สนใจสอบชิงทุนที่สถาบันเทคโนโลยีไทย-ญี่ปุ่นค่ะ ต้องการคำแนะนำเพิ่มเติม

ตามหัวข้อเลยค่ะ เราสนใจสมัครสอบชิงทุนที่นี่โดยคณะที่คิดจะเลือกคือบริหารธุรกิจค่ะ และอยากสอบถามผู้ที่มีประสบการณ์ว่าสอบชิงทุนนี้ยากไหม? เห็นบอกว่าจะต้องได้เกรด 3.00 ขึ้นด้วย มันเป็นไปได้สำหรับตัวเราที่ไม่ได้เก่งคำนวณ และไม่มีพื้นฐานทางด้านภาษาญี่ปุ่นมาก่อนรึเปล่า? การแข่งขันภายในเป็นอย่างไร? หากเรียนจบออกมา มีวิชาชีพและบริษัท โรงงานที่จะสามารถรองรับเราได้ไหม?

ทุกคนสามารถข้ามเนื้อหาหลังจาดตรงนี้ได้นะคะ แค่จะเล่าเรื่องตัวเรา

คือตอนนี้เราเรียนอยู่ชั้นปีสาม มหาลัยรัฐฯแห่งหนึ่งคณะวิศวะ และคิดจะซิ่ว

ตลอดมาตั้งแต่ ม.2 ครอบครัวอยากให้เป็นวิศวะมากค่ะ (ที่บ้านไม่มีใครเป็นนะ) ตอนม.2 พ่อเลยส่งเราเรียนคอร์สเตรียมสอบเข้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง (ไม่ขอบอกชื่อโรงเรียนนะคะ) มันเป็นโรงเรียนสำหรับเด็กที่จะเรียนต่อคณะวิศวะค่ะ เป็นหลักสูตรปวช. จะมีเรียนเหมือนสายสามัญแค่ แมท ฟิสิกส์ เคมี ภาษาไทย และภาษาอังกฤษ นอกนั้นจะเป็นปูพื้นฐานวิศวะค่ะ ทั้งลงช็อป เขียนแบบมือ เขียนแบบโปรแกรม เขียนโค้ด วงจรไฟฟ้า มอร์เตอร์ ทุกอย่างค่ะ แล้วแต่ว่าเราจะเลือกเรียนสาขาไหน ถ้าเรียนไฟฟ้าก็ลงไฟฟ้าไปเลยลึกๆค่ะ วงจรไฟฟ้หนึ่ง สอง... เขียนแบบไฟฟ้า แลปไฟฟ้า แต่จะมีพื้นฐานอย่างเขียนแบบเครื่องกลมานิดหน่อยให้พอรู้

พอเราเรียนคอร์สเตรียมที่นี่ตอน ม.2 จบ ม.3 พ่อเราก็ให้เรียนใหม่ค่ะคอร์สเดิม แน่นอนว่าคนที่สอนก็จะแนะนำ แนะแนวอะไรภายในนั้น ทั้งวิชาเรียน สังคม เอาตัวอย่างมาให้ลองทำลองฝึก เราไม่ชอบอะไรซักอย่างเลยค่ะเกี่ยวกับตรงนี้ ตั้งแต่ ม.2 แต่ก็คิดว่าเรียนๆไปเดี๋ยวก็ชินก็ชอบเองแต่มันไม่ใช่ค่ะ เราไม่ชอบ

เราสอบเข้าได้ค่ะ สอบรอบโควต้าเรียนดี ซึ่งเราไม่ได้เรียนดีอะไรขนาดนั้นค่ะ เกรดมอสามแค่ 3.30 คนอื่นคือ 3.8 - 3.9 แต่โควต้านี้จะเป็นการให้โรงเรียนเสนอชื่อให้ไปสอบค่ะ คนที่ทราบถึงเรื่องโควต้านี้จึงมีไม่เยอะ เราทราบมาเพราะที่สอนพิเศษนั้นเขาบอก คู่แข่งจะน้อยกว่าสอบตรง คงที่ไปขอให้โรงเรียนเสนอชื่อให้จึงมีไม่กี่คน (รู้สึกว่าเขาจะให้เสนอสาขาละ 2 คน มีสามสาขา รวมก็ 6 คนต่อโรงเรียน) โชคดีที่สาขาที่เราจะสอบไม่มีคนมาตัดแข่งค่ะ และเราก็สอบได้ เพื่อนที่เหลือไม่มีคนสอบติดเลย คงเพราะเราปูมาก่อน 2 ปี บวกฟลุ๊ก เพราะมันสอบช้อยส์

