สวัสดีครับ ผมเป็นเกย์ เพิ่งเลิกกับแฟนที่คบกันมา 5 ปี ขอเล่าตั้งแต่แรกน่ะครับ อาจจะยาวหน่อย
ผมตอนป.ตรี เคยมีแฟนแต่คบใครได้ไม่เกิน 2 เดือน พอเข้า ป โท ก็มีแฟนแต่ก็ไม่รอด ไม่เกิน 2 เดือน
จนเขาแอดมาในแอพแอพหนึ่ง ตอนนั้นเสียใจกับคนที่กำลังคุยกันยุก็เลยเริ่มคุยกับเขา
จนรู้ว่า เขาเป็นผู้ชายคบแต่ผู้หญิงมาตลอด ผมเป็นแฟนผู้ชายคนแรก เขาบอกเขาก็คบใครได้ไม่นานเหมือนผม
เขาอ่อนกว่าผม 1 ปี และเขามาฝึกงานที่ที่ผมอยู่ จะอยู่แค่ 3 เดือนก็ต้องกลับเรียนต่อปี 4 ให้จบ ป ตรี
หลังเขากลับไป เขาก็มาหาผมบ้างเวลามีวันหยุด ผมไปหาเขาบ้าง อยู่คนละจังหวัดครับ ผมอยู่หาดใหญ่ เขาอยู่นครศรีธรรมราช
เขาสัญญาว่าเรียนจบจะมาอยู่กับผม หางานที่หาดใหญ่ แต่สุดท้าย แม่เขาก็ฝากงานให้ที่ ไปรษณีย์แถวบ้าน ผมเสียใจมาก
แต่มันเป็นเรื่องของเขา เขาก็ร้องไห้เสียใจ ซึ่งหลังจากนั้นเราตกลงกันว่า ให้มาหากันบ่อยๆ แต่หลังจากนั้น เขาบอกงานเขายุ่งมากมาไม่ได้
จน 3 ปีให้หลัง ผมไปหาเขาอยู่ฝ่ายเดียว ในวันปีใหม่ วาเลนไทน์บางปี สงกราน และวันหยุดยาว สรุปได้เจอกันปีละ 4-5 ครั้ง ครั้งล่ะ 3-7 วัน
เขาไม่เคยมาหาผมเลย หลังๆมาเขาเริ่มไม่สนใจ งานศพพ่อผมเขาก็ไม่มาบอกหัวหน้าไม่ให้ลา ไม่ได้ฝากเงินทำบุญ วันๆนึงตอบแชทน้อยมาก
ทุกวันคุยเปิดกล้องก่อนนอนประมาณ 1 นาที แค่บอกว่าจะนอนแล้ว พอชวนคุยก็จะบอกว่า จะนอนแล้วอย่าชวนคุย
ปรึกษาอะไรก็ไม่สนใจ บางครั้งถามๆ ปรึกษาอยู่ก็กดเล่นเกม ไม่สนใจที่ผมพูดคุยด้วยเลย พอถามว่าทำยังไง ก็บอกไม่รู้ๆ
งานรับปริญญาผมบอกจะลางานมา ก็ไม่มาบอกหัวหน้าไม่ให้ลาอีก ผมเสียใจมาก แต่เขาเหมือนจะเห็นใจที่ไม่ได้มา บอกดีใจที่ผมจบซะที
จนไปหาครั้งล่าสุด เขาไม่สามารถมีอะไรกับผมได้ ให้เหตุผลว่า ง่วงเพลีย หลังจากนั้น 2 อาทิตย์ คืนก่อนวันเกิดผม
เขาบอกไปรอรับน้องที่บ้านเพื่อน จนเลยเวลานอนปกติของเขา สักพักเขาก็โทกล้องมาปกติ แต่ไม่พิมตอบหลังคุย
ผมเลยรู้สึกผิดปกติ เลยพิมไปถามว่า ไปไหนมากันแน่ ไม่ใช่ไปทำอะไรกบใครมาน่ะ
จนตี 4 ของวันเกิดผม เขาโทมา ผมรู้เลยว่ามันผิดปกติ เพราะตลอด 4 ปีหลังเขาได้งาน เขาจะไม่โทมาเด็ดขาด
เขาบอกผมว่า เขาเครียดมาก เขาไม่รู้สึกรักผมนานแล้ว ที่คบกันทุกวันนี้เพราะผูกพันธ์และเห็นใจที่ผมรักเขามาก
เขารู้สึกแย่มาก ที่ผมรักเขามากมายขนาดนี้ แต่เขากลับหมดรักผม เขาบอกว่า เมื่อคืนเขาลองเงียบหายไป
