เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วมีคนสองคนรักกันจนเกิดมาเป็นผม จนในปัจจุบันแสนซวยที่ต้องมาทำงานทุกวัน เหมือนถูกสาป

ผมถูกทำให้เกิดมาโดยที่ผมไม่ได้เลือก เกิดมาแล้วก็ต้องมาทำงานทุกวันแทบไม่หยุด เหนื่อยมาก ทำงานเพื่อหาพลังงานและทำให้เอนโทรปีในร่างกายผมเพิ่มขึ้นน้อยที่สุด โดยปล่อยความร้อนออกไปแทน แม้การเกิดสิ่งมีชีวิตดูขัดกับกฎข้อที่สองของเทอโมไดนามิก แต่จริงๆมันไม่ขัด ถ้าเอนโทรปีโดยรวมยังเพิ่มขึ้น

ผมไม่ได้เลือกเกิด ผมไม่ได้เลือกมาทำงาน แต่เพราะ human conditions ต่างๆทำให้ผมแสนทรมาน

วันนึงมี 24 ชม จะผ่านพ้นเวลาไปได้อย่างไร มนุษย์ถูกสาปไว้แล้วว่าต้องทำชีวิตให้คล้องจองกับธรรมชาติ และจักรวาล ถ้าไม่ทำงาน นอนเฉยๆก็จะเบื่อเป็นทุกข์ ออกไปทำงานหาเงินก็เป็นทุกข์ ไม่ว่าจะเลือกทางไหนก็ล้วนเป็นทุกข์

ถ้ามนุษย์มีคลอโรฟิล สามารถ photosynthesis ยืนอยู่เฉยๆมีพลังงานจากดวงอาทิตย์ได้ก็คงดี

คำถามที่สำคัญที่สุดไม่ใช่จักรวาลมีกี่มิติ ไข่กับไก่อะไรเกิดก่อนกัน แบตเตอรี่อะไรดีกว่าลิเทียมไอออน แต่คือว่าทำไมผมไม่กินยาแล้วหลับไปตลอดกาลเลยต่างหาก ทำไมต้องมาทนทุกข์ทรมานในโลกนี้ คำถามอื่นๆล้วนเป็นรองลงไป

hedonism ไม่ตอบโจทย์ สุญนิยมไม่ตอบโจทย์ ไม่มีอะไรตอบโจทย์ เพราะมันคือ research problem ที่ไม่มีคำตอบเป็น unsolved problem ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

เมื่อยี่สิบกว่าปีที่แล้วมีคนสองคนรักกันจนเกิดมาเป็นผม จนในปัจจุบันแสนซวยที่ต้องมาทำงานทุกวัน เหมือนถูกสาป

I guess that's just life.

#better.never.to.have.been #มนุษย์เงินเดือนน่าเบื่อ