ตอนเข้าไปเรียนที่นั่น นรกเลยค่ะ เรียนยากมากๆสำหรับเรา มหากาพย์การคำนวณ และเราก็ไม่ได้เก่งคำนวณเลย เทอมแรกเกรดออกมาก็ร่อแร่แล้ว ยากมากจริงๆ การแข่งขันภายในสูง ข้อสอบเป็นข้อเขียนทั้งหมด จะช้อยส์ก็แค่ภาษาไทย กับอังกฤษบางเทอม ตัวช่วยให้เราพยุงเกรดเราได้หน่อยจะเป็นพวกเขียนแบบค่ะ ซึ่งทำได้ค่อนข้างดี และช็อป ว่าไงดี เราทนมือทนเท้าค่ะ โค้ดก็พอทำได้แต่ไม่ได้มากมาย ที่เหลือตายเรียบ ตอนนั้นคือเราอยากซิ่วทันทีแต่ที่บ้านไม่ให้ เราอยากซิ่วทุกเทอมเลยค่ะ ไม่มีวันไหนที่ไม่เครียดเลยซักครั้ง เหนื่อย ท้อ หมดกำลังใจมากตลอดระยะเวลาสามปี เราเคยไปแอบสมัครมอปลายค่ะแต่ก็ต้องสละสิทธิ์

เราพยายามขยันค่ะ ขยันเข้าเรียน อ่านหนังสือ ทำโจทย์เพื่อที่จะทำให้ได้เท่าคนอื่นแต่ผลที่ออกมาทุกครั้งคือแย่ น้ำตาซึมบ่อยมากค่ะ ไม่ได้โอเว่อแต่เคยเครียดถึงขนาดไม่สบายเลย คุยกับครอบครัวหลายครั้งค่ะแต่คำตอบทุกครั้งก็คือ ขยันให้มากกว่านี้ พยายามกว่านี้ ทำไมคนอื่นทำได้ ทำไมเราทำไม่ได้ เราพยายามแล้วค่ะ ไม่ไปเที่ยว ไม่ดื่มเหล้า บางวันอ่านหนังสือไม่ได้นอนก็มี พยายามทำใจสบายๆค่อยๆอ่าน ทำหมดทุกอย่างเลยค่ะ แต่มันก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร เรียนพิเศษตัวต่อตัว เป็นคลาสก็ยังไม่เท่าคนอื่นจนตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยมากว่า ทำไม?

เราเข็นตัวเองจนจบที่นั่นได้ค่ะและคิดว่าไม่เอาอีกแล้วแต่พ่อให้เราสอบวิศวะค่ะ แล้วได้ด้วย ตอนนั้นแทบไม่อ่านหนังสือเลยค่ะ คิดว่าถ้าสอบไม่ติดก็คงจบแต่มันดันติด เหมือนเดิม เกรดร่อแร่ๆ ตัวที่ได้ก็มีแค่เขียนแบบกับเขียนโปรแกรมช่วยดึงได้หน่อย แต่เทียบกับรายวิชาอื่นทั้งแมทฟิเค มันก็ไม่ได้ดึงเกรดมากขนานั้น ก็ดรอปค่ะ ประคองเกรด หลายวิชาคือสู้มากๆ คิดว่าต้องทำได้แต่สุดท้ายไม่ผ่าน ลงเรียนซ้ำก็ยังไม่ผ่าน ท้อมากจริงๆ พูดกับตัวเองตลอดว่าเมื่อไหร่จะจบซักที ตอนนี้ถ้านับแล้วเราจะได้จบตอนปี 6 ค่ะ ถ้าไม่โดนรีไทร์นะ และทุกเทอม พ่อจะพูดว่าทำไมทำไม่ได้ ทำไมห่วยขนาดนี้ ลูกเพื่อนคนนั้นคนนี้เรียนได้ทำไมเราเรียนไม่ได้ ทำไมไม่รู้จักอดทน แต่เราพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ ดาวน์มากค่ะ เคยแอบไปเรียนภาษาญี่ปุ่นอยู่ แบบเรียนตัวต่อตัว 2 ชั่วโมงต่อวีค แรกๆก็ง่วงนะคะ แต่แปปๆก็รู้สึกว่าเออ เราก็พอรู้เรื่อง อย่างน้อยเราก็เข้าใจมันง่ายมากกว่าคำนวณที่เคยเจอมา แต่คงเป็นเพราะยังไม่ได้ลงเรียนลึกมากก็เลยยังไม่รู้สึกว่ามันยาก แต่ไม่นานก็ต้องเลิกเรียนไป เราเรียน 3 วีคค่ะ ยังจำฮิรางานะไม่ครบเลย ก็ต้องไปเรียนพิเศษอย่างอื่น พยายามจะเปิดยูทูป ซื้อหนังสือเรียนด้วยตัวเองก็ไม่มีเวลาเลยค่ะ กลับมาบ้านก็หมดแรง ล้าหมดแล้ว