เพราะอยากรู้ว่าจะรู้สึกอะไรไหม สรุปว่าไม่รู้สึกอะไร ไม่มีผมก็อยู่ได้ไม่ทุกข์ร้อน เขาบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดซึ่งปกติจะโพสต์บอกรักผมในเฟส
เขาบอก ไม่อยากโกหกผมอีกต่อไป ไม่อยากโพสต์โกหกว่ายังรักผม บอกว่าคงเพราะห่างกัน และเราอยากมีความรักในแบบมันรักทั้งสองฝ่าย
ผมเสียใจมาก ผมก็ห่างกับเขา แต่ผมก็มีรักเพิ่มขึ้นทุกวัน ผมทุ่มเทมาก พยายามหางานที่นั้นเพื่อจะย้ายไปอยู่ด้วย ผมไม่แปลกใจเลยที่เขาพยายามจะกีดกันผมไม่ให้ผมไปทำงานที่เขาอยู่ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ 2-3 ปี เขายังบอกให้ผมไปหางานที่เขาอยู่ ทุกๆอย่างที่เขาทำก่อนหน้านี้ คือการบีบให้ผมเลิกกับเขา
แต่ไม่บอกกันตรงๆ จนสุดท้ายก็มาบอกในวันเกิดผม ผมจุกมาก ร้องไม่ออกเลย ได้แต่บอกว่าเข้าใจ และให้อภัยเสมอ
สุดท้ายเขาบอกให้ผมบล็อคเฟสของเขา ผมไม่อยากเห็นเขา ไม่อยากรับรู้ว่าเขาจะคบกับใครต่อ เลยบล็อคทั้ง พ่อ แม่ น้องสาวเขา
หลังจากนั้นมา 18 วัน ผมยังทำใจไม่ได้ เพราะ ผมเอาแต่นึเป็นคนรักแรกของผม ผมเอาแต่คิดว่าทำไมวันนั้นไม่รั้งเขาไว้ ทำไมไม่ถามว่า เพราะผมอ้วนขึ้น เพราะไม่ได้ดูดีเหมือนเมือก่อน ผมจะได้ลด นน ให้ ผมเอาแต่คิดว่า เสียดายเขา เสียดายเวลาที่คบกันมา กลัวว่าจะหาแฟนใหม่ที่เป็นเหมือนเขาไม่ได้ เพราะผมก็อายุ 28 แล้ว เอาแต่นึกอยากลับไปเป็นเหมือนเดิม ทั้งที่ตลอดเวลาช่วงหลัง ผมมีแต่ทุกข์ใจกับพฤติกรรมของเขา มีความสุขแค่ตอนเจอกัน
จนตอนนี้งานผมก็ยังไม่มีทำ ไม่มีแรงจะทำอะไรเลย จุกแน่นตลอดเวลานึกถึงเขา เครียดมาก หัวเหมือมตึงๆ นอนซมทั้งวัน
แม่ผมก็สุขภาพไม่ค่อยดี ตอนนี้แม่เป็นกำลังใจเดียวที่ผมยังอยากมีชีวิตอยู่ อยากดูแลแม่ให้ดีที่สุด
แต่ลืมตาตื่นมา คิดอยู่เรื่องเดิมๆ คิดแต่เสียดายๆ อยากคบกันเหมือนเดิม จนเสียสุขภาพไปหมดแล้ว
ต้องโทหาเพื่อนสนิทให้เขาให้คำปรึกษา ให้เขารับฟังความรู้สึก แต่ก็รู้สึกรบกวนเพื่อนมากเกินไป
ผมควรเริ่มต้นยังไงดีครับ ทั้งความคิด การกระทำ จะแนะนำเชิงด่าว่าผมก็ยอมรับเต็มที่ แต่อย่าเห็นกระทู้ของผมเป็นเรื่องไร้สาระก็พอครับ
ผมไม่อยากปรึกษาแม่มาก เพราะท่านก็ทุกข์ใจกับผมด้วย ไม่อยากให้ท่านต้องทุกข์ใจมากไปกว่านี้ เพราะที่บ้านก็ขายของไม่ได้ เงินหาไม่ค่อยได้เลย
