จริงๆทุกคนรักชาติ ชาตินิยม แต่ วันนี้ ต่อให้รู้ว่าเป็นรอง ก็จะเชียร์จนหยดสุดท้าย พร้อมเสียใจ ดีใจ ไปด้วยกัน

เริ่มต้นก็ชอบฮอลแลนด์ สมัยเดนิส เบิร์กแคมป์ ประมับใจจากลูกที่ เกี่ยวบอลจาก แฟรงค์เดอบัวร์ และ ยิงไซร้ก้อยผ่านมือ โรอาร์ ของอาเจนติน่า เข้าไป

  เลือดก็กังหันสีส้มแต่นั้น ร้องไห้ไม่รู้กี่รอบ ผิดหวังก็ไม่ต่างจาก แฟนหลายๆทีมบนโลกที่ปักใจ เชียร์ และ ไม่ได้สนใจฟุตบอลไทยเลย เพราะตอนนั้น ลีค ยังเป็นพวก โปรวิลเชี่ยล เป็นไทยลีคที่ ยังไม่ได้มีแบบทุกวันนี้
เล่นไป มีตลกคั่นกลาง คนดูหรอมแหรม

  เวลาผ่านไปด้วยความที่ชินตากับ บอลระดับโลก ดูทุกลีค การจับบอล การบุกที่มันส์เนีบยตาของบอลต่างชาติ

  มันไม่ได้ทำให้ผมมีอารมณ์ร่วมไปกว่า เห็นทีมชาติตัวเอง ต่อบอลแบบทีความหวัง และ ชนะทีมที่เหนือกว่าได้

จำได้สมัยเด็ก ไทยยิงฟรีคิก ธวัชชัย ดำรงค์อ่องตระกูล กำชับเหรือเกาหลีใต้ ใจผมพองโต และมันก็แปลก บอลบ้านเรา ไม่ได้เก่งกว่าบอล ระดับ โลก แต่มันลุ้นระทึก เวลาแพ้ก็ ใจห่อเหี่ยว ไม่น้อยไปกว่าที่โปรดต่างชาติ แพ้

นั่นก็แปลว่า ทุกคนที่เชียร์ทีมอื่นๆ ลึกๆ ก็รักชาติตนเองมากพอจะเสียใจไปกับมัน แค่ จะทนไหวไหมกับการรอคอย หรือ แม้แต่โดนเหยียบย่ำ หลายๆทีม ก็แพ้ ก็ตกชั้น แต่คนที่รัก ก็รักจริงๆ

  ยกตัวอย่าง ลิเวอพูล แมนยู เป็นตัวอย่างของคนที่เชียร์แบบ จะดีเลวก็เชียร์

  “บอลไทยในสายเลือด”เพราะลึกๆเราทุกคนก็อยากให้ชาติตัวเอง เป็นที่ภูมิใจ เป็นที่ยอมรับ ดูสิ เจ อุ้ม มุ้ย ไปเจชีค ผมเชื่อว่าหลายคน จากไม่เคยสนใจ เจลีค ก็ตามไปดู จนเริ่มสังเกตุเห็นประโยชน์ จากลีคคุณภาพแบบญี่ปุ่น เปิดหูเปิดตาไปในตัว

  วันนี้น่ะ ใจล้วนๆ จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าว ฝีเท้ายังไง ใจก็มาก่อน ไม่งั้น ทีมรองบ่อนหลายๆทีมในพรีเมียร์ คงไม่มีหักปากกาเซียน กรีซ ที่เป็นทีมนอกสายตา ก็ไปคว้าแชมป์ยูโร

ถึงจะยาก ยากมาก และ ยอมรับว่าเวียดนามดีกว่าในนาทีนี้จริงๆ แต่ใจผมให้คุณหมดแล้วทีมชาติไทย มันเลยเป็นเหตุผล ที่ผมห่อเหี่ยวเวลาเราโดนยิง เราแพ้ เราเล่นห่วย

แต่ไม่เคยเลยสักครั้ง ที่จะเลิกเชียร์ จนทุกวันนี้เลิกดูบอลนอกไปแล้ว มีแต่ตามดู ทีมไทย ทั้งที่ดูบอลนอก จับบอลไม่ลั่น แล้ว สบายตาด้วยนะ

สู้โว้ยย