ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย ฉันมีความตั้งใจว่าจะเข้าเรียนในคณะนิเทศหรือดนตรี เพราะนั่นคือสิ่งที่ฉันรักที่จะทำ แต่ว่าฉันเรียนสายวิทย์-คณิตมา จึงรู้สึกเสียดาย ตอนเลือกคณะก่อนคะแนนออกจึงเลือก คณะเทคนิคการแพทย์ และคณะพยาบาลไว้ด้วย ฉันยื่นผลคะแนนในรอบที่ 2 หรือที่เรียกว่ารอบโควตา เมื่อผลประกาศออกมาฉันติดทั้งคณะดนตรีการแสดง และคณะพยาบาลศาสตร์ แน่นอนว่าฉันดีใจมากในตอนที่ผลประกาศออกมา ฉันรีบไปบอกทุกคนในครอบครัว "หนูติดสัมภาษณ์แล้วนะ ติดพยาบาล กับ ดนตรีการแสดง" และก็ตามสเต็ปทุกคนคงนึกออก คนในครอบครัวทุกคนดีใจและแสดงความยินดีกับฉัน พวกเขาบอกว่าในวันสัมภาษณ์พวกเขาจะไปรอให้กำลังใจฉันด้วย และเมื่อฉันได้ดูวันและเวลาที่สัมภาษณ์และตรวจร่างกาย ปรากฏว่า คณะดนตรีการแสดงต้องสัมภาษร์ช่วงเช้าและตรวจร่างกายช่วงบ่าย ส่วนคณะพยาบาลศาสตร์ตรวจร่างกายช่วงเช้าและสัมภาษณ์ช่วงบ่าย แน่นอนว่านั่นทำให้ฉันต้องเลือกคณะใดคณะหนึ่ง เพราะคนที่มาเข้าร่วมรอบสัมภาษณ์นี้มีเยอะมาก โรงพยาบาลแน่นไปหมด ฉันจึงปรึกษากับครอบครัว และที่ทุกคนน่าจะเดาได้ก็เกิดขึ้น ครอบครัวให้ฉันเรียนพยาบาล ถึงใจฉันอยากจะคัดค้านแต่ด้วยแววตาที่คาดหวังของครอบครัว ฉันจึงตอบตกลงไป หลังจากวันสอบนั้นผ่านมา ฉันก็แต่รอเวลาให้ระบบ TCAT ออกผลประกาศ ใช่ ฉันสอบติดพยาบาล ในตอนแรกฉันคิดว่าฉันจะสละสิทธิ์ แต่ก้เหมือนเดิม ทุกคนผลักดันฉันให้เรียนทางนี้ เมื่อเข้ามาเป็นนักศึกษาพยาบาลในช่วงแรกก็ยังไม่มีอะไรมาก แต่นานไป ไหนจะงานกิจกรรมฝ่าย ไหนจะเรื่องเรียน ทุกอย่างเริ่มเข้ามารุมล้อมตัวเรา ความรับผิดชอบที่ต้องเพิ่มขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว ฉันเริ่มคิดมากขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่ใช่คนที่เรียนเก่งฉันจึงพยายามที่จะอ่านหนังให้มาก แต่เวลาอ่านหนังสือของฉันก็ต้องถูกแบ่งไปให้การซ้อมกิจกรรมฝ่าย ทุกคนที่รู้จักฉันก็มักบอกอยู่กับฉันแล้วสบายใจขึ้นเสมอ ฉันเป็นคนอารมร์ดี คิดบวก เลยทำให้พวกเขาไม่คิดมาก แต่ใครจะรู้ดีไปกว่าฉัน เมื่อถึงช่วงสอบมิดเทอม คะแนนทุกวิชาของฉันออกมากพอใช้ได้เป็นที่น่าพอใจมากเลยทีเดียว ฉันจึงมองว่าการเรียนพยาบาลก้ไม่ได้หนักหนาอะไรมาก แต่ช่วงเทอมหลังนี้งานก้เยอะขึ้นเช่นกัน เวลาจะนัดมาทำงานมันไม่ง่ายเลย มีสิ่งที่ทำให้พวกเค้าไม่สะดวกตลอด และข้ออ้างที่เจอบ่อยที่สุดก็คือ กลับบ้าน มันเป็นแบบนี้มาตลอดๆทุกงาน จนกระทั้งงานงานหนึ่งที่ทำให้ฉันท้อแท้ที่สุด คือการทำรายงานอนาโตมี่ เพื่อนๆที่ทำงานกับฉันกลุ่มนี้ ไม่เคยปฏิเสธการนัดมาทำงานเลยสักครั้ง แต่ทุกครั้ง! ที่มาทำงานพวกเขาจะช่วยหาหนังสือ และให้ฉันกับเพื่อนอีกคนเป็นจัดการเรียบเรียง ส่วนพวกเขาก็นั่งอ่านหนังสือ หรือทำงานวิชาอื่นๆกัน ฉันรู้สึกหงุดหงิดมาก เวลาให้ช่วยหาข้อมูลก็จะส่งมาแค่เว็บไม่มีการเรียงเรียงหรือคัดกรองใดๆทั้งสิ้น ไม่มี ฉันพยายามทำงานนี้ออกมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ และมีเพื่อนบางส่วนที่ยังคอยช่วยเหลือฉันด้วย เมื่องานนี้เสร็จเรียร้อยด้านต่อไปคือการนำเสนอรายงานกับอาจารย์ เมื่อถึงเวลานำเสนอ ฉันเจอคำพูดที่เซอร์ไพต์มากจากอาจารย์ คือ ทำเหมือนไม่ได้ทำ เนื้อหาก็มีไม่ตรงประเด็น ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว อาจารย์บอกให้กลุ่มของเราพอ ไม่ต้องพรีเซ้นท์ต่อ เอา 0 ไป ถึงแม้จะรู้สึกแย่แต่ก็ไม่มีสิทธิ์คัดค้าน เพราะมันคือความผิดพลาดของกลุ่มเราจริง หลังจากพรีเซ้นท์งานจบ อาทิตย์ต่อมาคือการสอบ ไฟนอล เมื่อถึงช่วงใกล้สอบวิชาอนาโตมี่ เพื่อนก็พูดถึงคะแนนรายงานว่าถ้าได้ 0 จะทำไงดี สายตานั้นก็มองมาที่ฉัน นั่นทำให้ฉันเครียดมากกว่าเดิม หลังสอบไฟนอลจบมหาลัยก็ปิดให้มีเวลาพักผ่อน แต่วันพักผ่อนนั้นก้ไม่ได้ทำให้ฉันสบายใจขึ้นเลย คะแนนวิชาอนาโตมี่ของฉัน อยู่ในเกณฑ์ F มันตลกมาก ฉันพยายามอ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลัง ข้อสอบก็มีพาทที่มั่นใจว่าทำได้ คาดอีก 2 คะแนนฉันจะพ้น F ซึ่งถ้ารายงานนั้นได้คะแนนบ้างมันก็คงจะดีขึ้นหน่อย ตอนนี้ฉันก็ได้แต่หวังเท่านั้น
ความเครียด เกรดเสี่ยง F