ขอบคุณล่วงหน้าครับ
เลิกกับแฟนที่คบมา 5 ปี ตอนนี้รู้สึกสภาพจิตใจย่ำแย่มาก ควรคิดอย่างไรดี
ผมตอนป.ตรี เคยมีแฟนแต่คบใครได้ไม่เกิน 2 เดือน พอเข้า ป โท ก็มีแฟนแต่ก็ไม่รอด ไม่เกิน 2 เดือน
จนเขาแอดมาในแอพแอพหนึ่ง ตอนนั้นเสียใจกับคนที่กำลังคุยกันยุก็เลยเริ่มคุยกับเขา
จนรู้ว่า เขาเป็นผู้ชายคบแต่ผู้หญิงมาตลอด ผมเป็นแฟนผู้ชายคนแรก เขาบอกเขาก็คบใครได้ไม่นานเหมือนผม
เขาอ่อนกว่าผม 1 ปี และเขามาฝึกงานที่ที่ผมอยู่ จะอยู่แค่ 3 เดือนก็ต้องกลับเรียนต่อปี 4 ให้จบ ป ตรี
หลังเขากลับไป เขาก็มาหาผมบ้างเวลามีวันหยุด ผมไปหาเขาบ้าง อยู่คนละจังหวัดครับ ผมอยู่หาดใหญ่ เขาอยู่นครศรีธรรมราช
เขาสัญญาว่าเรียนจบจะมาอยู่กับผม หางานที่หาดใหญ่ แต่สุดท้าย แม่เขาก็ฝากงานให้ที่ ไปรษณีย์แถวบ้าน ผมเสียใจมาก
แต่มันเป็นเรื่องของเขา เขาก็ร้องไห้เสียใจ ซึ่งหลังจากนั้นเราตกลงกันว่า ให้มาหากันบ่อยๆ แต่หลังจากนั้น เขาบอกงานเขายุ่งมากมาไม่ได้
จน 3 ปีให้หลัง ผมไปหาเขาอยู่ฝ่ายเดียว ในวันปีใหม่ วาเลนไทน์บางปี สงกราน และวันหยุดยาว สรุปได้เจอกันปีละ 4-5 ครั้ง ครั้งล่ะ 3-7 วัน
เขาไม่เคยมาหาผมเลย หลังๆมาเขาเริ่มไม่สนใจ งานศพพ่อผมเขาก็ไม่มาบอกหัวหน้าไม่ให้ลา ไม่ได้ฝากเงินทำบุญ วันๆนึงตอบแชทน้อยมาก
ทุกวันคุยเปิดกล้องก่อนนอนประมาณ 1 นาที แค่บอกว่าจะนอนแล้ว พอชวนคุยก็จะบอกว่า จะนอนแล้วอย่าชวนคุย
ปรึกษาอะไรก็ไม่สนใจ บางครั้งถามๆ ปรึกษาอยู่ก็กดเล่นเกม ไม่สนใจที่ผมพูดคุยด้วยเลย พอถามว่าทำยังไง ก็บอกไม่รู้ๆ
งานรับปริญญาผมบอกจะลางานมา ก็ไม่มาบอกหัวหน้าไม่ให้ลาอีก ผมเสียใจมาก แต่เขาเหมือนจะเห็นใจที่ไม่ได้มา บอกดีใจที่ผมจบซะที
จนไปหาครั้งล่าสุด เขาไม่สามารถมีอะไรกับผมได้ ให้เหตุผลว่า ง่วงเพลีย หลังจากนั้น 2 อาทิตย์ คืนก่อนวันเกิดผม
เขาบอกไปรอรับน้องที่บ้านเพื่อน จนเลยเวลานอนปกติของเขา สักพักเขาก็โทกล้องมาปกติ แต่ไม่พิมตอบหลังคุย
ผมเลยรู้สึกผิดปกติ เลยพิมไปถามว่า ไปไหนมากันแน่ ไม่ใช่ไปทำอะไรกบใครมาน่ะ
จนตี 4 ของวันเกิดผม เขาโทมา ผมรู้เลยว่ามันผิดปกติ เพราะตลอด 4 ปีหลังเขาได้งาน เขาจะไม่โทมาเด็ดขาด
เขาบอกผมว่า เขาเครียดมาก เขาไม่รู้สึกรักผมนานแล้ว ที่คบกันทุกวันนี้เพราะผูกพันธ์และเห็นใจที่ผมรักเขามาก
