เราเหนื่อยเพราะแม่?

เราเป็นแค่เด็กอายุ15 ที่เป็นช่างสักคิ้วเพราะแม่เราส่งไปเรียน และเราก็ต้องทำงาน เราไม่ได้ว่าอะไรเลยที่แม่ให้ทำงานเพราะเราก็อยากทำและอยากช่วยแม่อยากหาเงินใช้เอง เราก็ต้องแบ่งเวลาให้เป็นมากกว่าแต่ก่อนเพื่อรอคิว สักต่อหัวก็คนละประมาณ1-2ชม.นิดๆ แรกๆกิจการเราก็ปกติ แต่หลังๆคนเริ่มเยแะขึ้นเรื่อยๆเราเริ่มไม่ไหวเราเคยบอกแม่ว่าแม่ เลื่อนนัดให้หน่อยได้มั้ยวันนี้ไม่ไหงแล้วปวดหลัง และสิ่งที่เราได้กลับมาคือคำด่า "ตัวแต่นี้จะไปปวดอะไร โตไปต้องเจออะไรที่เหนื่อยกว่านี้อีก เห็นแก่ตัว" คือตอนนั้นเราร้องไห้แต่ก็ต้องกลับไปทำงานต่อ แรกๆเราก็ไม่อะไร และเรามีแฟนเราก็ต้องแบ่งเวลาไปให้แฟน เรากับแฟนจะเจอกันเดือนละครั้งเพราะเรางานยุ่งมาก ถึงจะอยู่รร.เดียวกันแต่เราอยู่คนละระดับชั้นตารางเรียนเลยไม่มีคาบที่ตรงกะนทำให้เจอกันได้น้อยมากๆ เราก็จะมีข้อตกลงกับแม่ว่าขอวันว่างเดือนละครั้งนะอยากไปเล่นกับแฟน แม่ก็ผบอกว่าได้ พอวันนั้นเราไปดูหนังกันครั้งแรกกับแฟนทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีค่ะ ถัดมาอีกเดือนนึงพอถึงวันที่เราต้องไปหาแฟนแม่ก็บอกว่าลงคิวงานไว้เวลานี้ ห้ามไป คือแบบอ้าว เข้าใจอารมณ์คนที่ตั้งใจทำงานและรอเวลานี้มาตลอดทั้งเดือนมั้ยคะเราเฟลมากๆเลยถามแม่ไปด้วยน้ำเสียงที่ปกติ  "อ้าวแม่ไหนเราตกลงกันแล้วไง"
'ทำไมต้องทุ่มเทกะบมันขนาดนั้น มันเลี้ยงหรอ มันหาเงินให้หรอ เป็นกะxรี่หรอวิ่งตามผู้ชาย'(ขอไว้แค่นี้นะคะจริงๆแรงมากแต่เราไม่อยากให้แม่ดูแย่ไปกว่านี้แล้ว)
ถึงจุดนั้นเราร้องไห้เลยค่ะ ร้องแบบหนักมากๆคือเราขอแค่อิสระเดือนละ1ครั้งมันจะเป็นอะไร ทั้งๆที่เราก็ตั้งใจทำเพื่อเค้ามาตลอด เราขอแค่วันเดียวมันถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อหรอ หลังจากนั้นเราก็ไม่อะไรค่ะเรากับแฟนเริ่มจะมีคาบว่างที่ตรงกะนก็ไปหากันแค่2สัปดาห์/ครั้ง และเราก็ตั้งใจทำงานมาตลอด พอมาวันนี้แม่เราบอกว่าวันพรุ่งนี้จะมีคิวสักให้ลารร.ครึ่งวันนะ เราก็มีซ้อมแกะสลักเราก็บอกแม่ไปและมันคือซ้อมที่สำคัญ คนในทีมจะมารวมกันครบและซ้อมใหญ่จับเวลา เราก็บอกแม่"เลื่อนไปวันอื่นไม่ได้หรอมีซ้อมอะแม่ซ้อมใหญ่ด้วย" "ไม่ ลค.เค้ารีบ" "อล้วตอนเย็นล่ะไม่ได้หรอ" "มีอีก3คิว" คือเราแบบเห้ย ยัดวันเดียวเลยหรอ แล้วคนแกะสลักคือเราจะนั่งพื้นและก้มแกะผลไม้ตลอด3ชม. มันปวดคอปวดเข่าปวดไปทั้งตัว และเราต้องมานั่งก้มสักให้ลูกค้า4คน คนละ1-2ชม.และเป็นเวลาบ่าย-ดึก และเราก็มีซ้อมต่อในวันถัดไปและมีเรียนด้วย เราก็บอกเหตุผลแม่ไปแม่ก็ด่าเรากลับมา "แค่นี้อย่าบ่นไม่ตายหรอก ทำๆไปเถอะกูหางานมาให้ไม่ชอบหรอ เด็กอะปวดแค่นี้แปปปเดียวก็หายแล้ว แล้วกูอะเลี้ยงมา แค่นี้ตอบแทนกูไม่ได้หรอ" คือเราพูดอะไรไม่ได้เลยเพราะถ้าเราพูดเราจะโดนด่ากลับมาแบบแรงมาก เราได้แค่กลั้นน้ำตารอจนถึงบ้านแล้วร้องไห้คนเดียว คือเราเหนื่อยเราไม่รู้ว่าคนอื่นคิดว่าแค่นี้ไม่เหนื่อยรึป่าว แต่สำหรับเราเราทำกิจกรรมเยอะและทุกคนคาดหวัง เรามีเวลาเราก็ให้แม่หมดเราแค่ขอเวลานิดเดียวใช้ชีวิตของเราบ้างแค่นั้นเอง เราพยายามพูดกับแม่แล้วแต่แม่ก็ด่าตลอด เป็นกะxรี่บ้าง อกตัญญูบ้าง ไม่เอาการเอางาน ขี้เกียจบ้าง เราเหนื่อยเราอยากตายมากๆแล้วแต่เรายังมีคนข้างหลังที่คาดหวังกับเรา เราไม่อยากทำให้เค้าเสียใจเลยต่อให้เราจะเจ็บสาหัสแค่ไหนก็ตาม ช่วยบอกเราทีได้มั้ยว่าเราควรพูดออกไปตรงๆ หรือเราควรทำๆไปจนเราเข้าโรงบาลก่อนเค้าถึงจะเห็นใจเราบ้าง เราไม่ไหวแล้วจริงๆ เด็กอายุ15ต้องมานั่งร้องไห้ที่บ้านเพราะแม่?เพราะงาน?เพราะแรงกดดัน? เรารู้ว่าคนอื่นอาจจะหนักกว่า แต่สำหรับเราเราปวดไปทั้งตัวและหัวใจแล้วจริงๆ....