อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรคะ
คือเราเนี่ยจะทำอะไรแล้วจะกังวลมากๆ แบบกลัวอะ จนจะร้องไห้ออกมาได้เลย
คือแบบกังวลมากๆแบบที่ว่า เสียเฟลขั้นสุด คือวันรับน้องใหญ่อะเรทหาพี่รหัสไม่เจอ มีพี่รหัส2คนแต่เพื่อนเจอหมด กังวลมากๆร้องไห้แบบว่าวิตก ทำไงดีๆ หาไม่เจอ ตอนนั้นเครียดมาก ทำอะไรไม่ได้ไม่มั่นใจกลัวมากๆ ตอนเข้ากิจกรรมอะ ตอนนั้นคือฝืนมาก กังวลมาก แบบจะคอยถามเพื่อนตลอดว่า หาพี่รหัสไม่เจอจะเป็นไรไหม ไม่เป็นไรแน่ๆใช่ไหม (เขาจะให้เล่มเกมกันก่อนแล้วช่วงหลังจะเป็นเฉลยพี่รหัส) เล่นไปกังวลไป ปลอบใจตัวเองไป แล้วทีนี้ช่วงสุดท้ายก็มาถึง ชั้นวิตกขั้นสุด โดนทำโทษแน่เลย กลัวมาก แล้วทีนี้เขาก็ปล่อยให้คนที่เจออะไปนั่งกับพี่รหัสตัวเอง แล้วนี่ไม่เจอตอนนั้นคือจะร้องไห้ละ แบบว่าทำไงดี ทำไงดี คือวิตกขั้นสุดกลัวมากๆ แล้วเพื่อนก็มาปลอบไม่ต้องกลัว ไปลองถามพี่ๆที่ยังไม่มีเด็กดูสิ แล้วเราคือปรับอารมณ์ พยายามปลอบใจตัวเอง ต้องกล้าสิ ลองถามดู(คำใบ้)แต่ไม่มีใครเลย เราเริ่มท้อละเริ่มท้อละ ทีนี้เห็นพี่ผญ.นั่งอยู่กับเพื่อน เลยเข้าไปถาม คำใบ้ที่เราได้คือเพื่อนเรียกxxx พี่ใช่พี่รหัสหนูไหมคะ พี่เขาก็ตอบใช่ๆพี่เอง พี่ก็หาน้องตั้งนาน โหววพอกลับบ้านมาเรามานั่งคิดนั่งพูดกับตัวเองอยู่คนเดียวว่าทำไมถึงยากจังอะเวลานั้น ตั้งแต่ตอนนั้นมาไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบที่คนเยอะๆ ไม่ชอบสายตาตอนโดนคนอื่นมองอะ
อยากอยู่บ้านอยู่ที่ห้อง รู้สึกกังวลตลอดเวลา
เราต้องนั่งรถเมล์เข้าตัวเมืองเพื่อไปเรียน แล้วเราลงสายแรก ไม่ชอบโดนจ้องเลย เวลาเราคุยกับใครคือกังวลมาก จะระวังคำพูดมาก ไอ้นี่ก็กลัวไอ้นู่นก็กังวล ไม่ชอบอาการแบบนี้เลย คือมันเฟลมากจริงๆ ท้อแท้มากๆด้วย
ตอนนี้อะไรๆก็กังวลไปหมด พอมีวิธีแก้ไขไหมคะ ((ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและให้คำแนะนำนะคะ))
อาการแบบนี้คืออะไรหรอคะ
คือเราเนี่ยจะทำอะไรแล้วจะกังวลมากๆ แบบกลัวอะ จนจะร้องไห้ออกมาได้เลย
คือแบบกังวลมากๆแบบที่ว่า เสียเฟลขั้นสุด คือวันรับน้องใหญ่อะเรทหาพี่รหัสไม่เจอ มีพี่รหัส2คนแต่เพื่อนเจอหมด กังวลมากๆร้องไห้แบบว่าวิตก ทำไงดีๆ หาไม่เจอ ตอนนั้นเครียดมาก ทำอะไรไม่ได้ไม่มั่นใจกลัวมากๆ ตอนเข้ากิจกรรมอะ ตอนนั้นคือฝืนมาก กังวลมาก แบบจะคอยถามเพื่อนตลอดว่า หาพี่รหัสไม่เจอจะเป็นไรไหม ไม่เป็นไรแน่ๆใช่ไหม (เขาจะให้เล่มเกมกันก่อนแล้วช่วงหลังจะเป็นเฉลยพี่รหัส) เล่นไปกังวลไป ปลอบใจตัวเองไป แล้วทีนี้ช่วงสุดท้ายก็มาถึง ชั้นวิตกขั้นสุด โดนทำโทษแน่เลย กลัวมาก แล้วทีนี้เขาก็ปล่อยให้คนที่เจออะไปนั่งกับพี่รหัสตัวเอง แล้วนี่ไม่เจอตอนนั้นคือจะร้องไห้ละ แบบว่าทำไงดี ทำไงดี คือวิตกขั้นสุดกลัวมากๆ แล้วเพื่อนก็มาปลอบไม่ต้องกลัว ไปลองถามพี่ๆที่ยังไม่มีเด็กดูสิ แล้วเราคือปรับอารมณ์ พยายามปลอบใจตัวเอง ต้องกล้าสิ ลองถามดู(คำใบ้)แต่ไม่มีใครเลย เราเริ่มท้อละเริ่มท้อละ ทีนี้เห็นพี่ผญ.นั่งอยู่กับเพื่อน เลยเข้าไปถาม คำใบ้ที่เราได้คือเพื่อนเรียกxxx พี่ใช่พี่รหัสหนูไหมคะ พี่เขาก็ตอบใช่ๆพี่เอง พี่ก็หาน้องตั้งนาน โหววพอกลับบ้านมาเรามานั่งคิดนั่งพูดกับตัวเองอยู่คนเดียวว่าทำไมถึงยากจังอะเวลานั้น ตั้งแต่ตอนนั้นมาไม่ชอบเข้าสังคม ไม่ชอบที่คนเยอะๆ ไม่ชอบสายตาตอนโดนคนอื่นมองอะ
อยากอยู่บ้านอยู่ที่ห้อง รู้สึกกังวลตลอดเวลา
เราต้องนั่งรถเมล์เข้าตัวเมืองเพื่อไปเรียน แล้วเราลงสายแรก ไม่ชอบโดนจ้องเลย เวลาเราคุยกับใครคือกังวลมาก จะระวังคำพูดมาก ไอ้นี่ก็กลัวไอ้นู่นก็กังวล ไม่ชอบอาการแบบนี้เลย คือมันเฟลมากจริงๆ ท้อแท้มากๆด้วย
ตอนนี้อะไรๆก็กังวลไปหมด พอมีวิธีแก้ไขไหมคะ ((ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและให้คำแนะนำนะคะ))