[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตามหัวข้อเลย
ไม่รู้เป็นเพราะอะไรด้วยท่าทางบุคลิคภาพภายนอกหัวเราะง่ายโมโหง่ายพูดเยอะมั้งเวลาจะแสดงความรู้สึกท้อแท้แล้วไม่มีใครรับฟังเลย
ทั้งเรื่องงานเยอะเครียดเรากลัวทำไม่ทันกลัวทำไม่ดีไม่มีใครฟังเลย มันเป็นความรู้สึกกดดันเคลียดเหมือนคนทั่วไปนี่แหล่ะ แต่แปลกที่เราแค่อยากจะบอกกับใครชักคนมันเหมือนไม่มีใครรับฟังเลย
บางทีมันก็ต้องการแค่ใครชักคนฟังที่เราพูดจริงๆเข้าใจว่าเราเหนื่อยจริงๆแค่นี้พรุ่งนี้ก็สู้ต่อไป
ตอนนี้ไม่ว่าจะใครเหมือนคิดว่าเราแค่บ่นไม่สนใจ ทั้งที่ใจมันไม่ไหวจริงๆ แค่คำปลอบใจคำพูดกำลังใจเล็กๆน้อยก็ไม่มี แม้กระทั่งคนใกล้ตัว
ต้องจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง?
รู้สึกอยากจะหายไปทุกวัน
เคยมั้ยเวลาที่รู้สึกเหนื่อยไม่ไหวแล้วพูดไปไม่มีใครฟังแม้กระทั่งแฟนตัวเอง เราต้องจัดกับความรู้สึกของตัวเองยังไง?