ม.6แล้ว หมดไฟ ท้อแท้

มันควรจะกระตือรือร้นตั้งนานแล้ว เครียดมาตลอดทำไมเราไม่ทำอะไรซักอย่าง รู้ตัวแต่ก็ไม่ทำอยู่ดี ยิ่งเห็นเพื่อนคนอื่นพยายามยิ่งท้อ ความคาดหวังของพ่อแม่ที่ถามทุกวันว่าอยากเป็นอะไร เราไม่รู้ เราหมดไฟในการเรียน ตั้งใจส่งงาน สอบ ตามซ่อมทุกอย่าง เกรดออกมาดี แล้วไง ก็เรียนไปวันๆไร้จุดหมาย มันเหมือนสะสมความเครียดเรื่อยๆ เหนื่อยกับตัวเอง ตอนนี้ใจไม่เอาอะไรเลย แต่มันก็วางไม่ได้ ยิ่งเครียดยิ่งไม่ทำไม่อ่าน คิดว่ามันสายไปแล้วตลอด ทั้งที่เริ่มตอนนี้ก็จะไม่เสียใจ แต่มันท้อมากเลย ไม่รู้จะกระตุ้นตัวเองยังไง คิดไปคิดมาก็โทษตัวเอง โทษระบบการศึกษา วิชาที่เรียนกับสิ่งที่สอบ มันแบบ เห้อ ไปเรียนเหมือนไปรับการบ้าน เพื่อได้ใบจบแค่นี้เลย ทั้งที่มันควรจะสอดคล้องกับการสอบเข้ามหาลัยแท้ๆ หรือเราคิดผิดไป ถ้าไม่ใช่เราจะเรียนไปทำไมตั้งหลายปี เห็นเพื่อนหยุดเรียนไปติวข้างนอกแล้วก็ช่างใจ ทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้ ถามว่าเราเรียนมั้ย ไม่มีตังไม่มีใจด้วย แย่มาก สงสารพ่อแม่ที่ส่งเราเรียนทั้งที่มีความคิดแบบนี้