รู้สึกเหนื่อยและเครียดมากจนไม่อยากทำอะไรแล้ว เราควรทำยังไงดีคะ?
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ใส่ข้อความ
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่มหาลัยปี 1 ค่ะ เรียนอยู่ในคณะหนึ่งแต่มันก็ไม่ใช่คณะที่เราอยากเข้าเท่าไหร่ ตอนแรกก็คิดว่าคงเรียนได้อยู่แล้วแต่พอเรียนไปเหมือนสมองเราไม่เปิดรับ ความจริงเราเริ่มเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงม.6 จู่ๆเราก็หมดแพชชั่นกับการเรียนมากทั้งๆที่แต่ก่อนตั้งใจทำงานส่ง ตั้งใจเรียนมากกว่านี้แต่อยู่ๆมันก็หายไป เกรดเราลดลง พวกคะแนนสอบเข้ามหาลัยก็ไม่ได้สูงเพราะเราไม่ตั้งใจเลยจริงๆค่ะ แต่ตอนติดคณะนี้อย่างที่บอกช่วงแรกๆเราก็คิดว่ามันโอเคแต่พอเรียนๆไปมันรู้สึกยากมาก ยิ่งเพื่อนในกลุ่มมีแต่คนเก่งๆต่อให้เค้าไม่สนใจเรียนแต่ก็ยังได้คะแนนดีมากๆตรงข้ามกับเราที่โง่แล้วยังขี้เกียจ55555555555 หลายคนก็บอกเราว่าถ้าไม่ไหวก็ซิ่ว ใจเราก็อยากซิ่ว อยากมากอยากเริ่มต้นใหม่แต่อย่างที่บอกค่ะว่าเราหมดแพชชั่นกับการเรียนการสอบเข้ามหาลัย เรามีคณะที่อยากเข้านะแต่เราสู้ไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ ใจเรามันไม่สู้เลย ยังไงก็ไม่สมหวังเรารู้ตัวดีเราจึงหยุดเรื่องซิ่วไว้
แถมก่อนเปิดเทอมแม่ก็พาเราไปลงคอร์สภาษาอังกฤษ ที่ราคาสูงมากๆ แต่พอได้ลองเรียนครั้งแรกเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่เลยค่ะ ทำให้เราแทบจะไม่ได้ไปเรียนเลย เรารู้สึกผิดกับพ่อแม่มากๆทั้งที่เค้าเก็บตังส่งเราเรียนแต่เรากับทำไม่เต็มที่สักอย่างมันท้อไปหมดเลยค่ะ หลายครั้งที่เราระบายเรื่องนี้ให้แม่ ให้เพื่อนฟัง พวกเค้าก็บอกกลับมาว่าให้เราพักก่อนอย่าเครียดมากถ้าอ่านแล้วคงคิดว่ามันดีใช่มั้ยคะ ที่เรามีพ่อแม่มีเพื่อนที่เข้าใจเราแต่สำหรับเรายิ่งเค้าดีกับเรามากเท่าไหร่มันยิ่งทวีความรู้สึกผิด มันทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดี ทั้งๆที่พ่อแม่ดีขนาดนี้ทำไมถึงตอบแทนท่านด้วยการกระทำแบบนี้ ทั้งๆที่พ่อแม่เสียเงินให้เราขนาดนี้เราจะอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรได้ยังไง หลายครั้งที่รู้สึกอยากตายๆไปซะแอบคิดนะคะว่าถ้าตายไปแล้วมันจะดีกว่ามั้ย เราคงหายเหนื่อยใช่มั้ย แต่เราก็ทำไม่ลงทั้งกลัวแล้วก็ไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ ตอนนี้ความรู้สึกมันตีกันไปหมดไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี เราอยากเป็นลูกที่ดีกว่านี้ อยากทำให้ได้แต่ตอนนี้ไม่มีแรงเลยค่ะ ใจเราโครตอยากจะทำแต่มันเหนื่อยมากๆ เราเคยเป็นคนที่ร่าเริงกว่านี้ เราเคยเป็นคนที่เรียนๆเล่นๆ ใช้ชีวิตให้มีความสุขในทุกๆวันแต่อยู่ๆความสุขนั้นมันก็หายไป เอาจริงๆเราไม่รู้เลยว่าวันที่เคยมีความสุขแบบนั้นล่าสุดมันเมื่อไหร่ ตอนนี้เราแค่อยากได้ความสุขเหล่านั้นกลับมาความสุขที่เป็นความสุขจริงๆ สุดท้ายนี้เราไม่ได้รู้สึกดิ่งอย่างงี้ทุกวันค่ะแต่เวลาที่คิดถึงเรื่องเรียน เรื่องพ่อแม่ มันก็จะดิ่งตลอด ปกติก็ไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนี้แต่ช่างนี้ใกล้สอบไฟนอลแล้วมันเลยยิ่งทำให้เราเครียด กังวลไปหมดทุกอย่าง
รู้สึกเหนื่อยและเครียดมากจนไม่อยากทำอะไรแล้ว เราควรทำยังไงดีคะ?
