สวัสดิค่ะ ดิฉันเป็นคนขี้อาย ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าแสดงความคิดเห็น เห็นอะไรเออออไปหมด ปฎิเสธคนไม่เป็น อยู่คนเดียวได้ ทำอะไรคนเดียวได้ ไม่มีเพื่อนสนิทที่ไว้ใจได้ เถียงคนไม่ค่อยเป็น เจ็บก็บอกว่ายังไหว เป็นอะไรก็จะเงียบ ไม่ชอบโวยวายกับใคร ชอบอยู่คนเดียว ~
ตอนนี้ดิฉันอายุ 24 ปกติคนอายุเหล่านี้ประสบความสำเร็จ มีความคิดเหมือนผู้หลักผู้ใหญ่แล้ว คนส่วนใหญ่ทักดิฉันหน้าเด็กเหมือนคนอายุ 17-18 ซึงดิฉันก็ไม่ได้หลงตัวเองน่ะค่ะหน่ำซ้ำดิฉันแทบจะไม่ดีใจ เฉยๆด้วยซ้ำเพราะเรารู้สึกว่าโอเค
หน้าเด็กแต่ทำไมเราไม่โตเหมือนคนอื่นสักที!! จำได้ว่าตอนป.6ยังชอบเล่นขายของอยู่เลย แต่ตอนนั้นเรารู้สึกว่าความคิดท่าทาง ความสามารถความชอบเราไปไกลน่ะ ตอนอยู่มัธยมความคิด กิริยาท่าทางเราก็ปกติอยู่ในระดับเด็กมัธยมทั่วๆไป จนมาเจอสังคมในมหาลัย คิดมาตลอดว่าตัวเองต้องไปได้ไกลกว่าทีาผ่านมาน่ะ แต่แล้วแผนล่ม ฝันสลาย (หลายคนให้คำนิยามว่าอยู่มหาลัยเราจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้น)แต่สำหรับดิฉันมันต่างมาก มันเป็นผู้ใหญ่อีกแบบนึงที่ต้องฝึกความอดทนโดยเฉพาะความรู้สึกมาก)แต่ในอีกด้านหนึงดิฉันกลับพบว่าเราไม่โตทางความคิดเลย เพราะทุกครั้งที่ดิฉันลองคุยกับรุ่นพี่ที่ดูมีความคิด สติปัญญา ถ้อยคำที่ใช้ในการพูด ที่ดูเหมือนผู้ใหญ่น่านับถือดิฉันรู้สึกว่าเขาคือผู้ใหญ่ทีดีมาก แต่เมื่อย้อนมองเรามันก็ดีแหล่ะ แต่ยังรู้สึกไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นอย่างที่เคยตั้งแพลนไว้ก่อนหน้านั้น เพราะอาจด้วยสังคมหรือเปล่า? ดิฉันอยู่ในสังคมที่รู้สึกว่าเพื่อน(ที่ใช้ชีวิตด้วยกันส่วนใหญ่)ไม่ได้โตทางความคิดเลย ทุกอย่างทุกอิริยาบทยังดูเหมือนเด็ก ชอบพูดเสียงดัง ทำอะไรเสียงดัง เรียกร้องความสนใจ เห็นเพื่อนอีกคนดีไม่ได้ฉันต้องดีกว่า ชอบเถียงเพื่อเอาชนะ ชอบพูดให้ตนถูกและคนอื่นผิดเสมอ เอาดีเข้าตัว ชอบอวด บางทีพูดเรื่องซ้ำซากเป็นสิบๆหน พูดเหมือนตัวเองโตแล้ว คิดว่าตัวเองโตแล้ว แต่จริงๆแล้วไม่ค่ะ มันเห็นมันแยกได้ว่าแบบไหนที่เรียกว่าเป็นความคิดของคนโตแล้ว มันรู้สึกได้ด้วยน้ำเสียง อารมณ์จากข้างใน และวาจาที่เขาเปล่งออกมาค่ะ (ที่ดิฉันพูดไปแบบนี้เพราะอายุดิฉันแก่กว่าพวกเขาปีนึงค่ะ ดิฉันผ่านอะไรมาเยอะกว่าพวกเขาค่ะ แต่เพียงไม่ได้พูดออกไปให้เขาฟัง เราเลือกที่จะเงียบดีกว่า) แต่ถ้าให้พูดกันตรงๆ เราไม่ชอบและรำคาญมากกับคนแบบนี้ จนดิฉันรู้สึกว่า ดิฉันซึมซับและเป็นคนคิดลบอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งความดีความสวยงามในตัวเองดิฉันก็เฉยๆ ไม่ได้ยินดีกับตัวเองมากนัก ดิฉันโกรธตัวเองมากเพราะสับสนในความคิดตัวเองมากๆ และชอบคิดเปรียบเทียบตัวเองกับเพื่อนที่เรียนประถม มัธยมด้วยกัน ซึ่งส่วนใหญ่ก็ประสบความสำเร็จกันบ้างแล้ว (เพื่อนที่เคยเล่นขายของด้วยกันก็ได้ดิบได้ดีกันมากแล้ว) แต่เรายังอยู่ที่เดิม ยังอยู่กับวงจรเดิมๆเราอยากถอยห่างกับเพื่อนปัจจุบันมาก (ปัญหาความรู้สึกของดิฉันกับพวกเขาตอนนี้มีเยอะมากค่ะ ทีเล่าแค่ส่วนหนึ่ง เหมือนพูดไม่ได้คายไม่ออก อยากไปไกลๆ แต่เหมือนติดแคร์พวกเขา ทั่งๆพวกเขาทำเราเสียใจ, ร้องไห้มาเยอะ)โชคร้ายของฉันค่ะที่ว่าต้องอยู่ห้องรูมเมทด้วยกันอีกหนึ่งปี (จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกไม่ได้เพราะเป็นนักเรียนทุนทั้งหมด)
อยากทราบว่าสังคมมีผลหรือเปล่า และเพื่อนๆมีวิธีแก้มั้ยค่ะ? ดิฉันแค่อยากเปลี่ยนแปลงตนเอง อยากเป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิดดีคนหนึ่งและมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่จริงแท้ ไม่อยากรู้สึกว่าเหมือนเด็กอีกต่อไป ขอบคุณมากๆค่ะ🙏
อายุจะ24แล้ว แต่รู้สึกว่าความคิด รูปร่างไม่โตเลย สังคมรอบกายมีผลหรือเปล่า!
ตอนนี้ดิฉันอายุ 24 ปกติคนอายุเหล่านี้ประสบความสำเร็จ มีความคิดเหมือนผู้หลักผู้ใหญ่แล้ว คนส่วนใหญ่ทักดิฉันหน้าเด็กเหมือนคนอายุ 17-18 ซึงดิฉันก็ไม่ได้หลงตัวเองน่ะค่ะหน่ำซ้ำดิฉันแทบจะไม่ดีใจ เฉยๆด้วยซ้ำเพราะเรารู้สึกว่าโอเค
หน้าเด็กแต่ทำไมเราไม่โตเหมือนคนอื่นสักที!! จำได้ว่าตอนป.6ยังชอบเล่นขายของอยู่เลย แต่ตอนนั้นเรารู้สึกว่าความคิดท่าทาง ความสามารถความชอบเราไปไกลน่ะ ตอนอยู่มัธยมความคิด กิริยาท่าทางเราก็ปกติอยู่ในระดับเด็กมัธยมทั่วๆไป จนมาเจอสังคมในมหาลัย คิดมาตลอดว่าตัวเองต้องไปได้ไกลกว่าทีาผ่านมาน่ะ แต่แล้วแผนล่ม ฝันสลาย (หลายคนให้คำนิยามว่าอยู่มหาลัยเราจะเป็นผู้ใหญ่ขึ้น)แต่สำหรับดิฉันมันต่างมาก มันเป็นผู้ใหญ่อีกแบบนึงที่ต้องฝึกความอดทนโดยเฉพาะความรู้สึกมาก)แต่ในอีกด้านหนึงดิฉันกลับพบว่าเราไม่โตทางความคิดเลย