เขารู้สึกแย่มาก ที่ผมรักเขามากมายขนาดนี้ แต่เขากลับหมดรักผม เขาบอกว่า เมื่อคืนเขาลองเงียบหายไป
เพราะอยากรู้ว่าจะรู้สึกอะไรไหม สรุปว่าไม่รู้สึกอะไร ไม่มีผมก็อยู่ได้ไม่ทุกข์ร้อน เขาบอกว่าวันนี้เป็นวันเกิดซึ่งปกติจะโพสต์บอกรักผมในเฟส
เขาบอก ไม่อยากโกหกผมอีกต่อไป ไม่อยากโพสต์โกหกว่ายังรักผม บอกว่าคงเพราะห่างกัน และเราอยากมีความรักในแบบมันรักทั้งสองฝ่าย
ผมเสียใจมาก ผมก็ห่างกับเขา แต่ผมก็มีรักเพิ่มขึ้นทุกวัน ผมทุ่มเทมาก พยายามหางานที่นั้นเพื่อจะย้ายไปอยู่ด้วย ผมไม่แปลกใจเลยที่เขาพยายามจะกีดกันผมไม่ให้ผมไปทำงานที่เขาอยู่ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ 2-3 ปี เขายังบอกให้ผมไปหางานที่เขาอยู่ ทุกๆอย่างที่เขาทำก่อนหน้านี้ คือการบีบให้ผมเลิกกับเขา
แต่ไม่บอกกันตรงๆ จนสุดท้ายก็มาบอกในวันเกิดผม ผมจุกมาก ร้องไม่ออกเลย ได้แต่บอกว่าเข้าใจ และให้อภัยเสมอ
สุดท้ายเขาบอกให้ผมบล็อคเฟสของเขา ผมไม่อยากเห็นเขา ไม่อยากรับรู้ว่าเขาจะคบกับใครต่อ เลยบล็อคทั้ง พ่อ แม่ น้องสาวเขา
หลังจากนั้นมา 18 วัน ผมยังทำใจไม่ได้ เพราะ ผมเอาแต่นึเป็นคนรักแรกของผม ผมเอาแต่คิดว่าทำไมวันนั้นไม่รั้งเขาไว้ ทำไมไม่ถามว่า เพราะผมอ้วนขึ้น เพราะไม่ได้ดูดีเหมือนเมือก่อน ผมจะได้ลด นน ให้ ผมเอาแต่คิดว่า เสียดายเขา เสียดายเวลาที่คบกันมา กลัวว่าจะหาแฟนใหม่ที่เป็นเหมือนเขาไม่ได้ เพราะผมก็อายุ 28 แล้ว เอาแต่นึกอยากลับไปเป็นเหมือนเดิม ทั้งที่ตลอดเวลาช่วงหลัง ผมมีแต่ทุกข์ใจกับพฤติกรรมของเขา มีความสุขแค่ตอนเจอกัน
จนตอนนี้งานผมก็ยังไม่มีทำ ไม่มีแรงจะทำอะไรเลย จุกแน่นตลอดเวลานึกถึงเขา เครียดมาก หัวเหมือมตึงๆ นอนซมทั้งวัน
แม่ผมก็สุขภาพไม่ค่อยดี ตอนนี้แม่เป็นกำลังใจเดียวที่ผมยังอยากมีชีวิตอยู่ อยากดูแลแม่ให้ดีที่สุด
แต่ลืมตาตื่นมา คิดอยู่เรื่องเดิมๆ คิดแต่เสียดายๆ อยากคบกันเหมือนเดิม จนเสียสุขภาพไปหมดแล้ว
ต้องโทหาเพื่อนสนิทให้เขาให้คำปรึกษา ให้เขารับฟังความรู้สึก แต่ก็รู้สึกรบกวนเพื่อนมากเกินไป
ผมควรเริ่มต้นยังไงดีครับ ทั้งความคิด การกระทำ จะแนะนำเชิงด่าว่าผมก็ยอมรับเต็มที่ แต่อย่าเห็นกระทู้ของผมเป็นเรื่องไร้สาระก็พอครับ
ผมไม่อยากปรึกษาแม่มาก เพราะท่านก็ทุกข์ใจกับผมด้วย ไม่อยากให้ท่านต้องทุกข์ใจมากไปกว่านี้ เพราะที่บ้านก็ขายของไม่ได้ เงินหาไม่ค่อยได้เลย
ขอบคุณล่วงหน้าครับ