เราอายุ 35 ปี บรรจุเป็นขรก.ท้องถิ่น บรรจุไกลบ้าน ความคิดแรกที่จะมาบรรจุ คุยกะครอบครัวว่า ทนเอา 2 ปีเอง เดวก็ทำเรื่องย้ายกลับบ้านได้แล้ว เราคิดขณะที่มีความสุข เพราะความคิดของเราตอนนั้นสภาพแวดล้อมเต็มไปด้วยความสุข อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา และเป็นสถานที่ที่เราคุ้นเคย ระยะเวลาเพียง2ปีจึงเป็นเหมือน 2 วัน ..... และวันที่ต้องมาทำงานมาถึง 3 ธ.ค.2561 การทำงานวันแรก ที่ต้องอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ใช้ชีวิตคนเดว ในสภาพแวดล้อมที่ไม่ชิน ทั้งภาษาที่ใช้ (ต้องพูดไทยกลางซึ่งเราไม่ถนัด) อาหารการกิน สังคมที่ทำงาน มันคือการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต ยิ่งกว่าการแต่งงาน มีลูก มีสามีซะอีก กว่าจะผ่านไปแต่ละชั่วโมง นานมาก กว่าจะทำใจข่มตานอนนานมาก ทุกๆ วัน แทบไม่มีคำว่าความสุขเลย ความสุขเกิดขึ้นเพียงไม่กี่นาที เป็นช่วงเวลาที่ได้โทรวีดีโอหาคนที่บ้าน หลังจากวางสายก็กลายเป็นความเศร้า เหงา และเดียวดาย บรรยากาศในที่ทำงาน ไม่ต้องพูดถึงเลย ไม่เคยเจอมาก่อน ห้องทำงาน บรรยากาศเหมือนตลาดสด เคยนั่งทำงานเงียบ ๆ แต่ต้องปรับตัวให้ได้ เพื่อนที่ดีที่สุดของเรา ณ ตอนนี้คือ หูฟัง ฟังไปเรื่อย ๆ เพลงอะไรก็ฟัง ธรรมะบรรยายก็ฟัง มาทำงานแต่ละครั้งมาด้วยความกดดัน เครียด สภาพการทำงานคือต้องเริ่มนับ 1 ใหม่  การตัดสินใจขึ้นอยู่กะคนๆเดียว สามนาทีเปลี่ยนใจหนึ่งครั้ง เข้าพบ เข้าปรึกษายาก ยิ่งกว่า ผ่านตม.เกาหลีซะอีก เมื่อท่านไม่ตัดสินใจ งานไม่เดิม เพิ่มเติมคือโดนด่า ตอนนี้ทนมาได้ 1 ปี ย่ำแย่มาก สภาพจิตใจ ร่างกาย กลายเป็นโรคนอนหลับยาก เพื่อนร่วมงาน อธิบายไม่ถูก รวมๆ คือ จูนกันไม่ติด บางวันมาทำงาน เพื่อนร่วมงานไม่รู้โกรธไรเรา ทักทายไป ก็คือเงียบไม่ตอบ เฉยชา เบื่ออออออออออออออออออมากกกกกกกกกกกกกกกกกก ไม่ต้องรู้ต้องทนกะสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหน......................