เพราะทุกครั้งที่ดิฉันลองคุยกับรุ่นพี่ที่ดูมีความคิด สติปัญญา ถ้อยคำที่ใช้ในการพูด ที่ดูเหมือนผู้ใหญ่น่านับถือดิฉันรู้สึกว่าเขาคือผู้ใหญ่ทีดีมาก แต่เมื่อย้อนมองเรามันก็ดีแหล่ะ แต่ยังรู้สึกไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นอย่างที่เคยตั้งแพลนไว้ก่อนหน้านั้น เพราะอาจด้วยสังคมหรือเปล่า? ดิฉันอยู่ในสังคมที่รู้สึกว่าเพื่อน(ที่ใช้ชีวิตด้วยกันส่วนใหญ่)ไม่ได้โตทางความคิดเลย ทุกอย่างทุกอิริยาบทยังดูเหมือนเด็ก ชอบพูดเสียงดัง ทำอะไรเสียงดัง เรียกร้องความสนใจ เห็นเพื่อนอีกคนดีไม่ได้ฉันต้องดีกว่า ชอบเถียงเพื่อเอาชนะ ชอบพูดให้ตนถูกและคนอื่นผิดเสมอ เอาดีเข้าตัว ชอบอวด บางทีพูดเรื่องซ้ำซากเป็นสิบๆหน พูดเหมือนตัวเองโตแล้ว คิดว่าตัวเองโตแล้ว แต่จริงๆแล้วไม่ค่ะ มันเห็นมันแยกได้ว่าแบบไหนที่เรียกว่าเป็นความคิดของคนโตแล้ว มันรู้สึกได้ด้วยน้ำเสียง อารมณ์จากข้างใน และวาจาที่เขาเปล่งออกมาค่ะ (ที่ดิฉันพูดไปแบบนี้เพราะอายุดิฉันแก่กว่าพวกเขาปีนึงค่ะ ดิฉันผ่านอะไรมาเยอะกว่าพวกเขาค่ะ แต่เพียงไม่ได้พูดออกไปให้เขาฟัง เราเลือกที่จะเงียบดีกว่า) แต่ถ้าให้พูดกันตรงๆ เราไม่ชอบและรำคาญมากกับคนแบบนี้ จนดิฉันรู้สึกว่า ดิฉันซึมซับและเป็นคนคิดลบอยู่ตลอดเวลา แม้กระทั่งความดีความสวยงามในตัวเองดิฉันก็เฉยๆ ไม่ได้ยินดีกับตัวเองมากนัก ดิฉันโกรธตัวเองมากเพราะสับสนในความคิดตัวเองมากๆ และชอบคิดเปรียบเทียบตัวเองกับเพื่อนที่เรียนประถม มัธยมด้วยกัน ซึ่งส่วนใหญ่ก็ประสบความสำเร็จกันบ้างแล้ว (เพื่อนที่เคยเล่นขายของด้วยกันก็ได้ดิบได้ดีกันมากแล้ว) แต่เรายังอยู่ที่เดิม ยังอยู่กับวงจรเดิมๆเราอยากถอยห่างกับเพื่อนปัจจุบันมาก (ปัญหาความรู้สึกของดิฉันกับพวกเขาตอนนี้มีเยอะมากค่ะ ทีเล่าแค่ส่วนหนึ่ง เหมือนพูดไม่ได้คายไม่ออก อยากไปไกลๆ แต่เหมือนติดแคร์พวกเขา ทั่งๆพวกเขาทำเราเสียใจ, ร้องไห้มาเยอะ)โชคร้ายของฉันค่ะที่ว่าต้องอยู่ห้องรูมเมทด้วยกันอีกหนึ่งปี (จะย้ายออกไปอยู่ข้างนอกไม่ได้เพราะเป็นนักเรียนทุนทั้งหมด)
อยากทราบว่าสังคมมีผลหรือเปล่า และเพื่อนๆมีวิธีแก้มั้ยค่ะ? ดิฉันแค่อยากเปลี่ยนแปลงตนเอง อยากเป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิดดีคนหนึ่งและมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่จริงแท้ ไม่อยากรู้สึกว่าเหมือนเด็กอีกต่อไป ขอบคุณมากๆค่ะ🙏