สวัสดีค่ะ ตอนนี้เราอยู่มหาลัยปี 1 ค่ะ เรียนอยู่ในคณะหนึ่งแต่มันก็ไม่ใช่คณะที่เราอยากเข้าเท่าไหร่ ตอนแรกก็คิดว่าคงเรียนได้อยู่แล้วแต่พอเรียนไปเหมือนสมองเราไม่เปิดรับ ความจริงเราเริ่มเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงม.6 จู่ๆเราก็หมดแพชชั่นกับการเรียนมากทั้งๆที่แต่ก่อนตั้งใจทำงานส่ง ตั้งใจเรียนมากกว่านี้แต่อยู่ๆมันก็หายไป เกรดเราลดลง พวกคะแนนสอบเข้ามหาลัยก็ไม่ได้สูงเพราะเราไม่ตั้งใจเลยจริงๆค่ะ แต่ตอนติดคณะนี้อย่างที่บอกช่วงแรกๆเราก็คิดว่ามันโอเคแต่พอเรียนๆไปมันรู้สึกยากมาก ยิ่งเพื่อนในกลุ่มมีแต่คนเก่งๆต่อให้เค้าไม่สนใจเรียนแต่ก็ยังได้คะแนนดีมากๆตรงข้ามกับเราที่โง่แล้วยังขี้เกียจ55555555555 หลายคนก็บอกเราว่าถ้าไม่ไหวก็ซิ่ว ใจเราก็อยากซิ่ว อยากมากอยากเริ่มต้นใหม่แต่อย่างที่บอกค่ะว่าเราหมดแพชชั่นกับการเรียนการสอบเข้ามหาลัย เรามีคณะที่อยากเข้านะแต่เราสู้ไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ ใจเรามันไม่สู้เลย ยังไงก็ไม่สมหวังเรารู้ตัวดีเราจึงหยุดเรื่องซิ่วไว้
แถมก่อนเปิดเทอมแม่ก็พาเราไปลงคอร์สภาษาอังกฤษ ที่ราคาสูงมากๆ แต่พอได้ลองเรียนครั้งแรกเรารู้สึกว่ามันไม่ใช่เลยค่ะ ทำให้เราแทบจะไม่ได้ไปเรียนเลย เรารู้สึกผิดกับพ่อแม่มากๆทั้งที่เค้าเก็บตังส่งเราเรียนแต่เรากับทำไม่เต็มที่สักอย่างมันท้อไปหมดเลยค่ะ หลายครั้งที่เราระบายเรื่องนี้ให้แม่ ให้เพื่อนฟัง พวกเค้าก็บอกกลับมาว่าให้เราพักก่อนอย่าเครียดมากถ้าอ่านแล้วคงคิดว่ามันดีใช่มั้ยคะ ที่เรามีพ่อแม่มีเพื่อนที่เข้าใจเราแต่สำหรับเรายิ่งเค้าดีกับเรามากเท่าไหร่มันยิ่งทวีความรู้สึกผิด มันทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นลูกที่ไม่ดี ทั้งๆที่พ่อแม่ดีขนาดนี้ทำไมถึงตอบแทนท่านด้วยการกระทำแบบนี้ ทั้งๆที่พ่อแม่เสียเงินให้เราขนาดนี้เราจะอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรได้ยังไง หลายครั้งที่รู้สึกอยากตายๆไปซะแอบคิดนะคะว่าถ้าตายไปแล้วมันจะดีกว่ามั้ย เราคงหายเหนื่อยใช่มั้ย แต่เราก็ทำไม่ลงทั้งกลัวแล้วก็ไม่อยากให้พ่อแม่เสียใจ ตอนนี้ความรู้สึกมันตีกันไปหมดไม่รู้จะเดินไปทางไหนดี เราอยากเป็นลูกที่ดีกว่านี้ อยากทำให้ได้แต่ตอนนี้ไม่มีแรงเลยค่ะ ใจเราโครตอยากจะทำแต่มันเหนื่อยมากๆ เราเคยเป็นคนที่ร่าเริงกว่านี้ เราเคยเป็นคนที่เรียนๆเล่นๆ ใช้ชีวิตให้มีความสุขในทุกๆวันแต่อยู่ๆความสุขนั้นมันก็หายไป เอาจริงๆเราไม่รู้เลยว่าวันที่เคยมีความสุขแบบนั้นล่าสุดมันเมื่อไหร่ ตอนนี้เราแค่อยากได้ความสุขเหล่านั้นกลับมาความสุขที่เป็นความสุขจริงๆ สุดท้ายนี้เราไม่ได้รู้สึกดิ่งอย่างงี้ทุกวันค่ะแต่เวลาที่คิดถึงเรื่องเรียน เรื่องพ่อแม่ มันก็จะดิ่งตลอด ปกติก็ไม่ได้รู้สึกแย่ขนาดนี้แต่ช่างนี้ใกล้สอบไฟนอลแล้วมันเลยยิ่งทำให้เราเครียด กังวลไปหมดทุกอย่าง