รักเขามากจนลืมรักตัวเอง

เรารักผู้ชายคนหนึ่งมากรักมากจนไม่เคยคิดรักตัวเอง รักมากจนคาดหวังอะไรหลายๆอย่างไว้กับเขาเยอะเเต่พอสิ่งที่เราคาดหวังไว้กับเขามันไม่เป็นไปตามที่เราคิดเราก็เสียใจมากเเต่เราก็ใก้อภัยเขาจนตั้งเเต่วันนั้นเราให้อภัยเขามาตลอด เขาตีเเทบตายก็ให้อภัย มาอยู่บ้านเขาเขาด่า เขาไล่ เขาดูถูก โกดมากเเต่ความโกดมาพร้อมกับคำว่าเรารักเขาเราก็ให้อภัยเขาเพราะคิดมาตลอดว่าไม่เขาเราอยู่ไม่ได้ไม่เห็นหน้าเขาเราอยู่ไม่ได้ เราก็ไม่รุ้ว่าเราบ้าหรืออะไรน่ะถึงคิดเเบบนี้ เรืองบางเรื่องที่มันทุกข์ใจเราเอามานั่งคิดคิดอยากเดินออกไปให้ไกลเพราะเราไม่มีความสุขเราไม่เคยรุ้สึกว่าเราได้คงามรักจากเขาคืนเลย เขาด่าเราต่อหน้าพ่อเเม่เขาเขาไล่เราต่อหน้าพ่อเเม่เขาเเต่เราก็ตัดเขาไม่ขาด(เราก็ไม่รุ้ว่าเป็นเพราะความรุ้สึกทีาเรามีลูกด้วยกันหรือเปล่าเพราะคำว่าลูกไม่มีพ่อมันติดตัวเรามาเราเลยคิดเสมอว่าลูกเราต้องมีครบทุกอย่าง)ทุกวันนึ้เราก็ยังยึดติดกับคำพูดเเบบนี้ เรื่องหลายๆเรื่องทำให้เราเครียดหนักจนเป็นซึมเศร้า เเต่เราก็ปลงไม่ได้สักเรื่องเลย เขาพุดว่ามีเมียมาก็เเย่งทุกอย่าง เเย่งข้าวเเย่งน้ำเเย่งเงินใช้ เขาพูดทำร้ายจิตใจเรามา เขาไม่พอใจเราเขาก็ด่าเรา ว่าเรากลี่ด่าเราอี อีสัสเวลาเขาพาเพื่อนเขามาบ้านเขาก็หาข้าวทำกับข้าวให้เพื่อนเขากินเเต่กับเรากับลูกเขาไม่เคยทำอะไรให้เลยเขาหาข้าวหาน้ำให้เพื่อนเขากินเขาไม่เรียกเราสักคำทั้งๆที่เราก็นั่งอยู่ตรงนั้นเเต่เราก็ให้อภัยเขาเราไม่รุ้ว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่ เราอยากเดินออกมาจากชีวิตเราให้ได้เเต่เราพยายามทำมันหลายรอบเเต่มันก็ทำไม่ได้สักที😭 เราไม่มีความสุขเลยเเม้เเต่น้อย  

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องราวชีวิตของเราน่ะ