เพิ่งมารู้ว่าควรรักษาเขาไว้ตั้งแต่ตอนนั้น :(

            ก่อนอื่นผมต้องขอโทษเอาไว้ล่วงหน้าไว้ก่อนนะครับสำหรับที่ใครอ่านแล้วไม่เข้าใจหรือยังไง คือที่ผมมาตั้งกระทู้ครั้งนี้เพราะผมอยากจะมาระบายกับเรื่องที่เจอในตอนนี้และก็อยากได้คำแนะนำด้วย แล้วก็อยากมาบอกคนที่กำลังมีแฟนว่า " อย่าทำให้ทำให้เขาเสียใจนะครับ อย่าไม่สนใจนะครับ อย่าเฉยชากับเขานะครับ รักเขามากๆ ถ้าเขารักเรามากเราก็ควรรักเขามากเหมือนกัน รักษาไว้ดีๆนะครับ " คนที่รักเรามากๆ คนที่ยอมทำอะไรให้เราทุกอย่าง  เพราะถ้าหากวันนึงเขาไม่ได้รู้สึกกับเราแล้ว ไม่แคร์กับเราแล้ว ไม่รักเราแล้ว แล้วตอนนั้นเราเกิดอยากมาจริงจังกับเขา อยากกลับมารักเขาอีก ตอนที่เขาไม่รัก มันยากมากนะครับที่เขาจะกลับมา แล้วเราจะได้มาเสียใจภายหลัง เสียใจที่ก่อนหน้านั้น ไม่สนใจเขา ไม่รักเรา ไม่จริงจังกับเขา ต่อให้พยายามแค่ไหนถ้าเขาหมดรักเราแล้วจริงๆ เปอร์เซ็นที่จะได้กลับน้อยมาก  เพราะงั้นคุณที่กำลังมีแฟนอยู่แล้วไม่สนใจเขาอยู่ ยังเฉยชากับเขาอยู่ ตอนนี้ยังพอมีเวลานะครับ ถ้าไม่อยากจะเสียใจทีหลังเหมือนผม
      เอาละ ก็บ่นพร่ำเพ้อมาเยอะแล้ว ถึงเวลาที่ผมจะมาเล่าประสบการณ์ความรักที่ผมจะไม่ลืม...
             คือผมมีแฟนคนนึง เขาเป็นคนดีมากกกก เป็นคนแรกในทุกๆเรื่องในชีวิตของผมเลยก็ว่าได้ เป็นคนแรกที่บอกกับครอบครัวว่า เอ่ออ คนนี้แฟนผมนะ แล้วครอบครัวก็รักเขามาก เขาเป็นคนที่ยอมรับผมได้ในทุกเรื่อง เขาไม่เคยจะบ่นเลยว่าผม ทำไมเป็นงั้นเป็นงี้ว่ะ อะไรแบบนี้ เขาเป็นคนที่สวย น่ารักมากๆ ต่างจากผม ไม่มีไรน่าดูน่าคบเลย แต่เขาก็ยอมรับผมได้ ครั้งแรกที่ผมได้ทักแชทเขาไปผมยังไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเขาจะตอบผม จะคุยกับผมแบบคนรักกัน คือตอนนั้นผมแบบว่า มีความสุขอ่ะ มีความสุขมากๆ คือเราได้คุยกับคนที่เราชอบอ่ะ พอเราคุยกันเรื่อยๆ ยอมรับกันและกันได้ เราก็ตกลงคบกัน เขาเป็นคนที่ยอมเราทุกอย่าง ตามใจเราทุกอย่าง ผมเป็นคนเอาแต่ใจมาก แต่เขาก็ยังยอมรับ ทั้งๆที่เขาเป็น ผญ แต่ผมกับเขาอายุห่างกัน 1 ปี ( เขาเป็นรุ่นพี่ ) มันเลยทำให้เขายอมเพราะเขาโตกว่า เขาก็คงคิดว่า " เราโตกว่าเราเป็นผู้ใหญ่กว่า " เขาก็เปรียบเหมือนเลี้ยงลูก ต้องยอมทุกอย่างเพื่อไม่ให้เด็กในร้องไห้
