สวัสดีค่ะ นี้เป็นกระทู้แรกกที่เราตั้ง คือเรามีคำถามเกี่ยวกับการเรียนค่ะ ก่อนอื่นขอบอกว่า เราเป็นคนชอบวาดรูปตั้งแต่เด็กๆแล้ว เรามีความสุขที่ได้วาดและเราก็เคยคิดอยากจะเป็นเหมือนพ่อ(คือการประกอบอาชีพ พ่อเราเป็นช่างไม้ค่ะ)แต่ด้วยการที่สมัยนั้นกับสมัยนี้อะไรๆก็เปลี่ยนไป ทำให้เรารู้ว่าที่พ่อประกอบอาชีพนี้ได้จนมีคนพอรู้จักเป็นเพราะประสบการณ์ที่พ่อเรามีมาค่ะ ในช่วงม.6หลังสอบเราเลือกที่จะเรียนพิเศษวาดรูป เหมือนเราเพิ่งจะรู้ว่าต้องเรียน ซึ่งก่อนหน้านั้นเราใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยมากๆค่ะ ดูการ์ตูน วาดรูป เรียน เล่นเกม อื่นๆ ซ้ำไปซ้ำมา จนเพื่อนๆในกลุ่มมีทางเดินกันหมด ซึ่งเหลือแค่เราในตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไร เหมือนฟังคำพูดคนอื่นมามากด้วย ทำให้ตัดสินใจไม่ได้ ตอนนี้เราคิดจะเข้าคณะที่เกี่ยวกับการทำเกม หรือสร้างเกมค่ะ จากที่อ่านผ่านๆ(ผ่านๆจริงนะเมื่อ30นาทีก่อนเอง...)มันต้องใช้Pat1,2 คือคณิต-วิทย์ ซึ่งเราหนีมันมาเรียนศิลป์สังคม(ที่ใครๆก็คิดว่าห่วยเพราะเป็นห้องท้าย) เรากลัวมากๆค่ะว่าจะทำไม่ได้ เรียนไม่ได้ เรากลัวจุดๆนั้น เพราะตอนนี้เรากำลังทำพอร์ตส่งม
.แห่งหนึ่งอยู่ค่ะ ซึ่งม.แห่งนี้ใช้ข้อสอบเฉพาะ เราพยายามทำพอร์ตและเรียนไปพร้อมๆกัน จนบางครั้งก็ท้อค่ะ จนเราไม่อยากส่งพอร์ตแล้ว แต่จากที่คุยๆกับพ่อแม่และคนอื่นๆ เราจึงจะตัดสินใจที่จะส่งค่ะ ติดไม่ติดเราก็ไม่เสียใจ เพราะคิดว่าเราอุตส่ามาเรียนลองส่งพอร์ตดูก็ไม่เสียหาย(ตอนที่คิดจะไม่ส่งเพราะ เราคิดว่าที่เรามาเรียนเพราะเราอยากทำเกมให้คนได้เล่นค่ะ เราอยากสร้างปริศนาให้คนได้ค้นหา หรือการสร้างทางเลือกที่บางที่อาจจะมีโอกาสเกิดขึ้น และเราชอบในการคิดที่นอกกรอบของเรา และยังชอบในการวาดรูปอยู่)แต่ในตอนนี้เรากลับตระหนักได้ว่าการที่เราจะทำหรือสร้างเกมๆหนึ่งเราต้องใจรักมากๆ+กับภาษาที่ต้องเก่งด้วย ในด้านภาษาเราไม่กังวัลค่ะ เพราะเราชอบภาษาอยู่แล้วอาจจะไม่ได้มากแต่มันก็มีความสุขมากกว่าเรียนคณิตแน่ๆค่ะ(55+)พูดมาสะเยอะ เราอยากถามหลายๆคนว่า ตอนที่คุณลังเลที่จะสอบบเข้ามหาลัยคุณเลือกทางไหนกันคะ ระหว่างมุ่งไปสุดท้ายที่เราเลือกมาในตอนแรก กับถอนตัวออกมาแล้วเริ่มต้นใหม่ เพราะเราลังเลไปหมดเลยค่ะ เราชอบวาดรูป ไม่ได้หมายความว่าจะทำเกมได้ใช่ไหมคะ เรายิ่งไม่อยากเป็นภาระครอบครัว เพราะตอนนี้เราก็รู้สึกแล้วว่าเป็น เรารู้สึกเครียดเหมือนกันนะคะ เวลาที่คนถามและกดดันแบบอ้อมๆ เพราะเป็นเหมือนความคาดหวัง เราไม่อยากแบกรับภาระนั้น และเราไม่อยากเป็นคนล้มเหลวในชีวิต คนที่ล้มเหลวในชีวิตของเราคือคนที่ไม่มีงานทำ ไม่ได้ทำในสิ่งที่รัก ...กรุณาด้วยค่ะ เรารู้สึกแย่จริงๆ
การเรียนต่อกับความลังเลของตัวเอง._.
