จะกล่าวบทไปมาเทวดาหลับ
ดวงเดือนดับดาวแปร่งส่องแสงขรึม
พระพายคึกดึกจัดก็พัดพรึม
เมฆาตครึ้มครึมครางภาพกลางคืน
เสียงซอแผ่วแว่วมาจากฟ้ากว้าง
หวิวเบาบางเคล้าลมเสียงขมขื่น
เสียงซอสั่นบ่งชัดยากหยัดยืน
อออ่อฝืนครืนครั่นไม่มั่นคง
เสียงซอคร่ำนำทางว้างผวา
เสียดอุราร้าวยุ่ยเป็นผุยผง
ทำนองซอล้อเสียงเพียงปลิดปลง
ท่ามกลางพงเขียวพีขจีไพร
สังหรณ์เอยนอนเรียบอย่างเงียบเหงา
ท่ามขุนเขาโขดเขินเนินไศล
เจ้าของซอครืนครั่นนั้นคือใคร
ฉันนั้นใคร่อยู่เคียงแม้เพียงเงา
โอ้ราตรีนี้หนาใกล้ลาลับ
ฉันขยับก้าวย่างอย่างหงอยเหงา
ท่ามป่าพงดงไผ่กระท่อมเก่า
ยอดขุนเขาแสงแรกแหวกทิวไพร
ยังคงรักหนักแน่นดั่งแผ่นหิน
ยังยลยินขับเพลงสายธารไหล
ยังแน่แน่วแนวป่าพนาไพร
ยังคลั่งไคล้เสียงซอพ้ออาจิณ
**** เสียงซอคลอป่าไพร ****