เราไม่ไหวแล้ว ไม่อยากเอาอะไรเกี่ยววิศวะอีกแล้วค่ะ ตั้งแต่ ม.2 จนถึงตอนนี้รวมๆก็ 7 ปีแล้วค่ะ ที่เราวนเวียนอยู่กับมันมาตลอด ร้องไห้นี่เราก็ไม่รู้ว่ากี่ครั้ง เครียดตลอดจนเรามองกลับไปว่า 7 ปีแล้วหรอ? ไม่มีกำลังใจ เราพยายามจะคุยกับที่บ้านค่ะ แต่เขาไม่เคยรับฟังและยังเชื่อว่าถ้าพยายามกว่านี้เราต้องทำได้ แต่มันทำไม่ได้จริงๆ ทำไมอะ เราพยายามมาตลอด ทำไมมันไม่เคยเห็นผลเลย เลิกเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นแต่มันก็ยังดาวน์

สิ่งที่ตัดสินใจอย่างแน่ชัดว่าจะซิ่ว วันก่อน เราเห็นรุ่นพี่ปี 5-6 ที่หน้าห้องลงทะเบียนค่ะ เรานั่งรอใกล้แล้วเขาก็พูดกันแบบเครียดๆเป็นเชิงระบายว่าเขาคิดช้าเกินไป เขาตัดสินใจช้าไป ถ้าย้อนไปได้ก็อยากซิ่ว อยากไปหาสิ่งที่อยากทำจริงๆ ยอมรับค่ะว่าแอบฟัง และต้องขอโทษพี่คนนั้นด้วย แต่คำพูดพี่เขามันทำให้เราคิดค่ะ ว่าตัวเราตอนนี้ตัดสินใจช้าไปมั้ย? เราอยากจะอยู่กับสิ่งเหล่าต่ออีกหรอ? ไม่ค่ะ เราไม่อยาก เราไม่อยากจะต้องมาทนแบบนั้น ไม่อยากจะมานั่งตัดพ้อกับตัวเองแบบนั้นด้วย เสียดายเวลาที่ผ่านมามั้ย? เสียดายดิ่ เสียดายมากแต่ถ้าเรายังอยู่ ในอนาคตเราจะเสียดายกว่านี้

สาเหตุที่เราจะสอบชิงทุนก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่คิดว่าครอบครัวจะปฏิเสธได้ยาก อย่างๆน้อยพ่อจะได้มาบอกว่าเขาต้องส่งเราเรียนมากมาย เราอยากทำงานพิเศษนะคะแต่ครอบครัวเราทำค้าขาย พ่อเลยจะให้ไปอยู่ที่ร้านตลอด กลับจากเรียน วันเสาร์ หยุดเรียนก็ต้องไป เคยจะไปสมัครพาร์ทไทม์ค่ะแต่โดนสั่งห้าม บ้านแทบแตกว่าทำไมถึงไปทำให้คนอื่น ไม่ทำให้ครอบครัว เราทำของที่บ้านก็ไม่ได้เงินพิเศษค่ะ เงินเก็บหลายๆอย่างจึงไม่ได้เยอะมาก

ค่ะ สุดท้ายก็คือตามหัวข้อและที่กล่าวไปย่อหน้าแรก ใครมีประสบการณ์แนะนำได้เลยค่ะ