.แห่งหนึ่งอยู่ค่ะ ซึ่งม.แห่งนี้ใช้ข้อสอบเฉพาะ เราพยายามทำพอร์ตและเรียนไปพร้อมๆกัน จนบางครั้งก็ท้อค่ะ จนเราไม่อยากส่งพอร์ตแล้ว แต่จากที่คุยๆกับพ่อแม่และคนอื่นๆ เราจึงจะตัดสินใจที่จะส่งค่ะ ติดไม่ติดเราก็ไม่เสียใจ เพราะคิดว่าเราอุตส่ามาเรียนลองส่งพอร์ตดูก็ไม่เสียหาย(ตอนที่คิดจะไม่ส่งเพราะ เราคิดว่าที่เรามาเรียนเพราะเราอยากทำเกมให้คนได้เล่นค่ะ เราอยากสร้างปริศนาให้คนได้ค้นหา หรือการสร้างทางเลือกที่บางที่อาจจะมีโอกาสเกิดขึ้น และเราชอบในการคิดที่นอกกรอบของเรา และยังชอบในการวาดรูปอยู่)แต่ในตอนนี้เรากลับตระหนักได้ว่าการที่เราจะทำหรือสร้างเกมๆหนึ่งเราต้องใจรักมากๆ+กับภาษาที่ต้องเก่งด้วย ในด้านภาษาเราไม่กังวัลค่ะ เพราะเราชอบภาษาอยู่แล้วอาจจะไม่ได้มากแต่มันก็มีความสุขมากกว่าเรียนคณิตแน่ๆค่ะ(55+)พูดมาสะเยอะ เราอยากถามหลายๆคนว่า ตอนที่คุณลังเลที่จะสอบบเข้ามหาลัยคุณเลือกทางไหนกันคะ ระหว่างมุ่งไปสุดท้ายที่เราเลือกมาในตอนแรก กับถอนตัวออกมาแล้วเริ่มต้นใหม่ เพราะเราลังเลไปหมดเลยค่ะ เราชอบวาดรูป ไม่ได้หมายความว่าจะทำเกมได้ใช่ไหมคะ เรายิ่งไม่อยากเป็นภาระครอบครัว เพราะตอนนี้เราก็รู้สึกแล้วว่าเป็น เรารู้สึกเครียดเหมือนกันนะคะ เวลาที่คนถามและกดดันแบบอ้อมๆ เพราะเป็นเหมือนความคาดหวัง เราไม่อยากแบกรับภาระนั้น และเราไม่อยากเป็นคนล้มเหลวในชีวิต คนที่ล้มเหลวในชีวิตของเราคือคนที่ไม่มีงานทำ ไม่ได้ทำในสิ่งที่รัก ...กรุณาด้วยค่ะ เรารู้สึกแย่จริงๆ