ความรักช.ชของผม.สมควรไปต่อหรือพอแค่นี้

ผมเป็นคนนึงที่ชอบช.ชด้วยกันรู้มานานแล้วแต่ไม่ได้แสดงออกผมเหมิอนผู้ชายทัวร์​ไปห้าว.. แมนมากเพื่อนไม่มีใครดูออกเลยและก็ไม่มีอะไรบ้งบอกเลยว่าผมเป็นพวกชอบช.ชด้วยกันตอนนี้ผมอยู่ปี2มหาลัยที่นึงตอนปีหนึ่งเดินเจอกันบ่อยแต่ผมไม่เคยสนใจไม่เคยคิดอยากจะยุ้งด้วยเลยจนครั่งนึงเพราะผมเลิกกับคนเก่าแต่อยู่ในอารมณ์​เฮิร์ท​มากนั่งร้องไห้..อยู่ริมระเบียง...และวันนั้นจากคนที่เคยเจอกันไม่คอยได้พูดด้วยกันเลยมาคุยกับผมอยู่ข้างหลัง...แล้วก็คุยกันจนผมกลับรู้สึกดีกับเพื่อนผมคนนี้ที่ทำให้ผมหายเหงาทุกครั่งที่ได้เจออยู่ด้วยแล้วโคตรจะมีความสุขแต่เค้าเป็น*อิสลาม​ ช่วงที่ผมเหงาผมผมจะไปเที่ยวกับมันไปหาร้านอะไรกิน.. อยากไปที่ไหนผมก็จะพาไป
บางครั่งมันก็เล่าเรื่องตัวเองให้ผมฟังเล่าเรื่องที่บ้านแต่นี้คือคนที่พึ่งรู้จักกันได้แค่1-2เดือนหลังจากได้คุยกัน...ความรู้สึกเริ่มชัดเจน...ตอนผมไปเที่ยวกับมันผมชอบบอกให้มันร้องเพลงให้ฟีงบ่อยๆ...มันร้องเพราะมากอีก...อย่างมันเป็นรองเดือนในมหาลัยด้วยซึ้งทำให้มีคนเค้าหามันเยอะ...ผมเคยถามมันนะว่ามีแฟนยัง...มันบอกว่ายังมีแต่คนคุย
เป็นผู้หญิงอยู่ทางกรุงเทพฝังธน... มันก็คุยกันผมก็แอบหึ่งนะ
ผมคิดนะว่ามันอาจจะมีสักวันหรือเป็นไปได้ไหมที่จะไดเคบกันจริงๆๆเพราะทุกวันนี้ผมก็ยังรออยู่หริอควรเดินออกห่างมันไปเลย... ถึงตอนนี้มันก็5เดือนแล้วผมเริ่มรักมันมากแล้วแล้วในความคิดของคนอื่นคือเหมือนกายเป็นเพื่อนสนิดกันไปเลย... แต่กับผมถ้าอยู่ต่อเพื่ิอจะมีความหวังหริอควรเดินออกไปเลย.. แต่การเดินออกพอถึงจุดนี้มันทรมาน​มากเลยอะ