              การที่ผมเอาแต่ใจมาตลอด ไม่ได้อะไรดั่งใจก็จะงอน เป็นแบบนั้นตลอดที่คบกัน แต่เขาก็ยังรักตลอดมา นานเข้าผมเริ่มจะเบื่อเขา  ตอนนั้นผมก็ไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าทำไมถึงเบื่อเขา ผมอยากจะย้อนเวลาไปเขกกระบาลตัวเองสุดๆ แล้วพูดออกมาว่าคิดไรอยู่!! แล้วต่อจากนั้นผมก็เริ่มนอกใจเขา ผมโดนจับได้ครั้งแรก เขาเสียใจมากๆ ผมก็ง้อเขาแล้วก็สัญญากับเขาและตัวเองว่าจะไม่ทำอีก ( ที่จริงเพราะเสียดายเขา ไม่อยากให้เขาไปคบกับใคร เป็นแมวหวงก้าง ) หลังจากผมง้อเขาสำเร็จ เขาก็คืนดีกับผม เพราะเขายังเชื่อใจผม เพราะตอนนั้นผมสัญญาแบบจริงจังมาก เขาเลยยังเชื่อใจ ( ยอมรับเลยว่าผมไม่ดีมากๆ ใช้คำว่าโดนจับครั้งแรกด้วย โอ้ย เวลอัพกันเลยทีเดียว จากไม่ดีมากๆ เป็นไม่ดีโครตๆ เสียใจ ) หลังจากเหตุการณ์นั้นได้สักพัก ผมก็เบื่อเขาอีก แล้วก็นอกใจอีกหลายรอบมาก ผมก็ง้อเขาเหมือนเดิม แล้วก็สัญญาแบบเดิม เขาก็ยังเชื่อใจ อย่างที่ผมบอกไปแหละ เขาเป็นคนดีมากกกกกกกกกกก ถ้าคนอื่น รอบแรกก็น่าจะไปแล้ว แต่เขายังอยู่ ยังรัก ยังตามใจ เหมือนเดิม เหมือนครั้งแรก แต่ผมกับทำแบบนี้กับเขาโดยไม่รู้เลยว่าเขารักเราแค่ไหร่แคร์เราแค่ไหน ( ผมยอมรับเลยจริงๆ ว่าผมไม่ดีมากๆ สมควรที่เขาจะทิ้งแล้ว ) และแล้ววันที่เขาไม่ไหวจริงๆก็มาถึง เพราะก่อนหน้า ผมไม่สนใจเขาอีก แอบคุยกับคนอื่นอีก เมินเขาไม่ตอบแชทเขา เพราะผมคิดว่าเขาไม่ไปไหนหรอก เขารักเรา ถึงจะรู้ว่าแอบกับคนอื่นเขาก็ยังให้โอกาสเหมือนเดิม เหมือนที่ผ่านๆมานั้นแหละ แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น คืนนั้น คืนนั้นเขาก็แวะมาหา คืนวันนั้นที่ผมอยู่กับเขาครั้งสุดท้าย ก่อนรุ่งพรุ่งนี้จะมา เราก็อยู่ตามภาษาคู่รัก คืนนั้นแหละ คืนที่ผมได้กอดเขาเป็นครั้งสุดท้าย มันเป็นกอดที่อบอุ่นกว่าครั้งใดๆ มันเป็นกอดสุดท้ายที่ผมนึกถึงทีไรน้ำตามันก็ไหลเสมอ แล้วก็เป็นคืนที่เขาตามใจผมครั้งสุดท้าย เป็นคืนที่ผมบ่นว่าหิวข้าวตอนดึกมากๆ แต่เขาก็พาไปซื้อที่ร้านข้าวโต้รุ่ง หลังจากยื่นข้าวกล่องกล่องใหญ่ให้ผมพวกเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน แล้วเขาก็กลับบ้านแล้วก็บอกฝันดีเราตามปกติ ( บ้านของเราไม่ได้ไกลจากกันมากระยะทางประมาณ 30 กว่ากิโลได้ ) มันคือข้าวหมูแดงที่ใส่กล่องใหญ่มาก เขาสั่งแบบพิเศษให้ผม เพื่ออยากให้ผมอิ่ม เพราะผมบ่นว่าหิว เขายังตามใจเหมือนเดิม หลังจากวันนั้นผมก็ยังเหมือนเดิม ไม่สนใจเขา เมินเขา จนทำให้เขาไม่ไหวแล้วบอกเลิกผม แต่ผมยังคิดว่าเขาคงให้โอกาสกับผมเหมือนเดิม แต่มันไม่ใช่แบบนั้น เขาบอกว่าเขาจะไป แต่ละประโยคของเขาไม่ได้มีความรู้สึกโกรธอะไรเลย มีแต่ความรู้สึกเสียใจป่นเต็มไปหมด แต่ละโยคเขายังรู้สึกรักเรา แต่ตอนนั้นผมไม่ได้ยื้อเขาเหมือนที่ผ่านๆมาเลยยื้อแบบว่าจนกว่าเขาจะกลับมาอะไรแบบนี้ ผมปล่อยเฉย ยื้อแบบไม่ได้เสียดายอะไรประมาณนั้น ( ถ้าเขามาอ่านประโยคคงจะโกรธหรือเสียใจมากแน่ๆ เฮ้อออ ขอโทษนะครับบบบ ตอนนั้นผมยังโง่อยู่ หื้ออ ) หลังจากผมไม่ยื้อต่อ เขาก็ไป ก่อนเขาจะไปเขาก็ยังมีเยื่อใย ยังรักเหมือนเดิม แต่เขาอยู่ไม่ได้จริงๆ เขาเลยจำเป็นต้องเลิกกับผมหลังจากผมเลิกกับผมเขาได้ย้ายบ้านไปอีกจังหวัดแต่จังหวัดที่เขาย้ายไปไม่ได้ไกลกันมากเป็นจังหวัดติดๆกัน ระยะทางประมาณ 89 กิโล แล้วเขาก็ได้ย้ายโรงเรียนไปเรียนที่จังหวัดนุ้น ( พวกเรายังเรียนอยู่นะครับ ) หลังจากเลิกกันได้ระยะหนึ่งผมก็มีคนคุยอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้อะไรมากมายเลย ผมก็ยังโสดอยู่ตลอด ผ่านมาเกือบจะ 3-4 เดือน ผมก็เริ่มคิดถึงเขาแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่  ผมเลยทักไลน์เขาไป เขาก็ตอบตามปกติ แต่ผมก็ยังเฉยชา ไม่สนใจเหมือนเดิม นานๆทีเข้าไปตอบเขา จนเขาเริ่มเปลื่ยนไปเรื่อยๆ จากตอนแรกเขาตอบเหมือนคุยกันแรกๆ เหมือนแต่ก่อน แต่เวลาเริ่มผ่านไป เขาก็ตอบเหมือนเฉยๆกับผมแล้ว เราก็คุยกันเหมือนแบบนี้จนเกือบ 2 เดือน ผมก็ยังไม่มีใครสักที ความคิดผมเริ่มเปลื่ยนไปความคิดผมเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ผมต้องการใครสักคนเคียงข้าง ผมต้องการความรักแบบเหมือนแต่ก่อน ผมต้องการเขา ผมอยากได้เขากลับมามาก ครั้งนี้ผมจริงจังมาก ถ้าผมได้เขากลับมาอีก ผมสัญญากับตัวเองเลยว่าผมจะไม่ทำเหมือนแต่ก่อนเดิมขาด ผมจะรักเขาเหมือนเขารักผม ผมไม่เอาแต่ใจ ผมจะสนใจเขา ไม่เบื่อเขา ไม่เมินเขาเหมือนแต่ก่อน ผมเลยตัดสินใจว่าผมจะเอาเขากลับมา แล้วทำตามที่สัญญาตัวเองไว้ให้ได้ หลังจากตัดสินใจแล้ว ผมก็ทักไปตามปกติ แต่เขาไม่ค่อยตอบเหมือนเคย ตอบเราช้ามาก เราก็เลยถามไปว่าทำไมตอบช้า เขาบอกว่า " เดี๋ยวแฟนเห็น คุยได้แค่ตอนกลับบ้าน " ( แฟนเขากับเขาอยู่โรงเรียนเดียวกัน ) ตอนนั้นสั่นไปหมดทั้งตัว คิดไรไม่ออก สตั้นอยู่นานมาก ผมดาวน์มากตอนนั้น เสียใจมาก หวงเขามาก ไม่อยากไม่ให้ไปคบกับเขา อยากให้เลิก แมวหวงก้างสุดๆตอนนั้น หลังจากตั้งสติได้ผมก็กลับมาคุยกับเขาเหมือนเดิม เริ่มคุยซื้อใจเขาทีละนิด แม้จะคุยได้แค่ตอนเขากลับบ้าน ผมก็พยายามมาก เพื่อให้เขากลับมารักผมแล้วเลิกกับแฟนเขาส่ะ ( มากกกกกกกก ยอมรับ อย่าด่าผมเลยฮือตอนนี้ไม่ใช่แบบนี้แล้ววววว ) แต่มันก็ไม่ได้มีผลอะไรเลย ผมเลยยอมแพ้ ผมเลิกตอบเขาตลอด ตอบเหมือนกลับมาคุยครั้งแรก นานๆทีตอบ แล้วก็ไม่นาน เขาก็ทักมาบอกว่า " เลิกกับเขาแล้วนะ " ( จำไม่ได้ว่านานแค่ไหนแต่ไม่นานถึงเดือน ) แต่ตอนนั้นผมเริ่มชินกับการอยู่คนเดียว ผมยอมแพ้ไปแล้ว หมดไฟอ่ะเอาตรงๆ ที่จะเอาเขากลับมา ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร นานๆทีตอบเหมือนเดิม ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแหละ ต่อจากนั้นเขาก็มีแฟน แต่ผมไม่รู้สึกอะไรเลย แบบว่า อ่อ มีแฟนแล้วหรอ อ่อ เคๆ อะไรแบบนี้ ( มาก โง่มากด้วย ) แล้วตอนนี้ มันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว ผมก็เป็นผู้ใหญ่มากๆแล้ว  ผมคิดถึงเรื่องเขาแต่ก่อน แล้วเอามาคิดว่า เราปล่อยคนแบบเขาไปได้ยังไง เขาดีขนาดนี้ ผมต้องการเขาว่ะ ผมจะรักษาไว้ให้ดีที่สุด แม้จะยังไง จะไม่ยอมแพ้เหมือนแต่ก่อนแล้ว ไม่ว่ายังไง ผมก็จะเอาเขากลับมาให้ได้ หลังจากคิดเรื่องเขาแล้ว ผมทักเขาไปแบบไม่ต้องลังเลเลย เขาก็เพิ่งโสดด้วย เขาตอบแบบว่า ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย เฉยๆกับผมแล้ว แต่ผมก็ไม่คิดมาก ผมพูดไว้แล้วว่ายังไงผมก็จะเอาเขากลับมาให้ได้ ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน ผมคุยเขาไปเรื่อยๆ ผมรักเขามาก หวงมาก ไม่อยากให้ไปคบกับใครอีกแล้ว แค่ผมคิดว่าเขาไปคบกับใครคนอื่นใจผมก็เหมือนจะสลายไปแล้ว แต่เหมือนเขาจะไม่รู้สึกเหมือนผมเลย แต่ผมก็ไม่คิดมาก เพราะคิดว่ามันก็นานมากแล้ว จะให้เขากลับมารักปุ๊บปั้บไม่ได้หรอก ผมก็เลยคุยซื้อใจกับเขาเรื่อยๆ แต่มันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้ผล ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีแล้ว ผมก็เริ่มถามเขาไปตรงๆเลยว่ากลับมาได้ไหม กลับมาได้หรือเปล่า เขาก็เอาแต่ตอบไม่รู้ บลาๆไป ผมรู้สึกว่าเขาเปลื่ยนไปมาก เขาพิมพ์ประโยคๆนึงมา มันเป็นประโยคที่ผมแทบใจสลาย แทบอยากหายๆไปในตอนนั้นเลย มันเป็นประโยคที่เขาผิดสัญญา มันเป็นสัญญาที่เราเคยสัญญากันไว้ตอนคบกันหลังจากเลิกกันเเขาก็รักษาสัญญามาตลอด ผมไม่ขอบอกละกันนะครับว่ามันคือสัญญาอะไรผมไม่อยากให้เขาเสียหาย แต่เอาเป็นว่ามันทำให้ผมนอนเศร้าทั้งคืนเลยละ วันถัดมาผมก็ทำใจได้แต่เขาบอกว่าเขามีคนคุยแล้ว ความรู้สึกเดิมจากตอนนั้น ที่โดนบอกว่ามีแฟนแล้ว ( โอ้ย หัวใจพังหมดแล้ว ปีชงชัด ฮือ ) แต่ผมไม่ยอมแพ้ ผมขอเขาตรงๆเลย ไม่สนไรทั้งนั้น เพราะผมรักเขาจริงๆ อยากได้เขากลับมาจริงๆ ผมขอเขาไปว่า เลิกคุยกับเขาได้เปล่าแล้วกลับมาได้ไหม เขาตอบกลับมาว่าไม่รู้เหมือนเดิม ผมหวงเขามาก อ้อนวอนขอร้องเขายังไงเขาก็พยายามเปลื่ยนเรื่องเหมือนปฏิเสธทางอ้อม วันถัดมาผมก็ยังอ้อนวอนขอร้องทำทุกอย่าง