาถึงสนาม คือมันต้องยืนรอจนทุกสีเข้าสนามครบ แดดร้อนยังกะอะไร สตาฟฟ์อยู่ไหนไม่รู้ไม่สนแล้ว นี่วิ่งถือร่ม/ทิชชู่/ขวดน้ำ/พัด เข้าไปในขบวนอย่างรวดเร็ว เอาไปให้ไม้หนึ่งไม้สองหรอ ฮึ.. น้องบอค่ะ ‘เป็นไง ไหวมั้ย’ อย่างเนียน ไม่มีพิรุธเลย ‘..’ เสียงหมาหงอยของเพื่อนที่ถือธงอยู่ข้างหน้าเรียก แง มีเพื่อนอีกคนที่ถือป้ายด้วย //กลืนน้ำลายดังเอือก ให้ก็ได้ //ยื่นร่มไป เอาไงดี น้องๆ แดด ‘นั่งเลยค่ะลูก เดี๋ยวพี่ยืนบังแดดให้’ เป็นคนดีศรีสยามมากเว่อร์ ตัวแค่นี้จะไปบังแดดให้เค้าตั้งหลายคน พอดีเพื่อนถือร่มวิ่งมาน้องเลยร่มขึ้นหน่อย ก็ยืนพัดยืนให้น้ำกันอยู่นานมากกกกก สงสารทุกคนมาก แต่สงสารน้องบออ่ะสุด ทำงานเยอะ แล้วก็ยังไม่ได้นอนเลยด้วย
พอเลิกขบวนน้องจะไปเปลี่ยนชุด เลยเดินไปส่งพร้องเพื่อนเค้าแหละ แล้วก็ไปหาเพื่อน บอกว่าจะออกไปซื้อขนมมาให้น้องๆ นี่ก็ซิ่งรถออกไป แม่เจ้า.. สิ้นเดือน.. คนเยอะมากกกก กลับเข้ามาคือ.. น้องไปไหนหมดแล้ววะ เลยถามคนที่ยังอยู่ ได้ความว่าเค้ากลับบ้านกันแล้วจะเข้ามาใหม่ ‘แล้วน้องบอล่ะ’ ตรงๆ โต้งๆ เลยจ้า ‘มันกลับบ้านพี่ เดี๋ยวก็มา’ หงอยเป็นหมา แต่ก็ต้องเก็บอาการไว้ เลยเดินแจกขนมที่ซื้อมาให้คนที่ยังอยู่ก่อน เพื่อนก็ไปแข่ง น้องบอก็ไม่อยู่ เป็นหมาจริงๆ นะ เมื่อไหร่น้องจะมาวะๆๆๆ คิดอยู่แค่นี้จริงๆ
พอค่ำเลยไปเติมหน้าเพิ่มนิดนึง ฉันต้องได้ถ่ายรูปกับน้อง! ปณิธานอันแรงกล้ามาก เจอล่ะ ใส่เสื้อบอลมา ก็มองเค้าอยู่นั่นแหละ ไม่มีพิรุธเลยจริงๆ กลัวแวบหายไปอีกไง พองานเลิกเลยเดินไปหา ‘พี่ถ่ายรูป’ หืมมมม ‘ น้องชวนถ่ายรูป มาเร็ว’ //กวักมือหาแนวร่วมแปป ‘ก็ไปดิ’ แงงงงง ‘ถ่ายด้วยกันๆ’ คือเพื่อนก็จะไปถ่ายกับทีมอื่นไง แต่ไม่ได้ ต้องมาด้วยกันก่อนเดี๋ยวมีพิรุธ ‘อย่าเพิ่งกลับนะ พี่ซื้อขนมมาฝาก แวะไปเอาด้วย’ เคร มั่นใจได้ละว่าจะไม่หายไปไหนอีก ตอนไปเอาขนม ก็เดินตามๆ กันมานะ เห็นน้องรับทรส. นี่ก้มไปหยิบขนม กลับขึ้นมา อ้าว.. ไปไหนอีกแล้วววว เดินโคตรจะเร็วเลย ซึมเป็นหมาอีกรอบ ซักพักน้องก็เดินกลับมาเกือบคีพหน้าไม่ให้ยิ้มเวอร์เกินไม่ได้ ‘อันนี้ให้สตาฟฟ์ดีเด่น’ //ขนมกล่องนึงกับนมเปรี้ยวอีกแผง ‘ขอบคุณค้าบบบ’
หลังจากนั้นก็ไม่มีไรมาก ก็ขับรถพาน้องเอาของไปเก็บอีกสองรอบ แบบ เสนอหน้าจริง อันนี้ยอมรับ ‘ใครจะไปเก็บของ เดี๋ยวพาขับรถไป’ คือไม่ได้คิดว่าน้องจะหันมาแล้วบอกว่า ‘ผมคับ’ ไง คือคนอื่นก็ถือของเยอะแยะ แต่น้องบอดันบอกว่าจะไปด้วย เลยแบบ เหมือนโดนยิงซ้ำสอง ก็เหมือนเดิมไม่ได้เขิน แต่ใจสั่น
นี่คือที่มันสำคัญๆ นะ ประเด็นคือ
- เพิ่งได้รู้จักกันไม่กี่วัน แต่รู้สึกว่าน้องดีมากเลยอ่ะ
- เป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา ถามหาอยู่ตลอดเวลา
- พออยู่ใกล้ๆ หรืออยู่ในเลนส์สายตา(อยู่ตลอดแหละ ก็จ้องซะขนาดนั้น) ก็จะใจสั่น รู้สึกกระชุ่มกระชวยอยู่เรื่อยๆ
- แต่พอน้องไม่อยู่หรือหาน้องไม่เจอคือซึมเป็นหมาไปเลย
- ในหัวมีแต่หน้าน้องเต็มไปหมด ใจสั่นตลอดเวลาคิดถึง
ประมาณนั้น เลยอยากถามว่า มันใช่ความรู้สึกชอบมั้ย หรือแค่รู้สึกดีด้วยเฉยๆ คือนี่ไม่สันทัดเรื่องพวกนี้ไง เอาง่ายๆ คือเป็นคนไม่ศรัทธาเรื่องความรักหรืออะไรแบบนี้เลยแหละ แต่มันดันมีความรู้สึกแบบนี้ เลยรู้สึกไม่มั่นใจในตัวเอง
วอนผู้มีประสบการณ์ กราบบบบบบบบบบ ขอบพระคุณล่วงหน้า
ปล.สตอรี่โคตรนิยายเลย