เขาเริ่มตอบกลับมาด้วยถ่อยคำเหมือนคนที่จะบอกว่าเลิกยุ่งกับได้ป่ะไรแบบนี้ เขาปฏิเสธแบบตรงๆ เขาเริ่มใช้คำไล่เรา แรงขึ้นเรื่อยๆ แต่ผมยังไม่ยอมแพ้ ผมก็ขอร้อง บอกเขาว่ายอมทุกอย่าง ขอร้อง แต่เขาก็ปฏิเสธที่จะกลับมา ทำให้ผมเศร้ามากๆ ที่สุดของที่สุดเลยแหละ ผมท้อมาก ผมจะทำยังไงเขาก็มีวี่แววจะกลับมาเลย มิหนําซ้ำเขาเหมือนจะไม่รักผมเลยสักนิดเดียว เหมือนลืมไปหมดแล้ว เปลื่ยนไปมากเลย ผมขอร้องครั้งสุดท้ายแต่เขาก็ตอบมาด้วยคำที่เย็นชา ผมเลยยอมถอยออกมาจากเขาทั้งๆที่ผมไม่อยากจะทำอย่างงั้นเลย มันไม่เหมือนที่คิดไว้เลยสักนิด ผมหมดหวังแบบสุดๆ ท้อมาก ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไรเลย จนตอนนี้มันก็ผ่านมาประมาณวันสองวันแล้ว ผมยังคิดถึงเขาตลอดเวลา ผมอยากได้เขากลับมามากๆ คิดถึงเวลาเก่าๆระหว่างผมกับเขามาก น้ำตาผมมันไหลทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องเขา อยากจะย้อนเวลากลับไปมากๆ อยากจะย้อนไปกอดนั้นวันนั้น ผมจะกอดนานกว่าที่เคย อยากจะกอดแน่นกว่านั้น เผื่อมันจะเปลื่ยนตอนนี้ได้ เผื่อตอนนี้ผมยังคบกับเขาอยู่ เผื่อตอนนี้ผมไม่ได้มาพิมพ์อะไรแบบนี้ เฮ้อ ผมก็รู้นะ ว่าแต่ก่อนผมมันไม่ดีมากๆ ผมคงไม่โทษเขาตอนนี้หรอก มันผิดที่ผมไม่รักษาเขาไว้ในตอนที่เขายังรักผมมากๆ ถ้าตอนนี้เขาอ่านอยู่ ผมก็อยากจะบอกว่าผมก็ยังอยากกลับมานะ อยากให้รู้ว่าตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆ ถึงแม้เป็นแค่ตัวหนังสือที่ไม่เชื่ออะไรไม่ได้มาก แต่ทุกตัวที่พิมพ์ผมพิมพ์ด้วยใจจริงๆ .  
                 ก็อย่างที่เล่ามาทั้งหมดแหละครับ รักษาไว้เถอะครับคนที่เขารักคุณมากๆ ดีกว่าจะมาเสียใจทีหลังแบบผม เสียใจมากครับเอาตรงๆ ทำให้ไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร นอนคิดอยู่แต่เรื่องเดิมๆ จะได้เอาเวลาเสียใจไปเที่ยวกับแฟนให้มีความสุขดีกว่า ใครที่กำลังเป็นแบบผมแต่ก่อน ก็คิดดีๆนะครับ เสียเขาไป เอาคืนมายากนะครับ 
                 ผมก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผมนะครับ อาจจะสับสนนิดหน่อย เพราะผมพิมพ์ลงครั้งแรก ผมอยากจะบอกเล่าประสบการณ์ที่ไม่อยากให้เกิดกับคนที่มีแฟน ถ้าพิมพ์ตก ผิดพลาดประการใดก็ขอโทษ ณ ที่นี้ด้วยนะครับ ผมขอบคุณอีกครั้งนะครับที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของคนที่ไม่ดีคนนึง 🙏
                ยังไงก็ฝากแชร์ออกไปหน่อยนะครับ แฮร่ๆ เผื่อเขาจะมาเห็นแล้วใจอ่อนให้ผมบ้าง ถึงจะฝันลมๆแล้งก็เหอะ ฮือ
                ปล. ที่ตั้งอยู่กระทู้คำถามเพราะยังไม่ยืนยันบัตร ปชช งั้บ